Problem z kobietą (zaręczyny) - Netkobiety.pl

Ja ją kocham i chce z nią być ale póki co dla mnie zaręczyny to coś abstrakcyjnego, może nie dojrzałem jeszcze do tego no nie wiem.

1. Nie oświadczaj się jeżeli nie czujesz się na to gotowy.
2. Nie ma ustalonej normy ile czasu można/trzeba się spotykać zanim pojawią się poważniejsze plany. Ilu ludzi tyle opinii, podejść, punktów widzenia. Dlatego trzeba postępować w zgodzie ze sobą a nie z tym co inni mówią że się powinno...
3. Jeżeli ona by chciała już "mieć ten pierścionek" - to nie brzmi to jak dorosłe podjeście do zobowiązań.
4. Podchodź z dystansem do takich wypowiedzi jak ta od Marata. Nikt nie ma takich predyspozycji żeby oceniać Twoje uczucie do innej osoby, czy insynuować że zostawiasz sobie otwartą furtkę bo w swoim pierwszym poważnym związku nie oświadczyłeś się w pierwszym roku znajomości. Niestety takie mamy społeczeństwo że niektóre kobiety uznają za normalne to że masz zaspokoić ich potrzebę pierścionka na palcu czy wesela, nie interesując się zupełnie tym co Ty czujesz...
PS. Jeżeli dziewczyna miała by Ci zostawić bo nie oświadczysz się w wyznaczonym przedziale czasowym to nawet lepiej, widać nie tyle zależało by jej na Tobie... W takich zobowiązaniach na pierwszym miejscu powinno byc "z kim" a nie "kiedy".

Lady Loka, osiągnęli już rok stażu

A to przepraszam i dzięki za cytat

No kolo roku juz powinno sie miec swiadomosc czy z daną osobą chcesz spędzic zycie czy nie. Inaczej to troche marnujesz jej czas skoro jej na czyms innym zalezy niz Tobie.

To o tym porozmawiajcie.
Tylko wez pod uwage to ze jezeli ona chce slubu za 1-2 lata, a Ty za 10lat to srednio da sie to pogodzic.

ja tam nie wiem, jak chcesz z kimś być to jesteś, nie potrzebujesz obrączki. Jak chcesz założyć rodzinę i począć dzieci to warto pomyśleć o ślubie ale autor póki co nie ma nawet na wesele więc jaka rodzina????
Jak dziewczyna ma takie parcie na narzeczeństwo to może zaraz po otrzymaniu pierścionka zacznie szukać sali, ja bym się bała tym bardziej widząc takie ciśnienie.

jeśli jesteś pewien że chcesz z nią być, wtedy zaręczyny i małżeństwo właściwie niewiele zmienia, może dziewczyna poczułaby się lepiej. aczkolwiek 1 rok czasu trwania znajomości rzeczywiście może wydawać się niedługim okresem. Jeśli jednak nie macie aktualnie takich możliwości ekonomicznych, wtedy moim zdaniem lepiej zaczekać z wydatkami które nie są niezbędne. Również dobrze zastanowić się jakie są wasze oczekiwania, np. czy Ty też chcesz zakładać rodzinę i kiedy miałoby to nastąpić.

Ja również uważam, że rok bycia razem to trochę za mało, by planować ślub.
Nie oświadczaj się, jeśli nie jesteś gotowy. Ale powiedz dziewczynie szczerze, jak jest. Niech zna Twoje spojrzenie na sprawę.

Drogi autorze tematu Tomekmaproblem

W tym temacie pojawiło się sporo porad i odpowiedzi, niektóre zachęcają do oświadczyn a niektóre nie.

Zanim zacznę - nigdy nie słuchaj rad osób typu: ,,nie chcesz się jej oświadczysz to pewnie jej nie kochasz" - Nigdy nie słuchaj takich rzeczy na swój własny temat od osoby, która nigdy Ciebie nie widziała nawet na oczy.

Wez sobie wszystko ogarnij na chłodno, bierz wszystko na logikę jak mężczyzna, popatrz:

Spotkasz się z laską od roku, teraz pytanie - co to jest rok? jest to kompletnie nic
Co to jest rok? Zobacz ile jest historii (nie mówię już o życiu realnym) na tym forum typu: ,,byliśmy razem 4 lata i chyba uczucie wygasło" itp.
Ludzie potrafią ze sobą zrywać po 7 latach a Ty po roku już chcesz iść w żeniaczkę? Ja zawsze byłem zdania, że przed ślubem trzeba pomieszkać razem minimum te 3 lata aby zobaczyć większość zachowań behawioralnych u drugiego człowieka. To, że widujecie się na randkach w parku gdzie każdy mówi o sobie jak najlepiej wcale nie musi się przekładać na wspólne życie gdzie się nagle okazuje, że druga osoba wyrzuca spocone skarpety na podłogę albo w ogóle po sobie nie sprząta.

