Blagam, naprawde BLAGAM o pomoc. Jak żyć bez miłości? - Netkobiety.pl

Posłuchaj, znalazłaś się w ciężkiej sytuacji i masz prawo się bać. Tu na pewno znajdziesz pomoc i zrozumienie.
Odnośnie rodziny, współczuję, jeśli jednak poczytasz różne wątki znajdziesz tu masę historii o przemocy w rodzinie, psychicznej, fizycznej, alkoholu, molestowaniu. Nie jesteś jedyną osobą, której to dotyczy, jest nas tu wiele, często o tym się nie mówi głośno ale to dotyczy wielu ludzi. Rodzina niestety bardzo często jest oprawcą z którym ciężko walczyć bo jej się nie wybiera, trafiłaś na fatalny zestaw rodziców, ale już jesteś dorosła, wolna od ich wpływów. Na pewno nie jest tak, że cię nie kochają, po prostu tego nie okazują, albo okazują w patologiczny sposób. Pogadaj o tym z terapeutą, może terapia rodzinna?
Odnośnie narzeczonego- znowu, nie ty pierwsza, nie ostatnia zostałaś zdradzona. Nie wiń się. Jesteś pewnie jeszcze młoda, poznasz kogoś, ułożysz sobie życie- spokojnie, daj sobie czas, minął dopiero miesiąc-tyle co nic.
Dalej- masz fajne studia i dobrze zarabiasz- to świetnie, masz jakiś punkt podparcia. Pomyśl, że są osoby które w tak ch*jowej historii jak opisana przez ciebie nie maja forsy! (miałam taki epizod- nie chce go opisywać ale to było combo: rozstanie z narzeczonym+matka wydała moje oszczędności (kilkanaście tyś)=brak kasy na wynajęcie mieszkania w połowie studiów w obcym mieście, czyli podobnie- zawiódł mnie ex i rodzina (+miałam zapalenie płuc:P) i w ogóle nic tylko się zabić).
Masz przyjaciół- świetnie, mnie też właśnie przyjaźń wyciągneła z dołka i też miałam 'deprechę' (względnie krótką dzięki przyjaciołom).
Musiałam sobie każdy element życia ułożyć od nowa, kawałek po kawałku- odbić się od dna, zarobić kasę, znaleźć mieszkanie, odbudować zaufanie i odzyskać radość życia.
Nie zgadzam się za to z tym co Ci powiedziała koleżanka- że nie da się żyć bez miłości. Owszem, na dłuższą metę może się nie da, ale najważniejsza jest miłość do samego siebie. Nie dramatyzuj miesiąc po rozstaniu z exem, że nie ma chłopa w twoim życiu. Skup się teraz na sobie, zadbaj o siebie, o swoje potrzeby, pokochaj siebie. Spotykaj się z przyjaciółmi, zaadoptuj psa, kota bądź chomika. Może nawet za jakiś czas jak już troszkę dojdziesz do siebie to pomyśl o rozmowie na spokojnie z rodzicami? Może popracuj na tym polu z pomocą terapeuty. Spotykaj się z przyjaciółmi, zawieraj nowe znajomości.
Spróbuj się uspokoić. Mnie pomaga w takich chwilach myśl, że inni maja gorzej- np. są chorzy, a się nie poddają, więc ja tym bardziej nie mogę. Ty też nie możesz. Masz po prostu kryzys, on minie, musisz się tylko wziąć w garść i poskładać swoje życie do kupy, zaczynając od siebie.

Ze smutkiem czyta się to co napisałaś .
Ale myślę, że w tym wszystkim co cię spotkało jesteś bardzo dobrą i wrażliwą osobą, która potrafi innych obdarzyć miłościa. Nie martw się że nikt cie nie kocha, pomyśl ilu jest ludzi ktorzy by chcieli być kochani np przez ciebie. Zaangażuj się w wolontariat. Jeśli potrzebujesz rozmawić z osobami starszymi bo nie masz oparcia w rodzicach to może jakiś wolontariat w domu seniora. Zobaczysz niepostrzeżenie bedziesz otoczona miłościa . A meżczyzna twojego życia też się pojawi się.

PS Twoi rodzice są jakimiś beznadziejnie okrutnymi ludźmi. Pomyśl sobie, że limit nieszczęsc w twoim życiu już się wyczerpał i teraz będzie tylko lepiej. Trzymam mocno kciuki za ciebie.

Pomyśl, ile sama osiągnęłaś. Pomyśl, ile sama dawałaś sobie radę. Pomyśl, ile przeżyłaś, przetrwałaś... i jesteś, i żyjesz.
Masz w sobie siłę, o której niejeden mógłby marzyć.
Dołki to normalne. Ale dasz radę! Dasz radę!
Jak jesteś z zaburzonej rodziny, to nie znaczy, że jesteś gorsza. Jesteś warta wszystkiego, co najlepsze.
Trzymam kciuki;-)