Bardzo czeste klotnie rodzicow,czy maja one wplyw na dziecka psychike? - Netkobiety.pl

Tak, podpisuje sie pod tym, co napisał Waczarosz Marotesz. Dziecko może być takie "wyssane z życia, energii" potem, zamknięte w sobie, wycofane, bierne, zobojętniałe...

Odpowiadając na pytanie wątku

Wszystko ma wpływ na psychikę, to jest naturalny element dorastania kształtowania osobowości,

Tendencyjność odpowiedzi wow

Ocena innych Wow

Tajemnicza, nic pozytywnego nie Dostałaś?
Czasem nie masz cech, o których inni mogą zapomnieć, korzystasz z tego?

Równieie dobrze dorastanie  w spokojnym domu, "suchym" może się przełożyć na wiekszą  "krzywdę życiową"

Cała reszta to WŁASNE konsekwencje bezmyślnego bezrefleksyjnego powtarzania "zachowań" wyniesionych z otoczenia, domu też

A zwykło się mówić "dorośnij człowieku" wiwloznaczny tekst

Pogodności

Przecież Ci prawa do wyrażania własnego zdania nie zabieram

Wydaje mi się rozsadnym, gdyż podkreślasz słowo "głównie",

Drugie pytanie pozostawić w "spokoju"

Każdy z nas dostał/dostaje od rodziców, to na co ich było/jest "stać"

Jest to uwarunkowane wieloma sprawami, często nie widzą nic poza tym, starają się jak umieją

Nie dostajemy czasem szansy, wyjścia
Rozwoju, zmiany tego?
Czy te negatywne sprawy nie są czasem, czarno na białym, kierunkiem rozwoju, aby wzorców nie powielać

Masz "szklankę" do połowy pustą? Czy do połowy pełną?

Miłego Dnia

Nie no nie czarujmy się że "wszystko"
Często może się wydawać że coś zostało przeskoczone, ti daje miraż wszechmocy

A tak nie jest, do końca

Gdyby przyrównać to do wzrostu roślin, sa rośliny które szybko rosną, np bambus, w środku jednak jest pusty

To tak nawiasem, mówiąc
Co do szklanki, to najtragiczniejsza a zarazem piękny początek
Gdy się świadomość zdobedzie, że ma się szklankę,

Tylko nalewać/napelniać najlepiej za swoje, oraz według własnych możliwości

Pytanie było o to, czy częste kłótnie rodziców wpływają na psychikę dziecka. Więc nie rozumiem po co tutaj szukać pozytywów na siłę,  Amethisie. Masz racje i podoba mi się Twoje "Co do szklanki, to najtragiczniejsza a zarazem piękny początek
Gdy się świadomość zdobedzie, że ma się szklankę,
Tylko nalewać/napelniać najlepiej za swoje, oraz według własnych możliwości smile"

... Ale nie o tym jest wątek.

Jak idziesz do lekarza, bo boli Cię ząb, to uszcześliwi Cię stwierdznie: "No może i Pana boli ząb, ale prosze pomyśleć, czy to nie piękne, że w ogóle wyrósł Panu ten ząb"?

Filozofia filozofią, a życie życiem. Nie masz chyba pojęcia jak czasem trudno jest wykaraskać się z niektórych urazów

Amethisie, chcesz się ze mną pokłócić?

Też wyrastałam w dysfunkcji z częstymi kłótniami nakręcającymi jeszcze większe kłótnie(a nie działającymi jako wentylator), przemocą, a potem jeszcze do tego alkoholem.

Ale ja nie o tym chciałam..

Chodziło mi tylko o Twój komentarz, który zabrzmiał mi .. pysznie :

"Tendencyjność odpowiedzi wow
Ocena innych Wow wink"

Podczas, gdy ludzie normalnie pytają(o coś w czym może zbytnio się nie orientują) i odpowiadają na pytania..

Kłótnie mają wpływ na psychikę i późniejsze życie dziecka. Różnie z nimi jest, jedne dzieci gdy dorosną są wycofane, wyciszone, a inne powielają schemat kłócących się rodziców i w ten sposób żyją.
Do tego cała masa kompleksów, wycofanie z życia, agresja, kłótnia sposobem wyrażania siebie w dorosłym życiu. Trudności w dorosłym życiu, relacjach społecznych.

Piękna wykładnia pod temat wątku bardzo istotne

W sensie wpływu "kłótni" i konsekwencji jej na dzieci

Pozdrawiam Pogodnie

Panabiamka i Amethis - co Wam dają takie przekomarzania się? Zaśmiecacie tylko ten wątek i dzięki Waszej "dyskusji" obraz całości jest pogmatwany i sensowny dopiero po przebrnięciu przez taka wymiane zdań. Nie lepiej przejść na priva i tam sobie gadać?

