Tak sobie myślę, że chciałabym to z siebie wyrzucić. Może jest gdzieś ktoś kto odczuwa to samo co ja, może.
Dla miłości rzuciłam wszystko, wyjechałam z miasta które było moim wielkim marzeniem. Postawiłam całe moje dotychczasowe życie na głowie i wolałam zamieszkać razem, niż być w związku na odległość. Tylko, że moi przyjaciele i znajomi nie mogli znieść faktu, że wolę sobie poukładać życie w obcym mieście i część z nich się ode mnie odwróciła. Druga wykruszyła się po czasie. Na początku wszystko szło dobrze. Nowe miasto, tylko ze z czasem zaczęłam się zmieniać. Z osoby, która zawsze miała towarzystwo stałam się kompletną samotniczką. Ciężko było mi wyjść do ludzi, nawiązać z kimkolwiek jakąkolwiek relację. Faktycznie mój narzeczony ma swoich znajomych, poznałam ich. Ale ciągle czuję tą przytłaczającą pustkę, bo nie mam z kim porozmawiać. Jasne, prowadzę jakieś rozmowy na Facebooku, ale brakuje mi tej drugiej osoby. Nie umiem się otworzyć. Więc ciągle siedzę z domu, raz na jakiś czas wyjdę z moim narzeczonym do jego znajomych.
Nie wiem co mogłabym zrobić by poprawić jakoś kontakty z ludźmi. Może któraś z Was ma dla mnie jakąś podpowiedź?
Ja również dla swojego faceta rzuciłam wszystko, urodziłam mu dwójkę dzieci, zamieszkaliśmy razem w innym mieście. Znajomi się ode mnie odcięli mimo, że ja zabiegałam o nich. Zapraszałam ich, interesowałam się nimi, ale to na nic. Obecnie nie mam znajomych, nie mam z kim wyjść, komu się wygadać. Jestem młodą kobietą, bo mam 23 lata, a czuje się jak staruszka choć patrząc na moją babcię to ma ciekawsze życie niż ja. Nie mam jednak żadnej rady dla Ciebie, bo sama sobie nie umiem pomóc.
