mój narzeczony znowu sięgnął po alkohol - Netkobiety.pl

Twój narzeczony pracuje?

A ja bym nie uciekała. Przynajmniej jeszcze przez jakiś czas. Skoro nie pil przez rok potrafi nie pić i dłużej. Ale potrzebuje pomocy. W domu rodzinnym jej nie dostanie i tak naprawdę jesteś teraz jednyną osobą, która może mu pomóc. On musi wyprowadzić się z domu rodzinnego, musi też pójść na terapie bo może o ile nie jest aa to dda napewno. Spróbowałabym nakłonić go i do terapi i do wyprowadzki z domu rodzinnego a jeżeli tego nie zrobi bo wtedy dopiero bym odeszła. Bycie z alkoholikiem to krzyż na całe życie, jeżeli on nie bedzie chciał dać sobie pomóc wtedy odejdź od niego.

Ja w swojej rodzinie mam taką parę- on przestał pić ale dopiero jak sięgnął tzw. dna. On kilku lat nie pije i daje sobie z tym radę i są fajną parą. Więc wiem, że da się. Polecam Ci książkę, która bardzo mi się spodobała : „Najgorszy człowiek na świecie” Małgorzaty Halber. Właśnie o problemie alkoholowym i walki z nałogiem. Twojemu partnerowi jest o tyle cieżko, że ma zły wzorzec w domu i jest podatny na wpływ rodziny. Nie może spróbować pomieszkać z Tobą i odciąć się od rodziny? To już dorosły facet i powinien myśleć o swojej przyszłej rodzinie a nie tkwić w maraźmie w domu rodzinnym.

Tak, winni są wszyscy tylko nie on...facet jest dorosły, sam odpowiada za swoje czyny. Może jak sięgnie dna to się od niego odbije...albo też nie i Ciebie pociągnie na to dno.
Jeśli chcesz z nim żyć to serio- szukaj wsparcia dla siebie.
Kojarzysz Pana Rutkowskiego Roberta (znany warszawski psycholog od uzależnień)- poczytaj jego artykuły, potrzebna Ci solidna wiedza.

