Dlaczego faceci mnie unikają po ''bliższym poznaniu'' ? - Netkobiety.pl

Uśmiechali się na początku i próbowali nawiązać kontakt, ale napotkali mur. Obecnie wiedzą już, że mur stoi i nie ma sensu się przez niego przedzierać. Istnieje pełno osób, zarówno kobiet i mężczyzn, którzy muru nie stawiają i kontakty z nimi są łatwiejsze i przyjemniejsze. Po co więc działać wbrew własnemu interesowi i dobremu samopoczuciu pchając się na mur, skoro nie trzeba?
Jak myślisz: w czyim interesie jest zburzenie muru? Jego posiadaczki, czy też otoczenia? Twój post, w którym skupiasz się na reakcjach otoczenia sugeruje, że wolisz myśleć, że to otoczenie powinno zrobić coś, aby muru nie było. Tymczasem mur zbudowałaś Ty i tylko od Ciebie zależy czy nadal będzie Cię on oddzielał od reszty.
Podchodzenie do stolika osób, z którymi postarałaś się nie mieć żadnego kontaktu, w sytuacji, gdy nie zamierzałaś nawiązywać tego kontaktu mogło zakończyć się tylko niezręczną ciszą i tak się zakończyło. Robienie wyłomu w swoim murze spróbuj wykonywać małymi krokami, nawiązując najpierw kontakt z pojedynczymi osobami. Wykonuj małe kroki i celebruj swoje sukcesy, już niemałe Wyłącz swojego wewnętrznego krytykanta, który w czasie realnym komentuje i krytykuje to, co robisz. Pozwalając sobie na wieczne krytykowanie siebie, poniżanie się, nawiązujesz dialog tylko z sobą i skupiasz uwagę tylko na sobie, nawet jeśli mogłoby się wydawać, że w danym momencie rozmawiasz z kimś Skupiając się na siebie nie poznajesz tak naprawdę nikogo, nie nawiązujesz więzi, nie angażujesz się. Wszystkie Twoje myśli i emocje skupione są wyłącznie na Tobie i z tego co piszesz przeważają myśli negatywne.
Popracuj nad swoją samooceną i zastanów się skąd u Ciebie ten krytykant? Dlaczego pozwalasz mu się tak traktować?

Siedzialam bardzo długi czas w domu, zanim zdecydowałam sie pójsc do pracy,lęk i fobia uniemożliwało mi to,[miałam tam jakes dorywcze prace z których nie mam dobrych wspomnien,dlatego miałam uraz] Przez ten czas wariowałam w domu,całymi dniami mogłam wylegiwac sie w łozku,nawet nie miałam zadnych znajomych,rzadko przebywałam wsrod ludzi,nie mialam siły by nawet posprzatac.Myslisz,że praca w samotnosci zmieniłaby cos na plus? pogrążyłabym sie bardziej,tym bardziej,że nie mam zadnych znajomych..Jedynie są osoby z którymi jestem na ''cześć'' i pa...O dziwo boje się tylko słow..Nie wiem jak to opisać,ale moge iść i zwrócic uwage swoim strojem,czy wyglądem,często ubieram się w sposób,żeby zwrócic na siebie uwage..Lubie rzeczy typu,bluzki bez plecow,potargane dżinsy, burgundowe wlosy..Ale nie wypowiem się  ,nie w grupie ludzi..Doszlam do wniosku,że moim lękiem jest kontakt słowny z drugim człowiekiem..Jak ktos sie do mnie odezwie to jestem roztrzęsiona,i jestem zdezorientowana,trace rozum i nie umiem sie zachować..Wychodzac ''do ludzi'',duzo bezpieczniej czułam sie sprawiajac wrazenie takiej jakby otwartej,w tym tez seksuanknie ,prowokacyjnej wrecz,to jest jakas obrona głownie przed blizszymi relacjami,ale jest łatwiej bo mowic za wiele nie trzeba,i nikt nie pomysli ''Ubiera sie jak sierota i wygląda jak ofiara losu''  ..Kobieta moze zasłonic sie nagoscia-jakkolwiek to głupio nie brzmi,ludzie widzą Twoje ciało a nnie widzą Ciebie

Wydaje mi się, że masz osobowość unikającą.
"Osobowość unikająca należy do grupy zaburzeń osobowości, których podstawową cechą jest doświadczanie lęku. Można powiedzieć, że jest to lęk przed byciem dostrzeżonym przez innych, a następnie odrzuconym. Osoby z tym rozpoznaniem unikają relacji i sytuacji społeczno-towarzyskich w obawie przed brakiem akceptacji, upokorzeniem i porażką. Jednocześnie  czują się samotne, pragną bliskości i miłości. Żywią głębokie przekonanie o swojej niedoskonałości, więc wolą wycofać się w swój własny świat, do którego dostęp mają nieliczne, zaufane osoby. Tworzą sobie skorupę, która chroni przed doświadczeniem odrzucenia, ale także życia i rozwoju poza samotnością." (zaburzeniaosobowosci.pl)

Myślę, że nie jesteś introwertyczką, bo wtedy chciałabyś być samotna, a z Twojego posta wynika, że tak nie jest, chcesz spotykać się z ludźmi i mieć z nimi relacje. Tylko zawsze wtedy odczuwasz lęk.
Poczytaj na temat osobowości unikającej, myślę, że odkryjesz przyczyny swoich problemów, a to już zawsze jakiś krok naprzód.

Wg mnie to zabierasz się do tego całkowicie nie tak Skoro płeć męska wywołuję w Tobie lęk, to po kiego czorta dosiadłaś się do stolika pełnego facetów?! i to zagadanych ze sobą? Przeszkodziłaś im w rozmowie i tyle. Jakby siedział jeden czy dwóch, albo grupa ludzi, którzy się nie znają, to ok, ale tak to wyskoczyłaś jak Filip z konopi.

Nie lubisz się integrować z ludźmi? To tego na siłę nie rób. Albo znajdź jakąś osobę, która sprawia na tobie dobre/miłe wrażenie i spróbuj zagadać o pogodzie, o herbacie czy inny small talk.

Druga rzecz - jeśli tego nie lubisz, to pewnie widac to po Tobie i sprawiasz wrażenie osoby niesympatycznej. Nikt nie będzie na siłę starał się do Ciebie dotrzeć i burzyć muru, jeśli Ty sama nie chcesz - jak ktoś wcześniej Ci już napisał.

Zdecyduj się po co Ci potrzebna cała ta integracja, czy faktycznie tego chcesz, czy nie i dlaczego - i dopiero wtedy podejmuj jakieś kroki.

Ktoś tu napisał czy warto zmieniać się na siłę. Hmm jeśli chce się zmienić to nie na siłę, natomiast świat jest jednak bardziej znośnych dla odważnych i zarażających pozytywnie. Kurczę na moje to tylko praktyka. Jeśli podchodzi się odważnie i często zostajemy odtrąceni to się załamujemy i może takie historie miałaś. Jeśli tak reagujesz na płeć przeciwną to może przydałby się zwykły kolega, przyjaciel, aby wprowadził i pokazał, że nie taki demon straszny jak go rysują. Jeśli przestaniesz się "bać" pewnie będziesz inna osobą, bardziej otwartą.