Jak pomóc osobie chorej na depresję? - Netkobiety.pl

to trzymaj się od gościa z daleka, bo tylko pogłębisz jego stan! Zajmij się leczeniem siebie. To jest twoja wizja uszczęśliwiania drugiego człowieka, nawet jeśli uważasz, że gość jest o krok od zmarnowania życia, to w dalszym ciągu nie upoważnia cię do narzucania swojego systemu wartości, drugiemu człowiekowi, który jest w depresji.

Jeśli ci naprawdę zależy na tym człowieku, to po rozmawiaj z matką, rodzeństwem, innymi przyjaciółmi, by dotarli do niego, by namówili go na leczenie, tak jak z grypą idzie się do lekarza, tak z depresją do psychologa, psychiatry.

karmelowa_truskawko, jedyne, co mozesz zrobic, to sprubowac przekonac go do podjęcia leczenia. Niech po prostu idzie do lekarza, chocby pierwszego kontaktu, i powie, co mu dolega. Tylko tyle i az tyle.

O kurczę, naprawdę szybko wyciągacie wnioski. Mój post zabrzmi teraz jakbym się tłumaczyła ale trudno Pierwszy post w tym temacie był strasznie chaotyczny, pisany naprędce pod wpływem emocji tuż przed zajęciami
Nie chcę narzucać swojego systemu wartości, nie chcę nikogo uszczęśliwiać na siłę. Od znajomego trzymam się naprawdę z daleka, jest to znajomość internetowa Dlatego możliwość pomocy jest skrajnie ograniczona. Sporo rozmawiamy i suma summarum większość naszych rozmów sprowadza się do tego, że on wielu rzeczy zrobić nie może (nie chce) bo ma depresję, nie czuje się szczęśliwy ale tego nie zmieni bo... ma depresję, chce sobie kogoś znaleźć ale tego nie zrobi bo... ma depresję.
Kontaktu z jego rodziną nie mam, poznaliśmy się przez internet i wydaje mi się że jest to jakaś próba wyjścia z tego stanu. Każdy potrzebuje rozmowy, świadomości że jego stan kogoś interesuje, on to realizuje poprzez taką skrajnie daleką znajomość z kimś w gruncie rzeczy obcym. Ale często przed obcym łatwiej się otworzyć. W 'realnym' życiu od znajomych się odsunął, nie wiem jak jest z rodziną. Chłopak problem widzi, na pewno jest świadomy tego w jaki sposób się depresję leczy. Jak mi napisał, nie chce jednak podjąć leczenia bo uważa, że jest w stanie z depresji wyjść samemu. Ma zamiar czekać, aż mu przejdzie. I tu powstaje problem natury dwojakiej   Nasza relacja jest czysto koleżeńska, prawie się nie znamy, miło po prostu spędzamy czas pisząc do siebie i jako znajoma powinnam po prostu pominąć aspekt depresji i cieszyć się tą zwykłą relacją jaką mamy. Był temat nastroju, porozmawialiśmy, on nie chce nic robić, ok, idziemy dalej.
Nie wiem czy mam umiejętności do bycia pomocną, mam jednak nadzieję że troszkę ich posiadam Nie chcę wpływać na jego życie, nie chcę kontrolować (od razu nadinterpretowaliście to co napisałam, owszem, kontroluję, ale kontrola skupia się na moim życiu, innych staram się nie ruszać albo ruszać bardzo delikatnie, wiem jakie mam problemy i naprawdę daję sobie z tym radę w głowie pojawia się myśl, zauważam to i jej nie realizuję). Nie staram się go namówić na leczenie, nie piszę że ma problem, nie oceniam, nie wywieram żadnej presji, nie wpędzam w poczucie winy, nie mówię że marnuje sobie życie. Takie elementarne rzeczy ogarniam Po prostu gdy w naszych rozmowach pojawia się temat nastroju (z jego inicjatywy dość często) nie wiem co mam robić. Swoje już powiedziałam na samym początku (że wg mnie terapia mogłaby rozwiązać jego problemy), opowiedziałam o swoich doświadczeniach i tyle. Ale w kółko krąży w jednym temacie i aż mnie bierze ochota po prostu mu powiedzieć, że to jest jego życie i jak sam się nim nie zajmie to nikt tego nie zrobi za niego. Oczywiście tego nie mówię. Z jednej strony jestem znajomą a z drugiej za rok będę sama się 'użerać' zawodowo z takimi osobami, kończę medycynę, ten problem u lekarza pierwszego kontaktu jest bardzo częsty. Na zajęciach mówią nam tyle aby takim pacjentom sugerować wizytę u psychologia, wystawić skierowanie do poradni zdrowia psychicznego, wiadomo jak ludzie reagują na tego typu sugestie (naprawdę niezbyt dobrze), lekarz ma czyste sumienie bo zrobił to co zrobić powinien a pacjent nadal z problemem jest. Zrozumcie moje położenie, sumienie, moje 'zawodowe' przyzwyczajenia nie dają mi spokoju, nie pozwalają mi po prostu odstąpić od tematu i iść dalej (to trochę tak jakby ktoś leżał na ulicy a ja bym miała przejść dalej) Nie chcę robić mu krzywdy i wtrącać się w nie swoje sprawy. Naprawdę. Czuję jednak frustrację że tak niewiele mogę zrobić, również w przyszłości, w pracy zawodowej. Nadal problem depresji jest skrajnie bagatelizowany przez lekarzy, zajęcia z psychologii są wyśmiewane, na psychiatrii pokazują nam rubryczki jakie musi spełniać pacjent aby dostać którąś diagnozę. Mam wrażenie że co druga osoba, którą spotykam ma depresję... I naprawdę NIC zrobić nie mogę?

