dziecko z innym - Netkobiety.pl

Moim zdaniem nie wchodzi się drugi raz w związek z tą samą osobą.
Waszym błędem było to, że ciągle mieliście ze sobą kontakt. Złe chwile związku odeszły w niepamięć, bo i związku nie było, zostało to co dobre, więc zaczęliście tęsknić. Gwarantuję Ci, że jak tylko zacznie być poważniej, to wszystko to, co Was poróżniło wtedy, wróci ze zdwojoną siłą.

A co do dziecka, to tak. Są takie przypadki, kiedy facet wychowuje nie swoje. On wie, w co się wpakuje, ale prawda jest taka, że poza nim nikt nie musi o tym wiedzieć. Daj mu tyle czasu ile potrzebuje, bo taka decyzja wymaga gigantycznej odpowiedzialności.

No, dokładnie. To takie wyjście, które świetnie chroni Autorkę, ale tego chłopaka ani trochę. Bo, powiedzmy, coś by się w pewnym momencie "rypło" i by się rozstali, to on będzie tym be, bo zostawi swoje dziecko. Poza tym prędzej czy później to by i tak wyszło.
Trzeba ponosić konsekwencje swoich czynów niestety. Jak Autorka ma kontakt do tamtego faceta, niech uderzy do niego z radosną nowiną. Przynajmniej alimenty będą.

EDIT Chociaż z tego, co pisze Autorka wychodzi na to, że jej bliscy znają prawdę.

A co do tego czy są takie sytuacje... No są i to nawet jest ich sporo, gdzie mężczyzna wiąże się z partnerką, która ma już dzieci i to nawet niejedno. Ale zależy o co pytasz. Bo takich, gdzie facet jest pewien, że dziewczyna urodzi mu dziecko i się z tego cieszy, a potem okazuje się, że to jednak nie jego, to nie znam. Trochę za bardzo popłynęłaś z tą pewnością, że to dziecko byłego.

Bardzo trudna sytuacja.
Osobiście nie znam żadnej podobnej sprawy, ale słyszy się wiele historii o tym, że mężczyźni kochają dzieci, których nie są biologicznymi ojcami. Najpierw dlatego, że kochają ich matkę, a potem obdarzają je prawdziwym uczuciem. Ale chyba nie każdy jest do tego zdolny.
Autorko, życzę Wam, źeby wszystko dobrze się ułożyło :-))

Może nawiązujesz do konkretnej sytuacji, ale która nijak ma się do sytuacji autorki wątku. Dziecko jeszcze się nawet nie urodziło, partner? autorki wie, że dziecko, które ona nosi nie jest jego dzieckiem biologicznym i może podjąć decyzję w oparciu o prawdę.

Z drugiej strony, nie rozumiem, jak można z dnia na dzień przestać kochać dziecko, gdy po latach okazuje się, że nie jest się jego biologicznym rodzicem. Załóżmy, że mi jako kobiecie zamienionoby dziecko w szpitalu i po latach doszłabym prawdy, czy to anuluje moją miłość do niego? Absurd.

To nawet scenariusz na dobry film.  Z tytułem tez nie powinno byc problemu, np. "Dlaczego baby są takie durne".

Ciekaw jestem ile kobiet byłoby w stanie zaakceptować dziecko partnera zrobione w przerwie związku.

Dzięki za komentarze i porady, chciałabym tylko kilka rzeczy sprostować, bo może nie są dla wszystkich jasne.
Nie założyłam w 100% że to jego dziecko, napisałam chyba że nie wiedziałam czyje, dlatego robiliśmy testy. Może niepotrzebnie zbliżylismy się do siebie w czasie od początku ciąży do testów, ale samo tak wyszło.
Co do ojca dziecka, oczywiście będę składać wniosek o alimenty, zresztą on też wiedział o tym prawdopodobieństwie od samego początku więc nie jest to dla niego nowina. Z alimentami problemów robił nie będzie, ale dziecka znać nie chce ani nie chce go uznać. Mi to szczerze obojętne, skoro taka jego decyzja, to ok.
Co do zdrady w końcu - nie nazwałabym tego zdradą, ponieważ nie byliśmy wtedy parą. Napisałam że spotykalliśmy się co jakiś czas ale on miał niejasną sytuację ze swoją nazwijmy ją "dziewczyną" już sama nie wiem czy na tamten czas byłą czy obecną, w każdym razie w tamtym czasie czekałam prawie rok aż wreszcie z nią definitywnie zakończy, były różne wzloty i upadki, aż w końcu najzywczajniej się poddałam, stwierdziwszy że to zawsze będzie jakiś przeklęty trójkąt bo ona nie odpuści a on jej nigdy nie odprawi. Był to moment kiedy on juz z nia nie był, ale ona strasznie szalała z tego powodu, przez co on ukrywał że spotyka się ze mną, tak w skrócie. Teraz to już nie ważne. Ale w każdym razie nie był ani moim mężem ani chłopakiem wiec go nie zdradziłam.
On rozważa nad róznymi scenariuszami obecnie, począwszy od tego ze moze jest bezplodny i to dobrze że tak wyszło, przez to że później zrobimy sobie "swoje" dziecko, skończywszy na tym że wolałby jednak jakbysmy byli razem żeby dla dziecka był bardziej jak wujek i żeby wiedziało od początku że nie jest ojcem. Nie ulega jednak wątpliwości że jest póki co w szoku i cierpi i nie wiem co będzie myślał kiedy emocje opadną.
Co do tego czy nasza miłość ma sens czy nie ma, o to akurat nie pytałam, ponieważ tylko my wiemy co nas łączyło przez te wszystkie lata a co dzieliło i dlaczego nikt nie umiał odpuścić. Nie są to jednak sprawy jakies wielkie, a na pewno nie takie które by nas znów mogły poróżnic w przyszłosci, bo one by się nie mogły już choćby z racji nasszego wieku znowu pojawić.
Nie wykluczone za to że poróżnią nas inne sprawy, no właśnie - te o wiele poważniejsze. Nie chciałabym aby dziecko cierpiało. A zdaję sobie sprawę że dla mężczyzn jak ktos tez wspomniał jest też sprawa genetyki która myślę że jest ważniejsza niż dla kobiet, z których większość (no a przynajmniej ja oraz wiekoszsc kobiet które znam) byłaby w stanie pokochac nie swoje dziecko jak wlasne bez większego problemu.

