Wypalenie w życiu. - Netkobiety.pl

Może być chwilowy. Ale w Twoim przypadku raczej nie jest. To już chyba i tak trwa jakiś czas ?

Trudno tu coś doradzić, jak nawet terapia nie pomaga. A co Ci wcześniej dawało szczęście? Jakie miałeś cele w życiu?

Czyli tak naprawdę nigdy nie myślałeś o sobie i starałeś się tylko dobrze wypaść w oczach innych. To zwykle droga donikąd, bo Ci inni zwykle nie bardzo się nami przejmują i w końcu zostajemy sami. Kiedy cały czas się ignorujemy, możemy po jakimś czasie poczuć się martwi w środku. Pewnie stąd szukanie coraz mocniejszych wrażeń typu sporty ekstremalne. Żeby coś Cię wreszcie ruszyło. Tymczasem większość z nas ma raczej typowe życie (z pracy do domu i z powrotem). Moim zdaniem najważniejsze jest znalezienie czegoś, co sprawia Ci przyjemność w tej codzienności. Nie musisz się od razu rzucać na rzeczy wielkie typu szukanie nowej miłości. Moim zdaniem trzeba najpierw polubić świat, który Cię otacza, i siebie samego. Nauczyć się czerpać radość z drobnych rzeczy. Ulubionej potrawy na obiad, długiego spaceru czy przeczytania książki ulubionego autora. Zatrzymać się przez chwilę i zobaczyć w tej rzeczywistości pozytywy. Zrozumieć, że nie musisz być fajny dla wszystkich dookoła. Nie musisz gonić za sukcesem, mieć super pracy (i tak wszyscy w końcu wylądujemy w piachu, więc po co się zadręczać). Niektórzy, kiedy czują się wypaleni, zmieniają pracę na niby gorszą, ale taką, która daje im poczucie, że robią coś istotnego, np. w jakiejś fundacji. Dzięki temu zaczynają się czuć światu potrzebni. Świat to nie jest pole bitwy, nic się nie stanie, jeśli nie odniesiesz sukcesu, ziemia będzie  kręcić się tak samo.

Znam dobrze kogoś, kto znajduje się dokładnie w takiej samej sytuacji emocjonalnej co Ty, Autorze. Rozwody, epizod alkoholowy, depresja, pracoholizm i w zasadzie coraz to nowsze "holizmy". Terapeuta nie pomógł, jest tylko smutek i dręcząca samotność. I świadomość, że nikt nie jest w stanie pomóc. Bo tylko Ty sam będziesz w stanie się z tym uporać, zaprogramować tak, aby nowy dzień stawał się wyzwaniem, przygodą. Zastanów się, czy chcesz, aby życie przeciekało Ci bezsensownie przez palce. Nigdy nie jest tak, aby brakowało nam w życiu wyzwań. Zawsze można znaleźć sobie jakiś cel, do którego będzie chciało się dążyć. Może jest ktoś, komu trzeba pomóc? I nie mam na myśli pomocy materialnej. Czasami wystarczy zwykła obecność, chwila pogawędki, naprawienie gniazdka samotnej sąsiadce

Entropia napisał/a:

Czyli tak naprawdę nigdy nie myślałeś o sobie i starałeś się tylko dobrze wypaść w oczach innych. To zwykle droga donikąd, bo Ci inni zwykle nie bardzo się nami przejmują i w końcu zostajemy sami. Kiedy cały czas się ignorujemy, możemy po jakimś czasie poczuć się martwi w środku. Pewnie stąd szukanie coraz mocniejszych wrażeń typu sporty ekstremalne. Żeby coś Cię wreszcie ruszyło. Tymczasem większość z nas ma raczej typowe życie (z pracy do domu i z powrotem). Moim zdaniem najważniejsze jest znalezienie czegoś, co sprawia Ci przyjemność w tej codzienności. Nie musisz się od razu rzucać na rzeczy wielkie typu szukanie nowej miłości. Moim zdaniem trzeba najpierw polubić świat, który Cię otacza, i siebie samego. Nauczyć się czerpać radość z drobnych rzeczy. Ulubionej potrawy na obiad, długiego spaceru czy przeczytania książki ulubionego autora. Zatrzymać się przez chwilę i zobaczyć w tej rzeczywistości pozytywy. Zrozumieć, że nie musisz być fajny dla wszystkich dookoła. Nie musisz gonić za sukcesem, mieć super pracy (i tak wszyscy w końcu wylądujemy w piachu, więc po co się zadręczać). Niektórzy, kiedy czują się wypaleni, zmieniają pracę na niby gorszą, ale taką, która daje im poczucie, że robią coś istotnego, np. w jakiejś fundacji. Dzięki temu zaczynają się czuć światu potrzebni. Świat to nie jest pole bitwy, nic się nie stanie, jeśli nie odniesiesz sukcesu, ziemia będzie  kręcić się tak samo.

been there, done that ... woluntariat to jedyna rzecz która od dawna powoduje moją radość... czas który spędzam sam ze zwierzętami. Regularnie pomagam też w domu dziecka, ale ograniczyłem się do kupowania prezentów... fizyczna interakcja zbyt mnie obciążała psychicznie.

Wszyscy znajomi mi mówią, że brak typowego życia powoduje że zacytuję Pan Hrabia ma Migrenę jak wszystkich innych baniak napie...la. Czuję się trochę jak podmiot piosenki: Grotowski Legowisko Lwa.
"... Lew się dziwi, zazdrości im rodzin,
Chętnie z dziećmi by się bawił jak psisko,
Ale daje ten klucz i wychodzi
Pod chmurami wiszącymi nisko.
Mija schody, podwórko i dom
I odpływa w samotność wieczoru...
Nie jest dobrze samotnym lwom."

