Nie powinnam, a tęsknię - mam dosyć - Netkobiety.pl

Próbuje. Na razie na portalach randkowych. W realu niestety nie mam okazji poznać zbyt wielu wolnych i fajnych facetów. Jak już ktoś mi się spodoba, to zajęty.
Jest też we mnie strach, że zostanę oszukana. Ciężko mi przez to przejsc
No i są we mnie tamte uczucia. Jestem jak na smyczy

Nie, nie, nie. Żadnych klinów. To prosta droga do kolejnych rozczarowań. Daj sobie, Autorko, prawo do wrażliwości, smutku, łez. To minie, popłaczesz i w końcu przestaniesz. Po drugie - brzmi jak slogan, ale musisz mocno popracować nad pokochaniem siebie, otoczeniem się troską i opieką. Nie uciekaj przed sobą w ramiona mężczyzn. Taka nieszczęśliwa i niedokochana kobieta jest łatwym łupem dla różnych łobuzów.
Miałam trochę podobnych problemów, choć ja akurat przyjęłam inny mechanizm obronny i w związki nie wchodziłam. Ale weszłam wreszcie w małżeństwo - porażkę. Dziś myślę, że gdybym była wtedy zdrowa emocjonalnie, to po pierwsze nie kontynuowałabym z nim znajomości, ale jeśli już - to wieloma sprawami pokierowałabym inaczej i może coś by z nas było. Na pewno nie brnęłabym w bagno z obecną wiedzą i doświadczeniem.

Że tęsknisz, to zupełnie naturalne. Dobrze jest poczuć, że ktoś przy nas jest i przykro, gdy się to traci, nawet gdy rozum mówi co innego. Ale rozumu warto używać. Ja sama niedawno pozwoliłam sobie na znajomość z facetem, który bardzo szybko okazał się nieodpowiedni. Wyrzuciłam go ze swojego życia, choć tak fajnie było się przytulić, mieć z kim prowadzić wieczorne rozmowy i gotować obiady. Też czuję "zespół odstawienia", ale... właśnie, to tylko zespół odstawienia. Tak sobie tłumaczę i od razu lżej
Nawet najcudowniejszy facet nie przeżyje życia za Ciebie, nie wyręczy Cię w radzeniu sobie z wrażliwością i trudnymi emocjami. To musisz sama zrobić. Nie łudź się, że związek uleczy Cię ze wszystkich wewnętrznych demonów - pozwoli tylko zapomnieć na krócej lub dłużej.

Ciężko mi sobie z tym wszystkim poradzić. Czuję jakbym spadała w przepaść. Te 8 miesięcy mnie wykończyło. Myslalam, że z czasem będzie lepiej i lepiej. Może jakieś małe dołki po drodze. A ostatnio czuje się jakbym wróciła na początek drogi. Tylko trochę w inny sposób. Te emocje rozdzierają głębiej. Na zewnątrz wyglądam dobrze. Ludzie uważają, że jest ze mną dużo lepiej. Widzą ogromną poprawę. Ale ja wewnętrznie czuje się bardziej martwa. Codziennie placze. Ostatnie 8 miesięcy to mniejszy lub większy dołek. Chciałabym chociaż 1 normalny dzień. 
I jeszcze ta głupia nadzieja, że może się ogarnie i wróci. Chciałabym żeby to odeszło.
Widzę że jestem bardziej sfrustrowana. Chodzę poddenerwowana. Na razie potrafię się jakoś opanowac, ale często w pracy mam ochotę  powiedzieć do kogos, żeby się zamknął, bo denerwuje mnie jego gadanie.

Jest też strach, że zanim się ogarnę, spotkam kogoś wartego uwagi, to minie mi czas na dziecko. Gdybym była młodsza miałabym na to wywalone. A teraz czuję presję czasu.

Naprawdę chciałabyś zrobić ten ostatni krok z powodu faceta, z którym  tylko nie wyszło? Który okazał się po prostu kolejnym złym człowiekiem niewartym tego co dostał od Ciebie? Czy mówiłaś o tym swojemu terapeucie? Jeśli nie, zrób to czym prędzej. Zrób, dlatego że moim zdaniem wcale nie chodzi Ci o tego faceta, ale o coś więcej. O ten chwilowy pech w życiu, podkreślam - chwilowy - kiedy raz po raz trafiasz na złych ludzi, złe emocje i wydarzenia. Jednak to nie jest tak, że wszystko, co Cię mogło spotkać zawiera się w Twoim ojcu i tym facecie. Życie toczy się dalej. Świat nie kończy się na dwóch osobach.