Przede wszystkim gratuluję JEDNAK dobrej nowiny o ciąży. Oczywiście to, że biologiczny ojciec nie chce uznać i wychowywać dziecka jest przykre i bolesne. Rozumiem, że od alimentów się nie wymiga?

Jeśli chodzi o twojego chłopaka to wydaje mi się, że powinnaś odpuścić, chyba, że on podejmie świadomą decyzję o wspólnym życiu i odpowiedzialność za dziecko. Moim zdaniem to on się wycofa, jeśli nie teraz to za jakiś czas.
Co nie znaczy, że nie spotkasz innego mężczyzny, który pokocha ciebie i twoje dziecko. Tylko, że karty będą wiadome od początku.

Mam koleżankę, która zaszła w ciążę właśnie z takiego jednorazowego spotkania. Ojciec biologiczny musiał płacić alimenty, przez pierwsze 2-3 lata nie zaakceptował dziecka, potem nastąpiła u niego zmiana i zaangazował się w wychowanie. Oczywiście oni nigdy nie byli i nie będą razem. Koleżanka poznała innego pana, ale z 5 lat po urodzeniu. Żyje teraz szczęśliwa, choć początki były dla niej bardzo trudne i wtedy każdy jej "współczuł", dziś ci na "lepszych" pozycjach zamienili się z nią miejscami;)

no raczej. jeśli nie uzna dziecka, to w akcie urodzenia ojciec nie zostanie wskazany. Od nieznanego ojca nie można dochodzić alimentów.
Będziesz musiała go pozwać o ustalenie ojcostwa, co przy posiadanych przez Ciebie wynikach badań na ustalenie ojcostwa powinno być formalnością.

Może być tak, że ojciec zobowiązał się, że będzie łożył na dziecko, ale mam przeczucie, że im bliżej rozwiązania, tym jego zapał w tym zakresie będzie mniejszy.

Oceniać nie będę, bo mleko rozlane już.
Oboje niedojrzali, robiący sobie na złość.
Skutki poznaliśmy.
Wątpię, by ów były, ojcem (prawdziwym!) dla dziecka tego "innego" mógłby być.
Miałem taką sytuację, ale w innych okolicznościach. Kocham tego gnojka pod czterdziestkę już i on kocha mnie, jak twierdzi, choć ojcem biologicznym, nie byłem.

Aha, no to dziękuję za tę nieoceniającą wcale a wcale ocenę

Dowodu na jego ojcostwo nie masz. Masz dowód, że twoja "wielka miłość" nie jest ojcem, a to są dwie różne sprawy.

Autorko,na pytanie główne, nikt Ci nie odpowie ponieważ nikt nie zna Twojego chłopaka, ani nie wie na ile jest dojrzały i odpowiedzialny. Nikt Ci też nie da gwarancji, że Wasz związek przetrwa, bo to zależy tylko od Was.

To akurat, swierdzeniem faktu było, nie oceną.

Zjeść ciastko i mieć ciastko, chyba nikomu się jeszcze nie udało.

No... jednak nie zawsze się kochaliście.

Czyli bardziej kierują Tobą względy praktyczne.

Dopiero co byli jacyś faceci, nie miałaś z tym trudności. Więc jednak potrafisz i masz na to szanse.

Raczej nie da, będzie go to gryzło do końca. Aż pomyśli, że przecież może mieć kobietę, która da mu jego własne dziecko i wtedy odejdzie.

To mu ego zniszczy, raczej nie będzie to najzdrowsza sytuacja.

Taaak, ale to chyba na zasadzie "dla partnerki". Ogólnie nie jest to zachowanie postrzegane jako męskie w męskich kręgach. Także mimo wszystko zawsze będzie to gryzło.

