Zimni teściowie, problemy z mężem..chłodne spotkania rodzinne, śmierć. - Netkobiety.pl

Ależ jesteś zgryźliwa i chamska..skoro nie masz nic sensownego do napisania, to nie pisz i nie obrażaj mnie. Nie mam rozczeniowej postawy, tylko opisuję sytuację rodzinną dla zobrazowania tej rodziny i naszego życia. Mąż przyszedł do mnie z jedną para butów, spodni, rodzice nie dali mu nic, moi rodzice mu kupowali, bo chodził w dziurawych spodniach, tak się poznaliśmy, nie interesowali się nim.Następnie ja mu kupowałam, on zamieszkał u mnie, pobraliśmy się, dzięki mojej ciężkiej pracy mamy kawalerkę. Nigdzie nie napisałam,że oczekuję od teściów, że nam coś dadzą, tylko opisuję jacy są oni i nigdy nie zaproponowali,że np. wezmą dziecko na weekend do lasu kiedy my ciężko pracowaliśmy,a od lat pracuję 7 dni w tygodniu, oprócz tego zajmuję się dzieckiem..miałam na myśli ludzką pomoc, przyjście na godzinę, dwie do dziecka, wyjście samemu z inicjatywą, nigdy takiej nie było. O jakim oddawaniu mieszkania babci Ty piszesz kobieto?, mieszkanie jest męża, my je wykupiliśmy,ale ja z teściami mam taki kontakt jak mam, a babcia nie żyje już dwa lata. A ja nigdy nie szarpałam się z nimi o to mieszkanie po babci, to oni zachowali się nie w porządku więc wypraszam sobie wyzwiska od głupiej. Dodatkowo 2 lata temu zmarła ich córka, tym bardziej nie szarpałam się i nie kłóciłam z nimi, bo każdy z nas miał żałobę. Nigdy nie oczekiwałam,że będą się zajmować moim dzieckiem, chodziło mi o nawiązanie relacji na linii wnuczek-dziadkowie, której nigdy nie było.Nigdy też teść np. na dzień kobiet nie złożył mi życzeń, wielokrotnie byli dla mnie zimni, kiedy ja wyciągałam rękę lub kiedy chciałam się do nich zbliżyć, nawiązać rodzinną relację.

Umiesz liczyc, licz na siebie...
Rozumiem, ze chcesz z siebie wyrzucic zal, ale trzeba sie otzrasnac, poprawic korone i isc dalej, do przodu.
Nie ogladaj sie na tesciow, pilnuj twojego malzenstwa, obserwuj popijanie meza i zahacz o temat alkoholu, bo mi sie cos jego popijanie nie podoba.
Zastanowcie sie, jak WLASNYMI SILAMI mozecie poprawic sytuacje mieszkaniowa, tutaj twoj maz powinien uniesc sie honorem i zapewnic wasze rodzinie lepszy byt. Czemu on nie ma zadnej inicjatywy?
Czasami tesciow trzeba spisac na straty, to chyba bedzie ten przypadek.
Do czego potrzebne sa ci kontakty z nimi?
I nie pien sie, jesli ktos ci tak, czy inaczej radzi.
Piszesz na Forum- musisz liczyc sie z krytyka, z roznymi odowiedziami na twoj post.

ja tak jakos na ten przyklad mysle, ze twoj maz jest bierny i ....dupowaty.

Oni nic nie muszą i ty też nie, jak ich nie lubisz to tam nie chodź, po co? Teściowie nie są po to aby spełniać twoje oczekiwania i ty też nie żyjesz po to aby oni cie lubili. Swoją drogą jeśli teść jest zimny, popija piwkeczko a mamusia jest cichą myszką to ja nie wiem czemu chcesz oddawać im dziecko pod opieke. Masz już zamkniętego w sobie męża co się wychował w tym domu, dziecko też chcesz mieć takie?

