Uderzenie, wyzwiska, bezsilność. - Netkobiety.pl

Nie wiedziałam gdzie się zwrócić wiec napisze tutaj.
Mój związek trwa 3 lata i tyle samo mieszkamy razem. Na początku było wszystko super, później pojawiły się problemy. Trochę jego lenistwa, trochę mojej zazdrości ale jeszcze bylismy wstanie sobie z ty poradzić. Zareczylismy się znowu bylo dobrze przez jakiś czas. Niestety od roku są same problemy. Walczę o wszystko dla nas, lepsze mieszkanie lepsze życie wszystkie sprawy załatwiam ja sama. Nawet do lekarzy ja zawsze musiałam go umawiać zawozic przywozić wszędzie bo nie ma prawa jazdy. Wiedziałam z kim się wiąże i nie przeszkadzało by mi to tak bardzo gdyby choć trochę się starał. Nigdy nie jest posprzatane nigdy mi nic nie ugotowal na najmniejsze prośby słyszę nie albo po co. Ja chciałam zawsze więcej od życia wiec zaczęło mnie jego lenistwo denerwować. Zaczęłam mu wręcz rozkazywac żeby w końcu coś zrobił to słyszałam głośne wulgaryzm i się obrażał, później czas 24h spedzal na pisaniu z koleżanką z którą się umówił oklamująć mnie ze idzie ze znajomymi tłumacząc później ze byla bym zazdrosna,  i miał rację. Zwyzywalam go o kłamstwie on mi zaczął zarzucać ze za bardzo go osaczam a ja wynagalam choć trochę zaangażowania w nasze życie. Wiem ze nie jestem też święta czasem przesadzam, ale kiedy podczas kłótni mnie popchnął na ścianę i kopnął nie wiedziałam czemu byłam w szoku. Oddałam mu w płaczu ale co ja mogłam mu oddać jak nawet sama słoika nie umiem otworzyć. Wiec postanowił mi oddać parę ciosów aż na drugi dzień byłam cała w siniakach . Płakałam on siedział obrażony.  I się zaczęło. Spekalam,  przeprosiłam go on nigdy mnie nie przeprosił słownie. I od tamtego momentu niestety co większą kłótnia on mnie uderzy kopnie odepchnie rozne formy krzycząc ze jestem wulgaryzm psychiczna żebym wulgaryzm. Ja później płacze całą noc, a ostatecznie .. i tak ja wyciągam rękę na zgodę. Mieszkamy w mieszkaniu mojej mamy,  nie raz mówiłam mu żeby się wyniósł a później .. rezygnowalam z tego .. nie wiem czemu nie mam odwagi go zostawić.. dziś pisze bo mnie kopnął tak ze spuchnela mi noga,  za to ze go poprosiłam o pomoc on powiedział nie a ja robiąc smutna minę ze nie chce mi pomóc stwierdził że specjalnie tak nim steruje i wtedy dostałam. . Siedzę teraz w pokoju zapałkana,  nie wiem co zrobić . Nie umiem zakończyć tego związku, ani też pogodzić się z takim traktowaniem. Trace oddech czuje się uwięziona , byłam u psychologów terapeutów odzyskać pewność siebie zmienić tez moje podejście ale przy nim wciąż wraca zagubienie.  Wstyd mi przed rodziną ze jestem taka słaba dlatego nic nie wiedzą. Zawsze byłam radosna i silna i wciąż mnie za taką mają dlatego chowam się za maska przy nich ukrywając moje nieszczęście. Wiem ze tez nie jestem idealna ze czasem za niektóre słowa może i by mi się należało lansko przyslowiowe ale nie od narzeczonego .. nie wiem czy ktoś to przeczyta, czego w ogóle po tym oczekuje. Ale wstyd mi nawet mówić o tym do koleżanek a potrzebowałam w koncu o tym powiedzieć. Ciężko strescic tutaj 3 lata wiec jakby jedna duszyczka się znalazła która się mną zainteresuje na wszystko odpowiem szczerze.

Wiem ze to zabrzmi dla większości głupio i śmiesznie ale boję się, życia z nim i życia bez niego, że strace tez te dobre chwile, stracę cały czas, że podejmę zła decyzję odchodzac ze będę żałować,  albo że będę załowac życia z nim, nie wiem jak podjąć jakąś decyzję jak zrobić pierwszy krok w jedna albo druga stronę ..

Powiem szczerze, że w takich sytuacjach zawsze brałam stronę kobiety. Ale jak czytałam Twój tekst, to cisnęło mi się stwierdzenie: "co za patologia". Wiem, co to znaczy, bo uczę w szkole. Mam styczność z wieloma takimi rodzinami. Są różne sytuacje. Ale Ty sama się o to PROSISZ. Jesteś od niego niezależna finansowo, mieszkalnie i wszystko inne. Po co Ci on?

blimka napisał/a:

Powiem szczerze, że w takich sytuacjach zawsze brałam stronę kobiety. Ale jak czytałam Twój tekst, to cisnęło mi się stwierdzenie: "co za patologia". Wiem, co to znaczy, bo uczę w szkole. Mam styczność z wieloma takimi rodzinami. Są różne sytuacje. Ale Ty sama się o to PROSISZ. Jesteś od niego niezależna finansowo, mieszkalnie i wszystko inne. Po co Ci on?