Katarne93 świetnie to ujęła.
Mam podobne "doświadczenia" i pogląd na zagadnienie podobne do Ciebie. Nie mogąc "wytrzymać" w domowej atmosferze szybko wyrwałem sie w dorosłe życie czując, że im dłużej w tym domowym piekiełku będę - tym trudniej będzie mi być "normalnym" człowiekiem. Szybko znalazłem się w związku i ...jakoś wiedziałem czego nie chcę: kłótni, nerwowej atmosfery, lekceważących tekstów i awantur. I tak też to wyglądało. Niekiedy ludzie wychodząc z takiego rodzinnego piekiełka wiedzą doskonale czego nie chcą we własnym życiu i związku, a inni mimowolnie powielają wpojone schematy i dziwią się, że - podobnie jak rodzice - też mają fatalnie w życiu. Kwestia świadomości, obserwacji i umiejętności wyciągania wniosków ...i ich stosowania w życiu. To być może rozbija się też o jakąś siłę charakteru i umiejętność nabrania dystansu, a to przychodzi dopiero z czasem. Ja też, na początku, po "wyfrunięciu" z domowego piekiełka czułem się stłamszony, bez wartości i wycofany. Może kwestia analizy tych wszystkich doświadczeń i pomoc otoczenia zdecydowały, że stałem się zupełnie innym człowiekiem? Chyba tak.

Bardzo podobne objawy miałam. Nawet teraz czasem jeszcze wracają, choć na szczęście już rzadko i są słabsze. Mój największy problem był taki, ze byłam bardzo zamknięta w sobie, mało mówiłam, nie radziłam sobie zupełnie w kontaktach międzyludzkich. Osobiście korzystałam z pomocy psychologa i częściowo to również mi pomogło. Ale najwięcej chyba skorzystałam na kontakcie ze "zdrowymi", pozytywnymi ludźmi, którzy swoją postawą oraz podejście do życia zmotywowali mnie do zmian. Również lektura oraz poszukiwania na własną rękę odpowiedzi..

Przynajmniej zainteresowani tematem mają naoczny przykład jakie mogą być konsekwencje u osób pochodzących z takich rodzin Dobra wiadomość jest taka, że mimo "przeszłości" można zachować poczucie humoru Inna sprawa, to jakiego rodzaju jest to poczucie humoru ;p Ale podobno liczą się chęci. A przynajmniej tak gdzieś słyszałam, choć nie potrafię wskazać kto jest autorem tej "mądrości" ;]
Wiadomo, że wszystko może mieć swoje dobre i złe strony. Zależy jak podejdzie się do tematu. Od dna można się odbijać, albo można się na nim położyć i stwierdzić, że nie ma nadziei, szkoda zachodu.. Widzę, że my chyba wypracowaliśmy podobną strategię radzenia sobie psychicznie - przez właśnie dążenie do pozytywnych stron życia. Już tak wiele było kłótni i niemiłych sytuacji, że starczy... Moi rodzice "przekłócili" za mnie juz chyba wszystkie tematy i mi nic "nieprzekłóconego" nie zostało Wszelkie krzyki, poniżanie, ubliżanie, rozciągające się na tygodnie kłótnie i awantury o to "by mieć rację" nie są mi do niczego więcej potrzebne. Masz rację - w gruncie rzeczy rodzice dali mi piękną lekcję życia. Ludzie czasem pytają mnie, skąd we mnie tyle spokoju. Możliwe, ze właśnie stąd. Dawniej byłam bardzo wycofaną, nieśmiałą, zamkniętą w sobie młodą osobą. Nie potrafiłam naturalnie okazywać uczuć lub robiłam to niezdarnie, w rezultacie najczęściej skutkowało to odrzuceniem. Teraz mam już w sobie więcej spokoju. Myślę, że z większością swoich wew większych "problemów" już sobie poradziłam. Przez swoją wew motywację, bądź będąc zmuszona przez życie. Tak więc też uważam, że można wyjść na prostą. Ale droga jest zdecydowanie bardziej kręta i wymaga chęci. Może dzięki temu więcej rozumiem. Trudno stwierdzić, gdzie byłabym teraz w swoim życiu, gdybym miała "ułożoną" rodzinę, czy taką w której zamiast siekiery w powietrzu wiszą radość i dobry humor. Czy byłabym podobna do siebie obecnej czy zupełnie inna? To interesujące, choć pewnie nigdy się już nie dowiem.
Grunt, że mam swoją szklankę. Choć może metalowy kubek byłby lepszy(również pod namiot), bo szklankę łatwiej uszkodzić ;]
Ale to już szczegół

Akurat mi jakoś trudniej było(i jest) się "odciąć" od rodziców. Gdzieś w głębi jest mi bardzo ich żal, trudno jest mi odłączyc się psychicznie od tego, czuję jakbym ich raniła w ten sposób dodatkowo. Oni poza tym stosują manipulację emocjonalną, próbują wywołać we mnie poczucie winy jeśli tylko robię coś inaczej niż oni by sobie życzyli. Nie umiem się tak odciąć, oderwać i też nie mam ani nie miałam nigdy takiego wsparcia z otoczenia, które pomogło by mi w tym. Tym bardziej, że u nas to takie "huśtawki" były. Czasem przez tydzień był spokój i niby wszystko ok, a potem miesiąc, dwa.. istne szaleństwo.. Z jednej strony rodzice tak jakby się starali w tych okresach spokoju i czuło się, ze chcą dla mnie i brata dobrze, a później, gdy pojawił sie ten drugi etap, to wszystko stawało na głowie. I tak w kółko. Dodatkowo moje niskie poczucie wartości i nieumiejętność zatroszczenia sie o swoje, lęk przed światem zewnętrznym sprawiały, że wciąż grawitowałam do tego domu..
Nie wiem czy to kwestia płci, ale mój brat poradził sobie dużo wcześniej z problemem i wydaje mi się, ze o wiele lepiej niż ja.

Sorry, ale mamy uszkodzone mózgi, trzeba nam wybaczyć ;p