Ciche dni męża. Czy to ze mną jest coś nie tak? - Netkobiety.pl

Częściowo ma rację, bo pracować powinnaś nad sobą od zawsze. Zwłaszcza nad podwyższeniem poczucia swojej wartości. Od tego się wszystko zaczyna, od tego zależy czy idzie po lodzie czy po gruzie.
Jednak on też nie jest święty, bo powinien popracować nad komunikacją. Masz prawo się wypowiedzieć, a nie tylko słuchać jego kazań i monologów. Masz prawo rozmawiać, a nie patrzeć jak się duży chłopiec obraził, bo tego typu ciche dni to jest dziecinada. Osoby niedojrzałe tak postępują.
Był kiedyś na ten temat wątek. Ciche dni celem ogarnięcia myśli, to nic złego. Jednak odmowa jedzenia tego co mu przygotujesz, ignorowanie Cie i inne zagrywki to jest manipulacja. Nie umie sobie poradzić z komunikacją więc wymyślił taką formę. To nie jest Twoja wina, że on sobie nie radzi, dlatego nie odbieraj tego jako kary. To jego problem.
Z tego wniosek, że czas abyście oboje ruszyli na rodzinną terapię.

Mam pytanie: jeśli przerwiesz to milczenie i zaczniesz mówić własne zdanie to będzie się darł? Może napisz mu list jeśli języka nie ma w gębie.

Dziękuję za odpowiedź Tajemnicza75.

Zdaję sobie sprawy, że sporą część winy za obecną sytuację ponoszę ja, a w zasadzie moje lęki. Niemniej, to chyba nie powinno tak wyglądać.

Dziś jak wrócił spytałam spokojnie czy jest gotowy do rozmowy o naszej sytuacji. Odparł, że on mi swoje stanowisko oznajmił i więcej do tego wracać nie zamierza, bo sprawa załatwiona, po czym poszedł spać.

Odpowiadając na Twoje pytanie - on nigdy się nie drze, rzadko klnie czy coś w tym stylu. Czasem ponosi głos podczas kłótni ale nie za bardzo. Najgorsze w kłótniach z nim jest właśnie to, że on zdaje się być taki opanowany, zimny i logiczny ale potrafi celnie zranić jakąś spokojną uwagą. Chyba wolałabym sposób mojego ojca, czyli krzyki i drama na pół osiedla ale potem spokój. Kłócenie się z moim mężem to jak rozmawianie z obrazem. Jak nie będzie chciał, nic do niego nie dotrze. Uprze się i koniec. Dopiero on musi sobie to przetworzyć i w pewnym momencie dopuścić możliwość dyskusji. Wtedy dopiero mam szansę przedstawić swoje argumenty i wtedy mnie naprawdę słucha. Zanim to nastąpi daje mi "bana" na jakikolwiek kontakt z nim. List zignoruje, podobnie jak mój obiad. Gdybym do niego gadała, będzie udawał, że nie słyszy tak długo, aż ja się wkurzę i zacznę krzyczeć. Co więcej, on doskonale zdaje sobie sprawę, że mnie to rani i sam uważa to za wadę.

Jednak on zdecydował, że koniec pobytu tam i że wracacie do kraju. To gdzie będziesz szukała tej stałej pracy? Znowu przeczekasz na zasadzie jakoś to będzie?
Nie możesz tak postępować, bo właśnie ta twoja pasywność najbardziej działa mu na nerwy. Tak naprawdę wszystko jest na jego głowie. Może już się tym wszystkim zmęczył?
Nie chodzi o to, że ja go usprawiedliwiam, bo trzymam twoją stronę i właśnie dlatego staram ci się uświadomić, że dla własnego dobra powinnaś uniezależnić się od męża.
Może i on zacznie patrzeć na ciebie innym okiem, bo zaskoczysz go pozytywnie?
Co do dziecka, to napisałam już, że daleko mi do pouczania ciebie albo oceniania. Wiem jednak, że wiele kobiet miało takie same podejście do tych spraw, ale po latach bardzo tego żałowały. Nigdy bowiem nie warto koncentrować swojego życia tylko na facecie. Jednak to twoja decyzja, szczególnie że względu zdrowotne też są jakąś przeszkoda.
Nie matkuj mu więc, bo przez takie zachowanie rozwydrzasz go tylko.
Podejrzewam, że gdyby on miał żonę, która umiałaby stawiać granice i nie latalaby koło pana, to też inaczej by się zachowywal.
Tracisz bardzo na tej swojej nadopiekuńczości.
Wiem, że teraz wprowadzanie radykalnych zmian i tak by ci się nie udało, bo też pewnych rzeczy jesteś po prostu nauczona, więc pewnie to, co pisze jest czczym gadaniem. Wszystko pozostanie bez zmian.
Twoim problemem jest też to, jak on zachowuje się po jakiejś waszej kłótni. Nie radzisz sobie z cichymi dniami. Nic dziwnego. Ciche dni to czysta manipulacja i zwyczajna przemoc. W dodatku przemoc perfidna, bo właśnie w taki sposób można doprowadzić człowieka do obłędu, do nerwicy i sprawić, że druga osoba czuje się jak nic niewarte goowno.
Nie wiem jak masz się na to uodpornić- raczej nie da się tego zrobić.
Na pewno jednak nie możesz go zagadywać i wiecznie łagodzić sytuacje.
Zdecyduj czy chcesz pozostać tam, czy wracasz do Polski i bez względu na to, co zrobi on.

