Toksyczne splątanie - jak się uwolnić? - Netkobiety.pl

Cześć, nie znalazłem w Twoim wpisie żadnego pytania, oprócz nazwy tematu "jak się uwolnić?". Nie chcesz pisać publicznie historii relacji, rozumiem chociaż to może utrudniać udzielenie odpowiedzi, ale postaram się. Nie macie już kontaktu od czasu rozejścia się?

Tzn. około 6-8 miesięcy temu związek zakończył się, i od tego czasu Twojej byłej w ogóle nie zależało na kontakcie z Tobą? mimo że miała np. dane kontaktowe, adres itp.? podałbym Ci takie stwierdzenie którym sam sobie czasem coś tłumaczę (np. w relacjach rodzinnych), ale nie wiem czy cokolwiek pomoże: jeśli i tak byłem/jestem dla kogoś obojętny, nie ma to znaczenia, i mogę zająć się czymś innym. Mam nadzieję że inni forumowicze napiszą Ci coś lepszego.

Bez obrazy ale tutaj co drugi temat mówi o wyjątkowym związku jak z filmu o wyjątkowej potężnej ponadczasowej miłości.

Musisz sobie zdać sprawę ze to co miedzy wami było to wcale nie był ewenement na skale kosmosu.
Nie bez przyczyny filmy miłosne i te wszystkie głupie romansidla kończą się na ślubie głównych bohaterów.

Zdaję sobie z tego sprawę. Dopiero na terapii uświadomiłem sobie, co było powodem tego, że nie potrafiłem się szybko ewakuować - dokładnie jaki mój problem był za to odpowiedzialny.

Po toksycznych znajomościach czas odzyskiwania równowagi może być długi. Przerabiałam. Jest kilka rzeczy, które mogą pomóc, chociaż swój ból i tak trzeba przeżyć. Żadnego kontaktu z byłym, co już napisała ulle. Każdy kontakt będzie rozjątrzać rany. Żadnego analizowania, co by było gdybyś czegoś tam nie zrobił, albo coś zrobił, może wtedy dałoby się uratować ten związek, itp - nie szukaj w sobie winy; nie wyszło, bo z taką osobą nie mogło wyjść. Co więcej, to, że nie mogło wyjść, nie jest również jej winą. Przestań zadawać sobie pytania o jej zachowanie, o jego przyczyny, nie obwiniaj także swojej ex i nie rozwijaj złych emocji w jej kierunku. Prawdopodobnie nie potrafi być inna, i tylko dlatego nie była. Intencjonalnego zła jest w ludziach mniej niż nam się wydaje. W większości jest uwikłanie.

Staram się już nie analizować. Ale czasem jeszcze to robię, choć wiem, że to jest złe.

Ale ja wiem, że to były nasze problemy i to one nas w tym trzymały a nie zdrowa miłość - choć nie zmienia to faktu, że historia relacji była niesamowita. Myślę, że niepotrzebnie napisałem w pierwszym poście, o słowach mojej psycholog, gdyż faktycznie to może sprawiać wrażenie , że bujam w obłokach. Ale uwierz mi, że staram się stać mocno na ziemi. Wiem, że eks jest potworem. To jednak nie zmienia faktu, że ciężko się jest uwolnić emocjonalnie od potwora. Ten kto przeżył takie rzeczy, ten wie o co chodzi.

Nie każda historia oscarowego dramatu jest o prawdziwej miłości , czasem jest o problemach zwykłych ludzi i  o  trudnej i niezdrowej miłości  - i to miała moja psycholog na myśli.

Przede wszystkim zacznę od psychologa- nie spodobało mi się, że usłyszałes, iż twoja historia jest wyjątkowa i że spokojnie mogłaby posłużyć jako scenariusz do filmu i to bynajmniej nie byle jakiego. Takie stwierdzenie niestety było bardzo niefortunne, ponieważ utrwaliło w tobie przekonanie, że przeżyłeś coś wyjątkowego, nietuzinkowego i generalnie postawiło cię to w pozycji kogoś, kto przeżył coś niezwykłego. To jeden krok do idealizacji tego smutnego układu, w którym tkwiles.
Tymczasem prawda jest zupełnie inna.
Nie przeżyłeś bowiem niczego wyjątkowego, ponieważ takich toksykow jak ten twój jest na pęczki i prawdę mówiąc gdybym ja chciała licytowac się z tobą, to jestem pewna, że mój toksyk z łatwością przebiłby twój i to pod każdym względem.

