Moje demony, chodząca pożoga - Netkobiety.pl

Te w miarę spokojne życie też było iluzją, po prostu przymykałam oczy na wiele spraw, wiele innych ignorowałam, tak, bałam się konfrontacji z rzeczywistością. Mój ex zdradzał mnie, w wielu kwestiach miał mnie gdzieś, nie liczył się z moim zdaniem i uważał, że to ja jestem egoistką, ponieważ się od niego odsuwam i nie okazuje mu czułości takiej jak kiedyś. Jego podsumowanie naszego związku - "No zjeb*łem" i koniec refleksji, poszedł do innej, ale to lepiej dla mnie.
Uciekam od wielu lat, popełniłam masę błędów w życiu, powoli część naprawiam, nie wiem z jakim skutkiem, bo jestem na początku drogi, inne ignoruję ale wiem że i tak konsekwencje ich mnie dopadną. Żyję w takim kotle, chcę z niego wyjść, ale nie umiem...

Mam problem z oceną własnej wartości, posiadam masę kompleksów i kompletnie brak mi pewności siebie, mimo iż wiem że jestem ładna, mam figurę której zazdrości mi wiele osób, ale to nie wystarczy, ciągle czegoś mi w sobie brak. Ex był pierwszym chłopakiem, który zwrócił na mnie uwagę, miałam wtedy 17 lat. Zawsze byłam cicha i zamknięta w sobie, bałam się bliższego kontaktu z ludźmi, potrafiłam się otworzyć na maks jedną osobę i tak, z toksycznej relacji z ówczesną przyjaciółką przerzuciłam się na toksyczną relację z nim.
Ten związek, przez ostatnie lata niewiele mi dawał, złudne poczucie że ktoś mnie chce, że jestem dla kogoś ważna, mimo iż nie byłam karmił mnie słodkimi słówkami, komplementami, obietnicami, a ja to łykałam i jedyne co dostałam to rozczarowanie, kolejne i kolejne. W końcu nienormalne stało się dla mnie normalne i nawet tego nie zauważyłam.
Ja tak na prawdę nie wiem jak to jest być z kimś innym, nie mam porównania, bałam się nowego, samotności i trwałam tak latami. Parę razy się rozstawaliśmy, ale jak on tylko zaczął się interesować jakąś inną, to ja jak ten pies ogrodnika leciałam do niego. Teraz się uparłam, wiem że nie mogę wrócić, jest lepiej niż na początku, ale mam huśtawki ciągle i strasznie boję się nowego życia.

Przeczytaj to, co sama napisałaś. Dużo w tym strachów, rozczarowań i myślenia życzeniowego, za którym ukrywałaś siebie i wszystkie swoje strachy i bolesne rozczarowania.
Świetnie rozumiem to, że nigdy nie byłaś sama i w związku z tym nic dziwnego, że obawiasz się nieznanego, bo jak tu żyć w pojedynkę, gdy zawsze ktoś obok był. Nawet jeśli była to obecność pozorna. Jeszcze te obawy przed nowym, nieznanym podrasowujesz niskim poczuciem własnej wartości, co w sumie daje bolesną  mieszankę "nikt mnie nigdy nie pokocha". Niskie poczucie własnej wartości niewiele ma wspólnego z tym jak teraz wyglądasz, jak wiele osiągnęłaś. To coś, co powstaje na bardzo wczesnym etapie rozwoju, gdy jesteśmy jeszcze małymi dziećmi. Żeby zyskać bardziej adekwatny obraz siebie trzeba się będzie przyjrzeć uwaźnie temu, co stało się w Twoim życiu dawno temu w relacji z bliskimi Tobie osobami, że dzisiaj wiążesz swoje życie z osobami, które nie interesują się Tobą, Twoim wnętrzem, potrafią Cię krzywdzić a Ty nadal masz nadzieję, że zdobędziesz ich miłość. Nie uważam, że terapia u dobrego psychoterapeuty jest panaceum na wszystko, ale Tobie może bardzo pomóc. Śmiem twierdzić, że jeśli nie skorzystasz z pomocy specjalisty, to prędzej niż później znajdziesz się w tym samym, dobrze znanym miejscu.

Nie jest to dziwne, że tak czujesz. Może minęło wiele lat, ale przy kimś, przy kim tkwiłaś, a nie rozwijałaś się. Nie zrezygnuj tylko przypadkiem z aktywności, które dobrze na Ciebie działają i na które masz czas - nie od razu poczujesz, że możesz czuć się dobrze sam na sam z książką czy na tym basenie Musisz przywyknąć i zrozumieć, że ziejącej pustki koło Ciebie nie musi być, bo choć przywykłaś do tego, że zapełniał to miejsce ktoś inny, to jesteś w stanie zapełnić je sama i do tego wpuścić nową osobę. Może to śmiesznie zabrzmi, ale najlepiej, kiedy ktoś Cię dopełnia, kiedy Ty już jesteś pełna