Napisałeś, że nie miałeś wcześniej dziewczyny tzn., że nie jesteś jakoś zbytnio obcykany w tych sprawach (tylko rok)
Masz małe doświadczenie w związkach i już chcesz się pchać w żeniaczkę? - chłopie myśl logicznie!

Po roku znajomości jesteś tym jedynym? Ludzie trzymajcie mnie.
Słyszałeś może o czymś takim jak haj hormonalny? przeważnie trwa lata, przez ten okres widzimy swojego partnera/partnerkę niczym bożka, najwspanialszą istotę na świecie, tego jedynego człowieka a jak mija haj hormonalny to się zaczynają różne rzeczy
To tak samo jak kupujesz np. samochód z salonu na początku nie wiesz co się dzieje, codziennie wycierasz go szmatką a po kilku latach nie chce Ci się nawet jezdzić na myjnie
Poczekaj z 3-4 lata i zobaczymy czy powie to samo - jeżeli tak to będzie kilka razy bardziej wiarygodna niż obecnie

To normalne, nie masz doświadczeń i chcesz zobaczyć jak to jest, chcesz pomalutku łyżeczką popróbować tego i owego i tak powinno być. Jak robisz prawko i masz pierwszą jazdę to nie katujesz do odciny na czwórce tylko pomalutku tutaj światła, stacyjka, kierownica się kręci w lewo i w prawo itp.
Zaś jak od razu wbijesz najwyższy bieg to możesz skończyć na drzewie

Tak tak, zaręczyny a potem da Ci spokój na kilka lat, hehe serio?
Dasz jej pierścionek i za 3 miesiące usłyszysz: Tomek, słyszałam od Kaśki, że w niedalekiej okolicy mają fajną salę do wynajęcia na imprezy okolicznościowe.....

Kiedyś handlarz samochodów powiedział tak:
,,Proszę pana, sprzedaje te samochody piętnaście lat i niczego nie jestem pewien, swojej żony nie jestem pewien, swojego własnego zdrowia nie jestem pewien i ani jednego samochodu na tym placu"
Tak na logikę - naprawdę po roku znajomości znasz ją w 100%? wiesz jak wyglądają jej wszystkie zachowania behawioralne? naprawdę? serio? Czy może po prostu na randce fajnie Wam się spędza czas?

Najważniejsze to szczera rozmowa, jak nie jesteś gotowy na zaręczyny to mów wprost, najgorsze co możesz zrobić to kombinować, oszukiwać, dawać złudne nadzieje itp.

Znajomi dzieci mają, rodziny ale rozwody i alimenty także mają, powiedziała Ci o tym?
Zobacz jak to jest, kocha Ciebie, nie ma na co czekać, jest pewna, że to Ty na 100%, nie może bez Ciebie żyć
Ale jak po 30stce nie będzie zaręczyn to sajonara arrivederci Amigo, Bajos

EDIT:

Ekhem...
Jeżeli autor spotyka się z drugim człowiekiem rok to nie zna większości jego zachowań behawioralnych, jeżeli nie mieszkają razem to może nawet i nie znać połowy z nich, które będą bardzo mocno przeszkadzały w przyszłym wspólnym życiu, np.:
Wyrzucanie skarpet na podłogę, notoryczne niezmywanie naczyń po posiłku, brak ścielenia łóżka, walające się ręczniki po całym pokoju, słuchanie głośno jakiejś dziwnej muzyki itp.
Trzeba pomieszkać z człowiekiem minimum kilka lat aby wiedzieć czy na pewno chce się z nim spędzić CAŁE ŻYCIE.

-> Dziękuję, dobranoc, temat zamknięty

EDIT 2:

Kolejne świetne cytaty:

To co napisałaś jest naprawdę bardzo ciekawe i pokazuje zupełnie inny punkt widzenia.

Szkoda tylko, że w Polsce za kilka lat rozwody (w miastach) będą stanowiły 50% wszystkich małżeństw.

Też bardzo duży odsetek małżeństw rozpada się w ciągu pierwszych trzech lat.

To są statystyki, niezbite dowody.

To, że u Ciebie wszystko fajnie i ślicznie idzie ze związkiem nie oznacza, że autor tematu (niedoświadczony) też będzie mieć tak fajnie i kolorowo jak Ty

Dlatego uważam, że logiczne podejście poznawania kilka lat jest bardziej rozsądne niż pójście w żeniaczkę po roku znajomości z pierwszą dziewczyną w życiu.