Nie chcę zostawiać im dziecka, tylko pisałam, że oni nigdy się nie interesowali i nie mają relacji z moim dzieckiem i to mnie zawsze bolało, że chciałam z nimi być blisko,a byli zimni i odpychający, no i z moim dzieckiem też nie nawiązali ciepłej relacji, jedynie teściowa odrobinę. Teść zero, natomiast rozmowy z nimi są o niczym, tak jakby rozmawiali z pasażerem w pociągu. Co do męża to jest pod ich pantoflem i jest dupowaty tak jak napisała osoba wyżej, ja jestem za to energiczną osobą. Nie chciałam z racji zimnych relacji z teściami ustosunkowywać się do tego mieszkania po babci, chociaż je spłacaliśmy wspólnie z mężem, mąż twierdzi,że on papiery ma, ale trwa to 2 lata i nie załatwił nic, bo stale mówi że nie ma czasu, dodatkowo przeżył śmierć siostry i jeszcze bardziej zamknął się w sobie,a jak ja pytałam to był zły, że naciskam. Co święta wychodzę od teściów jak guma do żucia pod butem, jestem tam jak powietrze..dlatego zastanawiam się czy jest sens tam na święta przychodzić i się odhaczać na liście. Chociaż niektóre ciocie lubię, które są w tej rodzinie i one by pewnie pytały czemu mnie nie ma. Co do piwek męża, to z domu wyniósł obraz ojca pijącego piwa i sam ma takie tendencje i to obok rodziców jest drugi powód do kłótni, bo on stale mówi,że ja przesadzam,że on jest dorosły więc może się piwa napić, taka argumentację podaje.Ja za każdym razem się gotuję jak znajduję 3 puste puszki po piwie i milion razy mu już mówiłam,że sobie tego nie życzę by pił, bo dziecko na to patrzy i zakoduje mu się taki obraz w głowie,a ja nie chcę wychować dziecka, które będzie samo popijało w dorosłym życiu. Ja mężowi mówiłam,że zniosę wszystko,ale nie jego picie, bo sama miałam ojca alkoholika i przeszłam przez piekło i tego nie zniosę, chociaż on pojmuje alkoholizm jako osobę, która leży na ulicy i sika w spodnie i stale się ze mną wykłóca,że ja przesadzam co do jego picia i że koledzy się z niego śmieją jak powie o tym,bo oni mogą sobie piwko pić.A ja mu na to,że ja z jego kolegami nie brałam ślubu, tylko z nim. Ktoś tu napisał wyżej czemu mąż nie ma żadnej inicjatywy?, nie ma, bo został wychowany stalinowską ręką ojca, który go nigdy w życiu za nic nie chwalił,a mamusia była cicha jak myszka, nie odzywała się. Dlatego mąż nigdy w siebie nie wierzył, pomimo że jest inteligentny, to nigdy nie miał dobrej pracy i nie był przedsiębiorczy. Ja za to byłam przedsiębiorcza i dla mnie słowo "nie da się" nie istnieje, chciałam zawsze budować rodzinę, firmę..mąż zawsze mnie do dołu ciągnął, mówią,że się nie uda,że drugie dziecko to nie..swoją drogą nigdy nie chciał rozmawiać ze mną na temat drugiego dziecka, chociaż ja wielokrotnie o tym mówiłam i jestem niespełniona macierzyńsko z jednym dzieckiem. Prosiłam go latami by odszedł z firmy, gdzie zarabiał mało i stale go nie było..po latach wreszcie mnie posłuchał i pracuje teraz razem ze mną.Moja firma jest stosunkowo mała,a mąż robi wszystko odtwórczo, sam nic nie wymyśli, no ale trudno, przynajmniej robi, to o co go poproszę, chociaż jest też często uparty i nie ma racji, czasem muszę prosić 10 razy,żeby coś zrobił, bo dla niego nie wydaje się to takie ważne na dany moment.Mąż ma trudny charakter.

To nie ma znaczenia,że mam 3 tematy na forum, od tego jest forum by rozmawiać.Nie musisz odpisywać. Mam takie dylematy, ponieważ jestem bardzo wrażliwą osobą, mam wokół siebie wiele ludzi, w pracy klientów, z którymi nie zawsze sobie radzę, stąd mój temat o klientach. Mam męża, który jest ciepłą kluską, czuję się ze wszystkim bardzo często sama.Z racji,że jestem społecznikiem i bardzo rozmowną osobą, to gromadzą się w koło mnie nie zawsze tacy ludzie, którzy mają czyste intencje, stąd mój temat o koleżance, przez którą zostałam w jakiś sposób skrzywdzona.Jestem DDA i mam często problem z intencjami ludzi, daję im szansę nawet wtedy, kiedy nie są tego warci, dlatego w swoim życiu niekiedy zaznawałam tego typu sytuacji i dlatego tak bardzo bolało mnie,że teściowie są zimni.Ktoś, kto miał normalny dom może tego nie zrozumieć, ja tego domu nie miałam będąc dzieckiem. Rozmowa to nie narzekanie, tylko próba rozwiązywania problemów.Owszem, ze mną jest coś nie tak, za bardzo zawsze kochałam, za bardzo się przywiązywałam, za bardzo ufam i wierzę w to, że ktoś ma tak samo dobre intencje jak ja.

