wychodzenie z samotności - Netkobiety.pl

Nie wiem czy tak jest, choć to możliwe, że są źle postrzegani. Ale... czy to takie ważne? Chyba najważniejsze jest, co Ty myślisz sama o sobie, a nie ktoś tam. W sumie co Cię to obchodzi co kto myśli? Każdy ma prawo mieć swoje prywatne myśli i niech sobie ma, jakie chce.
Oczywiście, sprawa się komplikuje, jeśli ktoś owe myśli zaczyna z siebie wyrzucać w naszym kierunku Ale to też nie jakaś tragedia Bo i my niemowami nie jesteśmy Więc zawsze można coś, bardziej lub mniej , grzecznie odpowiedzieć. Albo nie odpowiadać nic, tylko olać delikwenta/tkę i robić swoje. Jak to się mówi: psy szczekają, karawana jedzie dalej

Dla mnie jest to zaleta, a nie wada. Tzn. że ktoś czyta książkę w weekend, zamiast chlać na imprezie. Wolałabym mieć taką znajomą, bo przynajmniej fajny temat można sobie znaleźć o tych książkach, a o imprezach to tak za wiele się ciekawego nie da raczej powiedzieć... Bo co tu można na temat takiej imprezy? "Siedzieliśmy, piliśmy piwo, gadaliśmy o d*** Maryny, trochę tańczyli i znowu piliśmy piwo. Tak minęło 5 godzin. Potem wróciliśmy do domu.Koniec"

Nie wiem co to była za knajpa, ale ja nieraz jadałam samotnie na mieście i jakoś nie słyszałam żadnych komentarzy. Chociaż może zbyt zajęta jedzeniem byłam.

Podpisuję się pod powyższym czterema kończynami.
Na początku to samotne wychodzenie do ludzi może być trudne, ale potem cżłowiek się przyzwyczaja i zaczyna czerpać z tego przyjemność. Jak się trochę odważy, odrzuci lęk, to i towarzystwo w tym tłumie się znajdzie.
Pamiętam, jak raz na koncercie, na który wybrałam się sama, porwała mnie do tańca grupka obcych ludzi. Świetnie się bawiłam! Raz mimo tremy wyskoczyłam pod scenę i przetańczyłam wieczór z nieznajomymi. Wracałam z koncertu w świetnym humorze.
Da się? Da!
Coraz mniej mi po drodze z powszechnym biadoleniem nad samotnością. A przeżywałam ją  kiedyś dotkliwie.

Nie jestem niemową, ale czasami mnie wcina jak przy tym koncercie, który opisałam w pierwszym poście. Straciłam wtedy grunt pod nogami i dopiero po paru dniach dotarło do mnie, że mogłam odpowiedzieć tak i tak a nie tłumaczyć się z bycia samej. Kolejny przykład to spotkanie nauczycielki na innym koncercie, krótka gadka o miłych rzeczach i powrót do rzeczywistości, bo musi paść pytanie czy sama jestem a ja znowu zaczynam się tłumaczyć.. Po cholerkę jest to ludziom wiedzieć? Na pewno nie po to bo zamierzają zaproponować dołączenie do wspólnej zabawy.

Super, że masz takie normalne podejście i rozumiesz, że czytanie książki może być ciekawe i że czasami impreza może być szablonowa do bólu (chociaż z wielką chęcią bym czasami zamieniła książkę na taką "nudną" imprezę ). Szkoda tylko, że w "realu" nie trafiam na takie otwarte osoby jak Ty Powiem, że już się oficjalnie nie dzielę jak spędzam wolny czas, bo chyba na razie nie mam siły na konfrontację z takimi ludźmi. Jednak zdaję sobie sprawę, że takie wycofanie też działa na moją niekorzyść.

Warszawa (obce miasto, u siebie bym w weekend tak nie "zaszalała"), sobotni wieczór, akurat gdzieś się wybierałam, a że miałam trochę czasu to pomyślałam, że wejdę na jedzonko... no i trafiłam na ludzi co zawsze Nie wiem jak to jest że przyciągam takie osoby, które albo w twarz albo za plecami obgadują to, że jestem sama i że sama czas spędzam. Wydaje mi się, że część z tych ludzi poniekąd "żywi" się moim brakiem sukcesu na tym polu.

