TOKSYCZNY,SOCJOPATA- JAK SIE UWOLNIĆ - Netkobiety.pl

Współczuję. Miałem to samo. W wersji żeńskiej. Ale najlepsze, że się z tego bagna wykaraskałaś. Brawo;-)

Boję się, że on mi da jeszcze popalić. Łączą nas sprawy zawodowe i niestety musimy się oglądać każdego dnia. Próbuję na wszelkie sposoby go omijać, nie wchodzić mu w drogę ale i tak się nie da. Gdy go widzę czuję się tak, jak by ktoś mi sztylet w brzuch wsadzał. Moja miłość przerodziła się w strach.
Wytresował mnie jak psa, który robił wszystko czego pan zapragnie. A boli to cholernie. Cieszę się, że wreszcie to zrozumiałam, choć ból jest nie do zniesienia.
Pół roku terapii u psychologa sprawiło, że otworzyłam oczy. Ale przez pół roku, mimo słów psychologa, że to zły człowiek, że nikt nie powinien tak traktować drugiego człowieka, że ma on skłonności socjopatyczne nie przekonywało mnie o tym. Psycholog jedno, a ja i moja głowa drugie. Cały czas wierzyłam, że on potrafi być dobry, że mimo, że wszyscy inni są dla niego źli i beznadziejni, to ja jestem tą , która sprawi, że on będzie dla mnie najlepszy. Dla całego świata mógł być draniem, a ja i moja wybujała wyobraźnia i fantazja podpowiadały- dla Ciebie może być boski , a inni się nie liczą.
Zero empatii z jego strony w stosunku do wszystkich. Mógł podejść do każdego i powiedzieć, że jest debilem, grubasem itp. Matce swojej powiedział , że ją zabije i dopiero gdy mi powiedział, że zastanawia się jak wygląda człowiek, któremu poderżnie się gardło, zaczęłam się bać.
On coś wymyślał i w to wierzył.
Najgorszy żal mam do siebie, że mu zaufałam, że od początku nie uciekłam. Po półtora roku znajomości gdy mu powiedziałam, że podejrzewam, że ma coś z psychopaty, powiedział, że wie o tym. Niczego się nie wypierał. Wiedział , że jest świetnym manipulatorem, że potrafi niszczyć innym. Tylko to sprawiało mu przyjemność

Och, to tak jak moja ex! Ja wierzyłem, że mimo świństw mnie kochała.. Znajomi jedno, ja drugie.
Uciekaj. Jak najdalej. Zmień pracę. Inaczej sama świadomość, że jest w pobliżu sprawi, że popadniesz w psychozę.

To nie takie proste. Tutaj mam bardzo dobrą pracę i wiem, że lepszej w moim mieście nie dostanę. Mam swoje mieszkanie, dziecko ma swoją szkołę, koleżanki, przyjaciół. Nie zrobię tego nam mimo strachu jaki jest we mnie. Nie wywrócę całego świata dziecko za to, że mama ulokowała źle uczucia.
Moja psycha jest wywalona na amen, ale resztkami sił chodzę do pracy, udaję, że wszystko gra, chociaż to  co czuję jest nie do opisania.

Kontynuuj terapię. Bardzo jej potrzebujesz.

Na tą chwilę myślę, że on znów zamknął się w sobie tak jak potrafi, np. na kolejny miesiąc, a po miesiącu albo będzie palił głupa i myślał, że wrócę ponownie, albo wpadnie w szał. Chyba, że w tym czacie znajdzie kolejną ofiarę. Choć nic o takowej nie wiem.
Na tą chwilę próbuję mu schodzić z drogi . Zamiast skupić się na pracy zastanawiam się jak nie minąć go na korytarzu, jak przyjść do pracy abyśmy się nie zobaczyli, jak z niej wyjść by się nie minąć. Nie chodzimy do swoich działów. Wszyscy patrzą na nas jak na debili, bo jak było dobrze Pan przychodził do mnie na śniadanie, na kawę, teraz cisza. Gdy wpadnę na niego, powie mi - cześć, ale z takim wściekłym, zwierzęcym wzrokiem. Nie wiem czy wiecie jak wyglądają oczy psychopaty- ale on takie ma. Gdy był w fazie dobroci jego oczy robiły się łagodne. W fazie gniewu wygląda strasznie. Ale tylko ja potrafię rozpoznać jego humor.