Jeśli oni mieszkają blisko siebie tak jak autorka opisuje to słabo widzę to odcięcie emocjonalne. Tym bardziej, że mąż autorki najwyraźniej odcięty nie jest i raczej nie będzie miał ku temu tendencji. Chyba, że sytuacja go zmusi. Trudna sprawa. Najlepiej by było w takiej sytuacji się przeprowadzić. Im dalej tym lepiej. Ale jak wiadomo to ciężka sprawa.

Chyba faktycznie trzeba złożyć "baranka" w ofierze, co by teściowie za długo nie żyli. Albo chociaż sam teść. Jak tak chleje to jest na to duża szansa

Tak, mąż jest z nimi związany i jakakolwiek o nich rozmowa, to mąż jest już zły, dlatego ucina temat. Zawsze mówił tacy oni już są i się nie zmienią i nie chciał nigdy drążyć. Teść od początku mnie nie lubi, bo chciał nami pomiatać i się wywyższać,ale ja się postawiłam.Początki były takie,z racji że teść ma papiery na hydraulikę i inne,a moim rodzicom zepsuło się coś, to raz kiedyś teść był u rodziców i coś tam naprawiał.Moja mama podjęła wtedy temat,że nasze dzieci chcą się pobrać.A teść na to" to już chcą sobie dzieciaka zrobić?!"..moja mama zdębiała..Następnie podczas świąt przy stole u nich zaczęłam rozmowę,że ich syn u mnie zamieszka itd..a teść na to, że po co,że za co będziemy żyć? i same negatywne emocje wtedy padły z jego strony..chociaż mieliśmy za co żyć i miałam mieszkanie. Następnie zobaczył,że bardzo dobrze sobie radzę, już nic nie mówił wówczas, tylko zawsze wyszukiwał tych negatywnych, nigdy w niczym mnie/nas nie pochwalił i teściowa też nie.A raczej sam chyba o sobie mówił, bo jak on zaczynał z teściową, to siedział w kieszeni u jej rodziców, do roboty się nie garnął więc i syna na takiego plasował i mnie. Teść to osoba, która zawsze musi być w centrum i podziwiany, jak ktoś nie przejawia takich cech to jest ignorowany. Nie byli na roczku naszego dziecka, bo wtedy mają sezon grzybowy,a to ich jedyna rozrywka. Następnie na dwa latka nie byli i na 3 roczek dziecka pojechaliśmy, bo mąż bardzo chciał do nich na te grzyby do lasu, oni tam domek wynajmują.I mówię do nich po przyjacielsku,że robimy urodziny dziecka i że ich zapraszamy.Wtedy teść do mnie huknął, że chyba ja się źle czuję, bo nie od dziś w tym terminie oni mają sezon grzybowy i co my sobie wyobrażamy i wtedy mnie obraził,bo powiedziałam, że nikt ich nie zmusza..on na to,że mam chyba okres i mnie nosi czy coś takiego wtedy do mnie powiedział i wyszedł z domku zdenerwowany zapalić,a ja poszłam do samochodu i odjechaliśmy.

Nie do końca tak jest,że wiedziałam jaki jest mąż i jakich ma rodziców, bo my się poznaliśmy mając po 13 lat, później ze sobą chodziliśmy, on był moim jedynym chłopakiem,a ja jego jedyną dziewczyną i nie mieliśmy porównania z innymi partnerami, byliśmy wtedy dzieciakami. Wtedy był ogień, początki zawsze są takie, szybko weszłam  w ten związek, bo miałam w domu horror-alkoholizm ojca, liczyłam zatem na to,że teściowie będą dla mnie jak rodzice,że się zaprzyjaźnimy..ale zderzenie z rzeczywistością było-chłód, ściana. Rozmawialiśmy z mężem setki razy, jak grochem o ścianę.Chciałam drugie dziecko przy jednoczesnej zmianie mieszkania na większe, rozmowy o mieszkaniu to dla niego drażliwy temat, tak jak temat o drugim dziecku, co mnie bardzo zabolało,że nie chciał drugiego dziecka..teraz mam 39 lat i on nadal o tym nie rozmawia..Owszem, teściowie zabierają mi energię, bo stale się łudzę,że się polepszy,ale nic się nie zmieniło od lat na lepsze. Boli mnie to,że temat tego mieszkania po babci jest dla męża drażliwy,a my się gnieździmy w małym mieszkaniu..mija dwa lata od śmierci babci,a on nic nie zrobił, to była jego babcia.Nie wspomnę już o tym,że jak babcia za życia była ok. 3 lat u teściów, to teść bez porozumienia z nami wynajął jej mieszkanie i czerpie do dziś z niego korzyści, to mnie boli,ale najbardziej boli mnie postawa męża w tym wszystkim, bo ma dziecko, które rośnie i nasz syn bardzo pragnął zawsze mieć rodzeństwo, wielokrotnie o tym mówił i mi serce pękało..tym bardziej,że kiedyś nas nie będzie,a mój syn nie mając rodzeństwa zostanie na tym świecie sam.