Ulle, Wielokropek - dziękuję za szczerą opinię.

Dziś udało się w końcu porozmawiać. Nie wiem czy jest gorzej czy lepiej ale przynajmniej zrzuciliśmy parę rzeczy z wątroby. Mąż mi całą litanię wyłuszczył, że leniwa jestem, nieporadna, nie mam własnej inicjatywy, wszystko w ten deseń, wprost powiedział, że według niego to wszystko (łącznie z jego fochami), to tylko moja wina. Jeszcze twierdzi, że wszystko jest między nami ok, bo on się ze mną przecież nie pokłócił.

Na dodatek bez mojej zgody i wiedzy wyrzucił rzecz, która należała do mnie i zupełnie nie rozumie dlaczego się o to złoszczę.

Naskarżył też na mnie do moich i swoich rodziców i swojej siostry. Ok, to rozumiem, bo pewnie miał ochotę się wygadać (tak jak ja Wam), ale teraz moja rodzina mi wisi na głowie, bo nie ogarniają co się dzieje. Ja do jego rodziców nigdy nie kablowałam jak się o coś pokłóciliśmy, a nawet jak ktoś zauważył, że coś jest nie tak między nami, to nigdy nie mówiłam o nim źle, tylko że się pokłóciliśmy o głupotę i będzie dobrze. Teraz nie ma opcji, że się teściom prędko pokażę, bo kto wie co im naopowiadał o naszych relacjach i co oni sobie o mnie myślą i jak mnie będą po tym traktować. No i mi jeszcze wypomniał, że zrobił to, bo kiedyś po kłótni zadzwoniłam się wyżalić przyjaciółce. Przyjaciółce, której można zaufać, że zatrzyma to dla siebie.

Mąż w ogóle nie widzi w sobie ani trochę winy. Uważa, że te wszystkie docinki (np. na temat mojej nadwagi), były dla mojego dobra, żeby mnie zmotywować do działania. No to mnie zmotywował, nie ma co. Wpadłam w jeszcze większe kompleksy i jeszcze bardziej się wstydzę siebie.

Kiedy go zapytałam dlaczego w ogóle mnie poślubił, skoro jestem w jego oczach taka beznadziejna, stwierdził, że mnie kocha i myślał, "że da się mnie naprawić". Krótko mówiąc, wygląda na to, że wziął sobie wybrakowany produkt i próbował zmienić go w coś wartościowego ale nie wyszło. Pomijam takie kwestie, że nie jestem według niego wcale ładna i nie mam co liczyć na seks, bo to raczej oczywiste. Dumna z tego nie jestem ale odparowałam mu, że on też nie jest Adonisem.

Twierdzi też, że ten czterodniowy foch był dlatego, że go prowokuję swoim nic nie robieniem. Problem w tym, że w niedzielę wieczorem nic nie wskazywało na to, że coś jest z nami nie tak, a w poniedziałek rano już się nie odzywał. W międzyczasie nic się nie wydarzyło, bo po prostu spaliśmy, wiec nie wiem co mogło być punktem zapalnym.

Powiedziałam mu jak się z tym czuję, ukarana i tresowana, a on na to, że sama sobie jestem winna, bo gdybym robiła dobrze i go nie prowokowała, to on nie musiałby mnie w ten sposób dyscyplinować.

