Rodzice obarczają mnie negatywnymi informacjami + depresja? - Netkobiety.pl

Oczywiście, że rodzice nie powinni Cię obarczać swoimi problemami. Jesteś ich córką, a nie powiernikiem czy doradcą. Rozumiem, że nie zawsze musi im się dobrze powodzić, ale są dorosli i powinni radzić sobie sami.

Następnym razem jak rozpocznie się litania żali, przerwij grzecznie i powiedz, że współczujesz, ale nie masz wpływu na sytuację i prosisz o zaprzestanie wywalania na Ciebie negatywnych emocji.

Chłopak mieszka w Warszawie, a tam studiuję. Ja mieszkam w mieście +/- 60km od niej. Dlatego często w tygodniu mieszkam u niego. Nikogo oprócz niego nie mam, o wszystkim mu mówię, ale też nie chce tak narzekać. Przyjaciółkom nie mówię takiego info i tak mają swoje zycie, gadamy raz na jakiś czas,a widizmy się jeszcze mniej. Najgorsze, że mam blokadę tak gadać z rodzicami, mamy dobry kontakt, ale jakoś taka rozmowa hmm nawet nie wiem jakbym ją miała przeprowadzić chyba szybciej będzie jak odetnie się od tego w mojej głowie i nauczę sobie radzić z negatywnym info. Dlatego, że niezależnie czy to info od rodziców czy jakiejkolwiek dziedziny życia, ja panikuję i działa na mnie tak, że nie mogę wyjść z łóżka.

Muszę też dodać (może to ważne), że bardzo dobrze umiem wykrywać jakieś oznaki u ludzi lub wyciąga z wnioski z sytuacji. Dlatego każdy gest itp to ja już wiem co to oznacza albo zbyt dużo analizuję i wiem, że ciąg przyczyna-> skutek będzie "jakiś negatywny" bo po prostu to wiem, logicznie myśląc. I zwykle to się sprawdza. Dlatego też tak panikuję przy każdej sytuacji, bo jakby logicznie myśląc więc co będzie. Niektórzy tak nie analizują i żyją lepiej. Dlatego tak dużo rzeczy mnie martwi, a wiadomo w życiu nie jest kolorowo i zawsze będzie coś czym się będzie trzeba martwić. Mam nadzieję, że tak nie będzie i zawsze do tego stanu dążę, ale dorosłe życie pokazuje mi trochę inne oblicze i niestety...jak nauczyć się z tym żyć?

Najgorsze są rozmowy z mamą, siedzimy, a ona że boi się starości, że nie wie jak sobie dadzą radę z kredytem na dom itp itd. to mnie starszne blokuje, bo nie mogę żyć swoim życiem tylko się martwię. Przez to ja czuję się staro bo dochodzą do mnie takie myśli, o których bym jeszcze nie zdawała sobie sprawy jako młoda dziewczyna. Przez takie rozmowy wydaje mi się, ze życie się zaraz skończy, jak to ze mną będzie na starość j wog zaraz umrę więc nie warto nic robić..

To jest tak, że sobie gadamy i nagle ona o tym mówi, nawet nie zdążę się zorientować, że wchodzi na jakiś poważniejszy temat. Ogólnie mama ciągle narzeka, a to na koleżanki w pracy, a to na ekspedientkę, a to że by zaczęła ćwiczyć, założyć bloga, bo też chce jak inne blogerki mieć z tego hajs, ale nie widzi że do wszystkiego musi ruszyć się sama. A za każde niepowodzenie obarcza innych. Oczywiście reaguje na te sytuacje i mówię, że sama musi i nikt za nią nic nie zrobi. Wiem, że odbiegłam od wątku.. troszkę generalnie to jej zachowanie przechodzi na mnie, z kim się zadajesz..., Strasznie tego w sobie nie lubię bo widzę, że powoli zaczynam też winić o wszystko innych, ale również siebie. Do tego te wyzalanie się mamy do mnie. Dlatego czuję się coraz czescuej rozdrażniona, zagubiona i smutna.

Niepokoją mnie trochę wasze wnioski, że z rodzicami można rozmawiać tylko o pogodzie a jak chcą się pożalić to należy ich spławić. Ciekawe jakby to było w drugą stronę i Ciebie autorko twój chłopak spławił podczas twoich gorzkich żali...
Naucz się myśleć pozytywnie a potem może rodzice nauczą się od ciebie.

Akurat moi rodzice uwielbiają jęczeć Kiedyś tylko matka z babcią ale teraz już i ojcu się udzieliło po tylu latach (mieszkają w trójkę). Pisanie czarnych scenariuszy przyszłości to ich specjalność. Dobrze że autorka wie że nie chce kontynuować rodzinnej tradycji ale musi zacząć od siebie i swojego podejścia do tego wszystkiego. Jak się już nauczy to może zacząć uczyć też rodziców gdzie są granice gorzkich żali, nie trzeba od razu ich spławiać.

poza tym autorka napisała że matka wyjeżdza z gorzkimi żalami podczas zwyczajnej rozmowy a nie że ona musi rzucać wszystko i jej żali słuchać.

Bez przesady, nie nazywajmy kogoś wampirem bo lubi marudzić

Owszem, jeśli to ma miejsce sporadycznie, co chyba każdemu zdarza się przynajmniej od czasu do czasu, zwłaszcza jeśli ma się gorszy dzień lub trudniejszy okres w życiu, to takiej 'czarnowidzącej marudy' jeszcze nie nazwiemy wampirem. Jeśli jednak staje się to standardowym zachowaniem, czujemy się w jej towarzystwie źle, po spotkaniu gorzej niż przed nim, to nie wiem jak to inaczej nazwać?

