Czy jako matka mam prawo czuć się samotna? - Netkobiety.pl

Moim zdaniem potrzeba towarzystwa dorosłych ludzi, przynajmniej od czasu do czasu, jest zupełnie normalną potrzebą. O ile też spotykam się z różnymi złośliwościami ze strony niektórych matek, to jeszcze nikt mi nie powiedział, że powinnam siedzieć cały dzień sama z dzieckiem, bo "takie jest macierzyństwo". Największe zrozumienie i oparcie miałam i mam w mężu, bo często sam mi proponuje, żebym wieczorem gdzieś wyszła lub żebyśmy wyszli razem, by nie zwariować. Co do odwiedzin, to od samego powrotu ze szpitala bardzo często ktoś mnie odwiedzał, przynosił jedzenie, pytał w czym może pomóc itp. Pod tym względem nie mogę narzekać, ludzie byli bardzo świadomi jak to wygląda i mogłam liczyć na wsparcie oraz pomoc. Natomiast rzeczywiście istnieje coś takiego w społeczeństwie, że matka nie powinna bawić się zbyt dobrze. Nawet jeśli wyjdę gdzieś tylko na 3-4 h, żeby potańczyć i rozerwać się lub obejrzeć mecz, już pojawiają się docinki.

Wydaje mi się, że to, o czym piszesz mówią ludzie małostkowi, którzy niekoniecznie dobrze Ci życzą. Jeśli czujesz się samotna, to dlaczego nie zaprosisz do siebie koleżanek, rodziców, teściów itp.? Może sami nie wpadną na to, żeby Cię odwiedzić, bo nie chcą Ci przeszkadzać?

Wychowywałam dziecko w obcym dla mnie miescie, a dokladnie na obrzeżach miasta, z dala od rodziny, a przez ponad rok nawet bez partnera, ktory w tym czasie wyjechal za granice do pracy.

W calym domu bylismy tylko ja, moja corka i pies. Dzien po dniu, tydzien po tygodniu, miesiac po miesiacu...
To zaskakujace, ale dla mnie to byl najlepszy czas w zyciu - czulam się wolna (zwlaszcza na urlopie macierzynskim, kiedy nie musialam pracowac).

Robilam to, co chcialam, dla mnie akurat opieka nad dzieckiem to jest minimum wysilku w obecnych czasach i przy wspolczesnych udogodnieniach.
Zalozylam wtedy ogrod (a wlasciwwie doprowadzilam do porzadku to, co zostalo po tesciowej, a co ze wzgledu na jej stan zdrowia pod koniec zycia zaniedbala) powiekszylam go i wypielegnowalam. Wyremontowalam ganek i kuchnie. Odnowilam kilka mebli. Przeczytalam chyba z 200 ksiazek

Czasem bylo ciezko, bo trzeba bylo tluc sie do miasta autobusem z dwoma przesiadkami. Czasem bylo biednie, bo wciaz bylismy "na dorobku", czasem trudno, ale ogolnie wesolo.

Czy czulam sie samotna? Dlaczego mialabym sie tak czuc? Swiat sie nie zmienil przez to, ze urodzilam dziecko wszyscy nadal byli w tym samym miejscu. Samotnosc jest w nas. Czy mozna czuc sie samotna jako matka? Macierzynstwo nie ma z tym nic wspolnego....

Czy mozna czuc sie samotnym majac SZCZESLIWA RODZINE?

Dla mnie sie to, rodzina i samotnosc, się wyklucza - albo mamy szczesliwa rodzine i jestesmy na to slepi bo nasza hierarchia wartosci ulegla chwilowemu zaburzeniu i wtedy czujemy sie samotni, albo czujemy sie samotni mimo że mamy rodzine (meza, dziecko...) bo nie jest ona szczesliwa.

Ale to wciaz nie jest problem macierzynstwa.

Iceni gdzie nie przeczytam na forum wątku o podobnej tematyce , którą założyłam matki prześcigują się w wypowiedziach takich jak Twoja: "Jak ja miałam niemowlaka to wszystko zrobiłam, posprzątałam, ugotowałam, dzieckiem się zajęłam, dla siebie miałam czas, pojechałam tu i tu i jeszcze do pracy poszłam itd - oczywiście z uśmiechem na ustach". Super , że są matki super bohaterki, ja jestem tylko człowiekiem.  Wybacz, ale chyba nie zrozumiałaś o co mi chodziło. Ja też wszystko robię i też jestem całe dnie sama, nie chodzi mi tu o czynności życia codziennego z którymi sobie radzę. Mimo to dla mnie opieka nad dzieckiem jest ciężką fizyczną pracą, przy moim synu nie przeczytam ani jednej książki
I tak mam SZCZĘŚLIWĄ RODZINĘ, wspaniałego męża, który pracuje od 7 - 19 , ale nic nie poradzę na to, że brakuje mi zwyczajnie innego towarzystwa czy właśnie jego, przez co czasami mam poczucie osamotnienia w tym wszystkim a otoczenie i takie wypowiedzi jak Twoja nie pomagają. Niemniej dziękuję za Twoje zdanie
Wydaje mi się, że to też zależy od cech charakteru, ja jestem ekstrawertykiem i też być może dlatego tęsknię za ludźmi.