Wyjazd oczywiście też z mojej winy. Jak stwierdziłam, że przecież może zostać jeśli chce, a ja wyjadę i znajdę pracę w Pl skoro mu tak trudno ze mną wytrzymać, to nic nie odpowiedział. On by chciał, żeby wszystko szło idealnie według jego planu i nie ważne są moje potrzeby, lęki czy zapatrywania na przyszłość. Wszystkie odstępstwa od jego wyobrażenia są złe. Rozumiem, że się wkurza o mój brak pracy ale może też dałby coś od siebie? To znaczy jakiekolwiek ustępstwo z jego strony. Nie, według niego kompromis jest wtedy, gdy ja się dostosuję do tego, co sobie założył. Kompromis polega na przekonaniu mnie do jego racji i obietnicy z mojej strony, że zrobię wszystko, żeby było dobrze według jego kryteriów. Już w zeszłym roku kiedy chciałam wracać on mi zrobił podobną jazdę. Może niekoniecznie mi pasuje emigracja i może bym wolała wrócić do domu, no ale to nie ważne, bo według męża, w Pl czeka nas tylko nędza, bo w Pl się nie da godnie żyć.

Zarzucił mi też, że nie ćwiczę. Fakt, nie ćwiczę w jego obecności więc według niego kłamię, mówiąc, że ćwiczę. Nie wiem, może powinnam nagrywać i mu wysyłać filmy z moich treningów?

Po tym wszystkim poważnie się zastanawiam czy to był dobry pomysł, żeby za niego wychodzić. A co jeśli nigdy nie spełnię jego oczekiwań? Nawet jak schudnę i znajdę pracę, to jaką mam gwarancję, że nie wymyśli nowego elementu, który trzeba we mnie poprawić?

Póki co na jakiś czas muszę tu być (mam do załatwienia jeszcze jedną sprawę), a potem to chyba nie pozostaje mi nic innego niż jechać do domu i próbować sobie ułożyć życie. Sama albo z nim ale tym razem na moich warunkach. Na jego warunkach żyłam do tej pory i dobrze na tym chyba nie wyszłam. Pieniądze to nie wszystko. Wole w Polsce jeść kefir z chlebem ale za swoje, niż tutaj siedzieć w dobrobycie i słuchać takich wynurzeń łaskawego pana i władcy. A nawet jak mi nie wyjdzie, to wolę umierać z głodu ale nie poproszę go więcej o nic.

Wielokropek - no właśnie.

Najgorsze jest to, że on się wykazuje nielojalnością. Tak to dobieram. Mam swoje spore wady, wiem co robię źle i potrafię się do tego przyznać, a on do swoich błędów nie. Do tej pory wydawało mi się, że gramy do tej samej bramki, że jesteśmy drużyną ale jeśli on widzi we mnie same wady i niedociągnięcia, same rzeczy do poprawy, to jaki sens ma ten związek?

Wielokropek - nie wiem, całkiem możliwe. Może powielam wzorce wyniesione z domu. Mój ojciec jest despotą i lubi postawić na swoim, a matka opiekuńcza i troskliwa. Mąż wie, że ma trudny charakter. Ba, ja też o tym wiem ale raczej jestem ugodowa więc dawniej mi to aż tak nie dokuczało. Dopiero od jakiegoś czasu to mi doskwiera. Cięcia i dzikie jazdy były między nami od początku ale potem się na długi czas uspokoiło. Były też ciche dni i żale ale wtedy zdawało się, że się ze sobą dogadujemy lepiej i wyjaśniamy sobie nieporozumienia. Były długie rozmowy i ustalenia, aa potem się to wszystko jakoś rozmywało. Taki kryzys mamy po raz drugi. To nie jest tak, że on nie umie przeprosić ani przyznać się do winy. Problem w tym, że teraz uważa, że obecna sytuacja to w całości moja wina, a mi się nie wydaje, żeby to była prawda. Dostrzegam doskonale, że ma sporo racji, bo boję się życia, częściowo przyjmuję jego argumenty ale on też po części za to odpowiada. Gdyby mi ciągle nie podcinał skrzydeł i nie komentował głupio (według niego motywował), nie wycofywałabym się stopniowo z życia. Dobrze wie, co osiąga takimi docinkami. Dobrze wie, że na mnie motywacja negatywna nie działa, a mimo to wciąż to robi. Dobrze wie, że o wiele więcej jest w stanie u mnie ugrać szczerą pochwałą, a mimo to nie korzysta z tego. Nie pamiętam kiedy powiedział mi jakikolwiek komplement. Ja mu mówię dość często i szczerze.

