zbyt wrażliwa? - Netkobiety.pl

Nic. Jak ona nie zorientuje się że potrzebuje pomocy to nikt jej nie pomoże. Moim zdaniem to nie jest depresja, natomiast jakieś problemy emocjonalne jak najbardziej.

Wzruszanie się raczej z depresją nie ma nic wspólnego. Jest prawdo podobnie nadwrażliwa emocjonalnie-jak moja córka. Nic z tym nie zrobisz.... bo niby co miałabyś/mogłabyś zrobić. Nikomu krzywdy nie czyni, jest po prostu nadwrażliwa-jeśli tak faktycznie jest, bo gdybać to ja mogę, a kobiety nie znam.
W każdym razie ja bym się tym nie przejmowała. To jest jej życie, jej sprawa, jej emocja. Jej samej z pewnością nie jest z tym lekko i to wystarczy.

Pewnie jest WWO

Jeśli jest nadwrażliwa to nie pomożesz jej. Nadwrażliwość-taka prawdziwa stwierdzona psychologicznie- to nic innego jak nierozwinięta ta cześć mózgu, która odpowiada za emocje i odbieranie otoczenia. Tego się nie "naprawi". Z tym się żyje i jedyne co może zrobić bliska osoba to nie naśmiewać się (to dołuje), nie współczuć (to przygnębia), dużo czułości i zrozumienia okazywać.... nawet bez słów po prostu przytulić, objąć, złapać pod/za rękę itp. Takie troskliwe gesty ... naprawdę nic szczególnego dla dających, a wielkie dla przyjmujących. Nadwrażliwa osoba sama musi sobie z tym poradzić i prawdą jest, że ma z tym ogromne problemy. Często wymagana jest wieloletnia terapia, ale w sytuacji gdy to już mężatka i dzieciata to nie wiem czy terapia zda rezultat. Z tego co wiem to dzieci i wczesną młodzież się nakierowuje, uczy się ich odbierania życia nie w sposób jaki im się wydaje, ale w taki jaki jest... właśnie po to by w dorosłym życiu umiały sobie radzić. Problem w tym, ze 90% takich osób wcale nie "leczy" swojej wrodzonej wady, bo nawet nie wie, ze można, że powinno się. Do tego często rodzina i otoczenie niewyrozumiałe, nie ma pojęcia jak wychować taką osóbkę, bo nie wie o nadwrażliwości nic (nawet nie wie, ze coś takiego jest). Taka osoba w dorosłym życiu niewiele już zrobi niestety. Podejrzewam, że wcale nie jest tak szczęśliwa na jaką wygląda . Trzeba mieć na uwadze, ze takie osoby to są naprawdę dobrzy ludzie o złotym sercu. Dodatkowo nadwrażliwość jest dziedziczna więc prawdo podobnie ktoś przedtem w rodzinie musiał na to cierpieć.

Moja córka ma najprawdopodobniej po mojej mamie.

Czyli tak naprawdę nic zrobić nie mogę... szkoda.  Widzę, że dziewczyna jest nieszczęśliwa, mota się sama ze sobą, z mężem to już nawet nie mówi że są małżeństwem tylko nazywa ich lokatorami. Tragedia. Ta sytuacja sił jej nie dodaje. Do tego widzę, że jej ocena własnej wartości spadła do zera. Trudno. Po prostu będę