Klucze do nie wypierania samotności a jej pokochania - Netkobiety.pl

To wszystko prawda, ale nie znaczy to, że nie bywa trudno.
Nauczyłam się dawać sobie radę sama, wyszłam do ludzi, ale teraz znowu trochę pusto się zrobiło i boli, co tu kryć.
Ale podejmę to wyzwanie.

To zdanie to chyba klucz do problemu. Opieramy się, bronimy, szarpiemy, a to boli. Czytałam trochę porad psychologicznych i przetestowałam na sobie: jeśli pozwolę sobie na ból, nie zagłuszam go na siłę, nie zaprzeczam, negatywne uczucia przemijają szybciej. Więc gdy mnie mocno "przyciśnie", siadam i ryczę. Po pewnym czasie ten stan po prostu mi się nudzi, zwalnia się miejsce na inne sprawy i emocje.
A poza tym, ostatnich kilka lat bycia singlem nauczyło mnie, że gdy mam doła, to ja go mam, a nie on mnie. Kiedyś poddawałam się biernie nastrojom, dziś już nie jestem taka wygodna. Wiem, że to brzmi jak zaprzeczenie poprzedniego akapitu, ale chodzi mi po prostu o to, że trzeba wstać, ruszyć tyłek, coś ze sobą zrobić. Jest tyle rzeczy, na które w związku i natłoku ludzi trudno znaleźć czas. Ksiązki, rower, filmy, gotowaniie... Doba za krótka! Gdy się człowiek skupia tylko na negatywnych stronach samotności, zapomina o możliwościach.
A ludzie są, zawsze się jacyś znajdą. Że to nie jest ten jedyny, że w domu nikogo - no, trudno, nie wszystko można mieć.

Pokochac to może za duże słowo, ale lubić samotność mi się udaje - dostanę to piwo? ;-)
Śmiało mogę powiedzieć, że kocham życie - również w samotności, choć to większe wyzwanie.

Czasem nasza samotnośc może być wielkim darem. Dla innej samotnej osoby
Piegowata, jakbyś miała teraz ostre randkowanie, albo nowego męża i powiedzmy do tego jeszcze drugie dziecko do odchowania, to chyba byś nawet nie pomyślała o jakiejś samotnej staruszce, nie? A tak, babcia bardziej happy, samotne koleżanki bardziej happy, nieraz jakiś kotek/piesek ze schroniska korzysta na samotności czyjejś nawet Więc nie ma tego złego... Always look at the bright sight of life

A, w takie znajomości, to lepiej się nie plątać Bo potem co go spotkasz, to będzie:
Cooooooo? Ze mną się nie napijesz?! Ze mną...?!

A ja uważam,  że to, że samotność nas dobija jest naturalną reakcją i normalne jest, że się przed tym bronimy. Człowiek jest istotą stadną i do szczęścia potrzebuje drugiego człowieka. Ja też czuję się samotna. Mam męża, dziecko ale nie mam kontaktu z matką, braćmi i dalszą rodziną. Brakuje mi ich bardzo;( tej pustki nic i nikt mi nie wypełni. Mąż to mąż, córka to córka - nie zastąpią mi reszty rodziny; (

A jak długo jesteście już same?

To ja prawie 5. Też lubię spędzać czas sama, coś tam sobie robić, ale z kimś też by było miło. Niedługo zapomnę jak to jest być w związku.
Co ja mówię, już zapomniałam
Ale tak naprawdę w sumie nie jest źle. O dziwo. Niedawno do tego doszłam.
Tylko z tymi dziećmi trochę mi szkoda, że nie wyszło. Ale jak mówią nie ma tego złego.

Jakie te wymagania? Zaciekawiłam się.

7 lat.Po części z własnej winy.
Wcześniej moje relacje wyglądały inaczej,ale i ja byłam inna.
Na co innego zwracałam uwagę.
Teraz jak tak patrzę wśród rodziny/znajomych/w pracy to mało który mężczyzna mi się podoba.
I nie mam tutaj na myśli wyglądu,tylko zachowanie,które niestety,pozostawia wiele do życzenia.
Zaczynam myśleć,że nie nadaję się już do związku.
Szczegóły mnie irytują,są dla mnie ważne.

To są znajomości.
Bliskiej relacji z mężczyzną nie zastąpi koleżanka/sąsiadka,ale oczywiście dobrze,że są wokół nas osoby,z którymi możemy porozmawiać.Tyle,że to....nie to samo.

Sama wyjeżdżam na urlop.Przeważnie kilka dni.
Wychodzę do kina/teatru/koncert.
Robię to,bo nie chcę siedzieć w domu.
Prawda jest jednak taka,że samotny wyjazd to nic miłego.
Można odpocząć ,zregenerować się.
Szkoda tylko,że nie ma osoby obok,z którą można porozmawiać,podzielić się wrażeniami,wyjść wieczorem potańczyć.
Są rzeczy ,których w pojedynkę  się nie zrobi .

