Małżeństwo i chwiejność uczuć - Netkobiety.pl

Po toksycznym związku wyszłaś za człowieka, którego nie znasz. Proponuję rozwód - żeby mu życia nie psuć - i terapię. A jakbyście się naprawdę kochali itd. to ślub znowu możecie wziąć.

Pierwszy wybór nie trafiony, drugi wybór ryzykowny i nieprzemyslany, jaka będzie trzecia decyzja ?

W niczym nie zostałaś oszukana, wszystko jest tak, jak miało być, skąd więc ta nagła zmiana w tobie? Chcesz by wszystko rzucił i zamieszkał z tobą już teraz? Czy w ogóle masz dość tego związku? Mam wrażenie, że sama nie wiesz czego chcesz w tym momencie i nikt ci nie doradzi w sferze tak delikatnej i intymnej jak "chwiejność uczuć".

Swoją drogą, pobraliście  z przyczyn bardzo jasno sobie uświadomionych, choć niekoniecznie przemyślanych do końca; ślub odbył się  przed samym jego wyjazdem
na misję, wyobrażaliscie sobie, że to niejako „zabezpieczy” wasz  związek przed rozpadem, czyż nie tak? Paradoks.
Jedyne co możesz zrobić, to skorzystać z pomocy dobrego i sprawdzonego  psychologa, który ma doświadczenie w pracy z problemami związków na odległość lub z innych powodów rozdzielonymi.  Jeżeli twój mąż wyjechał z Polski, to na pewno jest taki psycholog przy jego jednostce gdzieś w kraju.

Jeżeli ci zależy na mężu, to pracuj nad sobą i walcz o utrzymanie związku. Jednak musisz wiedzieć czego chcesz, bo trwanie w malżeństwie które cię unieszczęśliwia, jest bez sensu. 
Sama z sobą musisz dojśc do ładu, głębiej spojrzeć w siebie i lepiej poznać uczucia, które się w tobie kotłują. Bez pomocy dobrego psychologa, możesz sobie nie poradzić.

Dziękuję. Z tym oszukaniem, chodzi mi o narastające poczucie krzywdy. Irracjonalnie, bo przecież wiedziałam na co się pisze i nie mogę niczego więcej wymagać, ale jednak natretnie to czuję. Nie potrafię sama tego przeskoczyć. Mam znajomych, bliska przyjaciółkę. Jesteśmy już po 30, każdy prowadzi już jakieś ustabilizowane życie. W moim przypadku praca, potem wracam do pustego domu, ogarnę conieco i codziennie czekam na telefon i godzinne rozmowy, po których zasypiam sama. On tego bardzo potrzebuje, z uwagi na stres w pracy, więc zawsze jestem. I staram się być powiernikiem, słuchaczem, ale coraz częściej frustracja przejmuje kontrolę. W jego zachowaniu nic się nie zmieniło, ja zaś próbuje zrozumieć co się dzieje ze mną. Jeśli chodzi o sam ślub, jest w tym sporo racji. Dla niego był on szczególnie ważny, bo ma problem z zaufaniem. Zbyt wiele także rozpadow, rozwodów naogladal się w pracy. Ja sama zapewniałam go, że to się nie tyczy naszych uczuć. I jestem przerażona tym, że byłam pewna, że ciężar rozlaki udzwigne, a mam coraz większe trudności. Ciężko mi patrzeć na małżeństwa na zakupach w sklepie, ciężko prosić męża koleżanki o pomoc, w drobnych sprawach technicznych (i słuchać żartów, kiedy mąż wraca?), ciężko zasypiać samej, mieszkać w ciszy czterech ścian, nawet zachorować w samotności jest mi ciężko. Ilość zajęć nie pomaga, wypełnia czas na chwilę. Zostają wieczory i poranki. W ciszy. Co ciekawe zawsze prowadziłam barwne życie, a teraz się czuję... Nie wiem transparentna. Zaczęłam się nawet obawiać jego kolejnego powrotu, kiedy będzie mnie witał stęskniony, a ja będę myślała: a, ten Pan to Twój mąż, przytul go, uśmiechnij się. Co ciekawe nawet libido się u mnie wyłączyło, całe życie problem był raczej w drugą stronę. Kiedy wyjeżdża jakby się coś we mnie zmrażało, a potem kiedy wraca odtaja powoli, czasami nawet seksu unikam, bo coś się we mnie buntuje. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego on daje radę, a ja tak zapętlam się w moich wahaniach, choć kocham go równie mocno jak na początku. To się wygadałam.