Tobie wydaje się, że łączyła was jakaś magiczna więź, wielka miłość, niewyobrazalna wręcz namiętność, jaka żadnej pary na całym świecie nie łączy, bo tylko was połączyło coś tak wielkiego i potencjalnie cudownego, że inni mogą tylko poczytac sobie o takich miłościach w książkach ewentualnie obejrzeć jakiś super wyciskacz łez na ekranie.
Napisałeś, że ta dziewczyna była potworem i dla mnie takie określenie tej kobiety też jest nie na miejscu. Znowu naduzywasz słów i czynisz z pospolitej nieszczęśliwej kobiety kogoś wyjątkowego. Uwierz mi nie tędy droga.
Oczywiście ja tej dziewczyny nie znam i bazuje tylko na twoim, dość lakonicznym zresztą, opisie, ale wiem też jak działa tego typu myślenie i wiem, że idę dobrym tropem.
Całymi latami też wmawiałam w siebie, że kogo jak kogo, ale mnie to dopiero spotkało coś niesamowitego. Ze zwykłego burasa, cwaniaczka i lowelasa zrobiłam potwora pierwszego gatunku, rozczytywalam się na temat socjopatów, psychopatów, narcyzów, borderów i Bóg wie jakich jeszcze typoli spod ciemnej gwiazdy szukałam i zachlystywalam się tymi wiadomościami " boże jaka niezwykła historia mnie spotkała, inne kobiety trafiają na zwykłych czubów, ale ja, proszę bardzo, ja jak zwykle musiałam trafić na coś absolutnie wyjątkowego".
Dziś z perspektywy czasu śmieje się z tego i kiwam głowa nad własną głupotą, bo prawda była przyziemna aż do bolu. Trafiłam po prostu na zwykłego zadufanego w sobie idiotę, którego rozwydrzyly takie głupie baby jak ja na przykład, na zwykłego lajdusa i tyle.
Jednak, mimo że mój toksyk skończył się kilka lat temu, to ja jeszcze dwa lata temu byłam święcie przekonana o tym, że facet, z którym się spotykałam był przynajmniej narcyzem, jeśli nie rasowym psychopata i że nic dziwnego, iż tak popłynęłam, bo od samego początku nie miałam żadnych szans. Cały czas uważałam, że przez całą tę historię i ja jestem kimś wyjątkowym, bo przecież normalnym zwykłym ludziom nie przydarzają się takie rzeczy. I przeżywałam to wszystko w kółko Macieja.
Bzdura totalna.
Od samego początku miałam szanse i to bardzo liczne, bo facet ten mocno starał się o to, bym w końcu kopnęła go raz a dobrze w doope, zamiast bawić się w rozstania i wielkie powroty. Powinnam postapic tak, jak zrobiłaby to każda normalnie i przytomnie myśląca kobieta. Ja jednak wolałam rozszyfrowywać jakiegoś kretyna i na własne życzenie traciłam czas, zdrowie oraz nerwy będąc oczywiście świecie przekonana o tym, że to właśnie ja jestem tą normalnie i przytomnie myśląca kobietą. Dziś mogę tylko popukac się w czoło, ale rzeczywiście szłam dość kręta droga do tego, co od samego początku powinno być dla mnie jasne jak slonce.

Napisałeś, że znasz ten mechanizm u siebie, który sprawiał, że tkwiles w tym chorym układzie. Wierzę w to, że rozumiesz o co chodzi, szczególnie że chodzisz do psychologa.
Jednak ciekawi mnie na jakim etapie jesteś pod tym względem, więc napisz proszę dlaczego, twoim zdaniem, tkwiles w tym.
 
A potem zobaczymy, co ci odpowiem.