Dziękuje za odpowiedzi. Bardzo często staram się rozmawiać o tym z moja dziewczyna i u niej najwyższa role gra chyba tutaj wiek. Mówi ze gdybyśmy mieli po 20 lat to można by było chodzić ze sobą masę czasu, a u niej zegar biologiczny tyka, chce wiedzieć na czym stoi, bo boi się ze będę ja zwodził kilka lat i nagle to się rozsypie. Z jednej strony ją rozumiem. My faceci mamy trochę inny pogląd na to niż kobiety. Ona jest przeciwna mieszkania przed ślubem. Mówi ze zna pary które się wymieszkały razem kilka dobrych lat, zachowywali się jak stare dobre małżeństwo, związek był przechodzony i potem np facet kopnął kobietę w tyłek i przy okazji zmarnował jej kawałek życia. Mówi ze jeszcze będzie miała czas i dosyć mieszkania po ślubie. Tutaj ja nie protestuje. Po prostu było fajnie ale nagle z dnia na dzień dostała szału z tym pierścionkiem.

Rumunski_zolnierz tak to moja pierwsza w życiu dziewczyna ale zrozum ze jestem jej pewny. Absolutnie to nie jest tak ze ja chce zobaczyć jakby było z inna. Moja dziewczyna jest bardzo w porządku i bardzo lojalna osobą. Ja tez nie chce marnować jej czasu gdybym tego nie czuł.
Nie zgadzam się z tym ze poznanie innej by mi coś dało, miałem wcześniej kilka różnych znajomosci ale wiem ze akurat moja kobieta to jest ta jedyna i nie muszę niczego testować i sprawdzać

Uwazam że spędzenie 10 lat w nieformalnym związku nie zmniejsza ryzyka rozwodu. Ludzie i po 25 latach się potrafią rozwiesc/rozstać. Z drugiej strony uważam że jest to minimum jakim jest +/- rok znajomości - brać ślub wcześniej to szaleństwo.
Z jednej strony rozumiem autora że nie chce na siłę robić czegoś do czego nie jest na tym etapie życia przekonany, z drugiej zaś mam jakieś nieodparte wrażenie (może mylne, jeśli tak to z góry przepraszam autora za złe ocenienie go) że autor chce zwyczajnie zostawić sobie otwarta furtkę bo obecną partnerka jest jego pierwsza dziewczyna, wcale nie jest jej tak pewny jak mówi i zwyczajnie czuje chłopak niedosyt...

Mnie w całym tym wątku chyba najbardziej zaniepokoiło to zdanie, bo sugeruje, że albo będzie tak, jak chce dziewczyna (i to w tak ważnej sprawie, jak ślub!), albo kłótnie i rozstanie. To nie wróży dobrze małżeństwu, różnice w podejściu do wielu spraw będą zawsze, jeśli to rzeczywiście wygląda tak, że ona nie zostawia miejsca na "negocjacje", to średnio to widzę. Oczywiście można jej bronić tym, że nie chce marnować czasu, ale jednak brakuje mi właśnie jakiejś gotowości do rozmowy z jej strony (przynajmniej w tym, co autor pisał, niczego takiego nie dostrzegam) - bo trudno uznać, że to tylko w kwestii zaręczyn. Dalej będzie wspólne mieszkanie (chyba że już mieszkają razem?), ślub, dzieci i pewnie jeszcze jakieś inne sprawy, w których ona nie będzie chciała czekać, a rolą partnera będzie się dostosować.

Inna sprawa, że nie wiadomo w sumie, co autor jej na ten temat dokładnie odpowiedział. Bo jeśli rzucał jakimiś mglistymi "noo... jeszcze mi się nie spieszy", to dziewczyna nie wie nawet, na czym stoi. Jasne, że bez sensu rzucać datą, ale przydałoby się jakieś ogólne określenie podejścia do zaręczyn, ślubu i ewentualnych dat.

Absolutnie za to nie dziwi mnie brak gotowości autora na zaręczyny, w ogóle nie wiązałabym tego z brakiem miłości czy niepewnością. To jego pierwszy związek, rok temu jeszcze dziewczyny (żadnej) nie miał, brak doświadczenia, brak takiego, no, związkowego myślenia - do tego się musi przyzwyczaić. Z kolei autorka, jako że w związkach już była, pewne sprawy prawdopodobnie przemyślała już wcześniej - jak to, że chciałaby ślubu, że rodzinę planowałaby w takim wieku itd. A dla autora to jest w pewnym sensie nowość i abstrakcja - dopiero co się pierwszej dziewczyny dorobił, a tu już nagle ślub? Uważam, że po prostu nie miał kiedy się przyzwyczaić/oswoić z taką możliwością i potencjalną koleją rzeczy, i o ile nie określa siebie jako przeciwnika instytucji małżeństwa, a w partnerce widzi tę jedyną, to ona nie ma czym się niepokoić - podejrzewam, że wystarczyłoby, gdyby dała mu więcej czasu.