Wymieniłaś czynności, z którymi sobie względnie radzę sama, ale co z pubem, wyjazdami czy festiwalem? Może są pewne rzeczy, które są tylko zarezerwowane dla tych mających z kim wyjść.

Lubię swoje towarzystwo, najlepiej czuję się w domu. Ostatnio jednak ciągnie mnie na zewnątrz, a tam już nie zawsze czuję się dobrze i to właśnie przez takie niemiłe komentarze ludzi. Nie zamykam się z tego powodu w czterech ścianach, ale zabierają mi one dużo komfortu i przyjemności. 
Nie mam faceta ani koleżanek, więc choćbym chciała to nie mam się kogo uczepić.

Facet był dużo starszy ode mnie i nie w moim typie, więc to moje zachowanie nie było związane z tym, że atrakcyjny facet mnie onieśmielił, wystraszył.

Nie przeczę, moje przewrażliwienie też robi swoje, ale uważam, że sytuacja jest bardziej złożona.

Znowu kino.. Pisałam, że z tym nie mam większych problemów (poza weekendami ). Może ktoś miał jakieś doświadczenie sam na sam z czymś innym niż kino, bo są większe wyzwania niż siedzenie po ciemku z obcymi ludźmi

A np w pracy nie możesz nikogo poznać?? Ja tak dziesiątki osób poznawałem, i większość zapraszała na piwo itp. Unikałem tych pojebanych, co to robią jak woły za grosze a mają się za nie wiadomo kogo.

W swoim życiu długo i wiele razy byłam sama. Samotne wyjście na basen czy do kina, czy gdziekolwiek to dla mnie chleb powszedni. I podobnie jak Kaja uważam, że Autorka za mocno przejmuje się cudzymi spojrzeniami, które może są całkiem  życzliwe? I może ludzie w kawiarni wcale nie rozmawiają o niej, ale o jakiejś swojej znajomej?
No i nie wierzę, że w Warszawie samotna kobieta w kawiarni zwraca czyjąkolwiek uwagę.

Też uważam, że dużo w tym wszystkim "inni widzą", "inni patrzą", "inni myślą", "inni postrzegają", "inni mówią". A gdzie w tym (dużo ważniejsze, moim zdaniem) - ja chcę, ja mam ochotę, ja jestem ważna_y, ja lubię?

Jakiś czas temu przejmowałam się tym, co inni myślą. Że głupio samemu na basen, głupio samej jeść, głupio samej do kina, głupio samej siedzieć na wykładzie, głupio samej chodzić po muzeum. Jestem pewna (i myślę, że masz podobnie), że bardziej ograniczające jest to, co TY sama myślisz o sobie, gdy jesteś sama, niż to, co realnie myślą inni. Co dla Ciebie znaczy to, że jesteś sama - jakie temu towarzyszą myśli? Sama = nie potrafi..., nie umie..., jest (jakaś, czyli cechy).

Polubiłam swoje towarzystwo równie mocno jak i towarzystwo innych ludzi. Bardzo sobie cenię czas spędzany samotnie. Fajnie jest z kimś wyjść. Fajnie jest pójść gdzieś samemu.

Najwyraźniej obchodzi, bo poza myślami, które mi się w głowie pojawiają słyszałam też komentarze od realnych osób.

Jeśli chodzi o poznawanie innych to nie chcę dyskutować o tym w tym temacie, bo istnieje mnóstwo innych wątków poruszających tę kwestię. Chyba już nie chcę nikogo poznawać (ci sparowani czy mający znajomych też nie są do tego skorzy a samotnicy siedzą sami w domu) wystarczy mi, żeby ludzie nie komentowali tego, że jestem sama np. na koncercie i w ogóle dali żyć tym co nie mają znajomych.

Wracając do Twojego pytania o pracę to już mi przypięto łatkę osoby, która "książki czyta w weekendy zamiast się bawić" (i taką oto łatką skończyła się próba otwarcia przed ludźmi). Jak nie mam nic innego do roboty to czytam, widocznie innym trudno to zrozumieć, szkoda tylko, że muszą się tak tym interesować. Nie są też oni chętni na poszerzenie kręgu znajomych jakby co, ale mi to nie przeszkadza, bo w pracy gdzie jest walka o awanse to znajomości są jakie są.

