jak wyjść znowu ze strefy 'domowego komfortu'? - Netkobiety.pl

ja sie czuje odpowiedzialna, ale mam w sobie blokady i strach przed podjeciem jakis kroków.

nie wiem czym to jest spowodowane.
kazdy mój ruch, czy inicjatywa, którą podejmowalam wczesniej- dotycząca pracy, szkoły, studiów itp byla podjeta ze strachem, bólem i blokadą. nigdy z pewnością tego na 100%.
zawsze było ALE.

nie wiem,, mozliwe, ze wychodzi to z wychowania- kiedy jednak całe życie moi rodzice, a szczegolnie mama MUSIALA wszystko wiedziec. i byla nadopiekuncza?

ale nie ma co rozstrząsać rzeczy.

co moglabym zrobic teraz jesli wiem jak sprawa wyglada?

bardzo trafne słowa!

Branie odpowiedzialności, to w dużej mierze podejmowanie decyzji, wybór co dobre, a co złe, a ty piszesz, że nie możesz bo masz blokady, bo masz ograniczenia... więc gdzie jest ta odpowiedzialność za własne życie? w dowodzie osobistym?
Nawet ludzie z "blokadami" zaczynają od podjęcia decyzji, że chcą z nimi coś zrobić, że chcą pomocy, że decydują się na trudną pracę nad sobą.
Co gorsza, jeśli nie zaczniesz pracować nad sobą, to te blokady będą coraz mocniej zaciskać się na twoim życiu, coraz bardziej będziesz zblokowana, one same w magiczny sposób nie znikną z twojej głowy.

nie, ja nie podjelam. ale ja sie szamocze wewnetrznie i boje sie jak ja mam ugryzc zmiany . jak zaczac. ze wszystkim tak jest. i w pracy  i z dyplomem. jak ja mam zrobic aby bylo dobrze. to mnie meczy.

Po przeczytaniu twojego pierwszego wpisu zarysowuje się obraz normalnej, młodej kobiety, która trochę chce... przejść na stronę męską. Jedyną rzeczą jakiej naprawdę ci potrzeba to prawdziwy facet, nie pierwszy lepszy, który będzie twoim przyjacielem najpierw ( w dzisiejszych czasach to prawie niemożliwe) a dopiero ewentualnie potem mężem i kochankiem. Potrzebny jest ci ktoś kto wyprostuje twoje ścieżki,zainspiruje cię, da ci energię do życia, będzie wspierał, będzie twoim powiernikiem. Rodzice a dokładnie tata nie mogą spełniać takiej roli z wiadomych względów. Co jest złego w mieszkaniu z rodzicami? Od rodziców masz pełne wsparcie i bezwarunkową miłość a gdybyś dzieliła mieszkanie ze współlokatorami nie masz nawet gwarancji na pomoc czy drobne wsparcie, wysłuchanie. Kiedy będziesz się wyprowadzać zapewne będą płakać bo chcieliby mieć ciebie blisko i być w stałym kontakcie bo będą się martwić o ciebie. Zwłaszcza z mamą masz najlepszą, głęboką relację jakiej prawdopodobnie nie będziesz miała nawet ze swoim facetem, bo nam facetom jest was trudno zrozumieć i nadajemy na innych falach. Większość twoich przyjaciółek już ma mężów lub dzieci. Odradzam motywację tego typu, bo posiadanie faceta tylko dlatego, że inne kobiety już go mają jest błędną przesłanką i pułapką dla kobiety.
Wydaje ci się, że nie kontrolujesz swojego życia. Nikt nie jest w stanie kontrolować swojego życia chociaż niektórym wydaje się że to robią.
Piszesz,że wciąż traktują cię jak dziecko i zbytnio okazują uczucia??? Dla kochających rodziców zawsze będziesz ich małą córeczką nawet kiedy będziesz miała męża i dzieci i dobrą karierę a za zbytnie okazywanie uczuć kiedyś jakiś wielkoduszny mężczyzna będzie wdzięczny twoim rodzicom bo będzie miał troskliwą, pełną uczuć, oddaną i kochającą żonę. Ba! Nawet nie będzie miał świadomości, że wszystkie te cechy twojej osobowości, które tak kocha zawdzięcza starannemu wychowaniu w miłości.
Moja rada a raczej życzenie to abyś znalazła prawdziwie oddanego tobie faceta i żeby wszystko się ułożyło a będzie to poszukiwanie igły w stogu siana. Powodzenia!