Nasze mieszkanie ma 34 metry, na ten moment tak to wygląda, wiem że to bardzo mało i jest mi ciężko.Nie sądzę by patologią była rozmowa o drugim dziecku.Ja sama wychowałam się na 34 metrach z moją siostrą i rodzicami. Jeszcze teraz w Wigilię włamali nam się do naszego mieszkania i nas okradli...

Piszesz, ze sie wychowalas w ciasnocie. Porownujesz sytuacje sprzed 40 lat.
Kiedys:
prali bielizne w rzece
jezdzili powozem
rany oparzeniowe smarowali bialkiem kurzym
itd.
Czasy sie zmieniaja.

Dzis kazdy czlowiek dazy do tego, by bylo mu lepiej. To jest normalne i do zaakceptowania. TAK POWINNO BYC.  Mamy dzis inna swiadomosc- twoj syn potrzebuje intymnosci, wy przeciez  tez. Dla mnie jest nie do pomyslenia, ze ty rozwlekasz sprawy, co tesc kiedy komu  powiedzial, zamiast walczyc o wasz (lepszy) byt.W jednym pokoju z (wkrotce) nastolatkiem i dzidziusiem i ty twierdzisz, ze to jest ok? Otoz TO NIE JEST OK. Zycie intymne prowadzicie przy synu? czy jak to sie odbywa?
Uwazam, ze macie inne problemy, niz twoje parcie na dzidziusia.

Chcialas porady, musisz liczyc sie z takimi odpowiedziami, jak moja.

Calkowicie zrezygnowac z kontaktow z tesciami. Oni pozeraja twoja energie, w zamian nie dostajesz NIC.
Meza przyprzec do muru nie w kwestii dzidziusia, tylko o to, ze potrzebujecie wiekszego mieszkania.
Ale nie pretensjami, tylko madrymi argumentami. Oboje pracujecie, nie wyobrazam sobie, ze nie stac was na wieksze lokum.

I jeszcze jedno: patologia to ostre slowo, owszem.
Ale wybacz...to nie jest normalne, mieszkac na 30 metrach i marzyc o drugim dziecku.
Zmien priorytety zyciowe, bo przepadniesz.

Nie uzależniałam nigdy szczęścia od teściów, chciałam mieć normalną rodzinę i żeby oni też byli w tej rodzinie i by byli fajnymi dziadkami dla mojego dziecka.Mieszkają 50 metrów od nas więc o tyle gdzieś w moim życiu są stale, bo rodzice męża stale się moim mężem wysługują, dzwonią do niego tylko i stale czegoś potrzebują,a to żeby zawiózł coś tej drugiej babci,a to,żeby mamę zawiózł gdzieś..stale gdzieś się przewijają w naszym życiu, a mąż nie potrafi się im postawić.Nie jojczę, rozmawiam latami z mężem, ale coś się słabo garnie do życiowych spraw, tupnęłam już noga nie raz i wielokrotnie proponowałam by się wyprowadził do nich, skoro tak to ma wyglądać,ale on nie chce, jest mu tu ze mną wygodnie.

No widzisz wiec sama….jestes wyraznie niezrownowazona i dlatego moze masz wszedzie konflikty?

Podalas przyklad twoich rodzicow. Napisalas, ze mieliscie jeden pokoj, bylo 2 dzieci. I jakie wnioski? Ja uwazam, ze to bylo dawno, teraz sa inne standardy i to nie moze byc fajne. Powielasz taka sytuacje? po co?

Zamiast poukladac sytuacje mieszkaniowa i malzenska rozkminiasz 2 sprawy, ktore nie powinny byc dla ciebie priorytetem:

-relacja z tesciem
-splodzenie nastepnego dziecka

Wybacz- chcialas porady, to ja otrzymujesz.

Moze masz jednak  szanse na wieksze mieszkanie, ale nie wiesz, jak za to sie zabrac? sprobuj!