Nie wiem czy ludzie z pracy są normalni czy nie. Wiem, że jestem bardzo introwertyczna, zdystansowana i nie otwieram się szybko przy ludziach, ja po prostu potrzebuję czasu. Tutaj koło się zamyka, bo moje zachowanie jest negatywnie odbierane, chyba jako "wynoszenie się", ale to moje domysły. Zresztą ekstrawertycy introwertyka nie zrozumieją.
Poza tym ja się więcej już chyba nie otworzę, bo wiem że w tych czasach, przyznanie się do siedzenia samej w sobotę (i czytania książek) to przyznanie się do porażki..

Ale "inni" naprawdę mówią i to co mówią często boli..

To nie była kobietka. To nie był pomysł, tylko złośliwość. Od samego początku zadziałałam na tę osobę jak płachta na byka. Ktoś mi kiedyś powiedział, że to być może dlatego, że ona nie umiałaby sama wyjść na miasto i że może w mojej samotności zobaczyła samą siebie, samotną (pomimo, że miała rodzinę). Prospektu nie wzięłam, bo w Warszawie byłam tylko na jeden dzień."

"Kobietka" sugeruje, że miała życzliwe zamiary w stosunku do mnie, tamta pan ich nie miała. Jeśli taka poruszona moim losem była, mogła po ludzku rozpocząć rozmowę, zagadać, zaprosić żebym się dosiadła do nich..
Może nie powinnam wymieniać miasta.. do Warszawiaków nic nie mam, równie dobrze mogło by to się zdarzyć we Wrocławiu, a historię tak samo bym przedstawiła.

Pomóc? Zachowując się jak wredna nastolatka, szepcąc coś na ucho mężowi oraz synowi i patrząc się wymownie na mnie? W pewnej chwili nawet mąż jej zwrócił uwagę żeby się uspokoiła..

Serio... w życiu zdarzają się też takie przykre sytuacje.

To taki przykład dla kontrastu tylko..

Żal czy docinki, było zainteresowanie, którego nie chciałam.

Niezłe Ja mam przechyły w stronę niedowierzania ludziom, Ty natomiast ich idealizujesz

Doskonale Cię rozumiem. Sama nieraz mam ochotę wyjść w jakieś konkretne miejsce, ale nie mam kogoś, kogo mogłabym tam zaciągnąć. Co to za przyjemność siedzieć samemu w kawiarni? Koncerty są wspaniałą rzeczą między innymi dlatego, że budują wspólne wspomnienia.

Ale problemy macie
Ja byłąm dzisiaj sama na lodach i spoko było.
A potem wybrałam się rowerem nad rzekę, też sama. Poleżałam na trawie i popatrzyłam w niebo. I taaaaak mi było dobrze!

Jak to zmienić ? Po prostu, ustalić sobie cel i małymi krokami dążyć do niego Czasem same sobie stwarzamy problemy.

Ludzie dążący do samotności nie potrzebują mieć nikogo bliskiego. To jest jakiś rodzaj nienormalności.

Mizantropem nie jestem. Lubię ludzi.
A jednak czasem dążę do samotności. Na przykład żeby sobie coś w spokoju przemyśleć.
W takie bzdury, że można nie potrzebować nikogo bliskiego nigdy nie uwierzę. Tylko  myli się niektórym niezależność z mizantropią.

Jak wyglądają te miejsca, które są "zastrzeżone"? Po czym poznajesz?

Witaj autorko temat jest mi bardzo bliski. Jestem introwertyczką, niestety moje najbliższe otoczenie w ogóle nie rozumie nawet samego określenia "introwertyk", mam wrażenie Mają mnie za odludka. Sama siebie samotnikiem bym nie nazwała. Lubię pobyć z innymi, nie unikam kontaktu i jak tylko pojawia się okazja wychodzę do ludzi. Co prawda wolę mniejsze grono.. Ale wracając do mojego najbliższego otoczenia. Nie obejdzie się bez komentarzy, a nawet głupich docinków. Najgorzej jest usłyszeć to wszystko z ust swojej mamy. Jej docinki pamiętam do dziś. I to jak w towarzystwie innych osób próbowała sobie ze mnie zażartować, że prędzej ona sama umrze niż ja sobie kogoś znajdę albo (na moje słowa) : kto nie ma szczęścia w miłości ten ma szczęście w grze -  że przecież ja nie mam ani jednego ani drugiego. I to wszystko było dla niej powodem do żartów. Ludzie nie potrafią zrozumieć, że niektórym osobom jest ciężej zawierać znajomości. Nie każdy jest duszą towarzystwa i nie każdy ma po 300 przyjaciół na fejsie Patrzą na nas przez pryzmat własnej osoby/charakteru. Tak w sumie najłatwiej.