To że sama mam problemy to wiem, zajmuję się tym dość intensywnie i widzę postępy, wiem że moje problemy nie są duże O terapii myślę, zajmę się tym jak pozdaję ostatnie egzaminy i przeprowadzę się na stałe do miasta, na razie pozostaje mi czytanie książek psychologicznych, autoterapii, podręczników akademickich. Potraktuję to jednak jako formę rozwoju osobistego. W tym momencie szukam rzetelnej informacji co mogę zrobić, również w przyszłości zawodowo czy wśród bliskich. Sama psychologia mnie bardzo interesuje i myślę o tym aby kształcić się dalej w tym kierunku (aby lepiej wykonywać swoją pracę, obecnie wiedzę mam niewielką nad czym skrajnie ubolewam).

Proszę, nie wyciągajcie tak szybko i tak daleko idących wniosków. Chociaż może to ja powinnam się nauczyć pisać na forum?

A ja tam nie bardzo rozumiem, czemu nie powiesz/napiszesz mu (nie wiem jak tam gadacie przez ten internet) po prostu swoich prawdziwych, naturalnych myśli? Przecież nic obraźliwego w nich nie ma, żebyś musiała się kryć ze swoim zdaniem.
Co innego, jakby to było tak, że facet gada sobie o pogodzie, a Ty nagle wyskakujesz jak Filip z konopi z jakimiś pouczeniami dla niego, co sie powinno robić, jak się ma depresję. Tutaj tak nie jest, on sam zaczyna temat swojego życia/nastroju. Mówi jak się źle czuje, jak mu się życie wali etc. No to sam prowokuje, zeby coś odpowiedzieć. Jak nie chce słuchać porad, to po prostu może na ten temat nie wchodzić, prawda? Jak ktoś ma jakiś temat, że nie chce o nim słyszeć, to nie zaczyna sam z siebie o nim mówić. Jeśli tak robi, to musi być przygotowany też na uslyszenie opinii tej drugiej osoby. Chyba, ze to osobnik z rodzaju, co sam lubi gadać, a nie chce interakcji i wysłuchania drugiej strony - od takich się lepiej trzymać z daleka moim zdaniem
Najlepiej więc mówić, co się myśli, ja sie tak już przekonałam, ze tak jest zwykle najlepiej (przynajmniej na prywatnym gruncie ). Żadne tam dopasowywanie się do kogoś, udawanie, że się zgadzasz, choc sie nie zgadzasz itp. A ludzie tak na prawdę szanują bardziej drugą osobę wtedy, jak ona ma swoje zdanie, niż jak chowa głowę w piasek, byle innych nie urazić. Wszystko oczywiście trzeba grzecznie i delikatnie, ale jednak własne zdanie powiedzieć, jakie by nie było. O ile to nie jest oczywiście coś chamskiego, złośliwego, ciągnącego w dół, to każda opinia jest dobra, wypowiedziana jako swoje własne zdanie, nie jak jakaś "prawda absolutna", ale po prostu zwykła opinia. Warto też podać jakieś argumenty za nią, jeśli Ci zależy, aby to wywarlo jakieś wrażenie. Natomiast co do tego, czy druga osoba się z nami zgodzi i czy przyjmie nasz punkt widzenia - tu się nie można spodziewać niczego, bo też każdy jest inny, ma inne doświadczenia życiowe, inny stan wiedzy etc. Więc też trzeba być przygotowanym, że mimo mówienia, co się myśli, to inny człowiek i tak będzie myślał swoje Choć