Blimka to chyba nie jesteś dobra w tej pracy skoro nie umiesz pomóc inaczej jak tylko skrytykować i zmieszać kogoś z błotem......
To racja co piszesz, ale nie do końca, bo dziewczyna o to nie prosi. Z jakiegoś powodu tkwi w tym związku, ale to nie znaczy, że jest osobą gorszą czy z patologii (nienawidzę tego określenia).

Droga autorko, w punkcikach:
1) Związałaś się z facetem, mimo że wiedziałaś, że ma zupełnie inne priorytety i tryb życia niż Ty.
2) Zaczęłaś stosować wobec niego przemoc psychiczną (najpierw awantury, potem wręcz rozkazywałaś mu), żeby zmusić go do przyjęcia Twoich priorytetów i Twojego trybu życia.
3) W odpowiedzi dostałaś przemoc fizyczną.
4) Próbowałaś także odpowiedzieć przemocą fizyczną, ale okazało się, że jesteś zbyt słaba.
5) Te wydarzenia nie skłoniły ani Ciebie do zaprzestania awanturowania się, ani jego do rezygnacji z przemocy fizycznej.

Z tej mąki już chleba nie będzie. On dostaje furii na Twoje awantury/rozkazy, a Ty nauczyłaś go, że może stosować wobec Ciebie siłę fizyczną. Nie sądzę, żeby sam z siebie przestał, skoro już się tego "naumiał".

Możecie sobie żyć w takiej patologii, a możesz się rozstać. Jeśli za jakiś czas zechcesz się z kimś innym związać, to albo znajdź sobie faceta podobnego do siebie, albo zwiększ tolerancję wobec ludzi o innych priorytetach. Ewentualnie możesz zrobić sobie powtórkę z rozrywki. Jesteś kowalem swojego losu.

To jest drugi wątek o kobiecym awanturnictwie, w którym ostatnio zabieram głos. I - nie oceniając kto ma rację - scenariusz jest o tyle podobny, że wciąż powtarzają się awantury o to samo. Jak nazwać człowieka, który "milion" razy podjął pewne działania, "milion" razy zakończyły się  fiaskiem, a on robi to samo po raz milion pierwszy...?

Może jestem nienormalny, ale gdyby mi coś przeszkadzało, to powtórzyłbym trzy razy, może cztery. A gdybym widział, że to psu na budę, to bym zaczął myśleć. Najpierw oczywisty wniosek: że gadanie tu nic nie zmieni. Potem analiza: czy jest to taka wada, że uniemożliwia mi dalsze bycie z daną osobą i jeśli tak - to do widzenia, jeśli nie - to staram się przyzwyczaić i przestać ględzić (ewentualnie staram się wpłynąć na danego człowieka innymi metodami, a nie truciem).

Cyngli napisał/a:

Czy przyszło Ci do głowy, że i tak już upodlona do granic możliwości kobieta po przeczytaniu Twojego postu może dojść do wniosku (i zapewne tak będzie), że jej się lanie należy, bo miała do faceta o coś tam pretensje?

Zastanów się, czy chcesz na tym forum kobietom pomagać, czy szkodzić.

Nie odpowiadam za twoje projekcje, ani za to, że historia w punkcikach stała się dla ciebie zbyt czytelna i popsuła ci koncepcję. Taki jest fakt - zanim on zastosował przemoc fizyczną, ona stosowała psychiczną (co ani jego, ani jej nie rozgrzesza - każde z nich odpowiada za swoje czyny). To jest zresztą dość typowe dla kobiet, które wiążą się z kimś kto im nie odpowiada, z zamysłem "ja go zmienię".

A "upodlona do granic możliwości" jest po części na własne życzenie - cała ta wciąż nakręcająca się spirala nie skłoniła żadnego z nich ani do zmiany zachowania, ani do rozstania. Najwyraźniej ta  patologia obojgu odpowiada. Być może, w jej przypadku, zacięcie do zmieniania misia weszło na wyższy poziom, bo więcej już jest do zmieniania

(...) nie wiem jak podjąć jakąś decyzję jak zrobić pierwszy krok w jedna albo druga stronę ..

Tak bardzo bym chciała go nienawidzić z całego serca żeby latwiej mi było to wszystko zostawić.  Nie rozumiem daczego nie chce się zrodzić we mnie to uczucie po tym wszystkim (...)

(...) jedynie co czuje to bezsilnosc.

(...) Nie wem co się zmieniło. (...)

