Samotność może być super - miej z tego radość - Netkobiety.pl

Każdą próbę traktowałeś jako inwazję? Sporo mówi to o Tobie i Twym nastawieniu do świata i innych.

Rozumiem, że sam siejesz zboże, mielesz je i pieczesz chleb, podobnie z innymi produktami, nie tylko żywnościowymi.

Na pewno? Wynika z tego, że wszyscy inni są zniewoleni i pozbawieni swobody.

Zdanie sprzeczne z pierwszym cytatem.

Czujesz czy jesteś? To, wbrew pozorom, zupełnie dwie różne sprawy.

Wniosek? Osoby nie będące samotnymi na rozwijanie siebie i swych zainteresowań nie mają czasu.

POLAM i wszystko jasne.

Lubię pewne rzeczy robić sama i pobyć czasem sama. Na przykład wolę iść do kina w pojedynkę niż z kimś, kto mi swoim marudzeniem zepsuje całą przyjemność obcowania z filmem (zdarzyło się raz z pewną koleżanką). Nie przeraża mnie samotna rowerowa wycieczka. Pracy dyplomowej w studium pomaturalnym też nie chciałam z nikim pisać, bo lubię pracować swoim rytmem. Nie znaczy to jednak, że mam się okopać jak w twierdzy. Lubię ludzi, lubię towarzystwo i sprawia mi wielką frajdę, że wpadnie kolega, pomoże przesunąć regał, a potem napije się ze mną herbaty. Kiedyś, gdy nie potrafiłam wykręcić "zapieczonej" żarówki z lampy, zwróciłam się po pomoc do sąsiada i było to dla mnie najzupełniej naturalne. Ja też chętnie pomagam innym, jeśli tylko jestem w stanie.

1. Nie każdą, spokojnie rozmawiałem z każdą dziewczyną/kobietą, zaprzyjaźniłem się z całym zespołem biurowym (szóstka kobiet) i pomagaliśmy sobie, współpracowaliśmy i wyglądało na to, że neutralny facet dobrze na nie działał. Gdy jakaś dziewczyna zaczynała coś kombinować, to wyjaśniałem to jej w ten sposób, by jej koleżanki słyszały to samo - dzięki temu każda znała swoją pozycję w moim życiu. Nie traktuję drugiego człowieka jak wroga. Myślisz że jestem wrogim gburem i warczę na każdego? Mylisz się, podchodzę z dużą, życzliwą sympatią do każdej istoty człowieczej, która na mnie trafi. Dobrze się odnajduję w towarzystwie obcych sobie osób i szybko zdobywam sympatię, choć nie muszę gadać jak nawiedzony, nie muszę pajacować, opowiadać dowcipów. Po prostu jest nieprzekraczalna granica, której bronię i apeluję o spokój w jej pobliżu. Sympatia tak, jak najbardziej. Ale mi jest dobrze samemu i proszę nie próbować zakładać świni siodła. Ale chyba Ty wiesz lepiej o mnie niż ja sam. Brawo.

2. Żenujący argument ad personam. Doskonale zdajesz sobie sprawę, że ten argument jest taki sam, jak powiedzieć panience lekkich obyczajów że w sumie może być szczęśliwa, bo wszyscy ją... kochają.

3. Na pewno nie wynika to, co sądzisz.

4. Nie dawałem żadnych znaków zainteresowania i nadziei w stylu "postaraj się jeszcze i jestem twój". Ucinałem temat błyskawicznie, bo może i jestem bezwzględny, ale stabilny i nie powiem nigdy "no może jednak spróbujmy". Po prostu kolejny argument ad personam, dodajesz sobie coś, co wg Ciebie istnieje - a jest zwyczajną nieprawdą.

5. Czuję się, bo musiałby ktoś przezroczysty chodzić za mną i sprawdzać, czy rzeczywiście jestem samodzielną jednostką. Bo to, że teraz tak się czuję, nie oznacza że podczas kryzysu nie rozpadnę się w drobny mak. Jeśli ktoś mówi, że czuje się kochany, to na pewno JEST kochany? Poczucie może być zwodnicze, czego jestem świadomy cały czas. Po prostu czekam na "stress test" i jeśli go zaliczę, to wtedy faktycznie uznam się za samodzielnego i samowystarczalnego.

