jak ewoluować w inteligentnego czlowieka? - Netkobiety.pl

obecnie działam wprojekcie ogólnopolskim. polega to na tym, że z każdej uczelni nawet absolwenci są organizatorami pewnych warsztatów projektowych dla studentów . dopiero na tych warsztatach, dopiero w kręgu tych znajomych zauważyłam, zę nie musze się wstydzić wypowiadać na dane tematy.
to ja się od nich uczę.
nie jest tak jak całe życie, że to ja jakby dawałam rady, ja mowilam kolezankom co jest dobre a co złe ( jakie ksiązki czytac, gdzie chodzić na wystawy). miałam to od rodziców.
całe lata 'dawałam' z siebie, wiedzę, to co wyniosłam z domu.

dopiero kiedy wyjezdzałam na warsztaty związane z kierunkiem studiów, gdzie nie znałam ludzi, otwierałam się, poznałam innych.

moi znajomi jako ze studiowalismy długo- znamy się ok 7-8 lat , uwazają ze nie trzeba rozmawiać na temat sztuki, polityki.
nawet dziewczyny , które mówią tylko o pracy, podnoszą tematy pracy, zarobków, uważają, że są 'inteligentne' bo poszły do 1 pracy w zyciu na pełen etat i ciągle o niej paplają- nie umieją się wypowiedzieć o historii, o świecie. co drugie słowo to na K albo i tak zjechanie szybko na tematy damsko męskie i ploty o 'cipkach', o tym kto z kim itp.

nie uważam, aby każdy musiał.

po prostu ja czuję jakis brak. brak dalszego rozwoju. nie mam osób - oprocz rodziców- ktorzy daliby mi pewną wiedzę o swiecie.
czasem oglądam filmiki motywacyjne, medytacyjne na youtube, czytam o róznych sposobach na koncentrację, ulepszenie siebie- każdy wspomina o wyborze jednej osoby jako mentora.
wielu znanych ludzi , albo starszych znajomych, którzy coś osiągneli , w pewnym momencie życia posiadało obcą osobę, która w nie wierzyła, dodawał otuchy, podawała informacje.

ja wiem, ze nie nalezy tez dążyc do wyimaginowanej perfekcji, ponieważ nie istnieje- ale przez następne 2-3 lata chciałabym zmienić się  sama dla siebie, poznać to czego nie znam.
mogę nawet byc sama, nie muszę mieć partnera, ale chcialabym 'poznać'.

Wydaje mi się, że Twoim podstawowym problemem jest towarzystwo, w którym się obracasz. Ja takie rozmowy, za którymi Ty tęsknisz, prowadziłam już gdzieś na poziomie szkoły średniej, kiedy to do kin wszedł dosyć głośny w tamtym czasie film "Stowarzyszenie Umarłych Poetów. To on nas popchnął do tego, by 'bawić się' w intelektualistów. Dziś mnie to może nieco bawi, ale w tamtym czasie dzięki tym naszym rozmowom, nierzadko odbywającym się przy świecach i winie, sami sobie wydawaliśmy się tacy dorośli, inni, wartościowsi. Słuchaliśmy muzyki, dyskutowaliśmy o życiu, poruszaliśmy szereg przeróżnych tematów. Wiem, że to mnie bardzo rozwinęło, ale i uwrażliwiło na otaczający świat. Miałam jednak to szczęście, że zawsze wokół mnie byli ludzie, których interesowało coś więcej niż wspomniane imprezy, miłosne podboje czy monotematyczne skupianie się na pracy, a z drugiej strony, odkąd pamiętam, sama miałam umiejętność wydobywania z ludzi tego, czego na pierwszy rzut oka nie widać. Z takimi ludźmi stwarzałam potem najtrwalsze i najlepsze znajomości, z których niektóre trwają do dzisiaj.

Zaś sama inteligencja, jeśli nie jest wrodzona, to łączy się z nabytą wiedzą, dlatego - na co słusznie zwrócił uwagę Interfire - musisz się po prostu rozwijać, a to z kolei da Ci poczucie pewności w sytuacjach towarzyskich, kiedy już będziesz miała możliwość poruszania tematów, z którymi wcześniej zapoznałaś się 'na sucho'.

Jedno nie ma związku z drugim, często starzy ludzie są "zatwardziali" w swoich poglądach, dyskusja z nimi polega na tym, że "tak jest, bo tak jest!" A młodzi? rozmawiają o tym, czym żyją, skoro są młodzi i imprezują, to mówią o balangach, jak już założą rodziny, to będą gadać o kredytach, o papkach, jakimi dożywiają swe pociechy, itd. Ludzie w średnim wieku? też często bywają zafiksowani na swojej pracy, czy jakimiś hobby i nawijają aż do znudzenia ciągle o tym samym.
Normalne, w końcu ludzie inteligentni, wykształcenie to jakiś mały procent całego społeczeństwa. To nie jest tak, że każda napotkana osoba, będzie oczytana, obyta kulturalnie, będzie miała zdanie na różne zagadnienia.
Możesz szukać forów tematycznych, są różne spotkania dyskusyjne, czasem ludzie prowadzą blogi, a ci co je czytają dyskutują.

Po Twoim ostatnim poście nasunęła mi się jeszcze jedna myśl - Ty chcesz trochę na siłę, a moim zdaniem to 'wchodzenie na wyżyny' powinno odbyć się naturalnie. Czytaj, rozwijaj się, analizuj, wyciągaj wnioski, spróbuj poszukać miejsc, gdzie potencjalnie masz możliwość spotkać takich ludzi, którzy są dla Ciebie interesujący, ale nie nastawiaj się na ten konkretny cel, jakim jest prowadzenie 'rozmów na wyższym poziomie'. Oczywiście wiele zależy od konkretnego otoczenia, jak również od samego człowieka, ale bywa, że sztuczność jest gorsza od zwyczajności, a czasem trzeba kogoś dobrze poznać, aby otwarcie wyrażać przy nim swoje poglądy.

Zauważyłam też, że masz dosyć krytyczny stosunek do innych ludzi. I niby słusznie, bo powinniśmy być wymagający, ale każdy ma w sobie coś interesującego, co często skrywa pod jakąś maską. Interesujący, choć czasem prości (nie mylić z prostactwem) są na przykład starsi ludzie. Oni mają za sobą bagaż życiowych doświadczeń, potrafią spojrzeć na wiele spraw przez pryzmat kilku pokoleń, a z racji większej ilości czasu są też dobrymi obserwatorami. 
Mam znajomego, niezwykle interesujący, mądry mężczyzna, ma na swoim koncie wydanie książki, pisze bloga, a przy tym sposób w jaki mówi o innych ludziach - dla mnie jest ujmujący. To on nauczył mnie, że nawet rozmowa z prostym bezdomnym czy innym, pozornie nieciekawym człowiekiem może być fascynująca, jeśli wiesz w jaki sposób z taką osobą rozmawiać i czego możesz się od niego nauczyć, a możesz wiele, jeśli potrafisz uważnie słuchać i wyciągać właściwe wnioski. Spróbuj kiedyś.

A Ty? Czy Ty jako pierwsza szukasz i nawiązujesz kontakt? Czy jesteś otwarta? Czy potrafisz z nowo spotkaną osobą, choćby w poczekalni u lekarza czy w pociągu, nawiązać dialog? Wbrew pozorom to też jest ważne.