Jestem nadwrażliwa? Chce to zmienić. - Netkobiety.pl

Wlasnie na te pytania nie potrafie odpowiedzieć.

Mam takie poczucie, ze bedzie jakis armagedon, bede sie Bala tego co nastapi, boje sie ze ktos mnie zle zrozumiał, ze musze to jakos wyjasnic, ze ktos zmieni nie potrzebnie o mnie zdanie.

Dlaczego i po co?

Moja wysoka samoocena przejawia sie wśród obcych ludzi, ogólnie splywa po mnie co sobie pomysla. Kompletnie inaczej rzecz sie ma w stosunku do bliskich mi osób, zarowno rodziny jak i bliskich znajomych, przyjaciol.

Mialam na mysli np to, ze wiem ze jak zaczynam podnoscic glos to nie dlatego ze sie zloszcze na ta osobe, badz chce ja zakrzyczec a z bezsilnosci, ze tlumacze i tlumacze i nic. Albo ze tlumczylam wiele to razy i ktos nadal nie rozumie. To mialam na mysli. Niestety, co jest zrozumiałe ludzie tego nie wiedziałam, a ja chcialabym zeby nie musieli tego wiedzieć.

Jak to zrobic?

A czy możesz mi podpowiedziec jak je znalezc? Jak zaczac szukać? W jaki sposób?
Wlasnie dlatego, ze chce to szukam sposobu...

Kiedys z mama mialam tak, ze kiedy nie postepowalam tak jak ona by chciala to potrafila sie obrazic, nie odzywac, rozlaczyc jesli byla to rozmowa telefoniczna. Bylo to takie karanie mnie, które dzialalo doskonale, bo mimo tego ze nie zgadzalam sie z tym to i tak robiłam dokładnie to co chciala byle tylko nie byla juz zla, badz smutna.
Ja wiem, ze robiła to nieswiadomie, bo kiedy do mnie dotarło ze to nie tak powinno byc i jest to zle dla mnie, to powiedzialam jej o tym, wytlumaczylam i juz od paru lat nie zrobiła tak nigdy.
Mysle, ze to moze miec całkiem sporo z tym wspólnego. Czy mam rację? Jesli tak, to jak to zmienić?

Ja doskonale wiem kiedy to sie dzieje. TYLKO I WYLACZNIE kiedy krytykuje mnie bliska osoba, kiedy boje sie ze ta bliska osoba moze mnie przez to co powiedzialam/zrobiłam przestac lubic/kochac. I nie wazne ze ta osoba po 5 minutach juz nic nie pamieta, ja bede to w głowie mielic caly dzien az nie wytrzymam i bede chciala tlumaczyc.

Jesli sie unosze to wtedy kiedy ktos mnie nie rozumie a ja juz nie wiem jak mam to inaczej wytlumaczyc, badz kiedy czuje sie atakowana (nie mowie ze to racjonalne uczucie. Krytyke tez bardzo często biorę za atak. Niestety. Bo wcale nie chce....

Nie wiem ile masz lat, ale jeżeli jesteś już dorosłą osobą to wygląda na to, że nie potrafisz odciąć pępowiny. Zawsze dyrygowała Tobą matka, wpędzała Cię w poczucie winy, tresowała i chyba tak wychowywała, że czujesz, iż na miłość musisz zasłużyć. To niestety przenosi się także na relacje z innymi bliskimi ludźmi, bo matka, może i nawet podświadomie, dała Ci taki komunikat: "Jeżeli coś robisz nie po mojej myśli, to Cię ukarzę, a najgorsza kara to zerwanie kontaktu" i taki lęk towarzyszy Twojej każdej bliskiej relacji.

Ale Autorka pyta się każdego na forum, nie tylko Ciebie. Pozwól innym mieć swoje zdanie, a Autorce daj prawo wyboru z jakich rad czy sugestii chce skorzystać.

