Poprawa humoru - Netkobiety.pl

Jesteście chyba bardzo młodzi, a to Wasz pierwszy poważny związek. Czujecie, że tempo jest za szybkie, ale nikt z zewnątrz go Wam nie narzucił. Spotkania z rodzinami były Waszą decyzją, rozumiem że wspólną. Zresztą czy to rzeczywiście jest aż tak ważne? To mityczne "poznawanie rodzin" traktowane jest jak jakiś punkt zwrotny, niemal krok do narzeczeństwa. Nie musi tak być. W rzeczywistości (a nie na filmach) to nawet nie jakiś kolejny etap związku, a często zwyczajny zbieg okoliczności - przypadkowe spotkanie w domu, natrafienie na familię na mieście itd. Zna się przyjaciół partnera, sąsiadów, znajomych z pracy, trudno więc trzymać się na siłę z dala od rodziny, z którą partner ma najczęstszy kontakt. To do niczego nie zobowiązuje, a z Twojej wypowiedzi zrozumiałam, że jakoś Was zdystansowało do wzajemnej relacji. Powinniście otwarcie porozmawiać o swoich granicach i jasno ustalić, co dla kogo znaczy "za dużo" i jaki jest tego powód. Postaraj się uniknąć pretensji i poczucia żalu jeśli usłyszysz, że partnerka nie jest pewna swoich uczuć. I tak się może zdarzyć w związku, a tylko od dojrzałości partnerów zależy, czy taki kryzys rozdmucha się do wielkiego płomienia, który spali nieźle przecież rokujący związek.

Czy dobrze rozumiem - kochacie się, chcecie ze sobą być, ona zaprasza Cię do domu, przedstawia rodzinie, znajomym, sąsiadom (!), a potem wpada przez to w zły humor? To niby dlaczego to wszystko robi?!

Według mnie szukacie dziury w całym. Chyba że za tymi kłótniami i "wyrozumiałością" kryją się jakieś trupy, o których nie piszesz. Stały związek to nie pasmo niespodzianek i fajerwerków, to normalne, że pojawia się przyzwyczajenie, rutyna. Można szukać pomysłów na wspólne spędzanie czasu, ale pewne rzeczy pozostają niezmienne.

Jest to problem każdego związku. Po prostu pewnych rzeczy nie da się ciągle robić, nie da się ciągle czuć tego samego. Związki przechodzą różne etapy. Z reguły od dużej ekscytacji do pewnego rodzaju spokoju, zrozumienia itp. Zaczyna zwracać się uwagę na rzeczy, których się nie wdziało, a to co było uroczę, może z czasem denerwować. Wychodzi wtedy jak czujesz się przy drugiej osobie, jak Ci się z nią rozmawia ect. Ale nie ma co liczyć na wieczne, wielkie uniesienia.

Kocham swoją dziewczynę. Myślę o niej przyszłościowo. Denerwuje mnie tyko w niej jedno zachowanie. Czasem mam wrażenie, że wzbudza we mnie zazdrość. Pierwsza sytuacja miała miejsce ponad pół roku temu. Wyjeżdżała do siostry na weekend. Zadzwoniłem do nie zapytać co u niej i powiedzieć, że kupiłem coś co chciał mieć. Po krótkiej rozmowie gdy tylko odebrała zaczęła mówić mi o jakimś chłopaku (razem siedzieli w samolocie). Opowiadała gdzie się wybiera, w jakim celu. Jak ma na imię, ile lat. Gdzie pracuje, czym się zajmuje. Na koniec z radością w głosie powiedziała, że wymienili się numerami telefonów. Nie mogłem tego dłużej słuchać i się rozłączyłem. Zaraz wyczuła, że coś jest nie tak. Pisała czy wszystko w porządku, czy coś się stało. Po chwili odpisałem jej, że sprawiła mi przykrość. Jadę specjalnie po pracy zrobić coś dla niej. Mówię jej o tym, a ona mi o tym chłopaku. Poczułem się zlekceważony. Przeprosiła mnie i przyznała rację. Bo postanowieniu się w mojej sytuacji poczułaby się tak samo. Nie zdawała sobie z tego sprawy. Po powrocie zaczęliśmy o tej sytuacji rozmawiać. Powiedziała, że ten gość ją chyba źle zrozumiał bo gdy zapytał się jej czy jestem z chłopakiem odpowiedziała, że nie. Chodziło jej, że nie jedziemy razem. Wiem, że do niej napisał, a ona mu nie odpisała. Wszystko sobie wyjaśniliśmy i było super do pewnego momentu. Niedawno wybraliśmy się razem do parku rozrywki. Bawiliśmy się przez cały sieć świetnie. Wspólna zabawa, radość, emocje, wrażenia, przeżycia, jedzenie. Wszystko było dobrze do ostatniego rollercoastera. Pech był taki że umieścili nas osobno w parach. Ja usiadłem z tyłu, a ona z jakimś chłopakiem trzy wagoniki wcześniej. Nie przeszkadzało mi to. Widziałem, że coś tam rozmawiają. Po zakończeniu jazdy wysiadłem z wagonika i zacząłem iść w jej kierunku. Widzę, że jest rozbawiona. Myślę sobie ciekawe jakie ma wrażenia z przejażdżki. Podchodzę bliżej i widzę, że mnie w ogóle nie widzi. Nawet nie szukała mnie wzrokiem. Słyszę jak mówi z uśmiechem Pa do tego chłopaka. Gdy jestem już przy niej słyszę od niej cytuję "Konrad wczoraj skakał na bungee. Przyjechał specjalnie na rollercoaster (najnowszy w tym parku), ale był nieczynny. Myślę sobie. O czym Ty do mnie mówisz? Kiedy Ty się tego dowiedziałaś? Przecież kolejka zaraz ruszyła. Byłem rozczarowany. Spodziewałem się jej wrażeń i słyszałem o tym chłopaku. Udawałem, że wszystko w porządku. Szybko jednak zauważyła, że coś jest nie tak. Momentalnie odechciało mi się wszystkiego. Postanowiliśmy wrócić. Była zaskoczona, że nie dałem jej prowadzić (zawsze pozwalam aby wracała). Będąc w samochodzie powiedziałem, że sprawiła mi przykrość. Zapytała czym. Odpowiedziałem, że nie mam ochoty rozmawiać. Nastąpiła cisza. Po pół godziny powiedziałem co mnie wkurzyło. Coś tam odpowiedziała, ale była zła, że nie chciałem z nią rozmawiać. Przez całą drogę nie odzywaliśmy się do siebie. Dopiero w domu zaczęliśmy rozmawiać. Zaczęła mnie przepraszać. Nie wiedziała, że tak to odbiorę i, że może mnie to zaboleć. Oczywiście zrozumiałą, że samej byłoby jej na moim miejscu przykro. Co robić w takich sytuacjach? Strasznie mnie to męczy. Na samą myśl się denerwuję.