Edit: dodam jeszcze, że nauczyłam się radzić sobie ze swoim wolnym czasem bez towarzystwa. Pielęgnuję swoje pasje Najtrudniej było się przełamać, żeby wyjść na spacer samej, dla samego spaceru. Nigdy nie lubiłam sama wychodzić, robiłam to tylko kiedy musiałam, wiadomo - praca/zakupy/inne sprawy. Ale przełamałam się i dalej nad sobą pracuję. W życiu można być singlem i wcale nie czuć się samotną Wierzę w to.

Trafiłaś w sedno. W ogóle to chyba za bardzo się zafiksowałam na sprawach związanych z samotnością i jak postrzegają ją inni ludzie, że zapominałam o takim istotnym składniku jakim jest bezpieczeństwo.

Jeśli chodzi o pub to raczej myślałam o jakimś znajomym miejscu, w znajomym mieście i oczywiście bez upijania się na umór. Jednak chyba tylko w teorii (lub będąc mężczyzną) można wyskoczyć samej na piwo i koncert do pubu.

Na festiwalu jeszcze nie byłam sama tylko zawsze z ludźmi. Jednak zdarzało mi się odłączyć od grupy na dłuższą chwilę i powiem, że nikt mnie nie zaczepiał, nękał itd. Czułam się bezpiecznie, jedyny dyskomfort związany był z tym, że włączało mi się myślenie, że inni mnie widzą samą.. Jednak nie wiem jakby to było pojechać totalnie bez nikogo, może jeszcze jakiś ekstrawertyk dałby radę, ale introwertyk.. hm chyba ze głęboka woda.

W górach też sama jeszcze nie byłam. Generalnie trasy, które nie przebiegają w lesie dałabym radę sam przejść, natomiast odcinki leśne to już inna bajka.

Chyba trzeba się pogodzić z tym, że życie samotnego człowieka ma więcej ograniczeń i tyle

Znowu w dziesiątkę. Wiem, że powinnam zmienić swoje nastawienie, ale jak już jestem przed koncertem to włącza mi się ten automatyczny tryb, co inni powiedzą, skomentują, zauważą.

To te o których z Koczkiem rozmawiałyśmy.

Brzmi tak lekko i bezstresowo Może niedługo uda mi się pójść do np. do kina, teatru czy na koncert z takim luzem jak Tobie na spacer.

Jeśli chodzi o docinki to bardzo przykro mi, że słyszałaś je od tak bliskich osób. Czasami trudno mi zrozumieć dlaczego ludzie tacy są. Wyśmiewają grubych, bo są grubi, wyśmiewają ich też nawet jeśli postanowili coś ze sobą zrobić, dają rady osobom w depresji typu, "weź się w garść; uśmiechnij się". Brak chociażby minimum empatii..

Ja tam nie lubię nakładać makijażu. Ciężka harówka
Im mam więcej lat, tym mniej czuję, że muszę. A inni niech sobie o mnie myślą co im się podoba, zupełnie jak ja o nich.
Jeśli w weekend pogoda dopisze, robię sobie porządną rowerową wycieczkę. Jeżeli się nikt nie przyłączy (zamierzam zaproponować), wcale nie będę nad tym płakać

O kurcze! Nie miałam pojęcia, że można czuć jakiś przymus nakładania makijażu I że są ludzie, którzy myślą cokolwiek o innych na podstawie mienia/niemienia na sobie makijażu Dla mnie jakiś absurd, godny głupiutkich nastolatek co najwyżej... No chyba, że to ja jakaś dziwna jestem...?

Dokładnie, chodzi także o tę radość dzielenia z kimś wolnego czasu. W góry sama nie pojadę jak już wspomniałam. Nie tylko ze względów bezpieczeństwa. Dla mnie to żadna przyjemność podziwiać krajobrazy w pojedynkę. Wolę się cieszyć razem z kimś. W moich okolicach też trudno o znajomą singielkę do towarzystwa Niestety.

