Bliska śmierci, a ja radosna. - Netkobiety.pl

Rak to cholerstwo. Zabral mi pare osob. Wspolczuje babci. Jesli nadal jest swiadoma, mow do niej. Odwiedzaj, gadaj, popraw poduszke, zrob cos dla niej.

Myslenie o tym, co bedzie za dzien, tydzien, miesiac, jest bez sensu. Ty tego nie wiesz, babcia tego nie wie tym bardziej. Ciesz sie kazdym momentem z babcia, bierz kazdy dzien, jakim jest. Inaczej zamartwiasz sie niepotrzebnie. Wkladasz sobie niepotrzebne ciezary na ramiona. Po co? Babcia potrzebuje pozytywnej energii wokol siebie, by ja wzmacniala w walce, a nie przygnebionych twarzy wokol.

Jezeli jej stan jest stabilny, to znajdz w tym pocieche. Babcia lezy cale dnie? Nie da sie jej lozka przesunac do okna, by mogla patrzec na swiat za nim? Albo skombinowac takiego lozka z pilotem, co mozna oparcie regulowac? Moze ktos ma na jakims allegro takie lozko po kims za pol ceny? Moja tesciowa takie miala, tyle ze bylo wypozyczone od tutejszej sluzby zdrowia ( jestem w IRL), poki nie umarla teraz w lipcu.
A mi teraz umarla babcia stulatka ( pogrzeb byl w czwartek) i wiem, ze miala takie lozko. Moge zapytac ciotki, co chce z tym zrobic, jesli chcesz? Babcia zyla na Pomorzu, a Ty gdzie jestes?

Mieszkacie w bloku czy w domku? Na parterze czy jest tez jakis balkon? Nie da sie skombinowac jakiegos wozka inwalidzkiego dla babci, by mogla czasem posiedziec na swiezym powietrzu? Zamiast myslec, co bedzie jutro, pomysl o tym, co mozesz zrobic dla babci dzis. Skup sie na ulatwieniu zycia babci, tego, co jej zostalo- bardziej to wszyscy razem z babcia docenia niz Twoje zamartwianie sie.

Czlowiek sie poza tym lepiej czuje sam ze soba, gdy robi cos dobrego dla innych. Na tym sie skup, a sama poczujesz sie lepiej :-). Chciec to moc. Nadzieja matka glupich, ale lepiej miec matke niz byc sierota :-).  Czlowiek bez nadziei jest biedny. Popraw zycie babci, na ile mozesz, a moze pewnego dnia cos drgnie. Moze wzmocnisz wole walki babci z ta choroba. A cuda sie zdarzaja, bo przeciez ludzie potrafia nawet po spiaczce sie obudzic. Poty zycia, poty nadziei. Trzymaj sie i nie poddawaj sie, dla siebie i dla babci. Powodzenia.

Oczywiscie, ze masz uczucia. Kazdy inaczej to przechodzi. Wiem czym jest rak moja mama chorowala 5 lat i niestety zmarla tak mlodo majac 47 lat. To bylo 2 lata temu, a mimo ze zdawalam sobie sprawe, ze jej stan jest ciezki to mialam taka reakcje obronna, ze i tak wmawialam sobie, ze wyzdrowieje. W sumie i tak nikt otwarcie o smierci nie mowil, tata tez mowil w kontekscie, ze mama wroci do domu mimo ze stan byl zly liczne przerzuty i lekarze mowili otwarcie. No ale sam chcial wierzyc lub nie chcial mnie martwic bo widzial ze nie dopuszczam tego do swiadomosci. Ja mialam wyrzuty sumienia bo przed smiercia jak mama byla jakos prawie 2 tygodnie w szpitalu to odwiedzilam ja tylko raz i nie zajmowalam nia jak inni. To wlasnie byl chyba ten moj mechanizm wyparcia. Potem bylam przy niej drugi raz gdy juz umierala i gdy wujek sciagnal nas nie bylo juz czemu zaprzeczac. Zalowalam ze wczesniej mnie przy niej nie bylo ale potem sobie wybaczylam. Nie robilam tego z egoizmu ale z bolu. Na pewno teraz zrobilabym inaczej chcialabym byc przy niej i ja wspierac bo na pewno bylo jej bardzo ciezko ale czasu sie nie cofnie. Masz uczucia ale to u Ciebie tez na pewno mechanizm obronny. Duzo sily i dbajcie o siebie wzajemnie. Wiem jaki to bol... Przytulam.

Niestety to już koniec, babcia zmarła, a teraz mam taką refleksję jaka byłam głupia, że nie poświęcalam wiecej czasu. Chociaż obok babci było dużo rodziny, więc myślałąm, że "po co tam i ja", ale teraz źle się ze sobą czuję. Człowiek myśli, że jeszcze ma dużo czasu, że teraz nauka, studia, dom, ale za chwilę udowodni na co go stać. A tu koniec. Nie ma więcej dni. Szczerze  się przyznam, że nie lubiłam jej odwiedzać po operacji, bo nie umiałam już z nią rozmawiać, była bardziej otępiała, bez uczuć, bez humoru, a ja głupia czasem miałam do niej żal, że na mój widok się nie usmiecha, że może woli kogoś innego z rodziny, inne wnuczki. Dopiero teraz do mnie dotarło, że ona była chora, że widząc mnie przypominały jej się pewnie te dobre chwile (bo byłam tą wnuczką, która wpadała i gadała po parę godzin w kuchni, zawsze w dobrych okolicznościach) i to jej zachowanie było spowodowane bólem jaki odczuwała, może złością.  Żałuję, że nie zrobiłam więcej, że nie zapytałam jej co by chciała, tylko wkurzałam się na jej zachcianki. Żałuję, że nie spytałam o wiele rzeczy, o które teraz bym zapytała i nie wiem czemu nie zrobiłam tego wcześniej. Te lata razem minęły tak szybko, nie wierzę, że to koniec. Miała być na moim ślubie itp, itd. Miało być inaczej. Dziękuję za te miłe słowa otuchy i również trzymam za Was kciuki :* mam nadzieję, że kiedyś spotkamy się wszyscy w niebie z tymi, których straciliśmy, bo to nie może być koniec.

Doris
Tak mi przykro z powodu śmierci Twojej babci. Pielęgnuj o niej dobre wspomnienia.
Napisałam do Ciebie maila.
Ściskam