Dlatego między innymi tutaj piszę, żeby kolejna osoba nie powiedziała mi że mam za dobrze i w tyłku mi się po przewracało...

ZielonaKama napisał/a:

john.doe80 napisał/a:

been there, done that ... woluntariat to jedyna rzecz która od dawna powoduje moją radość... czas który spędzam sam ze zwierzętami. Regularnie pomagam też w domu dziecka, ale ograniczyłem się do kupowania prezentów... fizyczna interakcja zbyt mnie obciążała psychicznie.

Wszyscy znajomi mi mówią, że brak typowego życia powoduje że zacytuję Pan Hrabia ma Migrenę jak wszystkich innych baniak napie...la. Czuję się trochę jak podmiot piosenki: Grotowski Legowisko Lwa.
"... Lew się dziwi, zazdrości im rodzin,
Chętnie z dziećmi by się bawił jak psisko,
Ale daje ten klucz i wychodzi
Pod chmurami wiszącymi nisko.
Mija schody, podwórko i dom
I odpływa w samotność wieczoru...
Nie jest dobrze samotnym lwom."

Dlatego między innymi tutaj piszę, żeby kolejna osoba nie powiedziała mi że mam za dobrze i w tyłku mi się po przewracało...

Don't worry John. Mi tez to mowia:) O tym tylku. A niech mowia. Badz soba. Terapeuci sa przereklamowani. Moda z US;)
40 lat to dopiero mlodosc, bedzie jeszcze milo.

Jakoś nie widzę tego...

john.doe80 napisał/a:

ZielonaKama napisał/a:

Bo nie chcesz.
Takie smety lapia czasem czlowieka I trzymaja dlugo, ale normalnym ludziom smety sie po jakims czasie nudza na szczescie:)
Moze to ten slawny 'kryzys wieku sredniego', jesli juz do niego doszedles.
Spotykaj sie z pozytywnymi i wesolymi ludzmi, to i Tobie bedzie lepiej.

Ja jestem super wesołym pozytywnym człowiekiem, zarażam uśmiechem... tylko czuję się trochę jak Mim. Dalej nie zmienia to pustki we mnie.
Zawsze wydawało mi się że kryzys wieku średniego to młodsza żona i porsche, to ten etap miałem jakieś półtorej dekady temu .
Myślę że może tak jak powiedział Friedrich Nietzsche "...Kiedy wejrzysz w otchłań, otchłań wejrzy również w głąb ciebie" ... i tak się stało, a mówili nie zaglądaj tam ...

Moze lepiej to wziac z Nietzchego: Lecz nie mogłoby być większego i fatalniejszego nieporozumienia, niż gdyby szczęśliwi, udani, mocni na ciele i duszy poczęli wątpić o swym prawie do szczęścia.

john.doe80 napisał/a:

ZielonaKama napisał/a:

Moze lepiej to wziac z Nietzchego: Lecz nie mogłoby być większego i fatalniejszego nieporozumienia, niż gdyby szczęśliwi, udani, mocni na ciele i duszy poczęli wątpić o swym prawie do szczęścia.

Dobry cytat, tylko co jeśli masz kryzys tego co jest szczęściem. Pojawia się ktoś w twoim życiu pokazuje Ci inne szczęście , po czym ucieka przed Tobą ... A Ty zostajesz ... bo co raz się zobaczy, nie da się od zobaczyć.

Znam to, wiem jak jest. Mimo wszystko po pewnym czasie nauczysz sie z tym zyc, a ONA stanie Ci sie obojetna.

Przejdzie I ten bis
Polub siebie od nowa.
Zmieniles sie Ty, Twoja zdolnosc postrzegania swiata, a swiat w okolo nie.
To jest plus a nie minus, bo teraz wiecej potrafisz.

Tylko zdolność, szerszego postrzegania świata, przewidywania skutków działań, czytania ludzi to potężne narzędzie które z czasem staje się przekleństwem. Ludzie w około robią się nudni i przewidywalni, brakuje tego czegoś... tego tajemniczego składnika który powoduje że życie spakuje jak nigdy i nigdzie...

Boję się trochę że znów obetnę to co mnie "boli" i wrócę do tego co znam ... dobija mnie to że to jedyne logiczne wyjście ... znów wytyczyć nowe cele i za nimi gonić, nie oglądać się na to co mi umyka... a z czasem już nie będzie co dostrzegać bo zwyczajnie będę za stary i zgorzkniały.

A nie myslales sobie o znalezieniu jakiegos nowego hobby, bakcyla ktory cie ruszy?

Widzisz i tu się zaczyna jedna z wielu smutnych historii... pojęcie szczęścia jest mi obce... całe życie starałem się zadowalać innych z tego uzyskując tzw: " szczęście ", podziw innych, chwalenie mnie przed innymi... ja uciekałem w sporty ekstremalne żeby poczuć przyjemność ... Cel w życiu to też zabawne mieć normalna rodzinę - dzieci. Tylko jak do zbudować mając problemy ze zbudowaniem bliskości, gdzie dla mojej własnej matki byłem zerem, które jej przeszkadzało i nasza relacja polegała na siłowej korekcji.

Dobija mnie to co wiem, bo wiem że nie mam na to wpływu czego mi potrzeba.