No, dobra, ale jeśli nikogo nie spotkacie? To też może się zdarzyć. I co wtedy? Nie szkoda czasu na czekanie, aż ktoś porwie w góry czy na rower? Dziś znajomy mi opowiadał o kobiecie, która pierwszy raz w życiu była z nim we wcale nie odległej miejscowośći, bo sama się nigdy nie wybrała. Ja tam wolę wziąć sprawy w swoje ręce i nie składać swojego losu w ramiona księcia z bajki.
A znałam też osobiście kobietę, która męża poznałą na samotnym urlopie

Wiem, wiem, że Ty sie odnioslas tylko, OK Po prostu mnie to mega zdziwiło, co przeczytałam, stąd moja reakcja Dla mnie to jest po prostu taki pikuś, że nie wiem jak trzeba być infantylnym, żeby emocjonować się, czy jakaś tam osoba idzie w makijażu, czy bez... Jakby nie było lepszych tematów do rozmyślań itp Szczerze to mnie takie głupoty w ogóle nie interesują typu jak ktoś jest ubrany, czy uczesany, czy umalowany. No chyba, że coś się bardzo rzuca w oczy, to inna sprawa, ale to raczej rzadko coś mój wzrok w tłumie przykuwa

Nigdzie nie napisałam, że czekam na kogoś kto mnie zbawi i "uratuje przed macochą, która zamknęła mnie w wysokiej wierzy". Jeśli nikogo nie spotkam świat mi się nie zawali. Jestem na etapie poszerzania sobie zajęć, które można robić samemu i czerpać z tego taką samą radość co w gronie. Ale z drugiej strony nie jestem typem samotnika i lubię spędzać czas z ludźmi, w towarzystwie.

Uwaga dziewczyny z Poznania i z innych miast, przestrzegam przed nieuczciwym typem z Poznania, który oszukuje i wykorzystuje dziewczyny będące dziewicami. Oszust a raczej zwykły naciągacz pięknie pisze, obiecuje przysłowiowe złote góry a w rzeczywistości wykorzystuje dziewczynę do zaspokojenia swoich potrzeb. Jest niekulturalny i brak mu taktu. Zamiast zaoferować dziewczynie godne warunki chce po prostu ukraść dziewictwo. Uważajcie i rozsądnie odpisujcie na maile.

Słowo klucz: niekiedy Nikt Cię tak nie zmasturbuje jak rąsia samąsia ale jednak... co kobieta może Ci dać tego rąsia nie da

Ty schowasz 200 ml wódki... dobra kobieta jakiś litr. If u know what i mean

Aaa noo tooo tego... no w sumie się zgadzam

Samemu smutno. Już lepiej z butelką. Pustą, na wymianę

Niedźwiedź. Mówi Ci to coś? Napalony turysta w lesie ze swetrem zamiast t-shertu... to już lepiej rower. Szybciej uciekać

A ja was doskonale rozumiem.
Nie lubię wychodzić sama, niestety najczęściej muszę i z trudem mi to przychodzi
Na rower owszem, jeżdżę i to daleko, po 30 km. Tylko że nie jest to czasem bezpieczne.
Ostatnio jechałam np. nad jezioro lasami i dowiedziałam się od pracownika leśniczówki, że w tych lasach są watahy wilków. Niby nie groźne, ale nie chciałabym ich spotkać. No i już boję się tam wyruszać od tego czasu.
Innym razem zostawiłam rower w miejscu, gdzie na opony prażyło słońce (wcześniej był tam cień) i oczywiście złapałam gumę. W środku lasu, nad dzikim jeziorem, bez narzędzi (wiem, mój błąd, ale nawet z narzędziami miałabym problem sama z tym sobie poradzić). Dobrze, że miał kto po mnie przyjechać autem, bo naprawdę nie miałabym się jak stamtąd wydostać.
Nie byłam tam od tamtego czasu, blokada
Raz też wybiegł mi na drogę rozpędzony jeleń. Jakby na mnie wpadł, kto by mnie tam znalazł ?

Kajak? Uwielbiam, czasem biorę sama, lecz w dwuosobowych pływa się źle, a jedynek nie mają. Biegania nie lubię.
Siłownia jest fajnym rozwiązaniem i w saunie po siłowni można miło pogadać, więc planuję znów chodzić po urlopie.

