Zaczęłam źle traktować faceta, który jest dla mnie dobry :( - Netkobiety.pl

Nie wiem na czym polega to jego dobro?
Na byciu Twym cieniem? Na nieustannym kontakcie fizycznym? Na łapaniu za krocze? Na bezustannym wpatrywaniu się w Ciebie? Na zazdrości? Na tym, iż jedynym miejscem, gdzie on pozwala Ci być samą są chwile w WC?
Na tym polega miłość? Według mnie to zaborczość, która nic z miłością (nawet do siebie samego) nie ma, o szacunku nie wspomnę.

Co kto lubi. Od człowieka, który zachowywałby się w opisany przez Ciebie sposób, uciekałabym w tempie światła. Lubię oddychać samodzielnie, a ów mężczyzna przekracza wszelkie granice, z fizycznymi włącznie.

Na pewno Twe zyski przewyższają koszty?

Dopisałaś, więc i ja to robię.
Kotka też można zagłaskać na śmierć. Złota klatka pozostaje klatką. Póki co drzwi są w niej szeroko otwarte. Póki co.

Wyobraź sobie wasze wspólne życie za rok, za 5 lat, za 10. Z nim na karku (oprócz pobytu w WC), z jego zazdrością.

"...nie spał 3 noce, bo szłam na szkolenie, na którym buli dziadkowie po 60, a on nie mógł iść ze mną! Próbował na mnie wymusić rezygnację ze szkolenia albo podanie numerów telefonów jego uczestników (nie znałam ich). Tym szkoleniem zrył mi beret przez ostatnie dni. Do późnych godzin nocnych musiałam tłumaczyć dlaczego szkolenie trwało 6 godzin, a nie 4, dlaczego jechałam na nie 2 godziny, a nie godzinę itd. Itd. Płakał, nie spał, nic nie jadł. Dodam, że szkolenie to dotyczyło mojego hobby, nie pracy i mogłam na nie nie iść."

To jakiś świr. Wiej dziewczyno czym prędzej.

I tu cała odpowiedz jest zawarta.... On jest po prostu przeciwieństwem typu faceta do jakiego się przyzwyczaiłaś. Z agresywnych alkoholików przerzuciłaś się na "psycho misia cienia".... RUN

Hmmm...specyficzna troska, z pewnoscia w podrecznikach psychiatrii ma swoja nazwe. Pytanie czy od tej pseudopiekunczosci mozesz szybko, bardzo daleko i bez szans na odnalezienie uciec?

Nazywasz miloscia stan permanentnej kontroli, koniecznosci spowiadania sie i tlumaczenia? Poza tym koles juz teraz dosc kocno zatruwa Ci umysl, wzbudza poczucie winy (zauwaz, ze piszesz, ze to Ty robisz cos zle...) to patologiczne zachowanie to co robi ten chlopak. Mam wrazenie, ze jakos dlugo z soba nie jestescie a jego problemy psychiczne zaczna sie poglebiac.

Naprawdę proponujesz autorce dostosowanie się do człowieka, który nie zna granic (a dokładniej: narusza je celowo i świadomie), który nie szanuje jej, lekceważy jej prośby, który powoli lecz systematycznie osacza?
Naprawdę uważasz, że rozmowa cokolwiek pomoże, skoro dotychczasowe nie dały rezultatu? Że bohater wątku zacznie autorkę szanować? Że przestanie naruszać jej granice? Że uzna, że jest ona wolnym człowiekiem? Że na skutek postawionych warunków
nie zejdzie do podziemia i swych toksycznych zachowań nie zacznie ukrywać, a ujawni je, gdy zatrzaśnie drzwi klatki?
Opisane sytuacje z pozoru są odmienne od tych z innych toksycznych relacji. Wbrew pozorom dużo łatwiej jest, co przeczytać można w pierwszym poście, wpaść w poczucie winy, siebie i swe potrzeby mając za nic, bo przecież - co też autorka napisała - "on jest taki dobry".

Autorko, jeśli kiedykolwiek mu zwróciłaś na to uwagę i poprosiłaś aby w/w czynności nie robił, a mimo to je robi (a więc z pełną świadomością tego, że ci to nie odpowiada) to ja doradzam rozstanie, on jeszcze nie jest gotowy na związek i nie rozwiązał wszystkich swoich emocjonalnych problemów.

Nie jesteś odpowiedzialna za zachowanie innego człowieka. Twój jeszcze TŻ (towarzysz życia, bo partnerem go nie nazwę) zaczął pić z własnej decyzji. To, że pojechałaś na szkolenie (jego temat jest obojętny, to że nie związany z pracą zawodową - również) potraktował jako pretekst do powrotu do alkoholu. Związek nie polega na tym, że jedna osoba jest terapeutą drugiej.
Wiesz na czym polega przemoc fizyczna, teraz masz do czynienia z przemocą (miękką) psychiczną. Przemoc, jak to przemoc, narasta. Wystarczy, że nie będziesz podporządkowywała się jego zdaniu, że będziesz podejmowała samodzielne i niezgodne z jego oczekiwaniami decyzje, że będziesz wolnym człowiekiem.

