Zmuszanie do opieki - Netkobiety.pl

A ten mały to jego dziecko? Czy on to wie na 100%? Pytam, bo to co napisałaś:

jakoś mi tak zasugerowało. Może on podejrzewa, że nie jego? Jego reakcja na to wskazuje.

Zaczęłabym w takim wypadku od ustalenia ojcostwa. Jeśli uwierzy, że dzieciak jest jego, to możliwe, że zmieni swój stosunek do niego.

Pozdrawiam Cię:) Powiem.szczerze, że osoby które nie potrafią dać sobie spokoju z gnębieniem byłego zakłócają też harmonię swojemu otoczeniu..... i pociechy na tym tracą..:(

To bardzo trudna sytuacja dla dzieciaków.Szczególnie dla niechcianego przez ojca.Strasznie, to smutne.To ból:(.......

Uważam, że jesteś przy rozsądnej swojej postawie i właściwie podchodzisz do sytuacji.

to wszystko jest bardzo ciężkie, Obie te osoby są mi bardzo bliskie oraz ich dzieci.

Nie jestem w stanie całkiem obiektywnie podejść do "gadania" mężczyzny, bo to mój brat. Wystąpił o rozwód z winy zony a po miesiącu ona powiedziała że jest w ciąży. On utrzymuje, że nie sypiali ze sobą. Chciał badań bo ona upierała się że on po zjeździe integracyjnym gdy wrócił taksówką i był wypity mocno z nią spał. Ona na terminy badań się nie stawiła, miała zaświadczenia od lekarki że dziecko jest przeziębione i nie stawiała się. On teraz mówi że niezależnie od tego jaki byłby wynik badań został wrobiony i on nie chce.  Ten mały jeszcze nic nie rozumie. Ona chciała żeby mój brat z nią został. On odszedł i jest walka. Ona chce żeby on zajmował się na równi dziećmi. On chciałby żeby starszy mieszkał z nim - sąd przyznał miejsce pobytu przy niej. On spędza ze starszym po 4 - 6 dni w tygodniu.
Ja z nią przyjaźnię się od lat. Jestem między młotem a kowadłem.
W rozwód się nie mieszam, to ich zycie. Ale nie chcę żeby szarpali dzieckiem. Uważam, że on ma prawo do swoich decyzji. Nie da się nikogo zmusić do miłości.

Również pozdrawiam

|Bardzo się cieszę że piszecie, bo dobrze jest porozmawiać z kimś kto w tym nie siedzi po uszy.

Nikogo nie da się zmusić do miłości.

Wszystko to kosztem dziecka. W takim wypadku najlepiej aby zrzekł się opieki nad obydwoma dziećmi inaczej jak już ktoś pisał doprowadzi to do niezdrowej sytuacji gdy młodszy podrośnie i zobaczy iż ojciec akceptuje tylko starszego (czego nie ukryje). To się na 100% odbije na jego psychice.

Nie jestem w stanie nawet sobie tego wyobrazić, żeby ojciec nie chciał widywać własnego dziecka, niezależnie od stosunków z jego matką.
Po mojemu ten facet coś podejrzewa, a to że żona się uchyla od przeprowadzenia badań, tylko utwierdza go w tych podejrzeniach.
Fundamentalną kwestią jest ustalenie ojcostwa młodszego dziecka i jak zobaczy czarno na białym, że jednak jest jego ojcem,
to chociaż nie znam gościa mogę w ciemno zaręczyć, że momentalnie mu się odmieni nastawienie. A dopóki jest tak jak jest,
że babka kręci i mataczy, żeby nie dopuścić do testów, no to jako facet doskonale rozumiem rozterki kolesia,
tym bardziej że to wszystko wygląda dość że tak powiem "dziwnie". On twierdzi że z nią nie sypiał, ona mu wmawia że jak był pijany...
On chce badań które potwierdzą jego ojcostwo, ona staje okoniem i odstawia jakieś cyrki żeby do tych badań nie doszło...
Nawet przez internet coś mi tu śmierdzi, więc absolutnie jak najbardziej rozumiem faceta. Trzeba to koniecznie wyjaśnić.

Czy brat rozważa zrzeczenie się praw ?