Nie wybiorę się sama do kina czy filharmonii, bo dla mnie cały urok to chodzenie w takie miejsce razem, dzielenie się wrażeniami... Nad tym powinnam popracować.
Pubów tak czy siak nie lubię, nie znoszę papierosowego dymu i nie przepadam za nadmiarem alkoholu.

Przyjaciele i znajomi  - mam bardzo małe grono, mieszkam daleko od rodziny, pracuję też daleko na zadupiu i nie umówię się z miejscowymi z pracy, bo wracam służbowym autem i potem bym nawet nie miała jak się stamtąd wydostać, to kawał drogi. W weekendy koleżanki z mężami, dwie schorowane, mało sprawne ruchowo, niestety nie dadzą mi rady towarzyszyć w sportach. Krucho też u nich z finansami, to nawet nie namawiam na koncerty czy kino.

Co do uwag obcych bywają bardzo przykre. Parę lat temu kupiłam domek nad jeziorem... Bywało, że byłam tam całkiem sama i oczywiście za każdym razem musiałam wysłuchiwać pytań sąsiadów "co taka piękna i zaradna kobieta robi tu sama". Jeśli udawało się przyłączyć tam do towarzystwa, to oczywiście chętnie to robiłam, ale nie zawsze miałam taką możliwość. Raczej bardzo rzadko, gdy były wspólne ogniska, a nie przydomowe rodzinne grille.
Żony bardzo nie lubią samotnych pań, tak jakby mnie jakiś zajęty facet kiedykolwiek interesował.

Jeszcze wrócę do koleżanek. Póki samotne, to chętne do znajomości. Gdy kogoś poznają, wszystko się ucina. Mam taką jedną o której wiem, że jak zadzwoni się umówić, to znaczy na 100%, iż jej facet znów zapił i z nim zerwała. Ja wysłuchuję tego płaczu i narzekań, po czym następnego dnia ich widzę trzymających się za rączki. Nie chce mi się już potem podtrzymywać takiej znajomości.

Mój Przyjaciel wraca co roku z zagranicy jesienią i w te zimne miesiące mam towarzystwo. Samej jest mi bardzo źle

Chciałabym poznać kolegów, lubię rozmawiać z facetami, mają ciekawsze pasje i zajęcia, ale to jest trudne, zwykle ta jedna strona prędzej czy później chce czegoś więcej niż przyjaźń, a do tego to już trzeba chemii z obu stron.

A wychodzenie samej? No jest tu blokada w głowie, ja sobie zdaję z tego sprawę. Próbowałam czasem wyjść samej na spacer, nie na zakupy by coś załatwić i szybko wracałam. Było mi smutno
Nie jestem samotnikiem, introwertykiem. Na takich samotnych spacerach za dużo rozmyślam, zamiast się cieszyć otoczeniem i wyjściem.

Już samotne wyjście na siłkę było dla mnie wyzwaniem, ale się bardzo cieszę, że się przełamałam. Wszyscy chodzili tam w grupkach, z koleżankami itd., niełatwo się samej motywować.
Sama też chodzę na basen co niedzielę. Latem jadę rowerem, czasem się ktoś przyłączy w drodze. Całe szczęście, że mam z kim jeździć na wakacje, że mam dzieci (jedno dorosłe poza domem, drugie na dwa domy), bo inaczej bym z tej samotności dostała na głowę.

milka76
ja mam dokładnie tak samo i jest to okropne, bo z jednej strony odliczam do nich dni, a z drugiej wiem, co mnie czeka - pusty dom i samotność, tyle że chociaż we wakacje jestem z dzieckiem lat 16, a święta pół na pół.
Moja najlepsza przyjaciółka w weekendy jeździ zwykle gdzieś do rodziny na wieś, albo na jakąś rodzinną imprezę.

Cholernie trudno jest mi poznać nowych ludzi. Samotni introwertycy siedzą w domu, ja po lokalach nie chodzę... Jak mnie zagada ktoś na rowerze, to zwykle jakiś emeryt
Z pracy wracam późno, też mam obowiązki, no i mam swoje lata, więc nie wszystkie atrakcje dla mnie, jestem 45+.

Przez internet bardzo lubię poznawać ludzi, tylko że takich znajomych i przyjaciół mam bardzo daleko, czasem na drugim końcu świata (jest różnica czasowa no i spotkania są niemożliwie niestety). 