Twoje myslenie jest jak dla mnie nielogiczne. Nie stac was teraz na wieksze mieszkanie. Jak urodzi sie drugie dziecko, wasza sytuacja materialna przeciez  sie nie poprawi?
Nie czekaj na osowialego meza, tylko zadecyduj sama. Co zrobilas w tym kierunku, zeby zmienic lokum? macie firme i nie stac cie na wynajem 2-pokojowego mieszkania? cos mi sie nie chce wierzyc…. Czemu ciagle szukasz tych, ktorzy zawinili, ze jest ci zle? maz, tesc, tesciowa, dziecinstwo...moze czas, zeby tupnac noga i powiedziec: stop! teraz JA bede decydowac, jak ja zyje, jak zyje moje dziecko, z kim mam kontakty, z kim nie?

Cos mi sie wydaje, ze masz trudny, konfliktowy charakter. Tym sie tez zajmij. Terapia dla DDA czyni cuda.

Pyskujesz do wszystkich, a czemu  nie poswiecisz chwili czasu na refleksje, dlaczego inni uczestnicy forum maja odmienne zdanie, niz twoje?
Czego tu oczekujesz? wspolnego narzekania na twojego tescia? czy moze grupowej litosci, ze masz ciezko no i taka bidulka? To nic nie da.

Ja ci mowie, jak mysle: konstruktywnie i konkretnie: odciac sie od tesciow, szukac wiekszego mieszkania, naprawiac wlasne malzenstwo, pojsc na terapie.

Nie umiem tu inaczej radzic, choc to moja praca i z tego zyje.

PS. wszystko co mam, zawdzieczam SOBIE. Od nikogo nic nie dostalam. To tak na marginesie...umiesz liczyc, licz na siebie….

Postawa roszczeniowa ma do siebie to, ze jak sie roszczenia nie spelnia, to jest rozczarowanie.
Nigdy nic od nikogo nie oczekuj, bo wyjdzie z tego….grzybobranie.

Rozmowy o teściach były już dawniej, jak były problemy, bo ja musiałam iść do pracy,a dziecko było chore lub w wielu innych przypadkach życiowych.Ja zawsze czułam,że on się nie odpępowił od nich i że ich sprawy były ważniejsze, niż ta rodzina, którą razem budujemy.Zawsze ich tłumaczył i nigdy nie przeciwstawił się im, nie zaznaczył,że ma swoją rodzinę i żeby nie traktowali go jak  15 letniego chłopca na posyłki.

Ja nie mam wszędzie konfliktów, wszędzie wręcz jestem lubiana więc nie zgodzę się z określeniem-niezrównoważona psychicznie.Nigdzie nie napisałam,że z rodzicami miałam jeden pokój i byłam ja i siostra, nie wymyślaj.Napisałam,że  w tym samym mieszkaniu mieszkam teraz, w którym się wychowałam i w pokoju byłam z siostrą,a rodzice mieli swój pokój na 34 metrach-mieszkanie jest tak przerobione,że z kuchni jest pokój dodatkowy,a w przedpokoju jest kuchnia.Są zatem dwa pokoje, jeden jest na pożyczkę,ale jest. Nie powielam tej sytuacji, tylko tak mi się w życiu ułożyło i dlatego tutaj mieszkam. Co do firmy, to sama ją założyłam w momencie jak zostałam na lodzie..wiele lat budowałam inną firmę, nie moją i niestety zostałam z niczym.Zaczynałam wszystko od zera, nie mając nic.Nigdzie nie napisałam,że mam złą sytuację materialną, bo mam w miarę stabilną, właśnie dzięki swojej pracy i mojej firmie, którą zozwijałam od zeraaa, tak wygląda w Polsce prowadzenie własnej działalności, opłat jest multum, zarobki..takie,żeby żyć.Firmę rozwijałam od lat zupełnie sama, bez pomocy kogokolwiek, od 2 lat  pracuje w niej też mój mąż,ale ja jestem całym motorem napędowym tej firmy i specjalistką od tego, na czym on się kompletnie nie zna. Jakbym chciała wynajmować, to już bym dawno wynajęła mieszkanie,ale chcieliśmy mieć swoje mieszkanie, bo mąż był przekonany,że otrzyma to mieszkanie po babci więc czego nie rozumiesz?.Nogą już tupnęłam nie raz,ale musiałabym się rozwieść z mężem...a nie do końca to jest rozwiązanie sytuacji, zwłaszcza,że dziecko moje jest z nim bardzo związane.Trudny charakter..raczej nie mam takiego, mam niezwykle ambitny charakter, waleczny, w życiu wiele już zrobiłam z niczego. Jeśli ktoś pracuje na etacie nie zrozumie jak się samemu prowadzi firmę w Polsce.Właśnie dlatego mam tak ciężko, bo nie oczekuję od nikogo, tylko od siebie,ale jestem już też często tym zmęczona, bo zawsze wszystkich zbawiam,a ja sama właśnie nie oczekuję od innych.
Wielokropek-no teraz to wymyśliłeś...:-), czyli mój mąż pije, bo ma takie złe życie, czyli to moja wina,że on pije piwo?...nie twierdzę,że mąż jest alkoholikiem,ale to tak jakby alkoholik zganiał na innych,że sam pije, bo ten go zdenerwował, bo tamten był dla niego niemiły..a gdzie ja obrażałam?..