(...)boję się tracić tego uczucia kiedy jest dobrze. (...)

Cykl przemocy w rodzinie
Badania wykazały, że związki, w których kobiety doznają przemocy fizycznej ze strony swoich partnerów, przechodzą przez trzy fazy powtarzającego się cyklu.

1. Faza narastania napięcia
W tej fazie partner jest napięty i stale poirytowany. Każdy drobiazg wywołuje jego złość, często robi awanturę, zaczyna więcej pić, przyjmować narkotyki lub inne substancje zmieniające świadomość. Może poniżać partnerkę, poprawiając swoje samopoczucie. Prowokuje kłótnie i staje się coraz bardziej niebezpieczny. Sprawia wrażenie, że nie panuje nad swoim gniewem. Kobieta stara się jakoś opanować sytuację - uspokaja go, spełnia wszystkie zachcianki, wywiązuje się ze wszystkich obowiązków. Często przeprasza sprawcę. Ciągle zastanawia się nad tym, co może zrobić, aby poprawić mu humor, uczynić go szczęśliwym i powstrzymać przed wyrządzeniem krzywdy. Niektóre kobiety w tej fazie mają różne dolegliwości fizyczne, jak bóle żołądka, bóle głowy, bezsenność, utratę apetytu. Inne wpadają w apatię, tracą energię do życia, lub stają się niespokojne i pobudliwe nerwowo. Jest to wynik narastania napięcia, które po pewnym czasie staje się nie do zniesienia. Zdarza się, że kobieta wywołuje w końcu awanturę, żeby "mieć to już za sobą".

2. Faza gwałtownej przemocy
W tej fazie partner staje się gwałtowny. Wpada w szał i wyładowuje się. Eksplozję wywołuje zazwyczaj jakiś drobiazg, np. lekkie opóźnienie posiłku. Skutki użytej przemocy mogą być różne - podbite oko, połamane kości, obrażenia wewnętrzne, poronienie, śmierć. Kobieta stara się zrobić wszystko, żeby go uspokoić i ochronić siebie. Zazwyczaj, niezależnie od tego jak bardzo się stara, wściekłość partnera narasta coraz bardziej. Czuje się bezradna, bo ani przekonywanie sprawcy, ani bycie miłą, ani unikanie , ani bierne poddawanie się mu nie pomaga i nie łagodzi jego gniewu. Po zakończeniu wybuchu przemocy, kobieta jest w stanie szoku. Nie może uwierzyć, że to się na prawdę stało. Odczuwa wstyd i przerażenie. Jest oszołomiona. Staje się apatyczna, traci ochotę do życia, odczuwa złość i bezradność.

3. Faza miodowego miesiąca
Gdy sprawca wyładował już swoją złość i wie że posunął się za daleko nagle staje się inną osobą. Szczerze żałuje za to, co zrobił, okazuje skruchę i obiecuje, że to się nigdy nie powtórzy. Stara się znaleźć jakieś wytłumaczenie dla tego, co zrobił i przekonuje ofiarę, że to był jednorazowy, wyjątkowy incydent, który już się nigdy nie zdarzy. Sprawca okazuje ciepło i miłość. Staje się znowu podobny do tego, jaki był na początku znajomości. Przynosi kwiaty, prezenty, zachowuje się jakby przemoc nigdy nie miała miejsca. Rozmawia z ofiarą, dzieli się swoimi przeżyciami, obiecuje, że nigdy już jej nie skrzywdzi. Dba o ofiarę spędza z nią czas i utrzymuje bardzo satysfakcjonujące kontakty seksualne. Sprawca i ofiara zachowują się jak świeżo zakochana para. Ofiara zaczyna wierzyć w to, że partner się zmienił i że przemoc była jedynie incydentem. Czuje się kochana, myśli, że jest dla niego ważna i znowu go kocha. Spełniają się jej marzenia o cudownej miłości, odczuwa bliskość i zespolenie z partnerem. Życie we dwoje wydaje się piękne i pełne nadziei. Ale faza miodowego miesiąca przemijają i znowu rozpoczyna się faza narastania napięci. Zatrzymuje ona ofiarę w cyklu przemocy, bo łatwo pod jej wpływem zapomnieć o koszmarze pozostałych dwóch faz. Prawdziwe zagrożenie, jakie niesie ze sobą faza miodowego miesiąca jest związane z tym, ze przemoc w następnym cyklu jest zazwyczaj gwałtowniejsza.

Olinko, powiedz na co Ty i autorka liczycie w odpowiedziach na takie tematy? Że ktoś będzie wyłącznie ją głaskał po główce i mówić słodko że "wszystko się ułoży", bądź się nad nią użalał?
Każdy ma tu wyłącznie pisać to, co chciałaby ona przeczytać, zamiast prawdy?
Jak niby samo pocieszanie miałoby pomóc w rozwiązaniu takiego problemu?