Moja dziewczyna uważa ze życie to loteria bo jakby ludzie tak się ciagle zastanawiali i robili rachunki za i przeciw to nigdy do małżeństwa by nie doszło. Generalnie ja jej tłumacze ze bardzo chce z nią być i jej nie zawiodę ale w tym momencie na zaręczyny gotowy nie jestem i nie umiem podać jej konkretnej daty kiedy się zaręczymy a to jest dla niej jednoznaczne z tym ze ja nie jestem jej pewny/rozglądam się za kimś na boku/czekam aż poznam fajniejszą itp

Gdybym teraz kupił ten pierścionek to będzie to wymuszone z jej strony, nie będzie nawet momentu zaskoczenia. Strasznie jej się spieszy i nie wiem co na to wpłynęło. Ciagle mi powtarza ze czas, ze my nie mamy 18 lat. Mówi ze co mi szkoda kupić pierścionek i dalej być ze sobą, ze wtedy miałaby ode mnie deklaracje.
Nie wiem może boi się ze ją zostawię? Od kilku dni mam wrażenie ze nie zależy jej na byciu z kimś a na tym żeby mieć na palcu pierścionek.

Chyba wiem o co autorowi chodzi.
Na jakość związku nie wpływa czas jego trwania - czy jest się z kimś rok czy 5 lat.
Tylko wspólne doświadczenia.
Można być z kimś rok i w tym czasie przejść z kimś poważną chorobę, być z kimś na 3 tygodniowych wakacjach w dziczy, wziąć ze schroniska psa, kota czy chomika, zajmować się nimi, poznać z rodziną, przyjaciółmi -i przez te wszystkie działania obserwować partnera i jego zachowania w różnych sytuacjach i oceniać czy z tą osobą nam po drodze.
Można być z kimś i 5 lat ale przez ten cały czas funkcjonować na zasadzie praca-dom, codzienne schematy i tak naprawdę nie znać swojego partnera.
A później okazuje się, że jak zachorujesz to partner będzie miał pretensje, że obiadu nie zrobiłeś.  Albo, że jak mu się w robocie deadliny walą na głowe to lubi obalić 0,5 l dla relaksu i przestaje być sympatyczny itp.
Moim zdaniem partnera trzeba poznać na zasadzie wspólnie przebytych doświadczeń.
Autor zna swoją dziewczynę rok- może niewiele jeszcze z nią DOŚWIADCZYŁ więc czuje, że po prostu nie zna jej na tyle dobrze żeby od razu powiedzieć jej przed ołtarzem że to z nią chce spędzić resztę życia.

To nie jest tak ze ja nie chce się zaangażować, po prostu mnie to przerosło. Wcześniej ktoś dobrze napisał, wcześniej nigdy w życiu nie byłem w związku, poznałem moja obecna dziewczynę i nigdy nie sądziłem ze po roku będę musiał się już zaręczyć, nie jestem na to gotowy na ten moment. Absolutnie nie chce czekać 6 lat ale nie oświadcze jej się w przeciągu miesiąca tez. Ona wywiera na mnie straszna presję, kazda nasza rozmowa to poruszanie przy okazji tematu pierścionka.

Widzisz ja akurat Ciebie bardzo dobrze rozumiem, bo sam mam 25 lat, nigdy nie byłem w normalnym związku i gdybym np. teraz miałbym być z kobietą rok i ona zaczęłaby mi mówić coś o zaręczynach to zgłupiałbym jak koń na wojnie.
Po prostu dla Ciebie idzie to wszystko za szybko z grubej rury. Chciałbyś pomalutku etapami, poznanie się, koleżeństwo, związek, jakiś staż bycia razem itp. a nie od razu skok na głęboką wodę. Jest to jak najbardziej zrozumiałe, uwierz mi
Pisałeś wcześniej o tym, że dziewczyna opowiadała, że wszyscy znajomi dookoła zakładają rodziny. Wyobraz sobie teraz jakie mocne odczuwa ona parcie ze strony ludzi dookoła, idzie do takiej koleżanki Kasi a ona otwiera jej drzwi uszczęśliwiona z dwoma bobasami z tyłu i po kilku minutach zadaje jej pytanie: ,,no a Ty kochana, jak tam? kiedy własne pociechy? planujesz już coś ze swoim Tomkiem?" no i do tego jeszcze w tle roześmiane dzieci i działa to na jej wyobraznie, że przecież ma już Ciebie, faceta no to trzeba już coś działać

Ja byłam zaręczona krótko. Krotko męża przed zaręczynami znałam. On chciał się oświadczyć po 3 miesiącach znajomości. Co związek to osobny przypadek.