Dziecko jest moje i mojego męża.
Co do terapii, to bardzo chętnie bym się podjęła, ale to się wiąże z czasem i kosztami.Kiedyś byłam na terapii,4 spotkania, ja tylko mówiłam..niczego się o sobie nie dowiedziałam, za to byłam stratna kilka ładnych stówek:-).

Wiedziałam.
Zdanie

jest bardzo symptomatyczne.

Oczywiście, że terapia wymaga czasu (pieniędzy tylko wtedy, gdy "sięgasz" po psychoterapeutę prywatnie, nie w ramach NFZ-u). Efekt jednak (gdy osoba zdeterminowana) wart jest tego.

Przeczytaj dwa pierwsze zdania z mej sygnatury, wielu osobom były pomocne.

Czemu symptomatyczne?, tak mi się powiedziało, często mówię o dziecku, moje dziecko:-).
Co do dalszych-o terapii, masz rację w 100% i zgadzam się z tym, bo ja sama uważam,że nie ma czegoś takiego jak"nie da się" i jestem gotowa poświęcić te pieniądze nawet,żeby uzyskać spokój psychiczny w wielu zakresach, gdzie sobie nie radzę.Jednak musiałabym znaleźć kogoś innego, bo jakiś czas temu byłam u jednej pani, u której wizyty niczego mi nie dały, po za pustym portfelem:-).

Cyt Gosia 1962 Moze masz jednak  szanse na wieksze mieszkanie, ale nie wiesz, jak za to sie zabrac? sprobuj!

. Terapia dla DDA czyni cuda (koniec cytatu).

No właśnie o tym cały czas tu mowa,o tych szansach na większe mieszkanie,ale nie szłam po trupach, bo ja operuję tylko w zakresie, gdzie ja mam na to wpływ, tutaj to było po stronie męża.Tym bardziej nie naciskałam, tylko starałam się z nim o tym rozmawiać, nie mam dobrych relacji z jego rodzicami i nie chciałam tu wchodzić z butami, on się tym zajmował, sądziłam,że poradzi sobie z tym,ale mijają dwa lata od śmierci jego babci i nadal nie załatwił tej sprawy, na mnie się to odbija chociażby w temacie macierzyństwa..Kiedyś jako dziecko chodziłam już na terapię DDA:-).

Rozwiń:-)

Rozumiem, faktycznie może to tak wyglądać, bo relacje między mną,a mężem nie są najlepsze, chociaż nie ma awantur,ale rozmyło się nasze pożycie.Ja z biegiem lat zrozumiałam,że on jest dla mnie "za słaby"..moja przyjaciółka powiedziała kiedyś coś takiego,że ja go cyt"wykastrowałam". Wiem,że to nie jest do końca jego winą,że taki jest,ale na pewnym etapie życia zaczęła mi przeszkadzać jego kluskowatość misiowata.

Dlaczego on miałby chcieć mieć z Tobą drugie dziecko i działać coś w kierunku większego mieszkania, w ogóle dlaczego miałby mieć ochotę cokolwiek działać w jakimkolwiek kierunku, skoro Ty go nie uważasz za mężczyznę?
Teściowie go potrzebują, potrzebują jego męskich czynów, więc dla nich to robi. A dla Ciebie po co miałby, skoro i tak wiesz lepiej, wiesz więcej, on nic nie umie, nie potrafi, nie chce, słaby jest... dziecko też chyba sama sobie zrobiłaś, skoro jest Twoje...  no to sama sobie działaj, podobno nie masz oczekiwań względem nikogo innego oprócz siebie...

Albo niczego dotąd z naszych postów nie zrozumiałaś, albo udajesz, że nie zrozumiałaś.
Wszystko jedno, efekt jest taki sam.