Możesz do niego napisać, tylko nie wysyłaj. Wyrzuć z siebie wszystko, co Cię dręczy, a potem kartkę zniszcz. Mnie takie praktyki pomagają, zawsze muszę się wygadać albo "wypisac". Raz nawet zreszta napisałam do jednego, ale byłam pewna, że to ma sens, że on na to zareaguje, nie obrazi mnie i nie upokorzy, bo w sumie był niezłym i niegłupim człowiekiem. Zareagował, wyjaśniliśmy sobie to i owo, żyjemy dziś w zgodzie. On ma dziewczynę, a ja i tak nie chcę go po jego niesmacznych zagraniach. Ale akceptuję go jako znajomego, kolegę, szanujemy się.
Więc jeśli potrzebujesz, napisz do niego choćby i 20 niewysłanych listów

Interesuje mnie taka "amatorska" psychologia, ta, która dotyczy naszego codziennego życia, relacji. Sporo o tym czytałam, zaliczyłam też roczne spotkania z psychologiem, gdy rozpaczliwie próbowałam "kleić" swoje małżeństwo.
Jedna podstawowa nauka, którą wyniosłam brzmi: nie zaprzeczać swoim uczuciom, nie uciekać od nich. Przyglądać się im uważnie, dociekać, co nam chcą powiedzieć, o co nam chodzi. Dawać sobie do emocji prawo, ale zdawać sobie sprawę, że co z emocjami zrobimy, to już od nas zależy.
Mimo że powinny wybrzmieć, nie warto im się bezwolnie poddawać. Może zamiast rozpamiętywać wciąż tego faceta - umyj okna przed świętami Albo wybierz się z koleżanką na lody, wyżal się przy okazji, niekoniecznie przez całe spotkanie
Wyobraź sobie, że masz córkę, która tak cierpi - co zrobisz, żeby jej pomóc? Co jej powiesz?

W ostatnich kilku dniach zaliczyłam potężnego doła. Kilka przyczyn się na to złożyło, ale mniejsza o to. Wczoraj przyjaciółka powiedziała mi coś ogromnie prostego i mądrego: "A po co Ty tak roztrząsasz? Masz doła, to masz. Jesteś zmęczona, to jesteś. Połóż się i odpocznij". Niby nic, a dopiero to postawiło mnie na nogi. Do tego stopnia, że rzeczywiście poleżałam sobie trochę, a potem ze zdwojoną energią przeżyłam resztę dnia.
Ja to chyba mam tendencję do obwiniania siebie, za to że jestem taka beznadziejna, zdołowana i zmęczona. Bo przecież dzielni harcerze nie marudzą, a moje koleżanki mają perfekcyjnie prowadzone domy i dzieci pozapinane na ostatni guzik. Moja mama też taka była i jest. Może to jej głos mnie wciąż "musztruje"? Ale jestem przecież dużą dziewczynką i nie muszę słuchać mamusi

Trochę się rozgadałam, ale zobacz, ile wątków i obserwacji. W sumie to ciekawe

...Więc zobacz: może w gruncie rzeczy to nie tylko ten facet Cię skrzywdził, tylko ci wszyscy dawni krzywdziciele się w Tobie obudzili? Dlatego takie wielkie to Twoje cierpienie?

Pomyśl i trzymaj się. I przytul sama siebie jak kochaną córkę

Wiesz tak to wszystko obserwuje tutaj i w życiu dookoła i kieruj się jedna zasada . Każda decyzje podejmuj sama a nie sugeruj się tym co tutaj piszemy bo nikt nie jest w twojej skórze a z boku najłatwiej doradzić . Jedyne co mogę ci podpowiedzieć to zrób to co uważasz za rozsądne i co Ci podpowiada rozum i serducho a co zrobisz to będzie twoja decyzja i albo będziesz żałowała albo nie . Lekarstwa na tęsknotę tutaj nie dostaniesz . To jest twoje życie i ty nim kieruj .