1. Zrozum go - ten człowiek od dzieciaka żył w takiej, a nie innej rodzinie. Dzieci chłona jak gąbki. Czasami się zdarza, że dzieciak chce wyrosnąć na kogoś innego. Rozumie, że jego rodzice maja problem i nie chce powielać ich błędów i wyrwać się z bagna. Niestety nie w tym przypadku. Z tego co piszesz, on nawet nie rozumie, że zachowanie rodziców jest samodestrukcyjne. Rodzice nauczyli go, jak radzic sobie ze stresem i życiem. Co Jaś się nauczy to Jan będzie pamiętał. Zrozum, że Twój mężczyzna jest alkoholikiem. Był. I ponieważ sam nie widzi, że jest to złe to również będzie w przyszłości.
2. Nie zmienisz go na siłe - wiele kobiet stawia facetom ultimatym - albo będzie tak jak ja chcę, albo z nami koniec. I co ten biedny zakochany facet ma zrobić? No przestanie pić i będzie walczyć ze swoimi słabościami dla Ciebie. Niestety prędzej, czy później przegra. A to dlatego, że brakuje mu wewnętrznej motywacji. On sam nie chce przestać pić. Ty go na siłę, zmieniasz, zmuszasz go, by był innym człowiekiem. Kimś kim nie jest. Wystarczy moment słabości, załamanie w życiu, kryzys w związku (motywacja zewnętrzna, którą od ciebie przymusowo dostał słabnie) i on wraca do picia. Za każdym razem. Bo Twoj mężczyzna, nie jest osobą, która stroni od alkoholu. Twój mężczyzna jest alkoholikiem, który nie widzi w tym nic złego. Zrozum, to że przestał pić nie znaczy, że się zmienił. Wciąż jest taki sam jak był. A nie pije chwilo tylko i wyłącznie dla Ciebie. Ale nigdy nie będzie to stan permanentny, jeśli nie przestanie pić dla samegi siebie. Nie dla Ciebie. (Jego uzależnienie od rodzicow, którzy go nie szanują to inny temat. Zawsze dostawał zbyt mało uczuć od nich. A jak wiadomo nikt matki i ojca nie zastąpi. Dodatkowo jest nauczony bycia ofiarą i cokolwiek jego rodzice zrobią on będzie gonił tego króliczka, by zyskać od nich troche ciepła, uznania. Nie będzie myślał logicznie w tym temacie. On potrzebuje tego i zawsze będzie za tym gonil. Przykre jest to, że nigdy tego stanu nie osiągnie.)
3. Twoja przyszłość i zmarnowany czas - taka jest cena za bycie z nim. Zawsze będzie wracał do picia. Z wiekiem będzie coraz gorzej. W myśl zasady: widziały gały, ci brały. Jeśli już zrozumiałaś, że go nie zmienisz, odpowiedz sobie na pytanie: czy jesteś w stanie zapłacić tę cenę, by tylko z nim być?Jeśli odpowiedź brzmi: tak -  i wytrzymasz z nim długie lata, musisz mieć na uwadze, że będzie gorzej. Mój tata zawsze pił. Przestawał, na krótkie chwile, gdy mama robiła jazdy. Gdy miał 30 lat był eleganckim facetem i dawał czadu tylko na imprezach (w międzyczasie trzymał się w ryzach na żadanie mojej mamy). Teraz mój tata ma 60 lat. Chodzi zaniedbany, za przeproszeniem pierdzi i dłubie w nosie. Ciągle jest na "rauszu". Bardzo bardzo się zmienił, bo kiedys na prawdę był super facetem. Teraz na starość nikt w rodzinie go nie poznaje. Jest cały czas podmulony, nawet gdy jest trzeźwy. Nie można z nim pogadać. Jest mu wszystko obojętne, a kiedyś byl bardzo śmiesznym, fajnym gościem. Kłótnie przestały dawać rezultat. Groźby odejscia bez pokrycia też już nie działają. Mama myślała, że jeżeli postawi ultimatum: albo przestaniesz pić, albo będziesz spał osobno na piętrze - zda rezultat i ojciec się wystraszt :-) Tata sie tylko bardzo ucieszył, bo po pracy może iść prosto na piętro, upić się zdala od rodziny. Upija się do takiego stopnia, że wszystko jest za przeproszeniem oszczane i brudne. Od przysłowiowego Zenka spod monopolu trzyma go tylko praca. Bardzo dużo pracuje, więc nie pije. Wraca do domu, robi się w sztok i idzie spać. Tyle ma  życia on i moja mama. Nikt w rodzinie nie jest w stanie po nim sprzatać. Mama właśnie remontuje łazienke na piętrze, bo wygląda gorzej niż toaleta publiczna. Wciąż grozi, że odejdzie a minęło już 40 lat. Jest bardzo nieszczęśliwa, elegancka, ładna babka 60 lat i bardzo samotna. Ale ja wiem, że wciąż na swój chory sposób go kocha i nigdy nie zostawi (a milion razy ją namawialiśmy, bo jest niezależna finansowo i ojciec zreszta też, są bardzo zamożni). Dodam, że zauważylam, że te ciągłe kłotnie ostro zryły jej psychike. Jest mega nerwowa. Mialam z tą dwójką bardzo ciężkie dzieciństwo (pomyśl o dzieciach). A z tatą będzie jeszcze gorzej i ten problem na późną starość spadnie na nas (mnie i rodzeństwo). Na razie ciągniemy zapałki, kto mu będzie pomagał, bo każdy trzęsie portkami i łapie się za głowę.
Napisałam Ci, bo rozumiem, że chcialabys przeżyć życie z Twoim mężczyzną. Nie jest to pewne, ale może przytrafić Ci się taki sam los jak mojej mamie. Może da Ci to do myślenia, co robisz ze swoim czasem i czy chcesz takiej przyszłości. Wytrzymasz, gdy będzie jeszcze gorzej? Jeśli planujecie kiedyś dzieci, czy takiego ojca chcesz dla nich? Lepiej uczyć się na czyichś błedach, niż swoich własnych, bo cholera szkoda życia. Można lepiej trafić. Postawiłaś mu ultimatum, a on złamał słowo i łamać będzie (bo przecież mozna. Zawsze się udaje). Jest dorosły. Odpowiada za siebie. Wiedział, że takiego życia nie chcesz. Dalaś mu szanse. Nie uratujesz go. Jeśli będzie chciał się stoczyć zrobi to z Tobą lub bez Ciebie. Nie bierz za to odpowiedzialności. Chciałaś mu pomoc. On nie chciał zrozumieć. A ten statek tonie. Toniesz z nim? Czy się ratujesz?