Z mężatkami tak jest i w sumie się im nie dziwię, kobiety są różne, a wątków o zdradzanych tu nie brakuje.
Tam przy domku to chyba też lekka zazdrość była. Ja sobie tam doskonale radziłam całkiem sama, zrobiłam z dziadostwa cudeńko, wpadłam pierwsza na pomysł jak zrobić prysznic, potem wszyscy odgapiali... Lubię się pośmiać, pożartować, pogadać, czasem mi musiał jakiś facet pomóc przy ciężkich pracach, to musiałam prosić, ale raczej unikałam tego, bo widziałam dziwne spojrzenia.

Koczek
racja z tymi wilkami, że w sumie nie są groźne, a przynajmniej tak doczytałam, ale ja trochę się i psów dużych boję, więc stąd pewno ta niechęć do ich spotkania.
Jeżdżę więc leśnymi szosami, z zapasową dętką i nie zapuszczam się już tak głęboko w dziki las. Przy jeziorach zawsze można spotkać w razie czego wędkarzy, któryś na pewno by pomógł.

Do domku letniego, głęboko w lesie zdarzało mi się iść całkiem po ciemku, o dziwo się nie bałam, ale całą drogę przegadałam przez komórkę, żeby mieć kontakt

W sumie to dziwne, że w lesie czy nad jeziorem dobrze się czuję sama, a w tłumie sama źle. Nie poszłabym np. na nasz piękny bulwar czy do kina, a potrafię pojechać rowerem i spędzić na myśliwskiej ambonie pół dnia. Na strzeżonej plaży przy ośrodku też mogę być sama w tłumie, zasnąć na ręczniku albo czytać i lata mi to, że wszyscy są z kimś, a czasem poznaję kogoś fajnego i przegadamy cały czas, jak ostatnio super małżeństwo. No właśnie, dlaczego ja im nie dałam numeru telefonu? Z tą panią fajnie by było pogadać częściej. Tutaj mam coś do dopracowania!

Ja na pewno za mało albo wręcz prawie wcale nie szukam - to jest przyczyna. Faktycznie takich osób jak ja musi być przecież więcej.
Chociaż gdyby się przyjrzeć bliżej..

Mam np. samotnego sąsiada, ale on nie wychodzi z domu wcale, tylko praca-dom. Zdziczał kompletnie i jest chyba uzależniony od gier. Paskudnie od niego pachnie, nie mogłam wywietrzyć mieszkania 2 dni po jego wizycie. Niestety tego braku higieny nie jestem w stanie przeskoczyć.

Samotna sąsiadka  - czasem zagadamy, ale w tygodniu ona przemyka, wracając najczęściej z kościoła, aby jej nawet nikt nie zaczepił, nie zagadał (ja zagaduję), na weekend jedzie do taty, samotnego wdowca. Ona nie szuka znajomych, a szkoda.

Mnie też nie zostaje na to wiele czasu na co dzień, późno wracam, mam obowiązki, wieczorem zaszywam się z komputerem, zawsze chcę znaleźć chwilę na rozmowy w Przyjacielem za granicą, oczywiście też na kontakt z dzieckiem. Samotność dotyka w weekendy, w tygodniu nie mam na nią czasu. Tylko że na te weekendy to by trzeba było sobie zapracować, a ja tego nie robię niestety, otóż to.

No i taka kwestia. Od jesieni do wiosny jestem w weekendy z Przyjacielem. Jak się zdarzy, że on nie może przyjechać, jest strasznie  
To nie fair zjednywać sobie znajomych na wiosnę i lato, a potem prawie nie mieć dla nich czasu na wspólne wyjścia jesienią i zimą.

Czasem mam ochotę rzucić tu wszystko i wrócić w rodzinne strony. Wpadać do mamy na kawkę, z tatą wyskoczyć na rower, zaprosić siostrzenicę na pogaduszki.. Ech.. No ale to by skomplikowało bardzo wiele spraw, moje dzieci już się tutaj zakorzeniły. Tam zostawiłam też przyjaciółki i znajomych. Tu wszystko od nowa. I pech, bo 3 bliskie  koleżanki wyjechały akurat zagranicę
Nawet 4 . Zaraza jakaś z tym. Poznamy się, polubimy się, zgramy się i mi wyjeżdżają daleko. A ja się wolno zżywam, ale jak się już zżyję, to są to dla mnie ważni ludzie. I znów pozostaje tylko kontakt przez net i telefon:(

Tak siebie teraz czytam.. Za bardzo odpuszczam, muszę podziałać więcej, bo to jest takie błędne koło u mnie.
Czuję się samotnie, więc nie wyłażę z domu, śpię do południa, nawet nie chce mi się wyskoczyć z piżamy, więc jak mam kogoś poznać ?
A skoro nie wyłażę, to nie poznaję i ..czuję się samotna..KOŁO SIĘ ZAMYKA.