Nie wiesz, jak ugryźć temat? Jaki temat? Co mu chcesz powiedzieć i co usłyszeć? Jaki ma być cel tej rozmowy? Chcesz usłyszeć zapewnienia? To tylko słowa. Decyzje poznać można po zachowaniu, a te już znasz.

Pretekst do rozstania? Hm... . Co musi on zrobić, byś uznała, że przekroczył granice, że masz prawo do samostanowienia i bycia szczęśliwą?

Tak, macie rację, dziękuję...
Dobrze, że to zaczęło wychodzić zanim zamieszkałam u niego. Szkoda...

A jak to wygląda w normalnych związkach, kwestia czasu wolnego dla siebie?
Wracacie po pracy i np. jecie razem obiad, a późnej macie trochę czasu na przykład na poczytanie książki czy wszystko już do momentu zaśnięcia robicie razem?

Nie mam tu na myśli robienia z domu permanentnej czytelni tylko tak godzinkę mniej więcej?
Ja naprawdę nie wiem jak to powinno wyglądać, paradoksalnie pół miesiąca po wypłacie miałam z pijakami święty spokój, bo całkowicie znikali z życiorysu dopóki nie przechlali pieniędzy i miałam sporo czasu dla siebie.
A może ja mam staropanieńskie narowy i nie powinnam się w ogóle z nikim wiązać? 
A może w zdrowym związku jest tak, że facet też ma jakieś pasje i zainteresowania i wolny czas osobno wychodzi niejako naturalnie, bo on w tym czasie również ma co robić?
Ten człowiek nie ma niestety nic, żadnych zainteresowań ....
W ostatni weekend złapałam się na tym, że ucieszyłam się z mojej pobudki o 5, bo mogłam iść do innego pokoju i poczytać sobie póki on spał.
Znowu dałam się wciągnąć w jakiś cykl przemocowy, bo później on wstał i się obraził na mnie, że go nie przytulałam rano tylko poszłam nadrobić zaległości w czytaniu, a ja go przeprosiłam za to...
Jednak moja intuicja raczej nie śpi, może stąd te napady złości, sygnał, że jednak coś się nie działo tak jak powinno...
Ostatnio złapałam się na tym, że po jego przyjeździe już w piątek wieczorem zaczęłam odliczać godziny do wyjazdu w niedzielę rano...

Ale o czym tu rozmawiać? Przecież to totalny świr, człowiek zaburzony, którego chorobliwa zazdrość urosła do niewyobrażalnych rozmiarów.
Jakie on miał powody do zazdrości? Żadnych.

Nic tutaj nie dadzą rozmowy i stawianie granic, on się nie zmieni.  Dla mnie naprawdę zawiało grozą.

Powiedz mu to raz.Wystarczy.
Potem bedziesz wiedziała.Po jego zachowaniu.
Zakładanie czyjejśc reakcji bez chociażby jednorazowego postawienie sprawy jasno to głupota.
Zgadzam się natomiast że jego reakcja nie jest zdrowa.
Doświadczyłem tego na własnej skórze.

Haha, no przecież teraz też jest opiekuńczy, nie? Dzwoni, pyta, dopytuje, interesuje się, przejmuje się, martwi, o wszystko chce zadbać, chce dla ciebie jak najlepiej, obronić przed innymi złymi ludźmi, przed innymi mężczyznami.

Weź się w garść. Jak to przez ciebie pije? Wlewasz mu na siłę do gardła ten alkohol? Przestań myśleć, że masz aż taki wpływ na człowieka, że przez ciebie pije, skąd tyle pychy? Pije, bo chce, to jego decyzja.

Szkoda gadać, chcesz marnować sobie życie i zostać uwięzioną w klatce, robisz to na własne życzenie - pozwalasz na to, to twoja decyzja.

Dziękuję za odpowiedzi...
Myślę, ze on jest bardzo wrażliwy i po prostu wyczuł, że już nie chcę z nim być, że zaczęłam się w tym związku męczyć.
Ta chęć bycia ze mną non stop zabiła we mnie uczucie do niego.

Sylwia, aż włos się jeży na plecach jak czytam o Twoim facecie... to jest jawna inwigilacja. Ty masz jeszcze czym oddychać? I nie obwiniaj się za to, że Ci nie odpowiada takie zachowanie, bo żadnemu zdrowemu na umyśle człowiekowi by nie odpowiadało. Popadłaś w skrajności - z jednej strony wyniszczające Cię związki z degeneratami, a z drugiej kochający za bardzo facet, który nie daje Ci osobistej przestrzeni. Ani to, ani to nie jest dobre. Rozumiem, kochacie się, ale zobacz, to Ty sama zauważyłaś, że coś między wami zgrzyta i co kolejny wpis to się pogłębia. Tego właśnie chcesz? Wypośrodkuj swoje oczekiwania.

