Internet i wizerunek w nim - 2 światy - Netkobiety.pl

Ludzie zawsze przywiązywali wagę do kreacji swojego wizerunku. Internet stwarza tylko więcej możliwości niż kiedyś. Zawsze było tak, że chłopak uderzający w konkury do dziewczyny "stroszył piórka" i starał się zachowywać w sposób który wg niego miał przyciągnąć jego uwagę To jest stare jak świat. Zresztą zwierzęta też mają swoje obyczaje godowe Obejrzyj sobie np. tańce godowe rajskich ptaków. To też swojego rodzaju "kreacja wizerunku.

Nie wiem jednak co kieruje ludźmi, którzy np. na forach tworzą jakieś wirtualne, inne wersje siebie. Może traktują to jako zabawę ? Może rozpaczliwie szukają czyjejś uwagi ? Pewnie odpowiedzi jest wiele. Zadziwiające jest to, że czasem w tą wirtualną kreację wkładają naprawdę dużo wysiłku.

A co to właściwie znaczy "kreować siebie"? Co to znaczy "nie być sobą"?

Po czym się rozpoznaje czy ktoś jest czy nie jest "sobą"?

W realu tez kreujemy swoj wizerunek, tylko przy użyciu "realnych" środków. Cały swiat mody na tym się opiera.

Z drugiej strony by wykreować jakąś inną "lepszą" wersję siebie trzeba przede wszystkim byc do tego zdolnym - tzn. być wystarczająco inteligentnym, poniewaz internet opiera się w ogromnym stopniu na przekazie słownym. A skoro ktos jest do tego zdolny, to niczego nie udaje

A moze jest wlasnie odwrotnie - moze to wlasnie w sieci mozemy pokazac sie jacy jestesmy bez ryzyka oceny poprzez wyglad, zawod, dochody,  pochodzenie, wyznanie?..

Moze wlasnie to "kreowanie" pozwala nam pokazywac najprawdziwsze, wewnetrzne ja, skryte przed swiatem?

Ale przeciez to tyczy sie tak samo realnego swiata. Jestes w stanie ocenic ktory z twoich znajomych jest szczesliwy tak naprawde, a ktory tylko udaje? Kto z nas w realu afiszuje sie niepowodzeniami, samotnoscia, brakiem pomyslu na zycie?

Owszem, tych najblizszych sie zna, ale to jest ledwie kilkanascie osob - reszte nawet w realu znamy tylko posrednio.

Czyli zabawa i reklama?

Niedawno zastanawiałam się nad przewagą komunikacji internetowej nad bezpośrednią. Przyznam Ci rację, w realu nie zawsze możemy kontrolować własne wypowiedzi i zachowanie, bo za dużo czynników nas rozprasza. Co do angielskich wyjść, to bez przesady. W realu przecież też opuszczamy niekomfortowe towarzystwo pod jakimś pretekstem. Nikt nie wychodzi oznajmiając wprost, że klimat mu nie odpowiada.

Piszesz o grupach, które są w jakiś stopniu poza marginesem obowiązującej normy. Wspomniani przez Ciebie psychopaci, mordercy, itd..., mają cel w ukrywaniu swojego prawdziwego oblicza.
Jaki może mieć cel zwykły człowiek?

Autoreklama na pewno, ale tego drugiego w kontekście mojej wypowiedzi nie nazwałabym zabawą, a raczej leczeniem kompleksów, poprawą swojego samopoczucia, czasem przełamywaniem barier, jednym słowem wchodzenie w skórę osoby, którą w świecie realnym nie jesteśmy. 