Wielokropku dziękuję za zrozumienie, to właśnie miałam na myśli. Pomimo całej otoczki szczęścia i tych radosnych momentów, NIE WIERZĘ że matki , które są chwilowo "uziemione" z dziećmi nie czują się czasami, gdy mają gorszy dzień, samotne. Na żywo żadna z moich znajomych się nie przyzna, ale właśnie może Wy na forum poopowiadacie jak to z Wami było.

Chomik> też słyszałam, że kto ma dzieciątko ten ma świątko i każda matka tak ma, nikt jej nie wyręczał w nikim. Czyli trzeba było być uciemiężonym i się z tego cieszyć. Ja akurat miałam niesamowicie płaczące dziecko, byłam wykończona jej nieustannym płaczem, budzeniem się w nocy co godzinę. Marzyłam, by odpocząć, wyspać się, by mnie ktoś zrozumiał. W pracy często słyszałam, "ale ty miałaś sobie i tak dobrze, bo mąż chociaż w weekend z dzieckiem poszedł na spacer. Mój nic nigdy i co ja miałam powiedzieć" albo "ta to jest leniwa, bo mąż idzie z dzieckiem na spacer, a ona zamiast ogarniać chałupę to se spać idzie". Ja sądzę, ze tak zachowują się zazdrośnicy. Boja się żeby ktoś nie miał lepiej niż oni . To tyle w kwestii ludzkiego gadania.

Przechodząc do tematu: też się tak czasem czułam i ja niestety nabawiłam się depresji. Poza mężem nie miałam w miasteczku nikogo. Swoje koleżanki zostawiłam w rodzinnym mieście, z mamą nie miałam dobrego kontaktu, z teściową średni. A mąż to mąż, to mimo wszystko nie przyjaciółka. Stale pracował, a ja nie miałam z kim słowa zamienić gdy go nie było. Czułam się samotna i wiem, że to generalnie nie miało wiele wspólnego z macierzyństwem- tak jak pisze Iceni. Tylko z ogólnym samopoczuciem.
Wprawdzie poznałam w  szkole rodzenia 2 fajne dziewczyny, ale z tymi spotkaniami to różnie bywało. Dzieci na zmianę chore i stale którejś nie pasowało, albo jedna lubiła długie spacery, inna krótkie, dzieci spały o innych porach... naprawdę na luzie i spokojnie to my gadamy dopiero teraz- po 15 latach .

To nie jest nic dziwnego, że łakniesz towarzystwa. Jeśli natomiast któraś od Ciebie oczekuje, że zostaniesz matką-męczennicą, tylko dlatego, ze ona tak miała, to możesz jej najwyżej współczuć i żyć po swojemu .  Nie zostań niewolnicą macierzyństwa. Nie zatracaj swej kobiecości jako matka. Jeśli ktoś tego nie rozumie ma problem.

Cześć! Mój dom był zawsze otwarty, czasami miałam dosyć gości, a czasami byłam zachwycona, gdy zjechali się wszyscy naraz. Ale po kilku latach małżeństwa i macierzyństwa zamarzyłam o pracy. Poszłam do pracy i zmądrzałam, mąż do późna pracował i sama musiałam ogarnąć pracę, dzieci i dom.
7 lat temu mąż ciężko zachorował i wiele osób przestało przychodzić do nas, została garstka przyjaciół i moja rodzina. Właściwie wszyscy uważali, że to rodzice mają mi wciąż pomagać. Ale odbiegłam trochę od tematu. Od 5 miesięcy jestem wdową i gdy mówię o samotności, to ostatnio usłyszałam, że nie jestem sama - mam dzieci. Wyszłam z towarzystwa.