Ja myślę, że lepiej będzie, jeśli damy sobie spokój z tą wyjątkowością, tylko przyjmiemy założenie, że twój związek był wyjątkowo trudny z akcentem na wyjątkowo. Może tak być?
Ta dziewczyna miała zdiagnozowaną depresję i inne zaburzenia osobowościowe, może była borderka, może miała chad, nie wiadomo co miała, ale było  to oprócz depresji.
Ten, z którym ja się spotykałam miał zdiagnozowa depresję i osobowość dyssocjalna o rysie psychopatycznym i pysznił się z tego powodu, a mnie pociągał, bo uważałam, że ja wyciągnę go z tego, gdyż jestem taka mądra i empatyczna.
Żyłam z zepsutym facetem bad boyem aczkolwiek zdiagnozowanym, on sam opowiadał mi o tym i śmiał się z psychologów, ich opinii twierdząc że w pierwszych pięciu minutach już miał ich w garści, a pani psycholog jego pytała jak powinna radzić sobie z mężem.
Twoja dziewczyna miała więc dwie twarze, jedną ładna, a druga szpetną, z tym moim było identycznie. To może nawet byłoby ciekawe obserwować takich ludzi ze względów poznawczych, jednak gdy jest się z takimi osobami blisko, kocha się ich po prostu, to najgorsze jest, że nigdy nie wiesz, kto obudzi się koło ciebie rano, ta ładna czy ta szpetna. Nie da się żyć w stałym napięciu i w stałym konflikcie samego ze sobą.
Jestem pewna, że stać ją było na wiele dziwnych zachowań, że była niczym tykającą bomba, że raniła, a za chwilę łasila się jak gdyby nigdy nic.
Była impulsywna i absolutnie nieprzewidywalna, a ty nigdy nie wiedziałeś kiedy zerwie i w jaki sposób zerwie. Wykańczalnia za życia.
W przypadku mojego toksyku było tak, że oboje zrywaliśmy w najmniej oczekiwanych przez drugą stronę momentach. On zrywał poprzez znikanie. Dzień wcześniej było cudownie, magiczny seks, wyznania miłosne itd a następnego dnia facet znikał, czasem na kilka dni, czasem na kilka tygodni, na święta, na sylwestry, na weekendy, nie odbierał telefonów, nie odpisywał na smsy, po prostu znikał, ja czekałam i odchodziłam od zmysłów, w końcu zrywałam z nim smsowo, bo telefonów nie odbierał, na zrywające smsy nie odpisywał, po jakimś czasie odzywał się do mnie jak gdyby nigdy nic, a ja odpowiadałam mu tak, jakbyśmy widzieli się zaledwie wczoraj, chociaż minęło kilka miesiecy i bez żadnych wyjaśnień umawialiśmy się na spotkanie i znowu magiczny seks euforia i szczęście i potem znowu on znikał, ja zrywałam, potem wracał, znowu szczęście i do następnego razu.

Ok, spróbuję zrozumieć twoja psycholog i ciebie. Oboje uważacie ten związek za wyjątkowy, chociaż daleko wam do myślenie o tym, że to był związek po grób. On wyjątkowy był, ale w swojej chorobie, która go toczyła w sposób zupełnie niestandardowy. Mówiac wprost był to wyjatkowy syf czyli wyjątkowe szaleństwo.
Droga donikąd.
Stales się więc jej ratownikiem i zastanawiam się czy tak naprawdę przestałeś nim być, jeśli jeszcze nim jesteś, to oczywiście tylko w swojej glowie.

A dlaczego nie chcesz mieć z nią kontaktu?
Czy dlatego, że zasadę zero kontaktu uważasz za słuszną po toksyku?
Czy może boisz się, że jeśli usłyszałby jej głos lub zobaczył ją, to mógłbyś wymiekknac i chciałbyś zacząć z nią znowu?
Czy chcesz mieć wreszcie spokojna głowę, święty spokój, by móc bez ciągnących się za tobą ogonów zacząć nowe życie?

Tak, to prawda tego typu związku są, wbrew pozorom, dość cenne, ponieważ są przede wszystkim bardzo pouczające, oczywiście dla osób myślących.