Tak mysle ze to na pewno mialo wpływ. Na szczęście mama jak wspomnialam od paru lat juz tak nie robi. Musze tu tez dodać ze mama zawsze mnie kochala i okazywala mi to, chwalila, a jednocześnie czego nie pamieta mówila "a czemu tylko 5?" smiechem, zartem ale jednak siedzi to we mnie. Byla cala dla mnie. Ale byla bardzo wymagajaca, sprzeciw prawie nie istnial.
Jednocześnie mialam najlepszego tate na swiecie mimo ze moi rodzice sie rozwiedli jak mialam 2 lata. Byl najcudowniejszy do póki nie ozenil sie 2 raz jak mialam lat 10. Niestety moja macocha jest osoba na która nie potrafie znalezc kulturalnych slow no i ojca zaczelam tracic. Nie, nigdy nie przestal mnie kochac, nie mam wątpliwości. Niestety nie chciało do niego dotrzec co robi jego zona. Dotarło dopiero dwa lata temu.
Przechodzilam ciezko bunt nastoletni i moja mama nie miala ze mna latwo. Byc moze to wtedy zaczelo sie obrazanie bo pewnie nie.miala juz sily na inne metody. Nie wiem. Jednakze zawsze wolno mi bylo mniej niz moim kolezankom. A ja sie buntowalam.
W końcu z tego wyroslam ale pewne zachowania zostały. Z cala pewnością moge powiedzieć tylko ze moja mama kocha mnie nad zycie i wszystko co robi i robiła to dla mojego dobra.
Edit.
Nie zmienia to faktu ze ja nie chce sie tak zachowywac i musze to zmienic zanim sama siebie znienawidze...

Tresura jednak dała efekt.

Śmiech i żart też mogą zranić.

Była cała dla Ciebie pod warunkiem, że robiłaś tak jak ona chciała i to, co ona chciała.

Współczuję Tobie, że "musisz" go bronić.

Hm...
A gdybyś dopuściła do siebie to, że Twoja matka nie robiła tego wszystkiego dla Twego dobra?
A gdybyś dopuściła do siebie to, że Twoja matka to dobro bardzo opacznie rozumiała?

Dopóki będziesz broniła swych rodziców, dopóty nie będziesz miała szansy na uporanie się ze swymi schowanymi przed laty uczuciami.

Edycja:

Jesteś w stanie sama, bez wsparcia psychoterapeuty, zmierzyć się ze swymi uczuciami?

Wyjaśnijmy. To, że rodzice nas kochają, nawet z najlepszymi intencjami, nie znaczy, że robią dla nas dobrze. To tylko ludzie i wkraczają w rodzicielstwo ze swoimi wadami i zaburzeniami. U większości będzie to minimalne, ale zdarzają się też rodzice z poważnymi problemami. Jednym z takich przypadków jest zaborcza matka, która czasem jest opuszczona przez męża, a czasem jest żoną, która żyje obok męża i neguje go na rzecz dzieci. Wydaje się, że poświęca się potomstwu bez granic. Tak naprawde zapełnia dziurę w swoim życiu obecnością dzieci i kontrolą nad nimi.

Zapytaj się sama siebie dlaczego matka zawsze zabraniała Ci być sobą.

Polecałabym terapię, bo ciężko się uporać z takim wychowaniem samemu.

Dziękuję za ten wątek.
Ja całe życie jestem nadwrażliwa, choć nie dotyczy to wszystkich obszarów.
Wczoraj na innym forumowym wątku uświadomiłam to sobie bardzo wyraźnie i wcale nie pierwszy raz. Stare sprawy przeszkadzają mi w życiu dość mocno, odegrały na przykład rolę w kiepskim wyborze męża i porażce tego małżeństwa. Nie chcę tego tematu rozwijać na forum, bo i tak dosyć się tu już nagadałam, ale coraz wyraźniej widzę pewne powiązania i mechanizmy w moim życiu. Różne sprawy spowodowały, że miałam kiedyś mocno pod górkę i do dziś to ze mnie wyłazi - czasami nieoczekiwanie i nieadekwatnie do obecnych okoliczności. To właśnie ta nadwrażliwość.
Czytając Waszą rozmowę zwróciłam uwagę na ważną rzecz: bronienie ważnych dla nas osób, zaprzeczanie, że coś nas aż tak boli. Ja sporo energii zużyłam na budowanie wizerunku dzielnej i pogodnej Piegowatej, cenzurowałam samą siebie, trzymając się kurczowo dobrego zdania o rodzicach, a jednak mam swoje zniżki i słabe punkty. Na niektórych z tych punktów jestem wręcz, że tak powiem, stuknięta
Bardzo nie chcę wygodnie tłumaczyć swoich problemów błędami rodziców, ale nie da się zaprzeczyć, że były i to niebłahe ani nie małe.