Nie czuję się lepszy, ani nawet gorszy od zakochańców lub ludzi poszukujących drugiej połówki. Nie kąsam nikogo, kto chce mi pomóc - uważam tylko, że lepiej mnie obserwować i zauważyć kiedy jest gorzej niż wkładać mi bezpośrednio pomoc do ręki, skoro ja sam mogę nie wiedzieć co z tą pomocą zrobić?

vundo, napisałeś w tym wątku to, co napisałeś i jesteś zdziwiony (nie jesteś ani pierwszym, ani jedynym z podobną reakcją) brakiem poklasku z mej strony.

Z kolejnymi Twymi wypowiedzi polemizować nie będę, nie widzę sensu.

Robię to, co chcę/na co się decyduję
Dyskutować byłam skłonna, ale zrezygnowałam po Twym stwierdzeniu, że na Twoje opowieści o sobie samym stosuję argumenty 'ad personam'.

A co, mam teraz ścigać go po kraju i kazać mu stać w kącie za karę? Właśnie robię to, co wy chcielibyście żebym robił - nie mieszam się w cudze życie, a tylko ta jedna sprawa była po części związana ze mną - byłem jej częścią. Kolega poradził sobie, to siłą nie będę go uszczęśliwiał. Zmył się, tak to prawda - ale co ja zrobię skoro właśnie to zrobił. Gdybym zainterweniował i kazał zostać w kraju, to wtedy dopiero odezwałyby się głosy, że prostuję komuś kręte ścieżki życiowe, wtrącam się.

Super-samotne-ego. Super-ego czy super-samotność?

Nie czuję żebym był egoistą i miał super-ego. Nie wywyższam się, nie kupuję drogich ubrań, nie chwalę się złotą kartą kredytową, nie pokazuję na Facebooku w jakiej drogiej restauracji jestem (sam). Z wielką pokorą przyjmuję to, co daje mi życie w społeczności, ale to że nie dopuszczam nikogo do najwyższego piętra swojej wieży - to nie jest superego, to jest natura samotnika i dobrze mi z tym. Problem byłby wtedy, gdybym z tej wieży cisnął w ludzi błyskawicami albo obserwował ludzi i osądzał każdego wg mojego prywatnego kodeksu. Mam swoje życie, ale wam się chyba wydaje że przez cały dzień stoję na balkonie i jak stara samotna babcia - oglądam ludzi i zrzędzę na wszystkich. A prawda jest taka, że wtedy jestem w pracy, na zajęciach lub treningu. Mam co robić w życiu.

Nie gardzę ludźmi, można ze mną usiąść w autobusie czy pociągu, chętnie porozmawiam. Ale na randkę to ja nie pójdę. Nie chcę nikogo krzywdzić, a człowiek to nie jest dla mnie tylko wypełniacz czasu i przestrzeni. Nie jestem pustelnikiem, nie jestem świętym. Jestem zadowolonym ze swojego życia singlem. Aż tak niegodziwie jest wg was żyć dobrze w pojedynkę?

Chciałem w tym temacie przedstawić tylko inny pogląd - samotność to też dobra sprawa, ale nie dla każdego. Jeśli dopadnie mnie jakiś kryzys, to oczywiście samodzielnie dojdę do rozwiązania i pewnie kogoś sobie poszukam. Na razie jest okej.

Wielka mi filozofia chcesz sobie dorabiać ideologię do swojej samotności to sobie dorabiaj większość i tak nie pójdzie za twoimi światłymi radami, bo doskonale radzą sobie towarzysko. Ale i dla takich jak ty jakiś margines się znajdzie, nie musisz się tak miotać, spokojnie

Jezeli ktos jest piekny, to nie musi krzyczec do tlumu by inni to zauwazyli. Jezeli jest szczesliwy - rowniez. To jest widac, nie trzeba tego komunikowac a takie publiczne potwierdzanie swojego szczescia zawsze brzmi sztucznie i zazwyczaj osoba, ktora najbardziej potrzebuje tego potwierdzenia jest osoba obwieszczajaca swoje zaje.fajne samopoczucie.

To zawsze brzmi sztucznie.

W watkach o "szczesliwych" zwiazkach z rozsadku też