Samotność jest dobra,jeśli to stan przejściowy.
Jeśli trwa za długo,jak u mnie,wtedy przeszkadza,i to bardzo.

Samotne wyjścia,samotne wyjazdy,samotne wieczory w domu..ile tak można?
Pomijam fakt instynktu macierzyńskiego.
Kiedy się włączy to następuje "ryk duszy'.
Człowiek całym sobą pragnie czegoś,czego mieć nie może.I być może mieć nigdy nie będzie.
Ta świadomość jest straszna.

Czy z samotnością można się pogodzić?
Chyba nie do końca .
Można zaakceptować,nauczyć się z nią żyć,"oswoić",ale pogodzić się w 100% wg mnie nie można.
Zawsze się będzie gdzieś na dnie paliło światełko nadziei:"a może tym razem ".

Rzeczywiście w pojedynkę nie pójdę raczej na tańce, ale można znaleźć jakąś wolną koleżankę. Może nie zawsze, ale są na to spore szanse. Więcej się wybawiłam przez 4 ostatnie lata jako singiel niż przez 10 lat z mężem, który nigdzie się nie chciał z domu ruszyć.
Na urlopie też, jak się ma nieco odwagi, można sobie znaleźć towarzystwo. A takie rzeczy jak kino czy kawiarnia? Z tym już nie mam żadnego problemu. Jak chcę iść sama to idę i już.

Kwestia świadomości  kontaktu z samym sobą. Pracuję nad tym, potrafię być sama i często lubię, ale skłamałabym twierdząc, że nie zdarza mi się negatywnie tego przeżywać. Pochodzę z domu pełnego ludzi, rozmów, ruchu i bardzo mi tego czasami brakuje, bo dziś mieszkam sama.

mnóstwo jest takich ludzi z bakcylem podróżnika, śmieszne ale ja w swoim otoczeniu nie mam innych, dla nich weekend spędzony przed TV to największa kara.
Zdażyło mi się też podróżowac 3 miesiące sam po Nowej Zelandii, no ale ja jestem dziwny 

Powinnaś dac szanse tym Bieszczadom

Naszła mnie ostatnio taka refleksja... Tak jak są dobre i złe związki/chwile w związkach, tak są też dobre i złe samotności/chwile w samotnościach.
Osobie przyzwyczajonej do tej "złej samotności" ciężko może być zrozumieć sposób myślenia osoby, która zna samotność od głównie dobrej strony - i vice versa.
Może być czasem nawet ciężko się wzajem zrozumieć, gdy ktoś akurat przeżywa w samotności dobre chwile, a ktoś inny te złe. Bo można przecież mieć w samotności okresy lepsze i gorsze, tak jak i w związkach.
Ale uważam, że jak człowiek chce mieć dobry związek, to najpierw powinien mieć dobrą samotność. Ze złej samotności często ludzie płynnie przechodzą w złe związki. Bo to jest przecież powiązane. To, jak człowiek się czuje sam ze sobą, ma wpływ na relacje. Jeśli samotność jest bardzo dotkliwa, to często jest jakiś nierozwiązany problem gdzieś w człowieku. Lub po prostu błędne myślenie. Że nie umie się życiem cieszyć tak po prostu, samodzielnie.
Oczywiście, nie mówię, że w tej "dobrej samotności" nie ma też złych chwil. Jak w dobrym związku, gdzie też złe chwile są. Ale ich ilość i natężenie w stosunku do tych dobrych, jest niewielkie, czy umiarkowane.
Hm, trochę mnie przeraża wizja świata niektórych ludzi, którzy bycie samemu odbierają jako jakiś straszny problem, wręcz dopust Boży Jakby wychodzili z założenia, że sami dla siebie żyć nie mogą, muszą dla kogoś innego, z czego prosty wniosek wynika, że "ja" to ktoś mało warty. Skoro nie warto dla tej osoby żyć i cieszyć się życiem. Musi być jakaś "publika", ktoś "znaczący" i "ważny", nie takie tam tylko byle "ja" i dopiero ten żywot nabiera znaczenia. Cóż, ja tak nie uważam. Życie może być wartościowe nawet gdy jest się pustelnikiem, który żyje w jakimś klasztorze, czy innym odosobnieniu. Co więcej, takie życie czasem potrafi być lepsze, pełniejsze, niż ludzi, co są otoczeni tłumami przyjaciół i rodziny. Choć to oczywiście przykład skrajny, nie namawiam tu nikogo do pustelnictwa Bardziej do pracy nad sobą, swoim myśleniem. Człowiek się przecież uczy, rozwija w ciągu życia. W początkach młodości mało kto potrafi zbudować stabilny związek, mało kto też umie stworzyć stabilną, dobrą samotność. Dopiero z wiekiem uczymy się bardziej siebie i innych ludzi. To jest więc sztuka, tego się można nauczyć, by mieć taką swoją "dobrą samotność", czyli samotność z poczuciem sensu. A nie jest to coś, co komuś spadło z nieba. Choć z pewnością niektórym ludziom jest dużo trudniej sie tego nauczyć, może nawet jest to dla niektórych niemożliwe... Trzeba mieć rozwiniętą (samo)świadomość, a i są też typy charakteru, które mają w tych względach łatwiej, a inne trudniej. Mimo wszystko, nawet skrajny ekstrawertyk nie musi się czuć źle sam ze sobą, jeśli ma odpowiednie nastawienie, odpowiedni sposób myślenia, i zachowania. W końcu nie żyjemy na pustyni i przy odpowiednim nastawieniu można nowych ludzi poznawać. Więc nie ma potrzeby bycia samemu jak palec, jak ten jakiś pustelnik własnie Przy pewnej postawie mentalnej, pewnym sposobie życia i patrzenia na świat, człowiek nie czuje się samotny (w sensie smutny, zdołowany, czujący jakiś brak), a przynajmniej nie jakoś często.