Milka - zapraszam na priva oczywiście I samotnych z lubuskiego Tylko kto zniesie kogoś, kto jest czasem gadułą i pisze takie dłuuugie elaboraty

Koczek
super osoba z Ciebie, dziękuję za rady. Szkoda, że nie mam psa (nie mogę), wychodziłabym z psem na spacery Gaz kupię, to super pomysł!
Facetów w lesie się nie boję, wędkarze to poczciwi ludzie. Myślę, że jakiś zbokol to prędzej by po miejskich parkach chodził.

Teraz mam wakacje przed sobą za tydzień, wyskoczył nagle wielki problem, bo się okazało, że nie mam tam jak dojechać do tej dziury (1 autobus dziennie,  tylko w dni nauki szkolnej, czyli ZONK). Dostałam doła, bo nie miałam jak tego przeskoczyć, nie jeżdżę autem, zero pomysłów.  Płacz z bezradności, perspektywa zepsutych wakacji, głowa aż pęka... Wymyśliłam więc pociąg i 17 km rowerem. Hardkore. Ale mi ulżyło i zaczynam jaśniej myśleć.

Plan mam taki, że po urlopie zapiszę się znów na siłkę. Tam są fajne treningi, zwłaszcza spinning uwielbiam i jogę, a potem sauna. I odwiedzę jedną osobę w pracy, bo to super kobieta i może się uda czasem umówić na kawkę.
Nie wiem, jak zagadać sąsiadkę. Próbowałam... Możliwe, że ma depresję, bo jej mama zginęła w wypadku samochodowym i tata miał depresję. Wiele razy próbowałam, zapraszałam, niestety ucieka. Może mnie po prostu nie lubi No nic na siłę.

Z informatykiem też nie ruszę, a to taki miły i inteligentny gość. Można się pośmiać, pogadać, ale się zaszył jak w jaskini. Nie otwiera. Kiedyś jakaś dziewczyna przychodziła codziennie, nie wpuszczał. Strasznie mi go żal, zapuszczony i zaniedbany, cuchnie okropnie i nie wiem, jak z nim wytrzymują w pracy.
Myślę, że nie ma mu kto pomóc, bo widziałam go kiedyś z dorosłym facetem na wózku inwalidzkim i to był chyba jego brat, więc i rodzina ma swoje na głowie  

I jeszcze myślę od dawna i czas to w końcu zrealizować, żeby się przyłączyć do grupy cyklistów. Wiadomo, że od jesieni nie jeżdżą, to byłby to sposób na te ciepłe miesiące. A przecież samymi rowerami to oni także nie żyją.

Jeśli nic z tego nie zrobię, to przyjdę tu po solidne baty w sierpniu

***
Taka mnie jeszcze refleksja naszła, że trudniej jest osobom, które nie piją alkoholu (lub jak ja okazjonalnie). Ludzie się lubią bawić i spotykać przy alkoholu, mnie to nie kręci, a trzeźwy wśród pijących nie jest mile widziany.

I jeszcze jedna, że mało jest skrajnych ekstrawertyków czy introwertyków, większość jest pół na pół. Ja np. lubię towarzystwo, ale jednocześnie nie znoszę tłumów, hałasu, głośnych imprez. NIe więc chyba uniwersalnych rad, każdy coś musi dopasować pod siebie

super, cieszę się

Weekend niestety spędziłam głównie w domu. Wczoraj zakupy a dzisiaj spacer i to tyle :-(
Niestety basenu nie ma w mojej miescinie. Ale też  pływać nie umiem.
Tez musze ograniczyć net i skupić się na realnych znajomościach. Ale niestety o takie trudno.Wokół mnie same rodziny jakies takie hermetyczne i z sąsiadami to mogę co najwyżej o pogodzie porozmawiać. Na nic więcej nie mogę liczyć.