Wychowanie w rodzinie w której jest nadopiekuńczość hamuje wykształcenie się u dziecka samodzielności, pewności siebie i takiego prostego przekonania, że sobie poradzi samo. Jak słyszy ciągle: "Nie rób tego/ nie potrafisz/ ubrudzisz się/ mama wie lepiej, mama za Ciebie zrobi", to później wyrastają takie kaleki życiowe. Często towarzyszy temu też, że matka jest nadmiernie uwieszona emocjonalnie na dziecku- dzieli się detalami z życia małżeńskiego, prosi o rady, traktuje kilkulatka jak przyjaciela powiernika, a w życiu dorosłym nierzadko wydzwania po kilka razy na tydzień/ codziennie/ parę razy w ciągu dnia- tłumacząc się, że to tylko przejawy miłości matczynej. Oczywiście osoba dorosła czuje się stłamszona i w ciągłym jednoczesnym poczuciu winy, bo jak matce odmawia czegoś, to słyszy od raz płacz, histerię i, że "Nie kochasz własnej matki".

Ale, pisząc to, popatrzmy na rzeczywistość. Nie jesteś już dzieckiem. Masz opcję pójścia na odpowiednią terapię, na pracy nad sobą, nad stawianiem granic. Bo nic się samo z siebie nie zrobi.

A już jak mariushi chlapnął, to on chyba opowiada o psychologii pochodzącej z innej planety, w galaktyce hen daleko za Drogą Mleczną

Assos,

a może za dużo na siebie wzięłaś? Za dużo spraw próbujesz załatwić na raz? Wiele srok za ogon

studia, praca, praca za granicą, prawo jazdy... Skup się na jednej - dwóch wybranych rzeczach i doprowadź do końca.

Inna rzecz, że ludzie którzy tak robią - 10 rzeczy na raz - robią tak, bo podświadomie boją się, że nic im sie nie uda, więc zaczynają wiele spraw, by zawsze mieć wymówkę, że nie skończyli jednej, bo mają 2, 3 i 4 rzecz. I tak w koło.

Powiedzcie mi kochane kobietki, co was tak zirytowało? Czy może sam fakt, że jestem mężczyzną? Czy wy nienawidzicie mężczyzn? A może uraziło was samo stwierdzenie " prawdziwy mężczyzna"? Od kiedy to neutralne pojęcia takie jak słońce czy księżyc powodują taką nieposkromioną wściekłość? Moja porada jest dobra jak każda inna i mam do niej pełne prawo tak jak wy macie prawo do swojego bajdurzenia. Mnie na przykład nie denerwuje wasza ignorancja tylko przeraża! Aha, uprzedzam, że jestem prawiczkiem i wszelkie inwektywy tego typu pod moim adresem są bezzasadne.

wszyscy macie rację.

mariushi - tak, wydaje mi się, że też tutaj chodzi o mężczyznę. jestem bardzo samodzielna i tak jak ktoś tutaj zauważył łąpię się wielu rzeczy jednak trudno mi jest wszystkie skończyć.
ktoś z Was może pomyslec- hola, jestes samodzielna, to po co napisałaś ten post i się żalisz?
a no wlasnie - zawsze byłam samodzielna - na zewnątrz- przy znajomych, nadal uwazają mnie za kogoś komu w pewnym sensie się udało.
mozna powiedzięć, ze rodzice dali mi bardzo dobry background jesli chodzi o wychowanie, milosc, opieke, poniewaz realizowałam swoje pasje, studia, dodatkowe projekty, prace, wyjazdy za granice. niby nic- a jednak niektorzy znajomi nie mogli sobie na to pozwolic w tym czasie co ja - poniewaz musieli zostac w krau i zarabiac na wynajem mieszkania.
ja nie musialam, ja odkladam albo wydaje na projekty, ktore uwazam, ze przyniosą mi pewien dostatek w przyszlosci.

jednak wracajac do tematu- kiedy jestem w domu, mysle sama-  nie jestem niewolnikiem myslenia rodzinnego- ale brak mi motywacji, im dluzej tu jestem tym bardziej znowu sie lenie, albo leże, nic nie robie- mimo, ze NIBY ROBIĘ.
mam poczucie straconego czasu. nie wychodze czesto ale bardzo skupiam sie na sobie i swoim samorozwoju, jesli wychodze to tylko w sprawach zwiazanych z praca i dodatkowymi projektami.

