Przykro mi, pani mąż miał wypadek, nie żyje... - Netkobiety.pl

Wnikając w szczegóły tak, ale nie chciałabym, żeby dyskusja zeszła w tym kierunku. 
W każdym razie zdarzenie było drastyczne, więc tym bardziej trudno mi postawić się na miejscu bliskich tego mężczyzny.

Olinko na tym forum jest wątek - Jak sobie radzić po śmierci męża i tam jest ogrom wiadomości o tym jak jest przekazywana
wiadomość o tym.

Z mojego doświadczenia powiem, że nie ma "dobrych" sposobów podawania takich "wieści".
Nie będę się silić nad sensowną odpowiedzią, bo sama przeżyłam taki dramat i rozumiem problem.

Wiem, Misiulko, ale wątek jest ogromnie rozbudowany, to w zasadzie raczej zamknięta, choć rzecz jasna ogólnodostępna, grupa wsparcia i wydaje mi się, że trudno osobie postronnej przebić się przez całość, by selektywnie dotrzeć do treści, które wprost poruszają to zagadnienie. Temat powstał spontanicznie, w wyniku zdarzenia i mojej z mężem rozmowy. Po prostu poczułam, że może warto o tym porozmawiać w oderwaniu od całości traumy.
Bardzo Ci współczuję i tego przeżycia, i tego co było potem. Znam kilka osób w podobnej sytuacji, w tym moja najbliższa przyjaciółka, której pół roku temu zmarł mąż i aż dwie bardzo bliskie kuzynki, zresztą siostry - to są straszne chwile i bardzo trudno się z tym pogodzić.

Jeśli mogę - uważasz, że Tobie tę informację przekazano w odpowiedni dla Ciebie sposób? Osoba, która o tym powiedziała wczuła się w Twoje położenie?

I o tym dziś rozmawialiśmy, bo przecież zawsze trzeba kogoś oddelegować, żeby stanął po tej drugiej stronie i wziął na siebie ciężar rozmowy. Przykro mi, że doświadczyłeś tego aż tyle razy. Nie wiem czy jest na to dobry sposób - ktoś Was do tego przygotowywał?

Kiedy zdarzają się wypadki, mąż często musi współpracować z jednym z tych mężczyzn, którzy z ramienia zakładu pracy z zasady obecni są przy tych rozmowach, dziś zresztą też pojechał z 'delegacją'. Potwierdza co napisałeś - tego nie da się wymazać z pamięci.

Mój tata był ratownikiem górniczym - wiele razy opowiadał o różnych traumatycznych przeżyciach, ale szczególnie zapamiętałam, a byłam jeszcze małą dziewczynką, taką sytuację, gdy cały jego oddział zbierał pieniądze, żeby wspomóc rodzinę po śmierci jej żywiciela - młodą kobietę z kilkorgiem maleńkich dzieci. To były czasy komuny, trudno było cokolwiek dostać, to nie pieniądze, ale rzeczy stanowiły wartość. Leżały u nas w domu te wszystkie ubranka i zabawki, a jednak najbardziej w pamięci utkwił mi obraz takiej pięknej, pluszowej, kolorowej gąsienicy. W duchu, jak to dziecko, chciałam ją mieć, ale zaraz po tym przyszła myśl, że jednak wolę mieć swojego tatę. Powiem szczerze, że nawet w chwili, kiedy to piszę, aż mi ciarki przechodzą po plecach, tak żywe jest to wspomnienie.

Muszę jednak powiedzieć, że kiedy ponad trzy lata temu straciłam bardzo bliską mi osobę, to lekarze, którzy się nią opiekowali, stanęli na wysokości zadania. Czułam, że rozumieją moje emocje, są taktowni, bardzo pomocni. To się naprawdę pamięta i to ma znaczenie. Potem dopiero dowiedziałam się, że pani ordynator, z którą rozmawiałam najczęściej, jakiś czas wcześniej straciła w wypadku męża i dziecko. Sądzę, że to mogło mieć wpływ.

Jeden jedyny raz spotkała mnie w życiu ta potworna nieprzyjemność przekazywania wiadomości o śmierci bliskiej osoby innej bliskiej osobie, i powiem tak, że z dwojga złego  wolałabym o śmierci się dowiadywać niż taką informację przekazywać. Dla mnie wtedy było to ponad moje siły, bo jednocześnie bałam się o reakcję tej drugiej osoby.