Bardzo daleko mi do zdołowanej mamuśki zakopanej w pieluchach, oj bardzo W wolnej chwili regularnie biegam i ćwiczę co jest moją pasją, chodzę do fryzjera, przyjeżdża do mnie kosmetyczka do domu, dziś mają przyjechać do nas znajomi wieczorem, spaceruję, jestem fanką seriali i filmów, które namiętnie oglądam. No i redaktorem tu na forum Nie jestem typem kwoki , której świat przysłoniło dziecko i rozmawiam tylko o nim. Natomiast tak sobie rozmyślałam i doszłam do wniosku, że mam w swoim otoczeniu osoby, które mnie kompletnie nie rozumieją i nawet dołują, np. osoba mojej siostry czy szwagierki. Jak jedna z nich usłyszała , że 1,5 tyg po porodzie ja siedzę u fryzjera a miesiąc później na cały dzień wyjechałam do innego miasta do przyjaciółki to myślałam, że spadnie z krzesła. Takie reakcje plus ciągłe "rady" powodują naprawdę to , że człowiek się zastanawia czy jest dobrą mamą i czuje się samotny z tym wszystkim. Mam wspaniałe przyjaciółki, które mieszkają niestety średnio 400 km dalej - mamy codzienny kontakt tel, ale niestety to nie wystarcza. Mam dużą potrzebę kontaktu z drugim człowiekiem.
Zgodzę się z Wami, że lekiem na samotność jest poznać inne, w przypadku tematu , mamy bo byłaby możliwość spędzania wspólnego czasu z dziećmi w ciągu dnia. Póki co poznałam pół osiedla dzieci - może kiedyś ujrzę ich rodziców i uda mi się z nimi nawiązać znajomości
Wczoraj odkryłam w okolicy klubokawiarnię dla rodziców i dzieci (zamierzam z mężem udać się tam jutro ) - polecam to dziewczynom , które mają problem tak jak ja - może tam poznamy jakieś wsparcie
Co do wolnego czasu matek o którym wspominałyście wyżej - zgodzę się z Wielokropkiem, znam matki które padają na twarz bo mają tak aborbujące maluchy, one nie mają kiedy zająć się sobą, bardzo im współczuję. Co do mnie - ja mam czas dla siebie między 19.30 - 22. Z tego co 2 dni mam trening godzinny. Od 10 miesięcy nie przespaliśmy z mężem ani jednej nocy, trzeba ugotować obiad na drugi dzień, sami też chcemy ze sobą porozmawiać, każdy też chce pobyć sam ze sobą, spotkać się ze znajomymi czy chociażby uprawiać razem seks, a czasu niewiele teoria swoją drogą , ale prawda jest taka, że czas u nas mocno ograniczony - tragedii też nie ma bo przecież synek rośnie, niedługo idzie do żłobka i kiedyś w końcu prześpimy całą noc i będziemy mieć tego czasu trochę więcej.
Dziękuję Wam za wpisy, zrozumienie. Niczego mi nie brakuje w życiu, ale właśnie więcej kontaktu z ludźmi i życzliwości wokół

Iceni - jeśli temat i moje wypowiedzi Cię irytują - nie musisz się wypowiadać.

Temat powstał po to, żeby dowiedzieć się w jaki sposób inne młode matki radzą sobie z poczuciem samotności i naprawdę co czują, opowieść mojego życia jest gdzieś tam przy okazji. Żeby dziewczyny opowiedziały o tym, jak ich bliscy / otoczenie reagują też na te negatywne emocje u nich, te trudniejsze, nie książkowe sielanki. Pomimo wielu możliwości , mam prawo czuć co czuję , pomimo tego że Tobie to nie odpowiada. Tu nie chodzi o formy spędzania czasu , choć na to zeszło jak to w dyskusji bywa, chodzi o przeżycia wewnętrzne.

Kobieta jest człowiekiem (dla niektórych to wciąż abstrakcja).
Matka jest człowiekiem (tu już pachnie prowokacją).
Człowiek ma różne uczucia, nie tylko te 'prawomyślne'.

Dzieci, zwłaszcza małe (z noworodkami i niemowlętami włącznie), a dokładniej ich zachowanie, wzbudzają różne uczucia, nie tylko rozrzewnienia, zachwytu i szczęścia. Gdy matka (lub każdy, kto pełni rolę opiekuna) pracuje ponad swe siły, gdy nie ma zaspokojonych podstawowych potrzeb, to jego odporność (nie tylko fizyczna, ale i psychiczna) maleje; gdy jej wysiłki mające na celu zadbanie o jego komfort psychiczny, spełzają na niczym (lub ich efekt jest krótkotrwały), gdy wokół głosy o wyłącznie wielkim szczęściu związanym z urodzeniem i wychowywaniem dziecka, do głosu dochodzi bezradność i 'trudne uczucia.