Tak, ale tutaj nikomu niczego nie muszę tłumaczyć. Jeśli zmęczy mnie dyskusja (albo rozmówca), to bez słowa mogę po prostu wyłączyć komputer lub tylko kliknąć w przycisk "wyloguj" i natychmiast przenieść się do swojego prawdziwego życia, w pełni odcinając się od poruszonego problemu. Na dobrą sprawę nikt nie ma nawet możliwości rozliczyć mnie, jeśli poczuje się dotknięty czy wręcz obrażony, bo tylko ode mnie zależy czy po raz kolejny w ogóle wrócę w to samo miejsce i zdecyduję się z nim rozmawiać. Brzmi brutalnie, ale taka jest wirtualna rzeczywistość. W życiu realnym, kiedy stajemy z drugim człowiekiem twarzą w twarz, zwykle jest to o niebo trudniejsze i chyba nie muszę tłumaczyć dlaczego. To wyłącznie od mojej wewnętrznej kultury (lub jej braku) i empatii zależy czy tym siedzącym po drugiej stronie, kryjącym się za nickiem, więc w gruncie rzeczy anonimowym człowiekiem, będę się w jakimkolwiek stopniu przejmować. Tak po ludzku.
Z drugiej strony nawet tutaj moża kogoś polubić i się do niego przywiązać, ale można też poczuć niechęć - w tym drugim przypadku odcięcie się od takiej osoby jest o niebo łatwiejsze niż w realu, bo łatwiej kogoś ignorować, kiedy posiada się świadomość, że to jest tylko jeden z setek tysięcy, a nawet milionów ludzi, którzy czy są, czy ich nie ma, to dla nas absolutnie niczego nie zmienia.

Serwisy społecznościowe, to zupełnie inna kwestia, ale tam zwykle kreujemy się wśród osób, które znamy, a przynajmniej nie jesteśmy dla nich w pełni anonimowi. W końcu nawet ujawnienie imienia i nazwiska już nas w pewnym stopniu tej anonimowości pozbawia.

Czytając post powyżej jak nic skojarzyło mi się to z tym forum.
Jest tutaj wiele kobiet, które hmmmm mają rady idealne i wszystko wiedzą idealnie. A to ta nigdy nie budzi męża, bo nie jest dzieckiem, a to druga by faceta kopnęła w dupę bo ... (wstaw cokolwiek), a to trzecia uważa za brak szacunku i plucie na nią gdy facet próbuje podważać jej zdanie. Ja nie wierzę, a raczej nie chcę wierzyć, w to że kobiety tu obecne naprawdę takie są. Jak dla mnie jest to albo kreowanie się na wszechwiedzące osoby, ciocie dobre rady, które na wszystko mają złotą receptę. Albo też jest to chęć na wyżycie swych frustracji, na zasadzie - skoro w prawdziwym życiu nie mam tak jakbym chciała to chociaż na forum poudaję, że tak jest. Bardzo żałuję, że co niektórych forumowiczek nie zobaczę w akcji w prawdziwym życiu.
Krótko mówiąc - dyskusja bardzo na miejscu

Ja to samo obstawiam co Cougarzyca

Myślę, że niezłym testem jest zaproponowanie komuś ze świata wirtualnego spotkania w realu - jeśli ktoś ma coś do ukrycia, będzie się obawiał zdemaskowania. Ja sama chętnie spotkałam się z kilkoma osobami z naszego forum - jak widać, nie obawiałam się tej konfrontacji . Zresztą te relacje (w różnym zakresie i z różną częstotliwością) trwają do dzisiaj.

Będę się upierać, że przynajmniej elementarna empatia i kultura są niezbędne, aby drugiej osoby nie potraktować przedmiotowo. Cóż z tego, że ktoś ma świadomość, że po drugiej stronie siedzi żywy, myślący i czujący człowiek, jeśli jego uczucia i odczucia ma za nic?

Poznałam jedną z internetowych znajomych w realu i przyznam, że w bezpośredniej relacji zyskała. Zazdroszczę Ci, że miałaś możliwość spotkania z większą ilością osób.

Ale (zawsze jakieś jest;), jeżeli ktoś posiada kulturę i empatię oraz się nie kreuje w sieci, to z automatu używa tych cech.

Zgodzę się. Dodam jeszcze, że o ile w bezpośrednich relacjach mamy jakiś wpływ i możemy skonfrontować mylne wyobrażenie naszej osoby z rzeczywistością (w zasadzie przy częstych spotkaniach samo się weryfikuje), to przy kontaktach internetowych już trudniej.
No, i tu powracamy do wypowiedzi:

Jest jeszcze jeden wariant "sieciowych kreacji" - osoby, które punktują (z racji zawodu, społecznej funkcji, podnoszą sprzedaż, itd..., itp...) na wizerunku. Mowa o autoreklamie, o której wspominała Olinka.

