niedojrzały dorosły brat - Netkobiety.pl

dzięki za odpowiedź Generalnie żeby było jasne - emocjonalnej pomocy nie potrzebuję, ja nie przeżywam tego jak końca świata, mam swoje zajęcia, żyję daleko od rodziny, nie zamierzam zbawiać świata. Mam - wydaje mi sie  - zupełnie zdrowy dystans do tego, co się dzieje. ALE, moja rodzina jest teraz w kryzysie, więc się przejmuję. Nie zamierzam załamać rąk i się rozpłakać.

Wiem, że może tak być, że nic nie zmienię. Ale może być tak, że jest coś, co mogę zrobić i chcę spróbować. Pytanie brzmi - jak? Jak przekonać kogoś, żeby przemyślał swoje życie? Liczę na konkrety, może ktoś ma to za sobą. Choć dużej nadziei nie mam.

Propozycja pójścia do psychologa... w pierwszej  chwili pomyślałam, że niewypał, bo nie wyobrażam sobie, żeby chciał. Ale... kto wie, może spróbuję. Mam minimalną szansę, takie 1%, że mnie wysłucha do końca xD to się raczej nie wydarzy. Bo on problemu nie widzi. Przecież rodzice są od tego, żeby się zająć swoim dzieckiem.

Nie gniewaj się, ale może sama powinnaś pójść do psychologa? I jeden, i drugi brat to dorośli faceci. Ty jesteś dorosłą kobietą, dlaczego żyjesz ich życiem?

Miałam to samo z moją matką. Też wiecznie się zamartwiałam, jak nie nią, to siostrą... Tak się nie da żyć. Pomogła terapia.

Pochodzę z podobnej rodziny, co Twoja.

-----

Co do brata, to obawiam się, że skoro do tej pory mu nikt do rozsądku nie przemówił, ani nie zmotywował go pogarszający się stan zdrowia, to wątpię, że coś zdziałasz. Możesz ewentualnie zaproponować swoje towarzystwo i wsparcie podczas hipotetycznego leczenia u psychologa/psychiatry.
Jak to nic nie da, to chyba zostaje jedynie ubezwłasnowolnienie, ale totalnie sobie tego nie wyobrażam.

Zgodzę się z Cyngli i Wielokropkiem- nie ma takiej siły, która zmusiłaby dorosłych ludzi do zmiany zachowań. Oni tego sami powinni chcieć, a tu ani chęci ani motywacji nie widzę.

Można przeprowadzić coś w rodzaju interwencji, ale do tego trzeba by było przekonać całą rodzinę, co przy chęci ubezwłasnowolniania swoich dzieci przez Twoich rodziców, wydaje mi się prawie niemożliwe.

Teraz brak, ale jak nie będzie chciał brać leków i chodzić do lekarzy, to tfu tfu, ale w końcu może pojawić się stan zagrożenia życia.

A wtedy pomysł z ubezwłasnowolnieniem wydaje się jak najbardziej logiczny.

Mam wrażenie, że źle to tu ubrałam w słowa, bo jestem odbierana,  jakbym wisiała na słuchawce, żyła ich życiem i niczym innym się nie przejmowałam. No tak nie jest. Wydaje mi się, że całkiem nieźle radzę sobie już teraz z trzymaniem granicy, bo właśnie wypracowałam to na terapii. A teraz poczułam się, jakbyście mi mówili, że moje zainteresowanie stanem zdrowia członka rodziny było dziwne i wymagało terapii? Ja nie mówię że chcę ingerować w to, co jest między moimi rodzicami a nim, tylko martwię się o brata i pytam, co dla niego mogę zrobić, jeśli cokolwiek... Słyszę tutaj, że mam to olać i mam się nie przejmować, bo nie moje życie... No jednak moja rodzina. Nie rozumiem, czemu mówicie mi, że angażuję się ZA BARDZO, oraz że powinnam zignorować to, że mój brat jest chory i nie chce się leczyć. Nosz kurde, serio? To brzmi: "och, masz astmę? Pff, co mnie to obchodzi, nie będę żyła twoim życiem". Tak reagujecie na kogoś, kto u was w domu jest chory, zero zainteresowania czy pomocy, bo przecież jest dorosły i to jego życie? Nie wierzę.

PS. Ależ mnie zezłościły wasze odpowiedzi z czegoś to wynika. Jedna doradza mi płacz, druga terapię, trzecia mówi, że ja chcę zmieniać ich wedle swoich upodobań, omg. GDZIE jest granica, między życiem czyimś życiem a martwieniem się, bo ktoś w domu choruje non stop od listopada?

Ja nie zapytałam, co zrobić poza namawianiem, zapytałam JAK przemówić do rozsądku, bo jeszcze z nim o tym nie gadałam, właśnie w myśl tego, że to nie jest moje życie, nie jest moje zdrowie, nie są moje pieniądze, nie są moje nerwy. Chce chorować, jest mu dobrze? Spoko. Nie powiem, że rozumiem, ale niech sobie tak ma. Od listopada siedzi u rodziców. Nie mówię, że to akceptuję, dla mnie to dziwne ale tych opinii nie wyrażam, zachowuję dla siebie. Matka narzeka, jak dzwoni, że nie wie co robić, więc mówię jej, że to jej decyzja, że tak się nim zajmuje, że nie musi, że on jest dorosły. Przykro mi, nie znalazłam w sobie tyle siły, by jej powiedzieć "wiesz co, nie moja sprawa". Moje porady nie zmieniły się od listopada, mówię jej, żeby przestała się nim zajmować, bo to nic nie zmienia. Ona dalej swoje, on dalej swoje. No to ok. Sami go sobie wychowali.

