na zakręcie - Netkobiety.pl

Siedzą w Tobie wątpliwości dotyczące tego, co było wcześniej. Nie mniej jeżeli po tak długim czasie nie jesteś pewna, czy warto spróbować to może jednak nie warto. Osoba, która czuje się w związku dobrze, jest kochana, szanowana z reguły po takim okresie nie ma wątpliwości, gdyż jest to naturalna kolej rzeczy. Z 2 strony być może za dużo myślisz, zastanawiasz się nad opcjami, które się nie sprawdzą i to rodzi wątpliwości.
Polecam usiąść sobie na spokojnie i zrobić listę plusów i minusów całej tej relacji. Zrób ją zgodnie z tym, co czujesz w tym momencie i daj znać co wyszło.

O tamtym nie myślę. Owszem na początku jak się zeszliśmy to trochę siedział mi w głowie i zastanawiałam się, co by było gdyby, ale w miarę upływu czasu przestało mieć to znaczenie. Cieszyłam się, że jesteśmy razem, że mogę go rano budzić do pracy, czytać książkę kiedy on ogląda telewizję. I nadal tak jest. Przestało mieć znaczenie, że kiedyś nie czułam się tak kochana bo dziś jest inaczej. Nie czuję, że czegoś mi brakuje w tym związku, nie myślę, że z kimś innym mogłoby mi być lepiej. Boję się, że miłość minęła, a to co zostało to przyjaźń. Powiedziałam mu że dopadły mnie jakieś wątpliwości, że nie potrafię określić czy to co czuję to miłość i dlaczego te myśli o małżeństwie tak mnie przeraziły. Wiem, że go ranię i czuję się z tym jeszcze gorzej. Chcę z nim być, a z drugiej strony nie wiem czy cierpiałabym gdyby odszedł. Mam huśtawkę, raz jest super a za chwilę mnie zżera od środka. Nie potrafię odpowiedzieć, czy jestem z nim bo wiem że cierpiałby gdybym odeszła czy dlatego, że to miłość. Zaczęłam brać nawet leki uspokajające, ale nie pomagają.

zaczęłam się zadręczać tym, że byłam z nim bo bałam się być sama, a teraz z nim jestem bo boję się go zranić. Nie wiem czemu nie potrafię określić się, czy naprawdę kocham. On na każdym kroku podkreśla, jak dla niego jestem ważna jak mnie kocha, więc może tylko świadomość tego jak bardzo by cierpiał po rozstaniu nie pozwala mi odejść.

no właśnie nie czuje żeby mi czegoś brakowało. Ale od momentu kiedy zapytał co myślę o ślubie na wiosnę spanikowałam. Nie umiem określić czy jestem w 100% pewna, że z tym facetem chcę spędzić życie. A skoro nie jestem tego pewna to zaczęłam wątpić w to, że go w ogóle kocham. I spirala się nakręca.

To może trzeba dać mu szansę i wtedy zweryfikować swoje ewentualne obawy. Inaczej możesz do końca życia żałować i zadawać sobie pytania typu - a jeżeli jednak to był TEN facet? A może warto było spróbować, a te obawy były po prostu spowodowane tak ważną decyzją jak małżeństwo?

Tylko boję się, że jeśli ta pewność nie pojawi się w ogóle to zranię go tylko przeciągając to w czasie. Obwiniam się, że teraz nie czuję tej pewności i nie mogę zrozumieć dlaczego.

Czyli w swoim domu byłaś zawsze otoczona troską i opieką, czułaś się akceptowana, gdy miałaś problem, to dzieliłaś się nim z rodzicami, bo miałaś pewność, że cię zrozumieją, będą wspierać i stać zawsze po twojej stronie? Czyli w twojej rodzinie jest dużo czułości, głaskania, przytulania, a w dzieciństwie było kołysania i adekwatne reagowania na twoje potrzeby, co pozwoliło tobie wyrosnąć w przekonaniu, że możesz liczyć zawsze na bliskie osoby i nawet jeśli oddalą się na chwilę, to tylko po to, żeby za chwilę się do ciebie ponownie zbliżyć?

Widzisz, twój pierwszy post przeczy temu. Mamy tak, że idealizujemy swoje dzieciństwo. Nawet jeśli nam czegoś brakowało, to uczymy się z tym żyć, ale pewne obawy i strachy NA POZIOMIE PODŚWIADOMOŚCI stałe nam towarzyszą i ujawniają się w trudnych życiowych sytuacjach szczególnie wyraźnie. Możesz oczywiście je zbagatelizować, albo poznać lepiej samą siebie. Twój wybór.

Mama była tą, do której biegło się z płaczem, tata raczej stosował zasadę "zimnego chowu". Nie umiem rozmawiać z nim tak jak z mamą, jej jestem w stanie powiedzieć wszystko. Z tatą jednak nie mam takiego porozumienia.  Może jest i tak, że chcę uszczęśliwić rodziców bo oni uważają, że małżeństwo i dzieci w moim wieku to wyznacznik szczęścia. Nie naciskają, ale chcieliby żebym się już ustatkowała. A mnie dopadają wątpliwości w zasadzie bez powodu (bo nie umiem ich znaleźć). A skoro pojawiają się wątpliwości to czy to jest miłość z mojej strony? I tak mogłabym w kółko czekając chyba aż ktoś mi odpowie, albo licząc na to że zobaczę przyszłość.

To nie był romans, do niczego między nami nie doszło. Żadnego spotkania sam na sam. To prawda, zauroczył mnie, może trochę motyle w brzuchu poczułam. Wiem, że powinnam była z nim porozmawiać ale do tej pory nic nie wychodziło z tych rozmów, więc oddalałam się nic nie mówiąc i nie potrafiąc odejść mimo wszystko. O wątpliwościach, które mam teraz powiedziałam mu i przez to teraz cierpi. Chce mi pomóc, jak z nim jestem jest ok, czarne myśli gdzieś odchodzą. Ale później kładziemy się spać, a mnie dręczy pytanie czy go kocham, bo dlaczego po 4 latach związku panikuję na myśl o ślubie.

tak jest to związek, na który "czekałam". Mam spokój, bezpieczeństwo i pewność. Przez te trzy miesiące było ok, a teraz... zadręczam się, myślę i szukam odpowiedzi. Przy okazji wykańczam jego, choć chce mi pomóc, nawet wizytę u psychologa umówił.

nie zamartwiam się tym, że znowu będę przechodzić to samo. Czuję lęk przed tym, że nie potrafię powiedzieć tak to jest ten facet, z którym chcę spędzić życie, chociaż mam pewność że mnie kocha i że tego nie zepsuje. Wszyscy znajomi uważają, że nie mamy na co czekać tylko powinniśmy brać ślub. I się nakręcam, bo nie wiem czy to dlatego, że się wypaliło i nie kocham czy ta pewność przyjdzie z czasem, a może w ogóle jej nie poczuję i zmarnuje jego czas i zdrowie.