Jest taka piosenka Happysad "Zanim pójdę", zawsze myślałam, że w miłości ma być właśnie tak, jak w tekście: "kiedy jedno spada w dół, drugie ciągnie je ku górze". Może nie do końca to oddaje moją sytuację, ale mam wrażenie, że mój mąż zamiast ciągnąć ku górze, jeszcze popycha mnie w dół.

Ja się strasznie pogubiłam. Zamknęłam w sobie. Próbuję coś w sobie zmienić, krok po kroku ale nie wiem czy bez wsparcia dam sama radę.

Bardziej chodziło mi o to, żeby się wzajemnie wspierać i sobie pomagać w trudnych momentach, a nie dogryzać, mówiąc radź sobie sam/a, to twój problem. Np. kiedy mąż miał problemy rodzinne ja go wspierałam, pocieszałam, słuchałam, starałam się pomóc i znaleźć rozwiązanie.

Myślę, że będąc w związku po części jest się odpowiedzialnym za drugą osobę. U mnie niestety poszło to za daleko i za bardzo pozwoliłam sobą sterować.

Nie wiem, może ja po prostu mam złe podstawy? W sensie złe założenia i stąd te wszystkie problemy. Na złych fundamentach nie da się zbudować dobrego domu.

Masakra jakaś.

Co, Ty jakiś piesek jesteś, że masz być trenowana??? Ty tak na serio???

Ja bym od takiego dupka wieła gdzie pieprz rośnie.

Uh, wiem co czujesz i to uczucie trzyma mnie przed zawieraniem związków w tej chwili. Ciche dni, fochy, niemoc, brak sprawczości... skąd ja to znam. Zaletą bycia samej jest właśnie nauka samodzielności a ciche dni i fochy już tak nie ruszają. Tzn ruszają ale mówisz sobie, że nie możesz mieć oczekiwań wobec kogoś z kim w związku nie jesteś. Jest więc przestrzeń dla większego komfortu psychicznego.
Nie znam recepty na Twoje problemy ale Twój mąż to jakby połączyć moich dwóch eksów. Pierwszy nie robił fochów ani cichych dni ale podcinał mi skrzydła i wszystko co moje było nieważne, tylko on i jego sprawy, też dostawał multum mojego wsparcia. Drugi to właśnie fochy i ciche dni, wszystko musi być tak jak on chce, ja mam być taka i taka a nie taka i taka. Coś nie wyszło jak planował i dramat jak w teatrze. Też nic miłego nie mówił za to docinki i takie hmm... niby żarty ale tak naprawdę krytyka z naśmiewaniem się, nie wiem jak to określić ale tego było strasznie dużo i było po prostu przykre i dołujące.
Jak się pozbyłam problemu? Ano prosto. Jestem sama i mam ich w dupie. Od razu zmienili podejście do mnie i z czasem sami nauczyli się jak mnie traktować a jak nie. Nie musiałam im mówić. No ale związków nie tworzymy i mam opory przed ponownymi próbami ustatkowania się. Serio. Być może też się do tego nie nadaję, chociaż eksowie dobrze o mnie mówią, a ich kolejne „ofiary” podobno jeszcze gorsze niż ja także... związki są do bani. Wybacz mój wywód. Nie wiem jak Ci pomóc. Mam nadzieję dodać Ci trochę otuchy, bo związki nie są łatwe a problemy mogłyby być rozwiązane łatwo ale do tego potrzeba dwóch chętnych ludzi a z nimi to jak w powiedzonku „w tym największy jest ambaras”... Więc nawet nie doszukuj się w swoim dzieciństwie powodów. Tu i teraz pracuje się nad relacjami z ludźmi. No i nie jest to najłatwiejszy temat. Dużo prościej już pogadać o ekologii
Trzymaj się!

Przykra sprawa. Wygląda na to, ze Cie łatwo zmanipulował. Nie obchodzi go Twoje zdanie i tutaj mnie zaskoczyłaś, ze na jego pytanie o gotowość do rozmowy nie zareagowałaś. On powiedział, ze swoje powiedział i nie chce wracać do tematu, a gdzie Ty jesteś w tym związku? Twoje zdanie się nie liczy?
Wyobrażam sobie, ze w tym momencie poczułaś się jak zbity pies i zamilkłaś. Ja bym na Twoim miejscu zapytała czy moje zdanie już się kompletnie nie liczy? Czy to jest związek czy singlowanie, że tylko jedna strona może się wypowiadać? On jest panem i władcą czy mężem i partnerem? Możliwe, że zażądałabym rozmowy, gdyż mam prawo głosu.
W najgorszym wypadku wygłaszałabym monolog-tak jak on. Będzie udawał, że nie słyszy, ale słuchałby.