Doris, moim zdaniem rodzice trochę pomylili role, bo sami powinni odpowiadać za swoje życie i za to jak się im ono układa, tymczasem to na Ciebie przelewają negatywne emocje i Ciebie obciążają własnymi problemami. Mało tego, głośno wyrażają oczekiwania, jakie mają w stosunku do Ciebie w przyszłości. Ty naprawdę nie musisz ani się temu poddawać, ani tych oczekiwań spełniać. Pora nakreślić granice i wyraźnie zaznaczyć, że pomimo, że są dla Ciebie ważni, że ich problemy są ważne, to Ty masz swoje życie, które musisz sobie poukładać, choćby po to, aby za kilka, kilkanaście lat nie stanąć w takim punkcie, w jakim rodzice znajdują się teraz. Co innego, gdyby z uwagi na stan zdrowia wymagali opieki, ale finanse, którymi wyraźnie po prostu nie potrafią zrządzać, a Ty nie masz na to wpływu, są wyłącznie ich problemem.
To co zalecam, to szczerą rozmowę oraz próbę zdystansowania się do tematu. To nie jest proste, ale jest możliwe i zapewniam, że odpowiednie podejście, zwłaszcza, że Wasze wzajemne relacje tak dużo Cię kosztują, pozwoli Ci także na inne sprawy spojrzeć pod właściwym kątem.

w punkt:D też mi się wydaje że za dużo tu potrzeb a za mało robienia
I nadal uważam że robienie z rodziców wampirów to przesada, nikt jej tam nie płacze w rękaw i nie zawodzi tylko matka sobie w trakcie rozmowy przypomniała że martwi się o starość to się wyżaliła.
Nie dajmy sobie wejść na głowę ale też trochę wzajemnej tolerancji i akceptacji nie zaszkodzi.

Cześć, czytam i widzę siebie z przed kilku lat. Założyłam to konto żeby Cię jakoś wesprzeć.
U mnie historia wyglądała bardzo podobnie, moja mama cierpiała na nerwicę lękową - lęk przed pozostaniem samej w domu. Przez całe życie organizowaliśmy nasz czas tak, aby ona nigdy nie zostawała sama. Przywykła do tego, że wszystko jest tak jak ona chce i nie docierało do niej, że jej dzieci są już dorosłe i chcą się usamodzielnić, mieć własne życie. Ja niestety miałam najgorzej bo byłam najmłodsza i uważała że powinnam się nią zająć, chociaż fizycznie była zdrowa. Każdy mój sukces obracany był w porażkę, tak aby zgasić moje ambicje, żebym nie miała odwagi nigdzie wyjechać. Bardzo często stosowała wobec nas szantaż emocjonalny typu ''Kto się nami zajmie na starość?'' ,,Z kim ja zostanę gdy ojciec umrze?'' ,,Idziesz do pracy na etat, a z kim ja będę siedzieć w domu'?' Nie mówiąc już o tym, że z ojcem są w sile wieku i nic im nie dolega. Spychanie problemów i lęków na mnie zaczęło się intensyfikować, nie wytrzymywałam psychicznie. Czułam się nieakceptowana i myślałam, że spełniając te wymagania zyskam jej miłość. Gdy odmawiałam lub się sprzeciwiałam to atakowała mnie, upokarzała. Byłam psychicznym wrakiem, miałam 25 lat i nie chciało mi się żyć. Miałam myśli samobójcze, nie cieszyło mnie nic.  Było ze mną bardzo źle, dużo piłam bo szukałam sposobu aby odreagować. Mimo to chciałam za wszelką cenę się ratować, bo już widziałam siebie oczyma wyobraźni jak wiszę na pasku od szlafroka. Umówiłam się na wizytę z terapeutą w lokalnym Ośrodku Interwencji Kryzysowej. Dopiero tam specjalista otworzył mi oczy, wyjaśnił schemat działania mojej matki, dał mi rady jak się bronić przed takimi manipulacjami, braniem na litość. Przede wszystkim uświadomił mi że jestem wolnym człowiekiem, mam prawo do własnego życia i nie muszę godzić się na zachowania, które mnie przeciążają, krzywdzą i ranią. Mogę komuś pomagać ale tylko wtedy kiedy sama mam na to siłę i chęci. Nie można dawać się wykorzystywać. Powiem Ci jedno tyle z tego życia będziesz miała ile sama sobie weźmiesz. Sama musisz wyznaczyć te granice własnej cierpliwości. Mi bardzo pomógł terapeuta i wychodzenie z domu, najlepiej w góry, tereny rekreacyjne. Zrobiłam 30 km pieszo, cisza, spokój, piękno przyrody. Usiadłam na szczycie góry z wolną od negatywnych myśli głową, spokojna i wyciszona po raz pierwszy od 20 lat. Uświadomiłam sobie, że jest tyle pięknych miejsc które chciałabym zobaczyć i to mnie trzyma przy życiu. Musisz nauczyć się mówić nie, bo nie jesteś zbawcą świata chociażbyś chciała. Musisz znaleźć sposób, który na bieżąco pozwoli ci odreagowywać. Nie wstydź się prosić o pomoc specjalisty. Mój mi doradził abym zastosowała terapię szokową, czyli asertywność i pomogło chociaż w środku wiele razy czułam się jak wyrodna córka. Serio to pomaga, tylko musisz zacząć od terapii i wyznaczyć swoje granice.

Piękny post. Absolutnie się zgadzam ze wszystkim co tu napisałaś.