Ja po tej swojej historii też wiele się nauczyłam i zrozumiałam.
Całkowicie też zmieniłam zdanie na swój temat i innym okiem patrzę na ludzi. Już nie jest tak, że wszystko jest dla mnie albo oczywiste, albo nieoczywiste.

Wiesz, gdy tak ciebie czytam, to mam wrażenie a nawet pewność, że nie traciłeś czasu przez te półtora roku. Musiałeś naprawdę bardzo się męczyć, cierpieć, skoro tak intensywnie szukałeś odpowiedzi na różne pytania. Widac, że mnóstwo czytałeś i byłeś przejęty wiadomościami, które zdobywałeś. Jednak czy trochę nie przesadziłeś?
  Ja to rozumiem, bo miałam  dokładnie  tak samo. Ja zaczęłam szperać i drążyć jeszcze w trakcie trwania swojego toksyku. Pamiętam, że zaczęłam od forum niebieskiej linii, a potem reszta poszła już jak z płatka, bo forum to okazało się dla mnie istna kopalnią wiedzy. Tam dowiedziałam się, że istnieją różni zaburzency, że świat jest pełen naprawdę podłych ludzi. Zaczęłam drążyć coraz głębiej.  Przeczytałam naprawdę  bardzo bardzo duzo.
Tak więc rzeczywiście wiem całkiem sporo na temat różnych zaburzeń, chorób psychicznych i innych tego typu uroczych zjawiskach.
Jednak w pewnym momencie zauważyłam, że mimo tej wiedzy jak byłam głupia tak dalej głupia pozostaję, że tak naprawdę guzik mi daje ta wiedza, bo cały czas stoję w miejscu i zamiast normalnie żyć oraz cieszyć się z tego, że skończyłam z jakimś kretynem ja siedzę i rozczytuje się w naprawdę mrocznych dziedzinach. Po co mi to było? Czemu miałoby to służyć?
Ja czytałam i próbowałam zdefiniować w czym właściwie byłam, a on w tym czasie żył sobie na luzie, żył swoim życiem i miał w dooopie to, co ja o nim myślę albo jak czuje się ja po tym wszystkim.
Czy mądry więc był on, czy ja, nawet z tą całą wiedzą, która zdobyłam?
No on był mądrzejszy. On poszedł do przodu i to w sposób zupełnie naturalny i żył pełnią życia.
Ja natomiast dalej męczyłam się i analizowałam wszystko punkt po punkcie.

Z czasem przeszłam więc na inny poziom i na tym poziomie, jak na razie pozostaje. Tamtej wiedzy oczywiście nie odrzucam i cenie sobie to, że ja posiadam, jednak nie przejmuje się już tym aż tak bardzo.

Chodzi mi o to, że wolę podchodzić do życia i jego problemów w bardziej życiowy sposób, a nie za każdym razem napuszac się, bawić w domorosla panią psychiatrę albo psycholog i każdej problematycznej osobie dopisywac jakieś jednostkę psychiatryczna.
Tak więc  łajdaka nazywam łajdakiem, a nie narcyzem czy borderem, pijaka pijakiem a lenia nazywam leniem itd.
Wydaje mi się, że tak jest lepiej i dla człowieka zdrowiej. Należy bowiem prostować swoje ścieżki, a nie dodatkowo sobie jeszcze utrudniać.
Idąc więc tym tokiem ja powiedziałabym o tej dziewczynie, że nie nadaje się ona do związku, że jest nie do życia, że jest zdrowo kopnięta, ponieważ ma zmienne humory i można dostać przy niej szmyrgla i to z przerzutką, że nie można mieć do niej zaufania, że sama nie wie czego chce, że potrafi umeczyc człowieka i doprowadzić do szału oraz do rozpaczy, ZE NIE DA SIE Z NIA ŻYĆ.
Po co nam dodatkowa wiedza z czego wynikają u niej takie, a nie inne jej zachowania? Czasem lepiej jest mniej wiedzieć i oceniać rzeczywistość bardziej życiowo, przyziemnej, wtedy jest prościej.

Może zacznij więc myślec o niej w prosty sposób.

