Problem z rozmową ,zrozumieniem i odbudową uczuć. - Netkobiety.pl

Witam. Mam nadzieję ,że komuś zechce się przeczytać do końca. Proszę o obiektywną pomoc w zrozumieniu co nie gra w moim związku. Mam 28 lat i syna 10 letniego z zespołem Aspergera. Od 3 lat jestem z facetem 4 lata młodszym (aktualnie ma 24 lata). Poznaliśmy się przez internet. Ze względu ,że mieszkałam sama i dzieliło nas 400 km szybko wprowadził się do mnie. Od początku obydwoje byliśmy w sobie szaleńczo zakochani. Te uczucie ,że to ten/ta.  Sex? Na początku istny ogień ! Tak byliśmy dopasowani ,że niemal za każdym razem szczytowalismy razem,bez potrzeby pracowania nad tym. Widziałam spełnienie w jego oczach, sama roniłam łzy radości. Rozmowy do białego rana, żart śmiechy itd.Bywały sprzeczki ale trwały 5 min i każde z nas po chwili zapomniało o co poszło i dalej cukier, miód. Bajka skończyła się po przeszło pół roku. O ile on jeszcze był zakochany o tyle ja już zaczęłam co raz więcej widzieć jego wad. Po pierwsze lenistwo. Zero wsparcia w obowiązkach domowych. Po drugie jak wyżej pisałam mam syna z poprzedniego związku,nie oczekiwałam ,żeby był mu jak ojciec ale jakieś minimum chociaż zaangażowania. W końcu chłopak potrzebuje męskiego wzorca i skoro mój luby podjął się związku z kobietą z dzieckiem to wypadałoby tym dzieckiem choć czasem się zająć. Po 3 Kobiety - no i tu się zaczyna... Cechuje nas szczerość wręcz do bólu ( choć on potrzebuje na ogół czasu aby się otworzyć)  i o ile na etapie poznawania jego opowiadania o swoich eks i o jego przygodach z laskami mogłam słuchać z dystansem i usmiechem o tyle na dzień dzisiejszy dostaje szału. Nakarmił mnie tak mocno pieprzeniem o innych kobietach ,że dziś już mu to zwracam. Tak jak wcześniej mogłam z nim patrzeć na inne, oglądać wspólnie pornuski itd tak teraz każde jego słowo na temat jakiejś dziewczyny doprowadza mnie w sekundę do furii. Jednak wracając do opisu związku... Po roku pojechał do swojego rodzinnego miasta odwiedzić matkę, nie tęsknił i zadzwonił 2 razy na cały pobyt. Ponadto zapalił sobie Marysi gdzie na wstępie zaznaczyłam ,że nie toleruję i nie ma w tym temacie ugody. Każdy z nas ma jakieś swoje zasady nie do zdarcia. Wrócił obiecał tak nie robić więcej po czym po 3 miesiącach zaczął palić regularnie. Znalazł pracę w ekipie rówieśników. Pracował w nadgodzinach i stopniowo widziałam jak ,,ucieka" z domu wszelkie próby rozmowy kończyły się na tym ,,że wymyślam, że nic złego się nie dzieje,że wyolbrzymiam". W efekcie siedziałam sama w domu i czekałam aż łaskawie wróci naćpany do domu. Oczywiście ja przestałam już dla niego istnieć. Seks jak był to tylko po to by mógł spuścić w wora. Zero rozmów mimo ,że staralam się jakoś je zaczynać. Wspólnych wyjść. Mogłabym i wymyślałam różne sposoby na zwrócenie na siebie uwagi ale bez skutku. Przychodził do domu jak do noclegowni. W końcu spakowałam go i powiedziałam jasno albo się ogarnie albo koniec tego wszystkiego ,bo co mi z takiego faceta? Ogarnął się na pół roku ale ja już w tedy miałam dystans i nie umiałam patrzeć na niego jak wcześniej. Jeszcze dobrze wiosna nie nadeszła, a on znów zaczął łapać za używki , kilka dni przed dniem kobiet ostro się pokłóciliśmy między innymi o to i w tedy pierwszy raz mnie zdradził poszedł do burdelu. Przyznał się zaraz jak wrócił. Wyglądał jakby zabił człowieka ( a ja się czułam jakby zabił mnie) . Strasznie przeżywał to co zrobił i poza tym wpłynęło z niego to ,że zupełnie sobie z niczym nie radzi. Stwierdziłam ,że pomogę mu się ogarnąć. Może wreszcie się otworzył,porozmawiamy i naprawimy to co się popsuło. 2 miesiące później się rozstaliśmy. Rozmowa nic nie pomogła,on udawał ,że wszystko ok ,a ja się tylko męczyłam.  Wynajął pokój w moim mieście ,bo stwierdził że chce być blisko mnie. Rozstanie trwało miesiąc i tu mój kolejny błąd bo pomimo że się wyprowadził każdego dnia niemal był u mnie. Kilka razy nie przyszedł ,bo sobie zabalował ,a raz nawet spontanicznie spotkał się z nowo poznaną dziewczyną i ją zaliczył (odrazu i raz). Ok rozumiem, nie byliśmy razem ,sama go wyrzuciłam z domu ,chciał się pocieszyć itd. No ale to już drugi raz jak poszedł w obce ramiona. Przez ten miesiąc rozłąki szukałam winy w sobie ,co ja robię nie tak,więc przestałam już coś chcieć od niego i tylko słuchałam co on ma do powiedzenia,żalił się na pracę itd pokornie słuchałam,pocieszlam. W końcu stwierdził ,że w dupie ma znajomych, te tępe laski, dragi. Że on chce ze mną żyć i żeby było normalnie. Ok do dziś nie wiem co to znaczy ,,normalnie". Dobrze