Ja bym jeszcze rozróżniła kreowanie wizerunku celowe i takie, które nie jest specjalne/świadome. Podam o co mi chodzi na przykładzie.
Osoba A jest nieśmiała i zakompleksiona. W realu mówi wolno i mało. Pisanie idzie jej jednak duuużo lepiej. No więc pisze, udziela się - czy to na forach, czy portalach społ. Robi to dlatego, że lubi pisać, łatwiej jej się tak wyrazić. Korzysta z okazji, że taka możliwość w ogóle istnieje i można w ten sposób "wyjść do ludzi". W efekcie tego jej udzielania się, dużo osób, które w realu jej nie znają, odbierają ją jako pewną siebie, wygadaną babkę/faceta.
Osoba B ma podobny problem jak osoba A. W internecie kreuje - i tu różnica - celowo - obraz wygadanej, pewnej siebie osoby. Do każdego wątku na forum wtrąci swoje 3 grosze, na portalach go/jej pełno. Ale robi to nie temu, że lubi pisanie samo w sobie, nie temu, że tak go interesują inni ludzie i chce mieć z nimi kontakt choć pisemny, ale bardziej żeby zrekompensować sobie nieśmiałość i podnieść we własnych oczach samoocenę, wyobrażenie o sobie samym. Jakby próbuje leczyć własne kompleksy, przez chwilę poczuć się kimś innym...
Tak więc osoba A na pewno nie żyje tym swoim wizerunkiem. Co więcej, może w ogóle nie być nawet świadoma, że taki wizerunek stworzyła. Że tak ją osoby po drugiej stronie łącza odbierają. A internet traktuje utylitarnie po prostu, jako możliwość pogadania z ludźmi, niekoniecznie w ogóle przy tym myśląc o sobie, o swoim "wizerunku". Wizerunek niejako tworzy się tu "sam".
Osoba B z kolei będzie zainteresowana tym, żeby pokazać siebie z zupelnie z innymi cechami, niż ma w realu. Wie, że jak w necie zrobi z siebie "wodzireja", to każdy wyobrazi sobie pewną siebie, przebojową osobę, a nie nieśmiałą i zakompleksioną. Tak więc taka osoba celowo udaje kogoś z cechami, jakich nie przejawia w realu.

Tak, nie udaje, ale mimo to inni mogą tak sobie ją wyobrazić.
I o ile rozmowa nie zejdzie na nią samą, to raczej nie musi się do niczego przyznawać. Przecież nie zaczyna się każdej rozmowy od "cześć, jestem A, jestem niesmiała i zakompleksiona. A teraz moje zdanie o tym i o tym", tylko od razu każdy pisze to swoje zdanie Często ludzie gadają, uczestniczą w różnych wątkach na forum, albo odzywają się na portalach społecznościowych do wielu osób. Każdy wtedy stworzy jakieś wyobrażenie o sobie, czy chce tego, czy nie. Ale tu bym właśnie rozróżniła motywację, czyli czy ktoś specjalnie chce wprowadzać w błąd, czy po prostu tak wyszło, że sprawia nieco inne wrażenie w necie, np. przez swój sposób pisania (często ludzie mówią w trochę inny sposób, niż piszą i można potem być mocno zaskoczonym, jak się taką osobę spotka na żywo ).

