Pierwsze wrażenie - problem - Netkobiety.pl

Pewnie rzeczywiście jesteś sympatyczną i pozytywną osobą, dlatego najlepiej jeśli będziesz zachowywać się naturalnie. Jeśli chcesz się do kogoś uśmiechnąć to po prostu się uśmiechnij, a nie zastanawiaj się nad tym jak to wygląda. Nie zakładaj jakiejś maski na pokaz.

Musisz się nauczyć szczerzyć jak Tom Cruise

Ja tak mam.

Mam tzw. bitch face syndrome. Ludzie myślą, ze jestem bardzo poważna, albo wręcz wkurzona, gdy ja jestem po prostu zamyślona.

A jak mi ktoś mówi "uśmiechnij się" - a słyszałam to od dziecka - to mam ochotę mordę podrapać!

Też nie potrafię się szczerzyć bez powodu, albo do obcych. Albo jak coś robię, coś nudnego, albo coś co trzeba zrobić, typu obieranie ziemniaków, a ktoś mówi "uśmiechnij się" - to mam stać z tym obierakiem i szczerzyć się jak idiotka?

Koczek, ja autorkę rozumiem, bo też mam problem z pierwszym wrażeniem. Nie umiem tych wszystkich sztucznych śmiechów, uprzejmości na siłę. Jestem jaka jestem, nie umiem inaczej, bo takie mam usposobienie. Ciężko mi coś jej radzić, bo - zgadzam się - rady typu "uśmiechaj się więcej" można sobie wsadzić. Ja się uśmiecham, jak mam dobry powód, albo bardzo dobry humor, nie umiem na zawołanie. Do tego dochodzi lęk przed nowymi ludźmi, z jednej strony chce się dobrze wypaść, a z drugiej nie umiem robić z siebie słodkiej dziewuszki, nigdy nie umiałam.

Acha, no to jak się nie umie, nie da rady, to się oczywiście nie ma co zmuszać
Chociaż, nie myślałam, że to taki problem jest uśmiechnąc się do kogoś. Dla mnie to raczej naturalne, że jak kogoś poznaję, to się chociaż lekko uśmiechnę do tej osoby, a nie patrzę wilkiem No ale to też ludzie są różni, wiadomo. Jednemu przyjdzie uśmiech bardziej naturalnie, drugi choćby chciał, to mu żaden mięsień nie drgnie
Chociaż, autorka tematu chyba jednak potrafi się uśmiechnąc nawet do takiej zupełnie obcej osoby. Bo napisała: "Jak się uśmiechnę do kogoś nieznajomego, to mam wrażenie że wychodzi z tego jakiś dziwny grymas" - czyli problemem nie jest, że nie byłaby w stanie się uśmiechnąć, tylko bardziej jej myślenie o sobie wtedy. A że czuje się z tym nienaturalnie, to jest oczywiste, bo zawsze jak się robi coś nowego, coś, czego się nie ma nawyku robić, to jest uczucie jakiejś sztuczności i niepewność, jak to wyszło. Tylko, że to jest naturalna kolej rzeczy, jak człowiek chce się nauczyć jakichś nowych zachowań.
Ale, ja podkreślam tu, że rozwijać się, to trzeba głównie dla siebie samego. Nie powinno być to sterowane z zewnątrz, że tam coś komuś się w nas nie podoba i to jedyny powód. Bo wtedy to jest taka tylko próba wpasowania się w otoczenie, a nie prawdziwa potrzeba. Za to jeśli ktoś czuje, że mógłby się rozwinąć, ulepszyć jakieś swoje umiejętności społeczne - to przecież nic złego w tym nie ma A wręcz można mieć dużo przyjemności, jak czasem człowiek się trochę przełamie, żeby zrobić coś, co jest poza jego "strefą komfortu". Coś nowego nie musi się przecież okazać takie nieprzyjemne, czy straszne, jak to się pierwszy raz wydaje. Z czasem nawet może przekształcić się w naturalny nawyk. Mówi się przecież "przyzwyczajenie drugą naturą człowieka" To, że np. w dzieciństwie nabraliśmy jakichś nawyków, to przecież też nie znaczy, że te nawyki muszą nas określać do końca życia. Niektóre rzeczy można więc zmienić, jeśli się tego samemu chce.