było znów przez tydzień ,bo zaczął zamykać się w sobie. Nie pracował,spał całymi dniami,wstawał coś zjeść,pomarudzic i dalej spać. Ożywił się jak znów matka do niego zadzwoniła żeby przyjechał ją odwiedzić. Ja już się nic słowem nie odzywałam ,bo ile można się wściekać i kłócić ale wiedziałam ,że zarówno może spakować i zabrać swoje rzeczy i jechać już do niej na zawsze. Jego matka jest toksyczna i chciałaby go mieć na wyłączność. Zawsze miesza się nie mieszając w ten związek  .Pojechał zadzwonił raz na dosłownie 3 minuty ani tęsknię ani kocham nic. Wrócił to od wejścia przez drzwi mówił tylko o matce,zapytałam spokojnie czy myślał o nas na co odparł ,,to bez sensu" kazałam mu się pakować i wracać do matki. Tak uczynił ,a jadąc już w pociągu do mamusi zaczął pisać do dawnej znajomej ,,która marzyła ,żeby z nim się spotkać\\\\\\\" tydzień później spał u niej i oczywiście z nią.  Cóż nie zrobiło na mnie to większego wrażenia po poprzednich 2 sytuacjach,wręcz byłam pewna już że do tego dojdzie .Początkowo te jego opowieści o panienkach, te oglądanie się za innymi itd traktowałam z dystansem ,bo gdy przyjechał miał zaledwie 21 lat. No ale bez przesady. Wiedział na co się pisze. Że jestem starsza i chce tworzyć rodzinę,a nie luźny związek i to go niby też interesowało. Dziś już nic nie wiem. Wróciłam do niego ,trochę z żalu, trochę z sentymentu i z iskierka nadzieji ,że może poszedł po rozum do głowy. Aktualnie temat innych kobiet jest niewidoczny. Choć nie znaczy ,że nie istnieje. Niby coś tam się stara. Z moim synem stara się łapać kontakt , dla mnie być czulszym. Tylko że ja już nie potrafię mu zaufać. Straciłam pewność siebie w tym związku. Nie wiem kim ja dla niego jestem. Nie czuję się wystarczająca dobra dla niego ,przez co straciłam poczucie atrakcyjności,przestałam już nawet o siebie dbać jakoś bardziej ,bo po co jak on ma to w dupie,a dla samej siebie to nic nie muszę,bo znam swoją wartość którą mam wewnątrz i wiem że w każdej chwili mogę wyglądać jak milion dolarów tylko co z tego ? Mogłabym stawać na rzęsach a i tak by tego nie zauważył. Z resztą to i tak nie w moim stylu wchodzić komuś w dupe. Czuję się kumpelą,przyjaciółką a nie jego kobietą.  Wciąż nie czuję od niego wsparcia,tej więzi,bliskości jak na początku. Patrzę na niego i widzę zupełnie innego faceta. Niedojrzałego ,egoistycznego dupka. Który wciąż zamiata problemy pod dywan. Za każdym razem gdy łapie mnie dół ,bo to boli ,że spał z innymi ,zamiast mi jakoś pomóc to to jeszcze dobija ,że znów to wygrzebuje. Tylko że to ja zostałam zdradzona i oszukana,nie on. Z jednej strony cholernie chciałabym się rozstać raz na zawsze ,zapomnieć o jego istnieniu,bo go nienawidzę całą sobą i to byłoby chyba najlepsze rozwiązanie. Z drugiej zastanawiam się czy miałoby to sens, jaką mam gwarancję ,że kolejny facet by mnie tak nie potraktował, nie zdradził itd? Nikomu nie jestem w stanie dziś już ufać ,nawet samej sobie. I nie chce przechodzić podobnych sytuacji kolejny raz z kimś innym. Po nim przynajmniej wiem czego się spodziewać mogę. Poza tym wszystkim są jeszcze moje niespełnione potrzeby. On mi tego nie daje i nie potrafi, od prostych rozmów po sam seks. Często siedzę i się zastanawiam czy może kogoś sobie nie znaleźć innego,bo tu to ja nic nie ma. Ani wsparcia ani nic. Mówię mu otwarcie czego mi trzeba i nawet ,że myślę o znalezieniu kogoś innego ale do niego jak do ściany. Nic nie dociera. Ja go zupełnie nie rozumiem czego on chce i o co mu chodzi? Ilekroć go o to pytam to odpowiada ,,żebym go tylko kochała i była" ..  Zapomniałam dodać ,że jestem silną kobietą wiele w życiu przeszłam i mam silne poczucie wartości ( bez narcyzmu) o czym wiedział od początku i chyba to go z czasem zaczęło przerastac. Bywało ,że gdy się pomalowałam ,ubrałam itd to uśmiech znikał mu z twarzy ,potrafił stworzyć w sekundę klimat taki , że choć planowaliśmy to nigdzie nie wyszliśmy. Często mi powtarzał ,że lepiej mi bez makijażu gdy się już pomalowałam, krytykował ubrania ,zwłaszcza te w których dobrze wyglądałam. Wszystko aby obniżyć moje samopoczucie ,no i mu się udało w pewnym sensie. Dziś się doprasza wręcz bym była taka jak na początku, a ja wprost mu mówię ,że na to nie zasługuje,sam to zniszczył, nie chciał mnie w tamtym wydaniu wolał mnie ,,naturalną",zwyczajną i ma to co chciał.  Jest jeszcze sporo do opowiadania ale z tego to książkę pisać można. Mam nadzieję ,że ktoś dotrwam do końca tekstu i jakoś się odniesie w pomocny sposób. Przyjmuję kostruktywna krytykę. Pozdrawiam