Sylwia,
Byłam kiedyś w związku z facetem, było fajnie ale po 2 latach zaczął mnie olewać. czułam się zaniedbana, niekochana, olewana.
Poznałam innego, był odwrotnością pierwszego. Dbał o mnie, kochał, interesował się mną... co na początku było słodkie, ale szybko okazało się, że popada w drugą skrajność: bluszcz, inwigilacja, zazdrość.
Do czego zmierzam- to, że czasem nam się wydaje, że "w końcu nasze kłopoty się skonczyły" niekoniecznie musi być prawdą.
Tobie, podobnie jak mi, mogło się na początku wydawać, że trafiło ślepej kurze ziarno. A okazało się zgniłym jajem.
Miałaś po prostu pecha, trafiłaś na kolejnego psychola, tylko akurat trafiło tak jak u mnie, że jest dokładnie odwrotnością pierwszego psychola.
To pewnie efekt tego, że ten drugi uzupełniał właśnie braki tego pierwszego,  co pewnie w zdrowych dawkach byłoby idealne, ale twój facet zdecydowanie wykracza poza granice normalności.
Utnij tę znajomość jak najszybciej, pocierpisz kilka dni, ale dasz sobie szanse na znalezienie pana nr 3 który nie będzie popadał w żadne skrajności.

Nie. Nie, nie nie i jeszcze raz nie. On nie wpada w ciąg alkoholowy przez Ciebie. On pije, bo chce, bo wybiera picie. Przeciez to jest typowy mechanizm każdego alkoholika - zwalanie winy za swoje picie na innych.

Jest zdruzgotany - zdruzgotany?! - bo ktoś sięz Tobą przywitał na ulicy?

Tu nie ma o czym rozmawiać. Wiej dziewczyno, bo ani on dobry ani nawet normalny.

Zastanawiam się też, co by było, gdybyś miała te nry tel do uczestników szkolenia i mu je dała.

....

To nie Ty go zniszczyłaś, on już taki był, zanim Ciebie poznał. On nie jest wrażliwy - on jest nienormalny.

Słuchaj swoich emocji,słuchaj irytacji, bo ona Ci mówi, że coś jest nie tak.

Też lubię czytać. Nie wyobrażam sobie, że nie mogłabym tego robić, albo że musiałabym przepraszać, gdyby mi się już udało znaleźć czas. Albo żeby nie pójść na jogę, albo żeby mój partner stał za oknem i patrzył. Przecież to chore...

Trzeba mu było wręczyć pasek od szlafroka albo sznurówki, spokój by był...

Przepraszam, ale się wkurzyłam!

Nie chyba, ale na pewno.

Dziękuję Wam wszystkim za porady.
Zrobiłam to, na co miałam chęć od kilku tygodni - zerwałam.
Nawet cieszę się, że ujawnił się na taką skalę tak szybko zanim zamieszkałam z nim.
Nauczyło mnie to, żeby nigdy nie ignorować uczucia irytacji i wewnętrznego wk*rwu na coś pacyfikując to swoim wrednym charakterem i przechodząc z automatu do wyrzutów sumienia i obwiniania się, bo to może być wyraźna wskazówka, że coś, co się dzieje nie jest do końca normalne.

Teraz jest nadopiekunczy, ale jakby juz wzial z nia slub i ją 'miał' na zawsze dla siebie, to mozliwe ze wtedy wlasnie wrocilby do normalnosci, nie mialby juz takich obaw. To jest gosc ktory ma serce i wrazliwosc - i taki ktos jesli jest w swoich 'normalnych' stanach, nadaje sie WSPANIALE na męża. Tymczasem z drugiej strony jakby wziela takiego ktory juz teraz daje jej duzo 'wolnosci' to po slubie bedzie miala jej nadmiar, facet bedzie pil, zajmowal sie soba, chodzil z kolegami, itp. Wlasnie przez to zwiazki sie czesciej rozpadaja - przez to ze facet jest zimny, a nie odwrotnie. Autorka nie powinna sluchac samotnych 'doradzaczek' i nie konczyc smutne i samotne jak one.
Moim zdaniem wlasnie powinna zawalczyc WLASNIE O TEGO FACETA. Chce mezczyzne kochajacego i opiekunczego, ale nie nadopiekunczego - i wrazliwosc i podejscie jej obecnego partnera są tu idealne, a jedyny klopot jest taki, ze on po prostu obecnie jest w swoich chorych stanach, z ktorych wyjdzie przy odrobinie pomocy.

Oczywiście, że empatia jest podstawą do zbudowania relacji. Jednak to jest wyjątkowo trudny przypadek, a ona ani nie jest terapeutą, ani sama nie jest na tyle mocna, by sobie z tym poradzić. Już się zaczęła niebezpiecznie wpędzać w poczucie winy. Już się zastanawia, czy to czasem nie ona ma błędną wizję związku. I przecież wiele razy z nim rozmawiała, dawała znać, że czuje się osaczona przy pierwszym wyjeździe na szkolenie. Jemu nie zdoła pomóc, a sama się zmasakruje.