No tak. Mówi się, że kłamstwo ma krótkie nogi. Podobnie jest z tym całym "imidżem" internetowym. W końcu kiedyś wychodzi co i jak.
Z tym, że ja nie uważam, że to koniecznie wyjdzie szybko. Nie każdy będzie szybko sprowadzał tematy w swoją własną stronę, a nawet jeśli, to niekoniecznie szybko powie o jakichś swoich bolączkach, czy problemach (typu nieśmiałość/kompleksy/małomówność w realu). Co nie znaczy, że zapytany wprost by skłamał. Można jednak przecież gadać długo o różnych rzeczach, wymieniać poglądy, doświadczenia itp, a niekoniecznie zejść na temat własnych problemów/kompleksów I myślę, że dość sporo osób nie napomknie pierwsza o jakichś swoich słabych punktach. Przez co inni mogą fałszywy wizerunek o tej osobie utrzymywać długo.
Z drugiej strony, jesli ktoś nie kreuje tego wizerunku specjalnie, to myślę, że zawsze jakąś część osobowości swojej własnej pokazuje. Nawet jesli nie pokaże np. nieśmiałości, to pokaże różne inne cechy, które na prawdę ma. Więc wizerunek, jaki będzie miała taka osoba, będzie zawsze jakoś jednak zbliżony do prawdy.
A jak ktoś specjalnie tak pisze, żeby sie przedstawić w innym świetle, niż na prawdę, to wtedy na ogół będzie kreować dużo swoich cech, których nie ma, raczej nie zadowoli się jedną. Więc będzie nie tylko chciał sie pokazać jako osobnik wygadany i odważny na przykład, ale też może sprawiać wrażenie na przykład osoby rozchwytywanej towarzysko, z bogatymi doświadczeniami takimi, czy innymi, ambitnej itp. Gdzie tak na prawdę ta osoba jest w życiu całkiem inna. No i wtedy, jak już wyjdzie szydło z worka, to się często okazuje, że obraz z internetu jest diametralnie różny od prawdy.

Tak jest bardzo często, nawet jeśli osoba nic nie ukrywa, bo właśnie my sobie wyobrażamy ją inaczej.

@Cslady o PR ludzi na instagramie, czy facebook`u można gadać i gadać. Czy jest tu o tym wątek?

lilly25, masz trochę racji. Bo gdyby internet traktować jako jedno ze środowisk, w jakim człowiek się obraca, to przecież w każdym środowisku zachowujemy się odrobinę inaczej. Inny człowiek jest na obiadku u cioci, a inny na imprezie rockowej Tak samo inny moze być w realu, inny w necie.
Z drugiej strony, zakładam, ze jednak człowiek ma swoje pewne stałe cechy. Czy nawet niech będzie: względnie stałe Powiedzmy, jest od zawsze człowiekiem tak zwanym domatorem. Inni nazwą to "leniwiec" czy "no-life" W każdym razie nie lubi wychodzić, żyje dosyć samotniczo, mało ma znajomych itp. Teraz, jeśli w internecie będzie udawał kogoś bardzo obytego towarzysko, kto co weekend zalicza imprezę itp - to jednak nie będzie to jego prawdziwe oblicze. Może tylko chce się taka osoba popisać, czy wkupić w łaski jakiegoś towarzystwa z internetu (i nie tylko), temu stwarza fikcję. Bo jeszcze co innego, jakby było jej marzeniem takie życie, tylko przez nieśmiałość nie robiła tego - wtedy by jeszcze można uznać, że to jakaś "część jej samej", tylko taka, która się nie zrealizowała jak dotąd. No ale tu nie mówię o takim przypadku

moim zdaniem teraz wszedzie się kreujemy - czujemy, że musimy pasować, czy w internecie, czy w realu i nie mozemy być gorsi

ja akurat nie czuję potrzeby żeby kreować taki  internetowy wizerunek. Co innego portal do szukania pracy, a co innego np. Facebook.  Nie oszukujmy sie, ale nikt z nas nie przyjaźni się z 500 osobami. Podobno były przeprowadzona badania, które wskazuja, ze człowiek nie jest w stanie utrzymać relacji towarzyskich, czy to w realu czy w sieci, z więcej niż 150 osobami

Tez o tym słyszałam. A przyjmowanie zaproszeń od podejrzanych profili, tylko po to żeby mieć więcej znajomych tez jest ryzykowne. ja czasem dostaję takie dziwne zaproszenia ( nazwiska obco brzmiące, jakby zagraniczne, brak zdjęcia, znajomych, jakichkolwiek informacji), ale ich nigdy nie przyjmuję. Potem ludzie dziwią się, że dostają jakiś spam, są dodawani do grup albo jakiś wirus publikuje treści na ich tablicach.