niby ogarnieta? niby, a pod powierzchnia nadal mam jakas blokade, zawahania w stosunku do swiata i strach przed podjeciem decyzji.

mariushi- zauwazylam wsrod znajomych, ze czasem w dlugich zwiazkach albo ogolnie w zwiazkach kiedy dziewczyna spotyka ogarnietego faceta - on ją naprostowuje- nie jak ojciec. ale jak partner- wystepuje relacja 1:1 . nie 1:0.
ja nie spotkałam nigdy kogos takiego. moze kilka razy w zyciu ale TO JA mialam problemy emocjonalne spowodowane byciem jeszcze dzieckiem i strachem przed ogarnietym facetem.

sama musialam 'wejsc na inny poziom' mentalny, dojrzec ( co trawlo dluzej niz moje znajome) aby byc w pelni swiadoma tego, ze jestem dorosla i to ja podejmuje decyzje.

jeszcze 3 lata temu - pytalam sie innych o zdanie, co by zrobili za mnie. nie czulam sie pewnie w tym co robie. nie wiem dlaczego.

teraz pytam sie Was jak wyjsc z tego kokonu bo boje sie ze znowu wsiakne. ze znowu taki luz mentalny, ktory sobie dalam spowoduje u mnie brak motywacji i jakąś degradacje moich poprzednich wartosci i tego co dokonalam juz wczesniej. boje się, że stanę, a nie pójdę do przodu.

ja mysle, ze mariush-owi nie chodzilo o to, abym poszla pod opieke faceta. zastanowcie sie- baba bez faceta staje sie meska w obyciu. musi ogarnac swoje zycie sama, jest ostra. kobieta gra naturalnie- z mezczyzna. normalnym jest to ze oboje sobie pomagaja, dają rady. przeciez logiczne jest, że kobieta nie zrobi wielu rzeczy ktore zrobi facet.

nie dajmy sie zwariowac temu szałowi na feministki. ja tez jestem feministką ale do pewnego stopnia. dębowego stołu nie przeniosę tylko poproszę mezczyzne o pomoc, jesli jest w poblizu.
chodzi o takie niuanse. musi byc ying i yang. energia kobieca i męska.

ja jestem bardzo męska. wiele razy slyszalam przez ostatnie dwa lata, ze męzczyzni się mnie boją. nawet koledzy mi to powiedzieli. bo szlam do przodu , z werwą, nie ogladałam się na siebie. tylko, ze oni i tak zamiast mnie - ambitnej, przebojowej- wybierali dziewczyny moze subtelniejsze, delikatniejsze- ale i tak ogarnięte i ambitne. dziewczyny naturalnie kobiece.

tez mam wrazenie, ze kiedy spotkam faceta, nabiorę więcej kobiecej energii i wszystko się zmieni.

A bardziej konkretnie? Co nam się wydaje, że wiemy, a czego tak naprawdę wiemy?

Mariusz, a zapytam jeszcze, jaki to jest 'nieprawdziwy mężczyzna'? Oraz kto i dlaczego właśnie on/ona miałby/miałaby decydować o jego nieprawdziwości?

"Ignorancja nie pozwala ci przedyskutować problemu tylko rzucasz się na kogoś z wściekłością nie próbując go zrozumieć. Ignorancja to nie dostrzeganie tego, że inni mają odmienne poglądy i jakkolwiek wydawałyby się one absurdalne to jednak istnieją. Ignorancja to także brak chęci zrozumienia drugiego człowieka."

Czyli przez trzy lata nic się nie zmieniło, dalej pytasz innych o zdanie, dalej nie jesteś pewna, dalej się boisz i masz blokady.

Jakie korzyści masz, bo masz, dzięki tym lękom? Przed czym te lęki i blokady Cię chronią?

Nic się nie zmieni; teraz za Twą energię są odpowiedzialni rodzice, później - facet. A gdzie Ty?

Brak decyzji też jest decyzją.

[Na zadane przeze mnie pytania nie odpowiadaj na forum, tylko samej sobie.]

A od kiedy "męska energia" to kwintesencja braku umiejętności podejmowania decyzji???

Mariushi chcial blysnac tylko brokatu zabraklo.

Dziewczyno cele sobie ustal: prawko w 2 miesiace, oborona w tym roku nie wiem do konca roku zmienie prace a od stycznia szukam mieszkania i wio. Gdzie Twoja meska energia przeciez Ty wcale jaj nie masz.

