Walczyć czy odpuścić? - Netkobiety.pl

Hej,
Jak zwykle długo wzbraniałam się przed napisaniem na forum. Jednak nie mogę już dłużej czekać. Z moją pierwszą miłością byłam przez 4 lata, nasze drogi rozeszły się niespełna rok temu. Nasz związek od początku stał pod wielkim znakiem zapytania i budził wielkie emocje. Poznaliśmy się gdy miałam 16 lat on 24. Więc na moment w jakim się spotkaliśmy była to dość duża różnica wieku. Jednak walka o to by być razem, jeszcze mocniej nas do siebie zbliżyła. Zbudowaliśmy silny fundament pod dalszy związek. Choć moi rodzice, dziadkowie nigdy w pełni go nie zaakceptowali. Wręcz wybawieniem dla nich była wiadomość o tym, że się rozstaliśmy. Wśród moich znajomych uchodziliśmy za idealną parę, wzór.
Wiele ze sobą przeżyliśmy. Byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, partnerami, kochankami. Był dla mnie również jak brat czy ojciec. Był moim wszystkim. Wspierał mnie, zawsze służył radą i pomocą. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak wielką był dla mnie bezpieczną przystanią. Był przy mnie w najważniejszych momentach mojego życia. Nie opuścił mnie nawet wtedy gdy poważnie zachorowałam.Jego dojrzałość, bardzo mi imponowała. Wiele się od niego nauczyłam. Zawsze ofiarowywał mi swoją pomoc. Był przy mnie gdy zdawałam do liceum, gdy pisałam maturę, zdawałam na studia, przy pierwszej sesji i dopingował kiedy szukałam pierwszej pracy. Z nim było pierwsze wszystko . Pomagał mi dosłownie we wszystkim. Przygotował mnie do matury, namawiał na zrobienie prawa jazdy, kiedy miałam wątpliwości czy to odpowiedni moment. Po każdym nieudanym egzaminie, pocieszał mnie a kiedy uparcie twierdziłam ze na kolejny egzamin się nie zapiszę robił to za mnie. Kiedy moi rodzice kategorycznie mówili, że to nie odpowiedni moment żebym miała samochód, kupił mi mały używany, za który oczywiście spłacałam mu raty. Zawsze razem podejmowaliśmy decyzje. Po tych kilku latach byliśmy jak stare dobre małżeństwo. Nie myślcie sobie, że to wszystko działało w jedną stronę. Również pomagałam mu we wszystkim tak jak potrafiłam. Dopingowałam kiedy pisał pracę inżynierską, gdy z trudem łączył pracę z ostatnim rokiem studiów. Gdy robił remont  w domu rodziców, pomagałam w z zrywaniu boazerii, gruntowaniu ścian, aż po dekorowanie. Przykładów można by podawać wiele, jednak nie o to w tym chodzi. Coraz częściej, rozmowy schodziły na wspólne plany przyszłości. Jednocześnie między nami nie było najlepiej, robiło się coraz gorzej. Coraz więcej cichych dni i awantur. Na jaw zaczęły wychodzić trudne, prawie nie do zaakceptowania jego wady. Do tego stopnia, ze nie wyobrażałam sobie małżeństwa z nim. Nie chcę podawać szczegółów, to zbyt osobiste. Teraz wiem, że potrafiła bym to zaakceptować, rządził wtedy mną strach , nie byłam gotowa na małżeństwo. Podjęłam decyzję, chyba zbyt pochopnie o odejściu.
Musiałam spotkać na swojej drodze kilku dupków, żeby powrócił mój rozsądek. Doceniłam to jakim wspaniałym facetem był mimo wad. Zresztą czy ja ich nie mam ? Kto ich nie ma ?
Ten ostatni na mojej drodze to już w ogóle taki ewenement, że zasługiwał by na osobny wpis Wrzuciłam go do „worka błędy młodości”. Długo dojrzewałam do decyzji, by spróbować go odzyskać. Jednak parę tygodni temu, jak grom z jasnego nieba spadła na mnie wiadomość o jego zaręczynach! Skrywane jak dotąd uczucia, wróciły ze zdwojoną siłą! Dopadły mnie wyrzuty sumienia pomieszane ze strachem przed tym że być może odrzuciłam miłość życia przeznaczoną dla mnie. Wiecie ten jedyną, prawdziwą i która zdarza się raz i nigdy więcej żadna się nie powtórzy.
Postanowiłam, zadziałać. Bo jeśli to rzeczywiście to, nie mogę dopuścić do tego by to stracić. Napisałam list, w którym pod pretekstem gratulacji, napisałam o swoich uczuciach, o tym jak wiele zrozumiałam… Jak bardzo jest dla mnie ważny, że był moją pierwszą miłością i jak dotąd ostatnią .List leży, czeka. Mam wiele moralnych wątpliwości. Wiem, że zamieszam mu tym listem w życiu. Wszyscy uważają, że to szalony pomysł. Jednak ja nie daruję sobie, jeśli nie spróbuję. Nie chcę stracić swojej jedynej szansy na miłość. Nie wiem, czy wysłać ten list. Chciała bym znać opinię osób postronnych. Proszę, nie krytykujcie mnie.