Może w tym coś jest. Moje poprzednie rozstanie nie było obciążone zdradą czy czymś innym, co wywraca Twój świat emocjonalny do góry nogami wbrew Tobie - próbowałam zakończyć związek z agresywnym psychofagiem, kiedy już się zorientowałam w co się wplatalam. Nie czułam nic w kontekście rozpaczy czy żalu. Zimna metodyka uwolnienia się od chorego człowieka. U mojego męża to był cios, zdrada, w narzeczeństwie. Potem, już pisząc ze mną miał romans z kimś inny, też został wystawiony. Spotkaliśmy się zupełnie nie randkowo, on był w rozpaczy, ja po koleżeńsku chciałam pomóc. Wyszło tak, że uczucia eksplodowały, choć u niego bardziej żywiołowo. Przez wiele miesięcy nie chciał wcześniej się spotykać, bo uważał, cyt. że taka kobieta jak ja nie będzie z kimś takim jak on. Prawda jest taka, że zakochałam się w jego wnętrzu, jakikolwiek banalnie to brzmi.Zmęczona singlowaniem, przeplatanym związkami na krawędzi, a swoje za uszami też miałam... Bardzo mu zależało na szeroko rozumianym domu, by mieć do kogo wracać. I ja też gdzieś w środku tęskniłam za tą przystanią, połączyło nas wiele. To najlepszy, najwrażliwszy facet (przy całym mocno męskim uposażeniu), jakiego poznałam. Byłam typem uciekając panny młodej, a z nim jakoś naturalnie i ochoczo przystałam na małżeństwo, wiedząc że to decyzja na całe lata, a nie kaprys. Byłam pewna. Nie żałuję. Żałuję tego, że nie rozumiem tego co się ze mną stało. Tego, że moje życie emocjonalne (przy całej ekspresy ej i pogodnej naturze) skurczyło się do 4 ścian i telefonu i świadomości, że nigdy nie byłam tak samotna jak obecnie w małżeństwie. Na zewnątrz nikt nie wie, jakie rozterki mną szargają, ludzie postrzegają mnie jako twardą babkę, co za uszy ciągnie do góry, nie ślimaczy, góry może przenosić. W czterech ścianach, z tel.w ręku to już tak stabilnie nie wygląda. Pewnie dlatego tutaj napisałam. Wygadać się. Może usłyszeć, że ktoś ma podobnie, że ja nie wariuję i nie szukam dziury w całym.. Sama nie wiem, ale dziękuję za wysłuchanie.

No wymaga się zawsze od kogoś ale nigdy od siebie.

Sytuacja patowa. Nic dziwnego, że czujesz potrzebę jakiegoś wsparcia, ale postaw się też na jego miejscu. Czego od niego oczekujesz? Co on miałby zrobić?

Od niego niczego. Nie mogę stawiać zadań powrotu na stale, bo wiedziałam, jak rozwija swoje życie zawodowe. To dla niego ważne, a dla mnie ważne, żeby czuł się spełniony i szczęśliwy. Jest bardzo wyrozumiały na moje nastroje, uważa, że to normalne, nie przywiązuje uwagi do mojej chwilowej złości. Wie, że mi ciężko, przeprasza, ale też nic się nie zmienia. Oboje dochodzimy do wniosku, że tak musi być. I jest, tylko znoszę to coraz gorzej, wewnętrznie. Dlatego napisałam z nadzieją, czy ktoś miał podobne problemy, jak sobie z tym może poradził. Po prostu we mnie budzi się bunt, strasznie niskie uczucie, że on jest szczęśliwy - ma dom, żonę, przynależność, sens. Ma dokąd wrócić. Jego życie zmieniło się na lepsze. A moje skurczyło. Nie mam nawet prawa mieć pretensji, bo przecież wiedziałam od początku. On się nie zmienił, to mnie zaczęło uwierać i czuję wyrzuty sumienia,  bo kocham go tak samo, a jednocześnie podświadomie obwiniam za ten stan rzeczy.  Źle to brzmi, ale kłębi się we mnie mnóstwo emocji. Trochę naiwnie chciałam chyba usłyszeć: nie martw się dziewczyno, też miałam taką sytuację i po 2 latach wszystko wróciło do normy, trzeba tylko wytrzymać. A od rana czytam same smutne historie z for, o zdradach, rozpadach, rozwodach i boję się, że nam się nie uda.