czasem coś drgnie, czasem tego nie widać, a warto jednak "drążyć skałę". Może jak mu to samo powie jeszcze ktoś inny, to dopiero będzie efekt? Albo jak sam doświadczy pewnych rzeczy. Więc nie można sie nastawiać na zmienienie czyjegoś zdania, jakkolwiek warto próbowac, jeśli cel jest szlachetny I nie ma co dusić w sobie pewnych spraw, udawać, że zgadzasz się z rozmówcą. Jeśli jesteś do swojego zdania przekonana, to mów o tym, a się nie przejmuj. I w poczucie winy też nie daj się wpędzać, bo facet jest dorosły, co zrobi ze swoim życiem - jego interes, Ty możesz najwyżej tyle zrobić, ze mu pokażesz inny sposób myślenia, inną opinię na pewne tematy.

Widzę dwa problemy.

Podstawowym, choć niejako obok zaproponowanego tematu, na który wcześniej zwróciłam (i nie tylko ja) uwagę, są Twe problemy z samą sobą. Skąd o nich? Ze zdań o potrzebie kontroli, o myśleniu, że "nie mogę pozwolić na to, by ktoś marnował swoje życie i szczęście, na które zasługuje" (słowo "znów" "w zdaniu "Wg mnie depresję leczy się po pierwsze poprzez psychoterapię a po drugie poprzez leki, sama tak bym zrobiła gdybym znów chorowała na depresję." jest przypadkowe, pomyłką?), o przerażeniu, gdy uświadamiasz sobie swą bezsilność w zetknięciu z chorobą, o zbyt wielkim przejmowaniu się problemem depresji.
Drugim, zdecydowanie prostszym do rozwiązania, jest brak wiedzy na temat pomocy osobom z depresją.

W tym pierwszym pomocnym jest psychoterapia poprowadzona przez doświadczonego psychoterapeutę.
W tym drugim - kilka sposobów. Jednym jest... wizyta u psychologa/psychoterapeuty/psychiatry, mającego nie tylko wiedzę, ale też umiejętności postępowania z osobami chorymi na depresję; od nich można otrzymać bardzo szczegółowe wskazówki. Innym - przeczytanie mądrych książek poświęconych temu zagadnieniu (zachęcam do lektury książki napisanej przez Deborah Serani - psycholożki, samej chorującej na depresję - "Życie z depresją"), jeszcze innym - poszperanie w sieci, w niej kopalnia rzetelnych informacji. Wśród różnych wskazówek na plan pierwszy wybija się "Być z tą osobą" (i owo 'bycie' jest dla niektórych najtrudniejszym zadaniem) oraz

Wybacz, ale z tym zdaniem się nie zgodzę. Nawet jeśli dużo na ten temat czytałaś, nawet jeśli sama chorujesz, to nie wiesz bynajmniej wszystkiego. Są różne odmiany tej choroby. Ja znam osobę, dla której takie pisanie sobie przez neta przy depresji to jest szczyt wysiłku, o jakim ta osoba nawet by nie pomyślała. Jak ktoś nawet nie ma ochoty wstać z łózka, nie będzie się mył, jadł, zmieniał ubrań itp... Co nie znaczy oczywiście, że osoby z łagodniejszą postacią nie cierpią również. Tyle, że po prostu też nie możesz twierdzić, że o tej chorobie dużo wiesz, bo jeśli nawet sama chorujesz, to nie byłaś nigdy w skórze innej osoby, która inaczej depresję przechodzi. Depresja to jest choroba związana z psychiką i każda psychika jest inna.