Kiedy w południe przeczytałam to zdanie:

chciałam zareagować, ale ugryzłam się w język, mówiąc do siebie "Kobieto, może się mylisz." Teraz jednak, po coraz to nowych wyznaniach zrobię to, co zamierzałam. Jakiś czas temu napisałam (niestety ciągle aktualne zdania) że

Ale nie uważasz, serio, że Twoje "nie mam wobec nikogo oczekiwań" ewidentnie kłóci się z tym, co napisałaś i ogólnie piszesz we wszystkich swoich wątkach?

Wielokropek Jak zwykle w punkt Czy ja Ci już pisałam, że uwielbiam Twoje posty? Pewnie ze 100 razy A swoją drogą, dziękuję Ci za nie

Napisałam swą opinię (nie musisz się z nią zgadzać) na podstawie tego, co dobrowolnie tutaj na forum napisałaś.
Być może się mylę.
Być może znajomym nie przedstawiłaś się tak, jak nam tutaj na forum.
Być może znają Cię z innej strony.
Być może.

santapietruszko, pisałaś nie raz. Dziękuję raz jeszcze za dobre słowa.

Oki, widzę,że to forum wzajemnej adoracji:-).
Co do moich znajomych, to jestem osobą, która wszystkie karty wykłada i jestem zawsze sobą, bardzo energiczną, esencjonalną, bez maski i każdy mnie zna,że mówię zawsze to, co myślę, dlatego typ taki jak teściowie mnie mogą nie trawić, chociaż nigdy im niczego złego nie zrobiłam.Dużo osób mnie szanuje,a nawet podziwia, bo robię dużo dobrego dla innych.Dobrej nocy.

Żeby odpowiedzieć samemu na pytania, to potrzebny jest dialog,a nie monolog na 4 spotkaniach:-)

Gosia cyt"Moje rady (poraz kolejny):

1. terapia

2.zerwanie kontaktu z toksycznymi tesciami

3.staranie sie o wieksze lokum- masz kase, mozliwosci (tak zrozumialam): sprzedac klitke, wziac kredyt, kupic mieszkanie. Ale nie po to, by plodzic w bardzo zachwianym malzenstwie dalsze dzieci, patrz punkt 8.

4.naprawianie malzenstwa, moze razem na terapie. Troche wiecej szacunku i zrozumienia dla jego charakteru i tego, skad sie wywodzi

5. rezygnowac z roszczen wobec mieszkania babci, ktorego nie ma i nie bedzie

6.pozbyc sie metody gorzkich zalow do calego swiata, mniej krytyki do wszystkich o wszystko- tracisz na to energie, ktorej gdzies ci cabraknie

7. nie tracic energii na pomaganie, czy interesowanie sie problemami  innych, bo sama pomocy bardzo potrzebujesz

8. zrezygnowac z dalszego dziecka- walacego malzenstwa nikt jeszcze tym nie naprawil

Zauwaz, ze wszyscy podobnie myslimy, TY JEDNA INACZEJ.

To nie jest przypadek."

1,2 punkt oki, 3 punkt-nie wezmę kredytu niestety, nie mogę, 4 do zrobienia, 5 mąż twierdzi,że to tylko formalności i stąd ta dyskusja, 6,7 masz rację, 8 chcę mieć drugie dziecko.

"Klient" a raczej pacjent nie musi tego wiedzieć, prowadzący powinien poinformować o tym, bo idąc 4 razy i uprawiając monolog, to ja się niczego o sobie nie dowiedziałam.Nie twierdzę,że terapia jest zła, ale nie doczekałam dialogu z osobą terapeuty.

Pani prosiła by mówić, mówiłam na 4 spotkaniach, to nie ja prowadziłam te spotkania, tylko Pani terapeutka. Teraz sobie sama zaprzeczasz, bo tyle o mnie wiesz,a twierdzisz,że 4 spotkania godzinne to mało by się o sobie czegoś dowiedzieć:-).

Znasz męża od dzieciństwa, wiedziałaś z jakiej rodziny pochodzi i jaki jest; wycofany, pozbawiony inicjatywy, bierny. Czyżbyś należała do tej grupy kobiet, które wierzą, że on po ślubie się zmieni (na lepsze)?