Tak tez się z tym zgodzę śle tylko w sytuacji kiedy my sami jesteśmy zaślepieni i idziemy w błędnym kierunku . Wielu ludzi po doświadczeniach z życia potrafi zobrazować to co nas może czekać a takich jest mało bo z reguły doradzacze są o kant dupy wytrzeć . Nie wszyscy oczywiście . Tylko człowiek który zna cała twoja historie potrafi sprawić ze będzie Cię nakierowywal na właściwe tory byś nie zabłądził

Wiem, że nikt tu za mnie nic nie zrobi. Wiem ,że nie zabierze tęsknoty. To będę musiała przeżyć sama.
Po prostu cofnelam się o wiele kroków. Załamało mnie to. Terapia bardzo mi pomogła. Ja mam tak że rozbijam gówno na atomy. I dopóki czegoś nie zrozumiem, to będzie mnie to męczyło. I na terapii zrozumiałam mechanizmy, które nim kierowały. Zrozumiałam że powrotu nie będzie, bo On tak nie działa. I poczułam się wolna. Że zaczynam z czystą karta. Niestety dotarły do mnie wieści o Nim. Zaslyszane przypadkowo. Posypalam się jak domek z kart.
Powróciła tęsknota, zal, urażona duma. Poczucie niesprawiedliwości. Mnie chyba najbardziej boli, że On wyrządził tyle zła, że przez Niego przez ostatni czas żyje w mekach, a po Nim spłynęło to jak po kaczce. Wiem, że nie mam na to wpływu, ale denerwuje mnie to. Chciałabym, żeby życie pokazało mu co zrobił. Żeby sam to kiedyś musiał przeżyć. Chyba widać tu dokładnie moja frustracje.

Jestem wdzięczna że tu piszecie. Doświadczenia innych mogą pomóc, coś podpowiedzieć. Wiem, że przezyc to będę musiała sama. Nawet samo to że mogę się wygadać pomaga.

W pewnym stopniu bądź wdzięczna losowi ze tak się stało bo mogłaś mieć piekło a przetrwasz teraz ten bol a potem dojdziesz do siebie i zapomnisz o tym co było . Wiem ze łatwo się pisze ale tez mam nie łatwo w życiu i muszę to jakoś przegryźć . Nauczki uczą grunt to wziasc z tego lekcje na przyszłość .

Żebyś wiedziała że chciałabym o Nim nie myśleć. Wiem,że nie jest wart funta klakow. Ale serce do Niego ciągnie. Po prostu tak jest jak się zwiąże z narcyzem. Kiedyś źle rozumiałam to pojęcie. Terapeutka kładła mi do głowy że kocham narcyza, a ja tego nie rozumiałam. Zaczęłam czytać w necie i dosłownie znajdowałam te same zdania co On mówił.
Czytam też wątki tu na forum i widzę masę podobieństw. Dosłownie widzę u siebie te same uczucia. Wcześniej nigdy nie spotkałam się z takim problemem jak związek z narcyzem.

Chciałabym teraz spotkać kogoś innego. Najbardziej boli mnie samotność.
Wydaje mi sie, że metoda klina byłaby dla mnie dobra. Odciągnęłaby myśli od narcyza.
Nie chcę tych myśli, a one często biorą się znikąd. Najbardziej boli mnie ta jego bezkarność. Że nabrudzil mi w życiu i sobie poszedł, bo mógł.

Z innych aspektów życia jestem zadowolona.
Mam koleżanki, którym mogę wszystko powiedzieć. Na które mogę liczyć.
Lubię swoją pracę. Finansowo jest ok. Mam hobby.

Zapomniałam dodać że na zapomnienie jest wiele  sposobów, niekoniecznie facet. Choć wcale się nie obrażę za jakiegoś wartościowego człowieka u mojego boku.  Ale, wybacz, klin kojarzy mi się nieco przedmiotowo.

Ja myślę aż rozwiąże problem. Niestety nie jest to dobre.

Ja nie jestem wierząca. Wiem, że ludziom wiara pomaga. Trochę im tego zazdroszczę.