Moje wysoka inteligencja. Psycholog, testy i opinie. Złożona Sytuacja - Netkobiety.pl

Przez internet nikt Ci diagnozy nie wystawi. Jeśli nie ufasz jednemu psychologowi, możesz udać się do innego. I do kolejnego. Chyba, że masz takie podejście do psychologów, że widzisz ich jako zagrożenie i przypisujesz im wszystkim chęć manipulowania tobą, żeby coś uzyskać. Pytanie, co mieliby uzyskać, mówiąc ci, że masz wysokie wyniki? Widzę, że bronisz się przed uznaniem siebie za ponad przeciętnie inteligentną osobę.

Nie wiem, jak rozumiesz inteligencję, ale w psychologii rozumie się ją: "osiąga wysokie wyniki w testach inteligencji". Jest to wartość tak nieokreślona, niespecyficzna, że trudno tu naprawdę mówić, czym ona naprawdę jest. Czy ta diagnoza jest ci potrzebna? Jesteś dorosły, nie musisz nic więcej w tym kierunku robić.

No, ale generalnie o co Ci chodzi? Że jak masz wysokie wyniki w testach, to już nie powinieneś, nie musisz się uczyć? Otóż nie, nie tędy droga.

Swoją drogą, nie masz tych wyników takich, żeby Cię uznać za geniusza... a i nawet geniusze, niestety, muszą czytać, dokształcać się, żeby nabyć wiedzę... może w uzależnieniu od komputera klucz?

Nie, w żadnym wypadku, uzależnienie może dopaść każdego i jest ono owocem poprzednich wyborów, a leczę sie z niego własnie dlatego, żeby przestało mnie kusić do gry na komputerze...
Natomiast jeśli chodzi o inteligencję, to ona ma kolosalne znaczeniu w codziennym życiu, gdzieś kiedyś czytałem, że inteligencja opisuje szybkość przekazywania impulsów elektrycznych pomiędzy neuronami a z tego wynika, że i szybkość myślenia jest większa, zatem gdyby osoby b. inteligentna i przeciętnie inteligentna dostały np 5 zadań, które kompletnie nie opierają się na wiedzy, to ta pierwsza rozwiązała by je znacznie szybciej, inteligencja determinuje również szybkość interpretacji, odnajdywania problemów, szybkości nauki oraz to ile czasu potrzeba poświęcić na tę naukę. Ogólnie w pewnym stopniu ułatwia życie. Po za tym każdy chciałby być wyróżniony na jakiejś płaszczyźnie prawda? A być tak wyróżnionym na płaszczyźnie inteligencji to też pewien zaszczyt jak i pewna odpowiedzialność

Jeśli chodzi o mnie to tak jak napisałem powyżej, ja po prostu... Wiem jak absurdalnie to brzm:, psycholog mu mówi xxx,  niektóre wyniki miał takie jak xxx a on dalej szuka dalej nie wierzy... (teoretycznie psycholog to sprawdzone źródło prawda)
Nawet nie potrafię doszczętnie zobrazować tego procesu myślowego w moim mózgu, ale ja po prostu mam cały czas poczucie, "to za mało na potwierdzenie zdolności, to mógł być przypadek, może psycholog się tylko zdaje"...

No to zależy, szczególnie na etapie szkolnym. Radzenie sobie w życiu jest kwestia względną, dlatego (przynajmniej według mnie) Dotąd sobie nie radziłem, uciekałem do komputera, a dzięki wizytom u w/w psychologa i pomocy rodziców odzwyczaiłem się od komputera i zacząłem się uczyć.

Raczej chodzi o ortografię. O, widzę, że sam sobie poradziłeś.

Nie zrozumiałeś sensu tej wypowiedzi. Miejsce na wykresie nie będzie miało znaczenia, jeśli nie będziesz miał z niego korzyści. Choć w dużej części radzenie sobie jest odczuciem subiektywnym to jednak w pewne ramy można zamknąć. Nie ważne czy to etap zdobywania wykształcenia, dorabiania się, kontaktów z płcią przeciwną czy np. z rówieśnikami.

Jeśli chodzi o ten termin "uzdolniony" to w nomenklaturze psychologicznej jako osobę uzdolnioną określa się po prostu osobę z wysokim iq
wysokie iq (>130 w skali weschlera) = jesteś osobą uzdolnioną
Po za tym do tego psychologa poszedłem ponieważ dostałem na niego namiary, a treści rozmów z w/w psychologiem wyniknęły na spotkaniach, bez żadnego misternego planowania co jak ma przebiec etc.