Zmierzam po prostu do tego, byś zaczął kierować się zdrowym egoizmem i wbił sobie do głowy, że problemy tej dziewczyny , jakie by one nie były, są jej problemami, a nie twoimi. Dałeś się wprawdzie wciągnąć w jakiś chory układ z nią i niestety chcąc nie chcąc jej problemy przez jakiś czas były i twoimi, bo ty za nie płaciłeś swoim czasem i zdrowiem, ale na szczęście tamto już się skończyło.
Teraz możesz zacząć nowe życie, po swojemu,  teraz możesz być panem swojego życia ty, a nie dalej drążyć i szukać nie wiadomo czego.
Niech ta kobieta żyje sobie dalej i niech rozwiązuje swoje problemy albo niech nie rozwiązuje. To jej sprawa.
Ty ciesz się z tego, że ona uwolniła cię od siebie.
Opatrzność nad tobą czuwała. Jako ratownik byłeś bowiem na dobrej drodze do tego, by mordować się z nią dalej. A tak ona zerwała i zrobiła ci wielką przysługę.
Uwierz w to, że związek z tą kobietą nie miał żadnej przyszłości, że ona wykonczylaby cię w końcu.
Byłeś z nią zaledwie rok, a jakie spustoszenie w tobie uczyniła ta kobieta, a przecież mogło być jeszcze gorzej.
Miałeś po prostu dużo szczęścia, że nie związałeś się z nią, nie zdążyłeś mieć z nią dziecka.
Pozbyłes się głupiej baby, która nie nadawała się ani na partnerkę życiową, ani na matkę.
Jaka ty miałbyś w niej podporę, gdyby wydarzyło się coś złego? Byłaby pierwsza, która jeszcze by ci dokopala.
Od takich ludzi jak ona należy uciekać.
Niech ona martwi się o siebie.
Zamknij ten rozdział i zwyczajnie pogódź się z tym, że przydarzyło ci się coś takiego. Wielu ludziom zdarzają się syfiaste sytuacje i niestety nie można się przed nimi ochronić.
Ty naciales się na taką nieciekawa kobietę, swoje przeszedłeś, ale na tym koniec. Inni ludzie też mają różne problemy, bo każdy niesie swój krzyz.
Jestem pewna, że ta kobieta zmarnuje życie każdemu facetowi, który gdzieś tam po drodze natnie się na nią, nie pozna się na niej i wejdzie w osobista z nią relację. Ona da taka szkole jeszcze niejednemu, że co do tego nie ma żadnych watpliwisci.
Ty chwała Bogu masz ją z głowy.
Zacznij teraz fajnie żyć i odetnij się od mrocznych dołujących tematow.

Z bad boyow jestem wyleczona już do końca życia, a szczerze mówiąc, nie wiem czy w ogóle zdecyduje się na kogokolwiek, ale to czas pokaże, jednak na pewno będę bardzo wybredna.
Zgadzam się z tobą, że warto mieć wiedzę na te tematy, bo można uniknąć kolejnych beznadziejnych związków. Zmieniają się też życiowe priorytety i człowiek ceni zupełnie inne rzeczy niż wcześniej.
Też interesuje się psychologią, czytam różne blogi i fascynuje się sprawami nietypowymi, dziwnymi, jednak staram się nie przesadzać, żeby zachować trzeźwe spojrzenie na rzeczywistość.
Ostatnio fascynują mnie ludzie niewykształceni, absolutnie prości, ale tak mądrzy życiowo, że niejeden profesor mógłby chodzić do nich i uczyć się życia. Czasem włączam telewizję i gdy słucham wypowiedzi tych tzw autorytetów, to dochodzę do wniosku, że naprawdę kretynów nie brakuje  i to z tytulami naukowymi.
Tak więc po moim toksyku chyba najbardziej drażni mnie ludzka  głupota i tępota. Odrzuca mnie też od uczonych i nieuczonych degeneratów, ludzi zepsutych do szpiku kości.