Gdy przyszedł do Ciebie w tych jednych butach i podartych portkach nie miał raczej 16 lat, a pewnie z 10 więcej. Dlaczego uważasz, że to rodzice powinni ubierać i dbać o dorosłego faceta? Czy on nie pracował, że Ty i Twoi rodzice musieliście "zaadoptować sierotę"? Nie dziw się więc, że czujesz się teraz jakbyś miała drugie dziecko, on zawsze taki był, a Ty dokonałaś wyboru.
Jeśli dobrze policzyłam, obydwoje dobijacie 40-tki. Nie rozumiem, jak i dlaczego od tylu lat teściowie są solą w Twoim oku? Nie masz poczucia, że sama sobie zatruwasz życie, czy może ten wieczny żal jest Ci potrzebny do szczęścia, bo lubisz się użalać?
Może czas wreszcie pogodzić się z faktem, że tacy już są i nie zmienią się, nie oczekiwać, nie grzebać w przeszłości, tylko zająć się realnymi problemami, lub cieszyć z tego, co masz?
Przy okazji, czy wobec swoich rodziców też masz takie pretensje, też nie masz z nimi dobrego, ciepłego kontaktu, dlaczego bardziej przeżywasz zachowanie teściów? Nie możesz wreszcie odpuścić i po prostu zdystansować się do nich, przestać przeżywać i czekać na cud przemiany?
Po co Ci oni do szczęścia potrzebni, po co Ci dwoje niesympatycznych ludzi na urodzinach syna?
Ja swoim dzieciom organizowałam urodziny w gronie ich rówieśników i były szczęśliwe, dziadkowie zawsze mieszkali daleko.

Jedno, o co mogłabyś zawalczyć, to mieszkanie po jego babci. Nie rozumiem, dlaczego godzicie się na mieszkanie w ciasnocie, jeśli wykupiliście tamto mieszkanie i prawnie należy do Was? W tym wypadku obydwoje wykazujecie się indolencją.

Co do powyższej wypowiedzi, to faktycznie tak było,że mieliśmy po 15 lat, chodziliśmy już ze sobą i mogło to tak wyglądać,że mojego męża przygarnęłam ja i moja rodzina. Chodził w dziurawych ubraniach, jego rodzice się nim interesowali bardzo mało. Trudno ocenić towarzysza życia mając naście lat, wtedy było silne uczucie, spotykaliśmy się.
Gosia, jestem energiczna i faktycznie może być tak,że czasem pakuję moją energię nie zawsze tam, gdzie powinnam, za bardzo się przejmuję w wielu sytuacjach i to mnie spala, to fakt.O rodzicach nie pisałam swoich, bo to jest temat rzeka..w innym temacie mogę opisać. Co do dziecka, to ja bardzo chciałam drugie dziecko nie dla ratowania związku czy żeby tym cokolwiek załatwić.Co do picia męża, to postawiłam mu ultimatum,ale on jest na nie głuchy i udaje głupa więc nie wiem co mam dalej zrobić?..on twierdzi,że nie wyprowadzi się, bo nie ma gdzie.Niekoniecznie z nim to drugie dziecko, bo jeśli by mi się w życiu ułożyło bez niego, to chciałabym mieć jeszcze to drugie dziecko,ale on nie chce się wyprowadzić...Z indolencją życiową moją się zgodzić nie mogę, cały czas prosiłam, rozmawiałam,mąż twierdził że to po jego babci mieszkanie i on się tym zajmie...do dziś się nie zajął, okłamuje mnie co do swojego picia, być może okłamuje mnie i tutaj.

Jeszcze jest jedna kwestia, bardzo wazna, tutaj (chyba) jeszcze nie poruszona: kochasz go?

Jesli tak, to ratuj malzenstwo, idz z nim na terapie, nazwiij temat alkoholu po imieniu (on jest uzalezniony, niewazne, ile pije).
Jesli nie- ewakuuj niedorajde do mamusi, do tego mieszkania po babci, gdziekolwiek. NIE MA TAK, ZE ON NIE CHCE.

Widzisz, niby spryciula i cwaniura jestes, a skupiasz sie na 3 rzeczach, ktore chwilowo nie powinny byc twoimi priorytetami:
-mieszkanie po  jakiejstam babci
-zimnota emocjonalna durnowatych tesciow
-parcie na drugie dziecko, ktore w twojej sytuacji byloby katastrofalnym przedsiewzieciem.

Bierz problemy za glowe, a nie za dupe.

Zacznij ukladac to, co najwazniejsze: sprawy malzenskie, mieszkaniowe, nalog meza, twoje emocje/DDA-problem.

Jestes emocjonalnie niestabilna, ja to czuje przez klawiature.

Chcesz wiedziec, co ja bym zrobila?

Jesli meza juz nie kochasz, to walizka i do mamusi. Niech tam sobie ze swoim tatusiem piwkuje do woli.
Chcesz, zeby twoje CALE ZYCIE naznaczone bylo alkoholem?
Jesli sie na to zgadzasz, to jestes mocno wspoluzalezniona i rowniez potrzebujesz terapii.