Koniec drogi - Netkobiety.pl

może warto zwrócić uwagę, że zadawanie bólu innym
zdecydowanie odpycha ludzi

omijają szerokim łukiem ludzi, którzy zadają, niosą ból skierowany w ich stronę,
to jakieś normalne się wydaje, rzekomo

najprostsza droga do wyrażenia "co to znaczy być niezauważanym"

jest pewnie wyjscie do ludzi, do rozmowy, do kontaktów, otwarcie się na to co tam jest,
poznanie tego, zetkniecie się

tylko chyba nie ostrymi narzedziami, bo to znika

w konsekwencji jest szansa że ktoś się zastanowi, zauważy, podejdzie....

dobrze prawisz w sensie "trzeba umieć się zareklamować"

tyle że nie trzeba przekrzykiwać się tą "reklamą" z innymi

głupotą jest przekonanie że, coś tym zyskam,

może w jakiejś tam strefie, tak, np w pozyskiwaniu klientów

mylisz się, trzymasz się przekonania, że "nikt nie wie" bo to ułatwia Ci podtrzymanie teorii "nie ma takiej szansy"

zmień teorię, zmienisz siebie

zobaczysz z innej perspektywy, że wiele osób rozumie, akceptuje, bierze na siebie, i ryzyko i cierpienie, i z tego powstają sytuacje

że nie ma poczucia bycia tłem, że można uczestniczyć,

wiesz
jak nie nawidziłem swojego życia, a tak naprawdę siebie
to w pewnym momencie, dostałem oświecenia

że chcę zmienić siebie, i swoje życie

hmm

przebiłem się przez własną skorupę, przez te zasieki własnych dziwnych przekonań
poprosilem o pomoc, wyszedłem do ludzi, zacząłem słuchać, porównywać

no i da się

siedzenie w tym czarnym dołku,  narzekanie, osądzanie, zrzucanie odpowiedzialności za własne przekonania, za własne decyzje na innych

tak już nie przyjemne było,
że nie pozostało mi nic innego, jak to porzucić
zacząć żyć

nawet tytuł Twojego wątku, zdaje się to potwierdzać

koniec zawsze może być początkiem czegoś nowego

Nie znam odpowiedzi na to pytanie.

Jakby mi było wygodnie to bym nie jęczał. Ja chce zmian, ale żeby zmieniło się wszystko łącznie z mną i moim wyglądem, moją rodziną, miejscem zamieszkania, żeby wyjąć mnie stąd i wsadzić na inne miejsce.Tego bym chciał. Tak się nie da.

Masz racje boje się. Ale niestety mój lęk przejawia już objawy fizyczne co mnie blokuje i uciekam. Nic z tym nie zrobię.

Zrobisz jak sie zmotywujesz, czlowieku.

Nie mozesz zmienic rodziny, ale mozesz zmienic swoj wyglad, nastawienie i miejsce przebywania. To wszystko zalezyod Ciebie.

A pojscie do terapeuty badz psychiatry jest pierwszym krokiem.

Faktycznie chłopie, masz rację  to już koniec twej drogi.

I wtedy będziesz miał 2 m wzrostu? Twoimi rodzicami/rodziną będą inni ludzie? Twoje trudne doświadczenia znikną?

Nikt za Ciebie nie dokona zmian w Twym sposobie myślenia.

Po raz kolejny i ostatni: to decyzja.

Żegnam.

Wy nic kurwa nie rozumiecie. Lęk jest tak duży, że za nic w świecie, świadomie tam nie pójdę.
Przykład: Mam zapalenie całego górnego odcinka dróg pokarmowych. Skutkuje to tym, że nie mogę jeść no i można powiedzieć że to jest ostatnia prosta bo chudnę już w zastraszającym tempie . Nie pójdę do lekarza bo się boje. Sytuacja z terapią jest taka sama.

A czy w ogóle dopuszczacie możliwość, że to co mówię jest prawdą? Czy sądzicie, że to czcze gadanie?