Myślę, że wyjdziesz z tego wszystkiego sto razy mądrzejszy i znacznie bardziej interesujący dla kobiet.
Życzę ci, by twoje rozchwiane jeszcze emocje zaczęły się w końcu wyciszać, żebyś mógł zaczynać każdy dzień z uśmiechem na twarzy i bez myślenia o tamtej dziewczynie.
Czy ona zacznie coś że sobą robić? Prawdopodobnie tak, szczególnie że nawet z tobą rozmawiała na temat jej problemów i razem próbowaliście rozgryźć czy jest borderka, czy narcyzka, czy może jest jeszcze coś innego. Ta dziewczyna wie, że ma problemy, jednak dużo będzie też zależało od tego na kogo trafi w swoim życiu. Czy na kolejnego ratownika? Raczej mało prawdopodobne. Ty trafiłeś się jej jak ślepej kurze ziarno. Pewnie teraz dla odmiany to ona będzie przeczolgiwana za kudły po podłodze  i podejrzewam, że nieraz jeszcze za tobą zatęskni i zapłacze.

Jak długo jeszcze zamierzasz chodzić do psychologa?
Pytam, bo wydaje mi się, że chyba już nie musisz. Jesteś na absolutnym finiszu walki o samego siebie.
Chyba nie pospiesze się za bardzo, jeśli już teraz ci pogratuluje.

Będę wybredna, bo mogę sobie na to pozwolić, a w takim sensie, że będę zwracała uwagę na różne rzeczy, właśnie na te, o których napisałeś, ale w granicach zdrowego rozsądku. Wiesz, ja jestem już w takim wieku, że nie grozi mi raczej jakieś nagle zakochanie się w kimś i potem jazda bez trzymanki. Mnie będzie chodziło o to, by mieć kogoś, z kim miło spędzę czas wolny, zaprzyjaznie się i zdanie tej osoby będę sobie ceniła. Będę zwracała uwagę na poglądy polityczne tego człowieka, bo nie wyobrażam sobie, bym mogła tolerować kogoś, kto gada nowomowa i wyglasza głodne komunały o wartościach itd, pisze o tym bełkotliwie, ale to dlatego iż nie chce, by widać było jakie mam poglądy.
Nie będę też z kimś, kto całe swoje życie krzywdził innych, używał życia z boczniarami, a na koniec dostałby nagrodę w postaci mojej osoby. Takich lowelasów niech biorą inne, te bardziej wyzwolone i niech one opiekują się takimi na stare lata.
Myślę, że biorąc pod uwagę moja mała potrzebę bycia z kimś oraz moje doświadczenie i rozum na ten moment życia, to chyba wybiorę kogoś fajnego, ale jeśli miałabym zostać sama, to też będzie dobrze. Mam swoje życie i czuję się dobrze.
Skończyłeś więc terapię już jakiś czas temu? Nie wiedziałam. Myślałam, że cały czas chodzisz do psychologa.
Wcale się nie dziwię, że nie chodzisz już do psychologa. Myślę, że jesteś już na takim etapie, że sam mógłbyś być świetnym psychologiem. Potrafisz uważnie słuchać i zadawac odpowiednie pytania. Nawet mnie udali ci się kilka razy zbić troszkę z tropu.
Chyba byłeś za bardzo inteligentny jak na tę kobietę i możliwe, że udawało ci się trafiać w jej czułe punkty. Być może dlatego atakowała cię i zrywała. Jesteś chyba jak ta kropla wody, która drąży skalę.
Byłeś chyba niezłym wyzwaniem dla niej, bo może uważała, że łatwo uda się jej ciebie zdominować i stłamsić, jednak nie dorownywala ci inteligencja i przenikliwością. Początkowo wzięłam cię za takiego niezbyt błyskotliwego dobrodusznego naiwniaka, który wziął się i zakochał w jakiejś wariatce, ona przerobiła go na szaro i na koniec biedaczyna wylądował z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami i palcem w buzi, jak czasem robią dzieci, gdy się na coś zapatrza. Tymczasem w miarę jak pisałeś więcej szybko zorientowałam się, że pomyliłam się w ocenie twojej osoby.

I chyba nie pospieszyłem się jednak z tymi gratulacjami. Po całej tej historii wyrosłeś na fajnego faceta i ciężko będzie jakiejś kobiecie tobie dorównać. Piszę serio.