A właściwie to z jakim problemem tutaj przyszedłeś?
Bo nikt z nas nie zagląda w głowę Twojemu psychologowi, żeby wiedzieć, jakiej używa skali.

Więc? Chwalisz się czy żalisz?

Mój pierwszy test IQ był robiony w wieku 19 lat  wynik: 118 punktów
Drugi rok póżniej: 128punktów
Trzeci: po 3 latach: 141 punktów
Czwarty: 108 punktów
Piąty ( z listopada 2017): 136 punktów.

Albo zgłupiałam po studiach, albo raz mi się trafiły lepsze, a raz gorsze zadania. Albo to bujda, bez jakiegokolwiek znaczenia, bo to tylko liczba, a wiedzy, inteligencji i zaradności życiowej liczba nie zastąpi.
A jakie masz talenty lub wyuczone umiejętności poza graniem na kompie i rozwiązywaniem testów? Grasz na czymś? Malujesz? Rysujesz? Jesteś poliglotą? Szybko zapamiętujesz? Ja mam np pamięć ejdetyczną, ale nie jest ona wrodzona tylko wyuczona. Osobiście mam wrażenie, że nie robisz nic poza myśleniem jaki masz wskaźnik IQ tylko po to by się w przyszłości chwalić na zasadzie "nooo a ja mam 150 punktów IQ, co ty wiesz o życiu s*ko".

Nie rozumiem tematu. Może mam za niskie IQ na to

Słusznie zwrócono Ci uwagę, że mało istotny jest wynik testów, jeżeli nie przekłada się on na praktyczne radzenie sobie w życiu. Znam ludzi, którzy na głowę Cię biją pod względem IQ, a którzy są niesamowitymi niemotami: nie potrafią się adaptować do otoczenia, mają problemy w relacjach, nigdy nie osiągnęli niczego szczególnego, bo brakuje im systematyczności czy też samozaparcia. Inteligencja, taka z papierka, to tylko w końcu, połowa sukcesu. Mozart nie zostałby Mozartem gdyby nie miał ojca nauczyciela muzyki, który twardą ręką go szkolił od berbecia, a Steve Jobs nie założyłby Apple gdyby tylko siedział na czterech literach i grał w Dungeons and Dragons (czy tam w co się grało w latach 70-tych).

Puchatek> tyle osób zapytało Cie, o co właściwie chodzi i nie dostało odp. Moze Ty po prostu chciałeś się pochwalić i oczekiwałeś jakichś gratulacji?

Udowodnione jest naukowo, że iloraz inteligencji spada gdy się go nie szlifuje. Tak więc, jeśli głównie siedzisz przed kompem i grasz w mało inteligentne gry, nie uczysz się, nie masz rozwijających zainteresowań, to może Ci to IQ spadło. Teraz boisz się nowych testów, aby się nie wydało .
Udowodnione jest też, że te popularne testy na inteligencje nie mają nic wspólnego z inteligencją emocjonalną, która pozwala radzić sobie w życiu. Jeśli nie dajesz sobie rady w życiu, to znaczy być może, ze ta inteligencja z testów IQ nie ma żadnego znaczenia w życiu i nie ma się co nad tym roztkliwiać.
Masz/miałeś prawdo podobnie bardziej rozwiniętą inteligencję poznawczą, dlatego lepiej idzie Ci w testach. Pozwala ona osiągać zawodowe sukcesy, jeśli się nią odpowiednio pokieruje-oczywiście. Co u Ciebie widać nie następuje, bo się nie uczysz.
Jednak w życiu codziennym podobno większą rolę odgrywa inteligencja emocjonalna.
Moim skromnym zdaniem nie ma się czym chwalić, bo nawet jeśli masz nieprzeciętną inteligencję, to i tak z niej nie robisz żadnego użytku. Z czego wniosek, że za kilka lat będziesz przeciętnym człowiekiem.
Zamiast doszukiwać się dziury w całym, lepiej "ucz się ucz, bo nauka to potęgi klucz"-jak mawiał wieszcz.

Zabawne jest to chwalenie się ilorazem inteligencji. Niczym student prawa...

Tak Salovey i Mayer to smerfy, a Daniel Goleman nie maczał palców w sformułowaniu definicji (tychże osób nie będę Ci przybliżać, bo na pewno z nomenklatury naukowej wiesz kim są).

Natomiast Puchatkowi zalecam przeczytać właśnie pozycję Daniela Goldman'a o inteligencji emocjonalnej. Tam nawiązuje właśnie do osób o wysokim ilorazie inteligencji, którzy są nieporadni życiowo.

Ech, znowu post pod postem, bo zamiast edytuj wcisnęłam cytuj. Choroba oczu to moja zgroza, nie widzę dobrze, co klikam. Przepraszam.