ALE w chwili, kiedy jego stan zdrowia się pogarsza i jego zachowanie wcale nie pomaga, sytuacja zaczyna być poważna, to się po ludzku martwię, że może jednak powinnam (chciałabym) się wtrącić. Mam patrzeć bez słowa, nic nie powiedzieć, nawet o tym, że się martwię i czy on wie, co robi, i czy naprawdę tego chce i czy potrzebuje pomocy? Do jakiego momentu mam ignorować fakt i zbywać milczeniem, że on sam sobie robi krzywdę?

Biorę sobie tę poradę. Może to jest to "jak"

Nie mamy racji? Być może. To świadczy wobec tego o nas, wypowiadających się w Twym wątku, nie o Tobie. Skąd więc Twa złość? Znajdź odpowiedź, być może zawiera ważną dla Ciebie informację.

Wybacz, ale w Twych postach nie znalazłam troski ani o rodziców, ani o brata. Nie uważam też "przemawiania do rozumu" za objaw miłości czy chęci pomocy, raczej jako zachowanie osoby, która "wie lepiej". Może mylę się (po raz kolejny), ale gdy faktycznie ktoś ma ochotę wesprzeć drugą osobę, to zastanawia się, czego ta osoba potrzebuje, a jeśli nie zna odpowiedzi, to pyta ją (bo tylko ona wie, inni mogą się tylko domyślać), poprzedziwszy stwierdzeniem o tym, że zależy jej na tej osobie. Tak, wiem, trudno jest niekiedy mówić bliskim o swych uczuciach (no, może z wyjątkiem złości, bo z tym na ogół większość nie ma problemu).

Byłaś wychowana w ten sam sposób co brat. Co Tobie dało siłę, by zrezygnować z toksycznej relacji? Co spowodowało, że zaczęłaś walczyć o siebie? Może w odpowiedziach na te pytania kryje się wskazówka.

Monoceros, nikt nie pisze, że olać, ale uzmysłowić sobie, że nie masz wpływu na decyzje dorosłych ludzi.

Z matką rozmawiałaś i przekonywałaś ja wielokrotnie, a i tak nic to nie dało. Możesz spróbować z bratem, ale nie wróżę świetnych rezultatów, bo jest on wspierany przez współuzależnioną matkę. Twój brat z dużym prawdopodobieństwem choruje na depresję i powinien trafić do psychiatry. Jednak tylko on może podjąć decyzję by pójść do specjalisty. Zamknięte koło.

Porozmawiaj, jak najbardziej, ale gdy odpowiedź będzie odmowna, odetnij się, bo to strata Twojego czasu i energii. Co więcej, to wspieranie bezwolności Twojego brata.

Logicznie dotrzeć do osoby, która postępuje zgodnie z emocjami, wbrew rozumowi? Niemożliwe.

Gdy chcę się z kimś porozumieć, mówię jego językiem.

Monoceros nic z tym nie da się zrobić póki rodzice nie powiedzą mu spadaj zajmij się sobą. Mu jest tak wygodnie i nic to nie przekona do zmiany. Krótko gdy rodziców zabraknie to albo dorosnie albo wyląduje na ulicy. Tak to wygląda przerabialem to z bratem i jedyne co poskutkowało to przekonanie rodziców do pokazania mu drzwi i usamodzielnienia się.

Wracam tutaj po długim czasie, przeczytałam ten wątek jeszcze raz, żeby się wesprzeć w tym, że próby "przemawiania do rozsądku" to droga donikąd.
U mojego brata nic się nie zmieniło jeśli chodzi o zachowanie, tylko jego stan się pogarsza, a ja już nawet nie mam ochoty z nim rozmawiać. Boję się o niego, jestem na niego wściekła, mam do niego żal. Dlatego zarzuciłam kontakt, co powoduje we mnie jeszcze dodatkowo poczucie winy, że porzuciłam brata.
Po waszych wypowiedziach postanowiłam go zapytać, jak to jest, że on właśnie o siebie nie zadba. Był rozbrająco szczery, że chce, że wcale nie chce być u rodziców, i że próbuje, ale ciągle coś jest nie tak, ten lekarz konował, tamten przepisał złe leki, tutaj 18 miesięcy oczekiwania na miejsce, do tamtego lekarza też kolejka... I że on by chciał, ale nie działa. I pomyślałam, że nie mogę załatwić za niego tych rzeczy, ale chociaż będę przy nim, zapytam jak się ma, podpowiem, gdzie może zadzwonić, podwiozę jak będzie potrzeba... Ale zmęczyła mnie ta rola.
Gdzieś po drodze moje rozmowy z nim zaczęły sprawiać mi taką trudność, że przestałam dzwonić. On nigdy sam z siebie tego nie robił. Może to źle, może powinnam mu pomagać, być przy nim, on nie ma nikogo poza rodzicami, nawet z nikim nie rozmawia, nie ma znajomych żadnych. Źle się z tym czuję. Ale nasze rozmowy były tylko o tym, jakie on leki bierze i jaki lekarz go ostatnio zdenerwował, co nie wyszło, jaką wizytę odwołali i co nowego u niego szwankuje... Brakuje mi już empatii na to
I zjada mnie to w środku, bo już nie chcę mieć z nim relacji jako z "chorym bratem", chciałabym z nim iść na piwo albo do parku, odwiedzić go gdzieś, zaprosić do siebie... Nie idzie mi akceptacja tego stanu.