Tak, oceniłam cię bardzo wysoko, ale tylko z tej perspektywy, że na początku myślałam, że jesteś kolejnym naiwnym facetem, kompletnie zielonym w kwestii znajomości kobiet i który wpadł po prostu w sidła jakiejś cwaniary, fakt że i niezrównoważonej. Tymczasem już po kilku twoich kolejnych postach stwierdziłam, że nie jesteś głupi, tylko wprost przeciwnie, że i ja mogłabym sporo się od ciebie nauczyć.
Tak więc dasz sobie radę i to bardzo dobrze.
Jednak jest cos na co teraz zwróciłam uwagę. Napisałeś, że ona jeżyla się na ciebie zupełnie niepotrzebnie plus jej problemy psychiczne i że wcześniej miała złe doświadczenia z kilkoma innymi facetami.
To dalo mi do myślenia.
Dlaczego?

Otóż wydaje mi się, że ona musiała mieć konkretne pretensje do ciebie, pretensje o konkretne twoje zachowania. Zastanawiam się co to takiego mogło być.
Bo ja na przykład mam bardzo konkretne zarzuty do tamtego faceta. Myślę, że twoja dziewczyna, gdyby ją o to zapytać, też z łatwością mogłaby parę rzeczy wyliczyć.
Nie ma dymu bez ognia.

No tak, to oczywiste. Albo inny przykład z psem- można nawet zrobić eksperyment. Chcąc sprawdzić czy pies jest bity wystarczy będąc blisko niego udać, że sięga się po kamień. Jeśli piesek skuli się przerażony wtedy możemy przypuszczać, że zna on doskonale odruch sięgania przez człowieka po kamień, bo wiele razy nim dostal, jeśli stoi spokojnie i tylko obserwuje, to znaczy, że nie oberwał kamieniem. Niektóre bite psy szczerzą zęby.
Tak, oczywiście jest to wysoce prawdopodobne, że ona ubrała na siebie jakiś ochronny pancerz, bo była pewna, że zaraz oberwie. Życie ja tego nauczyło i wiele razy utwierdziło w przekonaniu, że prędzej czy później ktoś ją skrzywdzi. Do tego dołożyć należy jej depresję i jakieś zaburzenie osobowości. Mieszanka rzeczywiście bardzo wybuchowa.
Znam przypadek tak agresywnego psa, że nawet właściciel podawał mu jedzenie na łopacie. Tak mi się przypomniało, skoro już podajemy przykłady z psami.
Jednak trzeba przyznać, że ta dziewczyna mimo swoich dość poważnych problemów psychicznych musiała mieć do ciebie duże zaufanie, skoro tak otwarcie opowiadała ci o wszystkich swoich sprawach. Musieliście więc być że sobą bardzo blisko, ale zarazem też i bardzo daleko.
Podejrzewam, że przechodziła ona nieustającą huśtawkę nastrojów i raz była w euforii, a  za chwilę zaliczała doły i musiały być to stany bardzo intensywnie przeżywane przez nią, skoro zaledwie w ciągu jednego roku zaliczyłeś mnóstwo jej zrywan i powrotów.
Nie wiem ile czasu ona by potrzebowała, by mogła całkowicie ci zaufać. Chyba życia by jej nie wystarczyło.
Szkoda, że tak fatalnie trafiłeś i w pewnym sensie szkoda mi też i tej dziewczyny, bo wygląda na to, że nie uda jej się spotkać takiego faceta, jak ty, takiego który zachcialby aż tak analizować jej problemy, by do niej dotrzeć.
Wygląda na to, że oboje wyszliście z tego związku mocno poranieni, chociaż uważam, że te dziewczynę należy definitywnie skreślić, gdyż nic nie usprawiedliwia znęcania się nad drugim człowiekiem. Depresja depresją, zaburzenia osobowości zaburzeniami, ale jeśli jest się osobą inteligentną, to niestety powinno się również umieć  ocenić jaki wpływ na drugą  osobę mogą mieć
takie, a nie inne  zachowania i trzeba nad sobą pracować.