Hm... czyli to wynika z samej nieśmiałości po prostu, ze stresu przy poznawaniu obcych osób, nie z Twojej osobowości jako takiej.
A ta nieśmiałość... to od kiedy ją masz? Od maleńkiego, całe życie, czy np. w okresie dojrzewania się zrobiłaś taka nieśmiała?
Jakby od dojrzewania, to na pewno jest wtedy łatwiej pokonać swoje lęki. A jak od maleńkiego, to już trudniej może być cokolwiek zmienić.
Choć wydaje mi się, że kwestia uśmiechnięcia się do kogoś przy poznawaniu, to bardziej jest kwestia wprawy, nawyku, niż coś bardzo glęboko zakorzenionego... Co innego np. zaufanie - taka rzecz może być trudna do zmiany (choć też nie niemożliwa) bo dotyczy bardzo naszego wnętrza. Natomiast tutaj chodzi tylko o pewien gest, pokazanie się od trochę milszej strony jakby. Którą już przecież w sobie masz, bo skoro znajomi mówią, że normalnie jesteś uśmiechnięta i dużo się śmiejesz... To bardziej masz problem w pokazaniu swojej prawdziwej natury już na poczatku znajomości, niż kwestia żebyś coś udawała. Tak że myślę, że jakieś szanse masz, żeby to poprawić Tylko na to potrzeba też trochę czasu, uważności i świadomości w momencie, gdy poznajesz nowe osoby, żeby zachować się nie po staremu, tylko wypróbować pewne zmiany.
A moim zdaniem lepszy jakikolwiek uśmiech, niż tak zero, powaga jak na pogrzebie Ja bym się chyba też trochę bala takiej osoby, z którą się zapoznaję, a ta bez najmniejszego uśmiechu, taka martwa twarz, jak maska... Ja osobiście bym miała wrażenie raczej, że ta osoba jest w złym nastroju, może niechętna mi nawet, czy coś. Już bym wolała jakiekolwiek skrzywienie warg, choćby przypominające uśmiech, niż taką zimną maskę. Nie dziwię się, że ludzi to trochę odrzuca...
Może spróbuj trochę potrenować przed lustrem? Serio, kiedyś czytałam taką radę, własnie dla osób niesmiałych. Podobno te mięśnie twarzy, jak się ich nie używa (w Twoim przypadku akurat Ty ich używasz, ale nie używasz ich nigdy w sposób świadomy, nie umiesz ich kontrolować jakby) to wiotczeją i może komuś być realnie trudno nawet ten uśmiech na twarz przywołać... Więc możesz spróbować potrenować trochę Do tego trening w wyobraźni czasem jest dobry w takich sytuacjach. Wyobrażasz sobie problemową sytuację i jak zachowujesz się w nowy sposób. To też może coś dać, w sensie, ze potem łatwiej idzie w rzeczywistości.
Uważam też, ze jak kogoś poznaje się, to uśmiech raczej z reguły jest grzecznościowy i nie ma co sobie wyrzucać, że nie taki szczery, jak wtedy, gdy nas coś na prawdę cieszy. To jest inny rodzaj uśmiechu No ale to po prostu tak jak człowiek uczy się mówić "dzień dobry" kiedy kogoś spotyka, czy podawać rękę, to tak samo ten uśmiech nie wypływa koniecznie z jakiejś wielkiej naszej potrzeby, zwyczajnie ze świadomości, ze jesteśmy wtedy grzeczni i mili dla kogoś. Nie przykładałabym więc takiej wagi do tego, jaki ten uśmiech ma być, tylko skupiła na tym, żeby w ogóle jakiś był

Wiesz, miałam kiedyś podobny problem i odkryłam świetny sposób: bardziej słuchać niż mówić. Wtedy zawsze można odnieść się do wypowiedzi drugiej osoby i dalej już samo "leci". Też, choć jestem gadułą, potrzebuję trochę czasu, żeby się otworzyć przed innymi, ale już z tym nie walczę, uznałam, że taka moja uroda
Nieraz mnie zaskoczyło, że ludzie lubią ze mną rozmawiać.