Na tą chwilę się uspokoiłam wewnętrznie. Nie siedzę przy telefonie jak pies, który w sekundzie musi odebrać lub odpisać na sms, bo gdy nie odebrałam telefonu i oddzwoniłam po 5 minutach była kara- tydzień milczenia.
Nie potrafię sobie wybaczyć tej swojej bezmyślności, swojej głupoty. chciałabym wywalić cały ten żal, który we mnie siedzi, ale boję się, że gdyby to forum trafiło w jego ręce to po tym co bym tu napisała rozpoznałby mnie w minutę, bo tylko chory człowiek potrafi się tak zachowywać. A naiwny i zakochany potrafi się tak podporządkować i uwierzyć, że wina leży w niej.

To bardzo przykre co piszesz. Najbardziej destrukcyjnie działa świadomość, ze  raz był cudowny a raz okrutny. Czlowiek walczy ze sobą, walczy ze wspomnieniami. Boli go To, ze ktoś, kto tak nas adorowal, jednocześnie potrafi niesamowicie zranić. Trzymaj się ciepło..

Dziękuję Ci za ten temat. Tkwię w takim durnym układzie od trzech lat a może i od 20-stu. Moja wielka pierwsza miłość ideał mężczyzny. Nie wyszło moja mama się wtrąciła on odpuścił ja też. Taki nie zamknięty rozdział. Potem poznałam męża fajny facet nic do zarzucenia ale tak jakoś nie to. Nigdy męża nie zdradziłam pogodziłam się z losem i tak tkwiłam dzieci fajniutkie mieszkanie praca codzienne kłopoty,wzloty i upadki. Rutyna. Dzieci dorosły mają swoje towarzystwo koleżanki kolegów mąż pracuje ja też mijamy się .Norma . A wokół mnie pustka wszyscy moi znajomi odeszli nigdy nie prowadziliśmy życia towarzyskiego bo mąż nie lubi .A jaj obudziłam się sama. I tak się zaczęło .Na komunikatorach internetowych znaleźliśmy się .Takie zwykłe rozmowy o niczym. I raptem wszystko jakby inne,miałam dla kogo funkcjonować o kim myśleć otworzyliśmy te dawno nie zamknięte drzwi.Nie chce wchodzić w szczegóły ale od trzech lat tak tkwię w związku nie związku bez nadziei i przyszłości ani zostawić nie mam siły ani tkwić .Jak przeczytałam twoja historię to pasuje jak ulał miesiące milczenia a potem jakby nigdy nic i oczywiście moja wina a jeśli udowodnię że nie tzn że się źle zrozumieliśmy. Teraz mamy etap CISZY. Ja już tego nie przeżywam aż tak, mam przyjaciół otworzyłam się na ludzi i nowe lub stare znajomości zrobiłam prawo jazdy studia szukam zajęcia uciekam od rozpaczy.Bo Kurde Kocham Tego Gnoja. Ale żyję raz lepiej raz gorzej .Teraz dzieli nas 2000 km. I dobrze. On układa sobie Zycie po swojemu .Nawet Szkoda mi tej kobiety Ja mam dom i oparcie w bliskich mi ludziach. Oby i ona miała bo ten rollercoster uczuć z Nim to masakra. Nie wiem co będzie dalej. Zrozumiałam w czym tkwię będę próbować z tym walczyć. Dziękuje Ci i życzę siły. Tobie i sobie.