Moja córka kradnie nie dajemy sb z nią rady - Netkobiety.pl

Zabierz córkę do psychologa lub psychiatry dziecięcego.
Tam dostaniesz profesjonalną poradę.

Zastanawiam się nad tymi kradzieżami... czy córka dostaje od Was jakieś pieniądze? Jaką macie ogólną sytuację finansową?

Pytałaś ją, dlaczego kradnie?

@smerfetka -- nie dasz rady; idź do kogoś po pomoc; trzeba konsekwencji, układania dziecka, stawiania granic, oddziaływania na niego; awantury nie pomogą, kary nie pomogą; przywilejami można oddziaływać; to będzie trudne

Oglądnij na yutubce filmy "Kochanie zabijamy dzieciaki".

Ponoszenie konsekwencji to nie to samo, co kary.

Konkretnie - jak mój syn zwinął jakoś właśnie w 3 klasie parę groszy (20 chyba zł) ze stołówki szkolnej, to potem przez miesiąc pracował na te 20 zł, pomagając paniom sprzątającym stołówkę przy np. wkładaniu krzeseł na stoliki do mycia podłóg, a nie dostał lania paskiem ani nie pisał 100 razy "nie będę zabierał 20 zł ze stołówki". Konsekwencja - chcesz mieć kasę, musisz zarobić, a jak wziąłeś "zaliczkę", to musisz oddać ------- kara - wziąłeś kasę, nie wyjdziesz z domu przez miesiąc, ale nic tego nie wyniknie oprócz jedynie może Twojego narzekania na wrednych starych, co dają Ci szlaban za nic.
Oczywiście, "starzy" 20 zeta w imieniu syna oddali, żeby nie było Przy pełnej współpracy szkoły

Swoją drogą, ja osobiście mam na koncie pisanie po 100 czy 200 razy "nie będę gadać na lekcji". Oprócz tego, że nauczyło mnie to, jak zgrabnie używać kalki ołówkowej, żeby nikt się nie zorientował, to nic poza tym. Gadałam dalej

Przychylam się do zdania bbasi, że córka może w ten sposób próbować zwrócić na siebie uwagę. To jest dosyć częsty mechanizm - dzieci, które czują się niezauważane, a nie potrafią wprost tego nazwać, a przecież zwykle nie potrafią, zupełnie instynktownie zachowują się taki sposób, że ta uwaga siłą rzeczy zostaje na nie skierowana.

Kiedy spędzacie z dziewczynką czas, to jak to wygląda, co robicie, kto jest inicjatorem? Czy ona ma szansę czuć się wtedy ważna, kochana, zauważona? Czy w ogóle dostaje wystarczająco dużo czułości i Waszej uwagi? Czy robicie cokolwiek, aby zaistniałą sytuację poprawić? Bo mam nadzieję, że zdajecie sobie sprawę z tego, że krzyki czy nieprzemyślane kary zupełnie nie spełniają swojego zadania, a jedyne co robią, to wywołują lęk, a nawet poczucie krzywdy? Chodzi o to, że dziecko nie ma czegoś nie robić albo zachowywać się w określony sposób ze strachu przed gniewem rodziców czy karą, ale dlatego, że rozumie (oczywiście na miarę swojego wieku) pewne zasady, jakie obowiązują wśród ludzi. To jest właśnie rola i zadanie dla mądrego wychowawcy, czyli między innymi rodzica.

Kary, jeśli są stosowane, przynoszą skutek, ale pod warunkiem, że są w jakiś sposób związane z wyrządzoną szkodą, a samego dziecka bezmyślnie nie upokarzają. Ponadto dziecko powinno zostać wcześniej uprzedzone jakie będą konsekwencje takiego czy innego zachowania. Jeśli przewinienie jest niewielkie i nie wyrządza nikomu dotkliwej szkody, to - moim zdaniem - za pierwszym razem spokojnie można sobie odpuścić i z dzieckiem porozmawiać (ale nie moralizować i nie zrzędzić, bo to nie działa), a jednocześnie uprzedzić, że powtórzenie się określonej sytuacji skutkować będzie konkretnymi reakcjami. Potem należy być konsekwentnym.

Oooo... I to jest właśnie dobra ilustracja dla tego, o czym napisałam - była szkoda, to należało dziecku naświetlić, że pieniądze się z nieba nie biorą, a trzeba sobie na nie ciężko zapracować. Kara powinna być powiązana z przewinieniem, wtedy ma sens, bo czegoś małolata uczy, czyli tak, jak tutaj miało to miejsce.