Jak wówczas przyznać się choćby samej przed sobą do niechęci, złości, zwątpienia?
Jak wówczas pomyśleć o sobie, że jest się dobrą matką?
Jak poprosić o wsparcie?
Do tego potrzeba i odwagi, i wiary w życzliwość (faktyczną, nie deklarowaną) innych, ale także pozytywnego myślenia o sobie (w tym posiadania prawa do różnych uczuć i zaspokojenia swych potrzeb).

Tak. Byłam zmęczoną i smutną.
Tak. Byłam zawiedzioną i bezradną.
Tak. Byłam złą i wściekłą.
Tak. Byłam i jestem szczęśliwą, że mam dzieci.
Tak. Byłam i jestem z nich dumną.
Tak. Uważam, że warto mieć dzieci.

nie narzekałam chyba jakoś specjalnie, bo sobie nie przypominam. I siedziałam z dwójką dzieci, bo gdy się urodziło drugie, pierwsze nie miało jeszcze 2 lat. Przy takich maluchach człowiek nie ma czasu na nudę, samotność i smęty Że dzień świstaka to trochę prawdy w tym jest, pewne rzeczy sa powtarzalne, taki to czas, ale to akurat pomaga ogarnąć, zaplanować i uporządkować wszystko, kiedy rytm dnia jest przewidywalny, bo najgorszy jest chaos.  To nie jest chwalenie się, tylko stwierdzenie faktu, że nikt mi nikt nie pomagał i radziłam sobie dobrze, przy dwójce miałam ogarnięty dom, zrobione zakupy i ugotowany obiad. Nie, że zaraz ze spiewem i uśmiechem na ustach, ale po prostu byłam zorganizowana, bo musiałam i nie czułam się przytloczona obowiązkami, choć bywałam zmęczona. Traktowałam to po prostu jako pracę, coś, co trzeba ogarnąć, zrobić co należy, i rozczulanie się nad sobą nie ma sensu. Takie jest życie, że są pewne obowiązki, zależnie od okoliczności, raz mniejsze, raz większe. Tak podchodziłam do tej codzienności, zamiast rozmyślać, że mi coś umyka, bo muszę siedzieć z dziećmi, może dlatego nie było mi źle. A i nie siedziałam na bezludnej wyspie, zamknięta tylko z dziećmi. Miałam kontakt ze światem i innymi ludźmi.
Zanim się obejrzałam, poszły do przedszkola a wtedy to już był luz

Jak ja dobrze znam ten stan.
Rozumiem Cię, chomiku. Niby jako matka nie potrzebujesz, by ktokolwiek budował pomniki na Twoją cześć, ale czasem miło jest usłyszeć pochwałę z ust męża/koleżanki/mamy/teściowej.
Ludzie niestety wciąż myślą, że obowiązkiem kobiety jest opiekowanie się domem i dziećmi, a więc podziękowania i pomoc nie są nam, kobietom, do niczego potrzebne.

Ja również po urodzeniu syna czułam się samotna, właściwie przeszło mi dopiero gdy Młody skończył rok. Teraz jest już czterolatkiem, a od piątku przedszkolakiem.
I właśnie do tego chciałam nawiązać - odprowadziłam syna do przedszkola, oczywiście trochę popłakał. Bardzo to przeżyłam, a w domu nie dostałam wsparcia od nikogo, ani od męża, ani od teściowej, która przecież też jest matką... Nie wiem, czy to takie dziwne, że jak się jest w domu z dzieckiem 4 lata, zawsze pod ręką i gotową do pomocy - to gdy dziecko ''wyfruwa'' z gniazdka, to łezka może się polać? Nie oczekuję podziękowań za moje ''poświęcenie''. Oczekuję szacunku do tego, co robię. Wbrew temu, co się myśli - bycie matką i ''kurą domową'' jest trudniejsze i cięższe niż praca na etacie. Nie ma urlopów, L4, wypłaty, wolnych weekendów i nie liczy się to do emerytury. To wszystko może przytłoczyć i sprawić, że kobieta czuje się sama ze wszystkim.

P.S Ponieważ mężczyznom często jest trudno zrozumieć kobiecą emocjonalność, warto czasem mężowi opowiedzieć dokładnie, o co kaman. W prostych słowach.
Mój luby kiedyś mi powiedział, że on wszystkiego nie przeżywa tak, jak ja, bo wie, że od dopilnowania pewnych spraw ma żonę. No ok.