Też o tym ostatnio myślałam, Koczku

Nie wydaje mi się, żebym podczas trwania małżeństwa była mniej sama niż aktualnie. Owszem, było więcej ludzi w pobliżu, ale wszystkie te znajomości nie przetrwały zmian, na które się zdecydowałam.

Tu nie chodzi o pokochanie samotności, tylko SIEBIE!!!
Kazdy kto lubi siebie, nie poczuje się samotny. Czuje się dobrze w swoim towarzystwie, czuje się ze sobą świetnie, więc nie odczuwa czegoś takiego jak samotność. Być samym nie oznacza być samotnym.
To jest klucz do wszystkiego: pokochać siebie .

Jeśli tylko będzie okazja, to reflektuję już dziś. A skąd jesteś? Ja z Podkarpacia.

Chociaż jestem typem samotnika i naprawdę lubię spędzać czas sama, to jest jednak taka granica samotności, która nawet mnie napawa przerażeniem. Poczułam to dopiero w momencie, gdy wszyscy wokół mnie znaleźli drugą połowę. Wszędzie tylko randki, wycieczki, wspólne spacery, wyjścia, imprezy, wakacje, spotkania z przyjaciółmi. A ja czas spędzam przed komputerem albo z książką. Bo nie mam chłopaka, nie mam przyjaciół. Wstyd gdzieś pójść samej, gdy wszyscy są z kimś. Gdyby cokolwiek się stało, mogę liczyć tylko na siebie. A najgorsze jest chyba to, że tak bardzo przyzwyczaiłam się do mojej samotności, że nie potrafię z niej wyjść, bo daje mi (paradoksalnie) ogromne poczucie bezpieczeństwa...

Zgadzam się.
Ja to się często zastanawiam, czy umiałabym jeszcze być z kimś w związku.

Ja może jestem jakaś dziwna ale lubie być sama lubie swoje życie, jest mi w nim wygodnie i to też jest problem bo mam powodzenie, gdybym tylko chciała to mogłabym być w jakimś zwiazku, ale związek to zobowiązania a ja lubie swoją wolność.. więc i tak źle i tak niedobrze

Ale czy warto? Z jednej strony często słyszymy "każdy znajdzie swoją miłość", ale czy nie warto trochę szczęściu dopomóc zamiast przesiedzieć całe życie w 4 ścianach licząc na cud w stylu pięknej, inteligentnej kobiety, która zapuka do naszych drzwi i powie, że kogoś takiego poszukiwała? Myślę, że warto przynajmniej dać sobie okazje do poznania kogoś ciekawego. Samotność jest dobra tylko do pewnego momentu. Nawet single czasem tęsknią za tym naturalnym, ciepłym przytuleniem i dobrym słowem.

Kurde, każdy ma prawo do swoich uczuć, ale zaczyna mnie mierzić ten powszechny lament nad samotnością.
Cholera, moja koleżanka z pracy umiera na naszych oczach. Umiera na raty, choroba posuwa się w piorunującym tempie. Odebrała jej mowę, przełykanie, podobno i chodzenie... Ludzie, to są dopiero dramaty!!!

Kluczem do pokochania samotnośći jest pokochanie siebie. Naprawdę.
Ja sobie całkiem nieźle żyję sama, ale zawsze podkreślam, że nawet bez pary samotna nie jestem. Przecież mam przyjaciół i rodzinę. Samotni poza tym często bywamy na własne życzenie.