Tak czy siak, pogadaliście i utwierdziłam się w przekonaniu, że on się z Twoim zdaniem nie liczy i prawdo podobnie nie będzie się liczył, bo go do tego przyzwyczaiłaś. Nawet jeśli zajmiesz się teraz sobą i zaczniesz odzyskiwać pewność siebie, tym samym zaczniesz mieć własne zdanie...też mu się to nie będzie podobać. Wtedy będzie się skarżył, że się krnąbrna i pyskata zrobiłaś. Wygląda na to, ze chciałby abyś była aktywna (pracowała, ćwiczyła, służyła mężowi), ale się nie odzywała, nie myślała własnym tokiem i koniecznie go adorowała/uwielbiała. To mi się skojarzyło z moim byłym szefem mobberem, który powtarzał, że jesteśmy od roboty, a nie myślenia i mamy do powiedzenia mniej niż Żydzi w czasie okupacji.

Jeśli chcesz mu pokazać, ze ćwiczysz to możesz nieco zmienić grafik dnia i ćwiczyć w jego obecności. Jednak jeśli robisz to dla siebie, olej jego gadanie i trenuj dalej kiedy masz ochotę.
Mówiłaś mu, że Ciebie motywuje komplement, wsparcie, zachęta a nie krytyka? Mężczyźni w ogóle maja tendencję do dziwnego motywowania. Mój mąż tez kiedyś chciał córkę zmotywować, a ją dołował. W innym wątku ojciec dziecko motywował w taki sposób, że mnie by to raczej sprowadzało do poziomu podłogi.
Mężczyzna działa wg schematu: nie potrafisz tego zrobić- jak to? ja nie potrafię? zaraz Ci pokaże, ze potrafię!
Tymczasem u kobiety jest schemat zgoła odwrotny. Mówi się: potrafisz kochanie, będę cię wspierał i dopingował. W czym ci mogę pomóc?
To trzeba mężczyznom wytłumaczyć, oni tego często nie rozumieją.

To wspieranie jakie mu dawałaś, pomoc jaką oferowałaś odbierał właśnie jako matkowanie. Dawałaś mu to czego oczekiwałabyś sama, ale moze on tego nie oczekiwał. Moze mu się trochę narzucałaś z pomocą.

Jedyne co proponuje w tej chwili, to zajecie się sobą. Zacznij dbać nie tylko o sferę zewnętrzną, ale tez wewnętrzną. Pracuj nad pewnością siebie, polubieniem siebie, a będzie Ci łatwiej podjąć pewne kroki, gdy już pozałatwiasz swoje sprawy.

Wydaje mi się, że w tym momencie "wszystko się zaczęło".

Brak pewności siebie zapoczątkowany we wczesnych latach życia to częste zjawisko bez względu na płeć i jest zawsze połączone z sytuacją rodzinną. Pozostaje to w głowie jako pewne wspomnienia, których nie da się ot tak wyrzucić. Można jednak nad tym zapanować i widać, że pewne kroki w tym kierunku już poczyniłaś - zdecydowałaś się napisać o swoim problemie i starasz się wyrażać swoje myśli jak najlepiej. Widać właśnie po tym, że jesteś osobą bardzo oczytaną i przy tym dużo bardziej wrażliwą społecznie osobą niż Twój mąż. W zasadzie ciężko mi jest wychwycić w Twoich postach moment, w którym Twój mąż jawi się jako osoba wspierająca (napisałaś, że wobec innych taki był zawsze, a wobec Ciebie tylko na początku). Wydaje mi się, że na kanwie Twojej osobowości, która potrafi się odwdzięczyć tak silnym uczucie, potraktowana zostałaś trochę jak inwestycja, która po jakimś czasie się zwróci i sama będzie pracować na Wasz związek. Niektórzy ludzie przyjmują taką taktykę, że kupią sobie czyjeś uczucia "na promocji" (patrz: brak pewności siebie), a nad resztą się jakoś popracuje. Jeśli tak było w Waszym przypadku, to sposób, w jaki Twój mąż obraża Twój wygląd wszystko niestety wyjaśnia.