To nie taki absurd, bo takie sytuacje miały miejsce. W USA przykładowo była rodzina, gdzie para miała bodaj 3, czy 4 dzieci. I się okazało, że małżonek nie był ojcem żadnego z nich. I momentalnie się ewakuował. Gdzieś ta biologia jednak działa. Przecież mężczyzna chce spłodzić potomstwo i przekazać geny, nie ma szans by wystarczyło mu po prostu finansowe łożenie na czyjeś dzieci.

To tylko taka opinia, niech każdy to rozpatruje indywidualnie.

Pewnie, niech sobie jaja utną ku uciesze gawiedzi. Ta ewolucja tak nas popchała, że mamy czasy, gdy nie wiadomo kto jest czyim dzieckiem.

Oboje się autorko otworzyliście na innych ludzi, raczej mało możliwe, byście nagle przestali. Jak pisałem wcześniej, facetowi będzie doskwierała chęć posiadania partnerki bez cudzego dziecka. Prze chwilę może sam się będzie przekonywał, ale raczej marne szanse. Niestety będziesz musiała niesamowicie spiąć tyłek i poradzić sobie sama z dzieckiem. Pewnie znajdzie się nowy mężczyzna na Twej drodze i wtedy on mając świadomość, że spodziewasz się dziecka nie będzie robił z tego tytułu żadnych problemów. I raczej w tę stronę bym szedł.

Niewątpliwie faceci nieco inaczej postrzegają dzieci niż kobiety. Ciężko się wczuć w jego sytuację, sam nie wiem... może jakoś podświadomie czuł, że coś nie gra? Może obrzydzenie wzięło górę? A cholera w sumie wie jak to jest. Ojcem nie był, kobieta zrobiła mu mega świństwo, także te dzieci w żaden sposób nie były jego. Tylko tyle, że spędzał z nimi ileś tam czasu, ale to był jakiś chyba żołnierz, co na misje jeździł, więc pewnie aż tyle ich nie widywał. Myślę, że było mu smutno, ale poradził sobie bez większego problemu z odrzuceniem tych dzieci.

Sama też słyszałam o sytuacji gdzie facet kiedy dziecko (już nie takie dziecko) miało 26 lat dowiedział się że nie jest ojcem i uciekł zrywając kontakt i z żoną i z tym synem. Syn wielokrotnie błagał go o rozmowę, bo przecież sam nie wiedział że tamten nie jest jego biologicznym ojcem i nie mógł pojąć co on jest winien że ojciec się od niego odsunął kiedy on sam też był całe życie okłamywany. Jednak ojca kochać nie przestał tylko dlatego że okazało się ze nie jest jego biologicznym, zaś ojciec już więcej z nim kontaktu mieć nie chciał. Sama nie pojmuję. Ale to tak na marginesie, bez związku z moją historią.

Aha, to baba sama sobie to dziecko zrobiła? Przeczytałeś całość?

Wiem, o co Ci chodzi. Dobrze, nie chodzi może o to, że nie rozumiem, ale trudno mi to zaakceptować. Bo to brak empatii, czyli brak wyobraźni, co może czuć dziecko, które z dnia na dzień traci rodzica. Podkreślam cały czas, że ono nie zawiniło.
Ale co ja się dziwię w sumie. Przecież rodzice zakochują się i z dnia na dzień potrafią zostawić własne dzieci. Emocje górą.

Wtrącę się Burzowemu w dyskusje. Przecież jest cała masa biologicznych ojców, którzy po rozstaniu z partnerką ( żoną ), zrywają kontakt ze swoimi dziećmi. W przypadku gdy taki facet ma dowód, że dziecko jest " nie jego " może mieć jeszcze mniejsze opory aby zerwać więzi.

Wracając do problemu Autorki, powinna wraz z ojcem dziecka " wypić piwo, które naważyli " i zabezpieczyć prawnie i formalnie przyszłość ich dziecka.
Chłopak Autorki nie powinien być teraz brany pod uwagę, ponieważ tam gdzie są emocje, umiera zdrowy rozsądek. Pojawienie się dziecka w związku, zawsze jest nie lada próbą dla par i jak wiadomo nawet biologiczni rodzice nie zawsze ją przechodzą. Jakoś ciężko mi uwierzyć, że po tych wszystkich perypetiach, Autorka i Jej chłopak stworzą, szczęśliwą rodzinę. W tym związku już było wiele zwrotów, dlatego też nie narażałabym dziecka na huśtawkę emocjonalną.

Znam taki zwiazek. Nawet sytuacja „gorsza” bo żona zaliczyła skok w bok i zaszła w ciąże. Mąż wie i wybaczył. Młode ma kilka miesięcy. Niewiadomo jak będzie później ale z biologicznymi tez nie wiadomo;-) tak czy inaczej to decyzje chłopaka.

Tak sie kończy zabawa seksem. Autorka poniosła ciężką kare. Zabezpieczyła siè i myślała że nie zajdzie w ciąże ale tabletki antykoncepcyjne nie mają 100 proc. Skuteczności. To ginekolodzy wmawiają że tak jest bo koncerny im za to płacą.

Chciała odreagować grzechem ciężkim. Seks bez ślubu to grzech ciężki. Grzech sprowadza nieszczęście. I tutaj mamy tego przykład.