To są porady na tylko jeden z rodzajów depresji i to na jeszcze depresję bardzo lekką.

Tu masz rację. Nie myśli racjonalnie, tylko myśli tak, jak mu choroba każe. Na to wpływu większego nie masz, choć możesz mu zawsze pokazywać inny sposób myślenia, bardziej pozytywny.

OK, to rozumiem teraz Twoje powody. Choć moim zdaniem trochę przeceniasz własną rolę w tej relacji. Wątpię, żeby on poprzez taką zwykłą rozmowę na prawdę się mógł pozbyć lęku i "marazmu". To bardziej może działać na zasadzie, że czuje się ważny dla kogoś.
Tylko, trochę mnie tu zastanawia. Czy Ty aby tego chłopaka na prawdę lubisz, uważasz za przyjaciela? Znajomość z nim coś Ci daje? Czy aby to nie jest znajomość z litości... Bo to by było chyba najgorsze. Przyjaźnić się z kimś z litości i poczucia, że o, ja będę taką Matką Teresą, co biedakowi pomoże. Jak to się wyda, to chłopakowi będzie jeszcze ciężej, niż jakby nigdy nikogo nie było.

Dobrze robisz wg mnie, że jesteś i wysłuchasz po przyjacielsku. Mimo wszystko, ja uważam, ze w prawdziwej przyjaźni, czy nawet koleżeństwie, obie osoby powinny startować na pozycji równy z równym. Nie chciałabym ja osobiście się przyjaźnić z kimś, co żyje moimi problemami, nadmiernie nade mną się użala i choć by chętnie coś ta osoba mi powiedziała, to gryzie się w język, bo ja mu się wydaję "taka biedna", trzeba chuchać i dmuchać itp... Tzn. wiadomo, jak ktoś ma depresję, czy ogółem delikatną psychikę, to nie można gadać byle czego, za wiele się wtrącać z radami i mówić mu jak ma żyć, zresztą ogółem do każdego człowieka sie to odnosi. Mnie tylko jakoś tak trochę tu razi, że zamiast pogadać z nim tak delikatnie o tym, co sama myślisz, jak Ty się czujesz z tym wszystkim, to musisz w sobie dusić własne myśli, by go nie urazić i musiałaś tutaj wątek założyć dopiero. Mam wrażenie, że on tylko gada i zalewa Ciebie własnymi problemami, a Ty ze swojej strony nie masz możności uzewnętrznienia się takiego samego. I ta relacja mi sie wydaje przez to taka "nierówna". Trochę jakabyś Ty była jego matka, a on małym dzieckiem. Albo Ty terapeutką, on pacjentem. No nie wiem, może sie mylę, takie mam po prostu ja wrażenia, jak to czytam.

Rozumiem Cię, bo trudno patrzeć na to całe cierpienie na świecie. Zwykle wcale niezasłużone. Ale taki już jest ten świat. Nie da się go naprawić i żeby każdy był szczęśliwy, żeby nie było chorób, wojen, niesprawiedliwości itp... Ty masz swój mały kawałeczek świata do naprawy tylko. Masz ludziom pomagać, ale pomagać na tyle, na ile jesteś w stanie. A jeśli nie jesteś w stanie, to musisz się z tym pogodzić. Ja bym też chętnie pomogła ludziom, całemu światu, zwierzętom, dzieciom itp. Boli serce, że jest tyle cierpienia. Ale ja nie jestem Bogiem. Ty też nie jesteś. Świata nie zbawisz. Trzeba jakoś się z tą myślą pogodzić i nie ma rady.