Już nie daję rady z toksyczną rodziną. Brak zrozumienia ze strony... - Netkobiety.pl

Jak oni tak wszyscy stali i patrzyli tylko jak się żre z ojcem, żeby zabrał psa do weterynarza, to poczułam jakbym to ja była jakaś poje*ana. Kiedy ryczałam w domu 2ego, zaraz po tym jak usłyszałam o śmierci psa, to w nerwach napisałam do partnera, że go nie chcę. Że nie pochylił się nad biednym psem, nie reagował. Poczułam tak ogromną złość. Jakieś obrzydzenie do partnera. Może przesadzam. On w naszym związku gra tego lepszego, spokojniejszego. Jest za tym by w rodzinach dochodzić do porozumienia. Nie wiem... nie ogarniam...

Klio bardzo Ci dziękuję za słowa wsparcia. I że tu jesteś kiedy potrzebuję. Bardzo jestem Ci wdzięczna. Twoje słowa mnie ukoiły i uspokoiły. Łatwiej dotrwam do kolejnej sesji terapeutycznej.

Tobie _V_ też dziękuję. Lubię bardzo Twoje posty.

Teraz związek nasz stoi pod znakiem zapytania, bo w napadzie złości i żalu, napisałam mu że nie czuję wsparcia i chyba nie chcę z nim być. Co będzie to jeszcze zobaczymy. Ale chyba już nie chcę tego związku. Chyba chce być sama i mieć spokój.

_V_ dziękuję za przytulasy. To zdroworozsądkowe podejście do tematów mi bardzo odpowiada i jest bliskie mojemu - jeśli akurat nie wpadam w histerię i nie wiem co jest normalne a co nie.

Mój partner nie dość, że nie wstawił się za umierającym psem (wręcz mnie uciszał), to jeszcze nie rozumie, że rodzice mnie krzywdzą i są powodem moich psychicznych problemów. Nie czuję wsparcia. No już wolę być sama, jak Ty kiedy ex nie pomógł przy kotku.

Dokładnie to samo pomyślałam!

Rodziny się nie wybiera, ale partnera już tak. Skoro używasz słowa partner, zgaduję, że nie jesteście po ślubie, więc powinno być łatwiej. Nie chciałabym być z takim człowiekiem... brak serca dla zwierząt, brak wsparcia dla Ciebie... to po co on jest??

Poniedziałkowa doskonale Cię rozumiem co czujesz, mam podobnie. Mam 30lat mieszkam z rodzicami, moja miłością  oprócz chłopaka są zwierzęta i są one dla mnie bardzo warzne. W domu uchodzi za wariatka bo pies to tylko pies do budy i najlepiej na łańcuch, podobno z domu robię syf i obore bo mój 13leti pies śpi ze mną na łóżku. Szlak mnie trafia w tym domu. Wszystkie pieniądze włożyłam w ten domu by rodzixą żyło i mieszkało się lepiej, a teraz ojciec mi mówi że mam się wynosić jak chce mieć psy i koty w domu. Od dziecka miałem ciężko ale żeby teraz mając 30lat oni za mnie decydowali, nie liczą się że mną. Oj boli to okrutnie. Najchętniej od razu bym się stąd wyniosła ale nie mam dokąd. Całe życie byłam dla nich zerem i jak widać dalej jestem, a ja się ciągle oszukuje że w końcu też będę miała coś do powiedzenie we własnym domu.

nie mam kasy na leczenie to nie biore zadnego

Jest dla mnie tajemnicą, dlaczego sama nie weźmiesz psa do lekarza, wzywając choćby taksówkę jeśli nie masz znajomych.
Nieleczenie zwierząt, jak i zaniedbywanie jest przestępstwem. Jeśli nic nie możesz sama zrobić, powinnaś zawiadomić TOZ, przyjdą z policją.
Współczujesz czy nie, jesteś współwinna i nie wiem, w czym się czujesz lepsza od Twoich rodziców.

Niektórzy zarzucają mi, że mogłam coś zrobić. Myślę, że mają sporo racji. I nawet usprawiedliwieniem ne jest to, że taksówki nie dało sie tam zamówić, bo to działka oddalona 2 km, polną drogą, z dziurami od najbliższej wsi. Tym bardziej mam do siebie pretensje, że nic więcej nie zrobiłam.

Mam jeszcze inny problem w stosunku do partnera...

Ostatnio na terapii uświadomiłyśmy sobie z terapeutką, że dałam mu się stłamsić. Nie wiem na ile on to robił świadomie. Ja na pewno nieświadomie weszłam mu pod buta. Chodzi mi o to, że on jest osobą wierzącą. Ma swój mocny system wartości. Poznaliśmy się gdy znów byłam w depresji. Powiedział, że mi pomoże. Bardzo był zainteresowany moją osobą, urzekł mnie. Ja z kolei mam raczej liberalne poglądy niż konserwatywne. I zaczęło się; On: "geje ble, feministki ble, klapsy dla dzieci dopuszczalne, nigdy dziecku nie pozwoli studiować sztuki (jestem po ASP), moja przeszłość ble bo byłam imprezowa i miałam facetów. Na początku związku, mimo iż byłam w depresji pokazywałam się jako pewna siebie, swoich wartości i poglądów kobieta. Jednak powoli traciłam swój głos. Jakby zaczęłam podporządkowywać się. Jego wielkie zdziwienie, jak ja jako ateistka moge mieć system moralny skoro on z góry nie jest mi narzucony. On ma swój wzięty od Boga. Miałam już mało siły by tłumaczyć mu dlaczego tak myślę a nie inaczej. No i na ostetaniej sesji terapeutka uświadomiła mi, że on mnie stawia jako tą złą, gorszą, niemoralna. Siebie zaś uważa za prawego, godnego, dobrego człowieka. I ja uwieżyłam w to, że jestem gorsza. Gdy to ze mnie spadło, w jednej chwili wyszłam z depresji. Serio, jakaś totalna odmiana!

Zaczęłam patrzeć na niego inaczej. Czuje do niego złość, rozczarowanie. Mieliśmy iść dzis do kina na film o jakimś świętym, ale ja w trakcie spaceru do kina, powiedziałam, że nie chcę iść na ten film(ostatnio chodziliśmy na takie seanse o katolicyzmie itp.). Wróciłam do domu. 

I teraz on w kinie a ja sama w spokoju siedze i czekam az wróci. Nie wiem co bedzie dalej...

Chciałabym z nim porozmawiać o mojej przemianie - wyjście z depresji - i o tym, że on też przyłożył rękę do mojego fatalnego samopoczucia, ale czegoś się boję... nie wiem jeszcze czego.

Beyond masz dużo racji.

Cyngli, wczoraj z nim rozmawiałam, a raczej prowadzilam monolog. Powiedzialam mu to wszystko co tu napisalam. Nie był w stanie nic odpowiedziec. Mówił, że musi przemyśleć sprawę.

Prócz jego konserwatychnych poglądów to człowiekiem jest fajnym, pogodnym, zaangażowanym w relację. Pomyślałam co prawda, że jesteśmy z różnych światów ale miałam nadzieję na uzupełnianie się.

No zobaczymy jak będzie.

A czas w którym go poznałam, rzeczywiście nie był absolutnie najlepszym na zakładanie związków. Depresja tak mnie przygniotła że ledwo szłam do sklepu po fajki.