No w sumie klasztor to tez wyjscie z deszczu pod rynne , jak nie mamusia, nie chlop to klasztor i "znowu w zyciu mi nie wyszlo"

Przemawia przez Ciebie ignorancja, którą tak pięknie wyłożył wyżej mariushi! Tobie też polecam klasztor! Ale to jak rzucanie pereł przed wieprze, więc jednak nie polecam. Cofam to.

Wiecie co chłopy? Idźcie gdzie indziej trollować i nie zaśmiecajcie wątku.

Ktoś kto w wieku 28 lat ze wszystkim lata do mamusi, bo sam nie potrafi podejmować decyzji, nie nadaje się ani do związku, ani tym bardziej do życia klasztornego. Bo do obu trza mieć jaja, a nie pipkę zamiast mózgu. Taka osoba może wybrać albo odcięcie pępowiny- usamodzielnienie się, przerwanie toksycznej relacji z matką, zdyscyplinowanie się i generalnie PRACĘ nad sobą (z pomocą terapeuty, bo to trudne)- albo do końca życia będzie służyć jako "najlepsza przyjaciółka" mamy.

[off top - usunięte przez moderację]

Autorko a nie dalo sie wrocic gdzies na swoje zamiast do rodzicow? ja wiem praca na pol etatu i projekty bo przyszlosc, a co jesli jutra nie bedzie? a dzis nie zyjesz tak jak chcesz?

Przypominam, że na forum obowiązują określone zasady, a wśród nich 6 punkt regulaminu, który wyraźnie mówi, że wypowiedzi powinny być merytoryczne. Drobne odstępstwa oczywiście są dopuszczalne, ale w tym wątku nie tylko połowa postów nie ma z tym nic wspólnego, ale też jest zupełnie nie na temat. Ostatnie, najbardziej nieregulaminowe posty zostaną usunięte, a równocześnie uprzedzam, że od tej chwili wszelkie luźne pogaduszki kasowane będą bez uprzedzenia, zaś ich autor otrzyma ostrzeżenie.
Z pozdrowieniami, Olinka

Czyli co zrobić, by pasożyt żył po odcięciu od żywiciela?

Doskonały przepis na uzależnienie od siebie drugiej osoby. Po co? Jak zwykle, "dla jej dobra". Tyle tylko, że prawda jest inna: tak zachowują się osoby, które nie mają innego celu w życiu od dziecka i muszą tak je wychować, by nie uciekło, by do końca swego życia było od nich zależne.

Pozornie kapitalne stwierdzenie. Pozornie, bo dwa ostatnie słowa ujawniają prawdę. Nie o odcięcie pępowiny chodziło; nie ma czegoś takiego, jak odcięcie jej na chwilę; albo pępowina zostaje odcięta (czy przez matkę, czy przez 'dziecko'), albo nie.

Jak widać, nie. Osoba 'ogarnięta' zmieniła swój sposób myślenia i nie powtarza schematu, który był i jest dla niej toksyczny.

Nieumiejętność? Ale ona umie (wszak żyła samodzielnie), tylko teraz... no właśnie, nie chce? nie lubi? nie ma tylu profitów? Przecież autorce co i rusz wymykają się zdania o tym, iż uprawia grę pozorów.

Jakoś samodzielnie żyła.
A z umiejętnościami tak już jest, że można je zdobyć/nabyć/opanować. (Autorka kiedyś nie umiała np. mówić/pisać, a nauczyła się i mówi/pisze, it.d..)

Ne żyła samodzielnie, ale na chwilę się oddaliła by wrócić do bazy. Pewnie stałe była z bazą w kontakcie.

Wiem Wielokropku co chcesz przekazać, ale nie wystarczy powiedzieć, iż się da. Trzeba żeby autorka zrozumiała, dlaczego nie chce.

28 letnia baba, zdrowa (wymagasz jakiej super opieki? skoro zylas za granica sama to chyba nie, alerge i hormony oznaczaja tyle ze faktycznie poblokowana jestes i najpierw glowe trzeba leczyc sorry poszerz wiedze o chorobach autoimmunologicznyc mieszkajac z mamusia sie nie wyleczysz nie ma szans). Wyjechalas juz raz i mamusia przezyla? no to drugi raz tez przezyje spokojnie nie daj sie dalej kobieto upoledzac chyba ze chcesz to mozesz byc i chora i zalezna i opozniona emocjonalnie - na wlasne zyczenie tylko w ciaze nie zachodz bo to dziecko z taka mama i babcia bedzie mialo gwiezdne wojny z zyciorysu.