Rozumiem, że Twoim problemem jest dysproporcja pomiędzy posiadanym ilorazem inteligencji, a wynikami w nauce?

Cóż, talent i predyspozycje to jedno, a praca i posiadana wiedza, to zupełnie inna para kaloszy, dlatego często osoby zdolne osiadają na laurach, a osoby słabsze, dzięki swojej systematyczności i pracy osiągają spore sukcesy.

Inna sprawa, że uzależnienia często są przyczyną zaprzepaszczenia naprawdę wielkich talentów. Przykładem mogłaby być chociaż Whitney Huston, która miała wielki talent muzyczny i głos, ale zniszczyły ją narkotyki.

Ostatnia rzecz (ktoś o tym wspominał): zdolności, inteligencja nie rozwijają się, jeżeli nie ma treningu. Masz predyspozycje, ale bez wysiłku z Twojej strony będziesz zawsze przegrywał z tymi, którzy walczą nie IQ a swoją ciężką pracą. Tyle ode mnie.

Puchatek, te liczby, które podajesz 110-135 wcale nie są aż takie wysokie, więc jeśli martwi Cię nadmiar inteligencji, to zupełnie niepotrzebnie

Tym wisem "zaorałeś" Sam Siebie bo zapewne nie wiesz kim byli, ani nie przeczytałeś choćby ułamka z Ich pracy. Przykre...

Dziękuję, ale tego typu witryn nie czytuję. Dlaczego? Bo w internecie ze względu na pogląd autora artykułu znajdą się Ci co są za i przeciw czemuś - szczególnie jak interpretuje je fascynat psychologii . Fascynuję się fizyką molekularną, ale w życiu nie pomyślałabym, aby z taką ignorancją na podstawie urywku książek (bez własnej bazy doświadczalnej) podważać cokolwiek. Wolę naukowe artykuły z wnioskami "czarno na białym". No, ale każdy ma własnych autorytetów w nauce. Zauważyłam, że pseudonaukowe witryny mają się bardzo dobrze. Podobnie jak z Arsenem - "nie jedzcie ryb". Nie to, że ludzie jedli je od zawsze i nie chorowali na raka, ale tej korelacji nikt nie widzi. Pytanie kto jest bardziej wiarygodny? Tym bardziej, że wnioski Goleman'a doskonale tłumaczą nieporadność życiową "kujonków" oraz preferowanie kobiet na stanowiskach związanych z marketingiem i działem personalnym oraz mężczyzn na stricte techniczne . Te niuanse nie są w tym artykule ani trochę przywoływane - oczywiście podobnie jak w polityce podaje się argumenty, które pasują pod naszą stronę barykady.
Fajny artykuł, który przemilczał istotne kwestie, a skoncentrował się na poglądach Pana. Podając argumenty nie związane chociażby z zwykłą inteligencją, a tylko kulturowymi naleciałościami. Nie wspominając, że ten Pan wszystkie teorie opiera na tekście autorytetu osoby pod postacią Goleman'a zamiast obserwacji empirycznej, a gdy jednak chce to zrobić to podaje przykłady nie związane z podmiotem: przykład H&M nie ma nic wspólnego z inteligencją, a zwykłą moralnością.
Def. z PWN
inteligencja
1. «zdolność rozumienia, uczenia się oraz wykorzystywania posiadanej wiedzy i umiejętności w sytuacjach nowych»
moralność
1. «zespół ocen, norm i zasad określających zakres poglądów i zachowań uważanych za właściwe»
2. «całokształt zachowań i postaw jednostki lub grupy, oceniany według jakiegoś społecznie funkcjonującego systemu ocen i norm moralnych»
Może ktoś być inteligentny, ale działać niemoralnie. Może ktoś posiadać niski poziom inteligencji, ale odznaczać się wysokimi wartościami itp. Jedno z drugim nie działa na podstawie przyczynowo-skutkowym.
Czyli nie odróżnia podstawowych mechanizmów i definicji. Nawet nie wie, że właśnie pomieszał socjologię z psychologią.

Miłycham, jest empiryczną nieprawdą, że wysoki intelekt gwarantuje sukces życiowy.

Weź na przykład mojego byłego narzeczonego i męża. Były narzeczony miał niesamowite IQ około 150. Co z tego jak był leniwy, nie umiał podejmować decyzji i miał zero asertywności? Dziś pracuje w byle jakim biurze. Były mąż natomiast, pomimo wspaniałego doktoratu i powalającej inteligencji, był społecznie niedostosowany, miał głębokie zaburzenia osobowości i nałogowo pił- dziś zamiast wykładać na uniwersytecie, uczy dzieci w szkole, bo tylko na to go stać.

Proszę wyjaśnij mi na tej podstawie jak inteligencja emocjonalna nie jest ważna.

Na sukces składa się nie tylko inteligencja, lecz również umiejętność współpracy z ludźmi i charakter danej osoby.

Zwał jak zwał. Dałam Ci przykłady dwóch mężczyzn, którzy pomimo ponadprzeciętnej inteligencji, nic w życiu nie osiągnęli. I sama leniwość nie była tego powodem. Ani też brak szczęścia. Obaj po prostu nie potrafili się obracać w społeczeństwie: jeden był tak mało asertywny i miał tak niskie poczucie własnej wartości, że nawet nie marzyło mu się szukać lepszej pracy, a drugi był tak w sobie zadufany i tak poleciał w butelkę, że nawet ludzie, którzy widzieli jego naukowe osiągnięcia, dali sobie z nim spokój.

I, tak, napiszę, że to czego im brakowało to była właśnie inteligencja emocjonalna. Napiszę za Wikipedią:

"Inteligencja emocjonalna, inaczej EQ[1] (ang. emotional quotient, EQ; emotional intelligence, EI) – kompetencje osobiste człowieka w rozumieniu zdolności rozpoznawania stanów emocjonalnych własnych oraz innych osób, jak też zdolności używania własnych emocji i radzenia sobie ze stanami emocjonalnymi innych osób."

A moim zdaniem problem u autora wcale nie leży w braku lub nie inteligencji emocjonalnej.

Z jego pierwszego postu zrozumiałam, że jest po prostu rozgoryczony, że w testach mu wychodzi wysokie IQ, jest postrzegany jako zdolny lub bardzo zdolny (opinie m.in. psychologa), a życie pokazuje, że mimo wysokiego IQ nie wybija ponad przeciętność, a nawet jest niżej (uzależnienie od komputera, słabe wyniki w nauce).

Moim zdaniem ludzie za bardzo nakręcają się na to całe IQ, bo co z tego, że jest ono wysokie, skoro chleba z tego nie upieką? IQ samo w sobie bardzo niewiele znaczy, jeżeli nie stoi za nim praca, wysiłek, nauka, systematyczność.

To jakby zakładać, że uzyskanie tytułu magisterskiego dawało od razu zatrudnienie w zawodzie, zaraz po wyjściu z uczelni.

A może praca w zwykłej szkole z dziećmi daje mu szczęście? Może uznał, że na uczelni nie będzie sobie wypruwał żył za marne punkciki we wszelkiej maści parametryzacjach i różnych innych udziwnieniach, które ostatnimi czasy są wprowadzane? Ostatnimi czasy sporo osób z doktoratami składa papiery do zwykłych szkół, a co rozsądniejsi dyrektorzy się cieszę, że bo to w pewien sposób podnosi prestiż szkoły.

Ale raczej autorowi wątku chodzi właśnie o brak przełożenia wysokiego ilorazu inteligencji na m.in. jego wyniki w szkole. Cóż, samo IQ mu ocen bardzo dobrych i celujących nie gwarantuje. Może mu dużo ułatwić ich zdobycie.

Taka dygresja:
Kiedyś sama byłam świadkiem zaciekłej rozmowy między dwiema nauczycielkami, jedna broniła swojej uczennicy przed drugą. Temat przewodni był prosty: były dwie uczennice, jedna w typie "kujonka", ale materiał miała bardzo dobrze opanowany, a druga zdolna, ale leniwa, nadrabiała braki inteligencją. Pierwsza miałam ocenę na koniec roku: bardzo dobry, druga: dobry. Jedna nauczycielka próbowała przekonać drugą, że obie powinny mieć "bardzo dobry", bo ta pierwsza ma wykutą wiedzę, a ta druga umie myśleć. Nie wiem, na czym ostatecznie stanęło, bo wyszłam na zajęcia.
Gdybym sama miała oceniać: liczy się dla mnie to, ile ta osoba potrafi, mniej patrzę na to, ile czasu na przyswojenie tych wiadomości poświęciła.

Wierzę, wierzę, w końcu znasz swojego byłego męża lepiej niż ktokolwiek.

Inteligencja emocjonalna nie jest jedyną formą inteligencji (są też lingwistyczne, interpersonalne, itd.). Ogólnie sporo się tego ostatnimi czasy namnożyło.

A tak prywatnie: sama nie lubię osób z napompowanym ego, przekonanych o swojej "wyjątkowości", którzy na wszystkich patrzą z góry. Chyba jedyny typ człowieka, który naprawdę działa na mnie jak płachta na byka.