Czyli formalnie ojcem jest i zostanie. Hm…, nie uważam, że można zmusić kogokolwiek do miłości, pisząc o opiece miałam na myśli sprawowanie poprawnej opieki (no opieki tak jak opiekunka trochę na godziny która potrafi się dobrze zaopiekować a nie kocha przecież – nie twierdzę, że to idealne podejście bo nawet dobre trudno określić) bo uczucia to inna bajka. Niektórzy chcą znać prawdę inni nie – nie wiem co bliższe Twojemu bratu – mi się wydaje, że trzeba ustalić to pochodzenie i chyba nie jest trudno to zrobić, są takie badania na własną prośbę. No i teraz co, gdy :

- syn jest synem – no to chyba pozamiatane – nie można odcinać się od swojego dziecka – brat powinien sprawować opiekę i zaakceptować małego jako swojego syna

- syn nie jest synem – no i zaczynam dumać co by tu zrobić i żeby nikogo nie bolało ? Udawać – hm…, no nie, no i trzeba by było rozstrzygać co brat przez to udawanie rozumie, no nie wiem jakim jest człowiekiem ? co dla niego ważne ? jak się odetnie od dziecka to co sam o sobie będzie myślał ? rozumiem skołowanie, rozumiem (chyba) niechęć – ale priorytetem jest mały a nie brat. Mi się wydaje, że dojrzały człowiek powinien przynajmniej spróbować opieki – może być, że nie wyjdzie – no to wtedy odpuścić jeśli nie jest w stanie jakoś się pogodzić z sytuacją. Jak wtedy poukładać relacje między nimi wszystkimi – no chyba musiałabym dłużej pomyśleć, wiele zależy od nastawienia, dobrej woli, rozsądku, odpowiedzialności za dzieci… Trzeba jakoś wiarygodnie się w tym odnaleźć i sensownie też przetłumaczyć starszemu chłopcu (chyba wymiękam bo jakże to przetłumaczyć…)

- a jeśli nie przeprowadzać badań i pozostać w nieświadomości ? no nie wiem zupełnie, ja chciałabym wiedzieć

Też się zgadzam, albo jest albo nie ma i już, uczucia inne pozytywne mogą się pojawić ale miłość to większy kaliber.

Hm…, a jak bratowa tłumaczy starszemu synowi sytuację i jak tą sytuację tłumaczy mu brat ? czy mogłabyś napisać, może to mi coś rozjaśni dlaczego takie a nie inne podejście mają – próbuję coś sensownego napisać ale mam poczucie, że nie trafiam nawet obok sedna

Z tego co tu czytam, to matka się nie stawiała na planowane badania DNA. Czy to nie byłby argument dla sądu, żeby jednak móc jeszcze zmienić to co już w dokumentach jest zapisane? Jeśli oczywiście się okaże, że to nie on jest ojcem dziecka.

Postaram się wyjaśnić :

Brat nie rozważa zrzeknięcia sie praw do obojga dzieci, pisałam o tym bo było to sugerowane przez użytkowników.

Miał dużo czasu na badania i w tym czasie działał, ale sprawę umorzono z powodu braku materiału dowodowego - materiałem są testy, testów nie zrobiono czterokrotnie, były odwołania, dziecko skończyło pół roku - pufff nic nie da się zrobić.

Brat starszemu tłumaczy, że mały jest za malutki, żeby nie być z mamą i żeby go zabierać . Bratowa nic nie wspominała o wyjaśnianiu, młody spędza czas głównie z ojcem więc raczej jemu zadaje pytania, w domu jest 1-2 noce w tygodniu, a tak to jest u brata.

Może i większość mężczyzn nie myśli emocjami, ale mój brat podszedł do tego całkowicie emocjonalnie. Twierdzi, że dziecko to nie jest kolor ścian, czy biurko, że jak ktoś wybierze za nas to się z tym pogodzimy i przyzwyczaimy.  Zwyczajnie jest zraniony, o ile to dobre słowo. Czytał wasze wypowiedzi i powiedział, że "ciekawy jestem jakby każdemu teraz ktoś dał niemowlę, powiedział masz płacić 1000 zł miesięcznie, kochać je i zbierać na dwa dni w tygodniu i weekendy i to jest twoje dziecko. Nie możesz odmówić, musisz być odpowiedzialny i myśleć o dziecku."

Dziwne trochę podejście Twojego brata. To znaczy rozumiem, gdyby to nie było jego dziecko i warto to jednak sprawdzić.
Ale zakładając że jednak on jest ojcem, dziwi mnie to, że on nie kocha dziecka, bo nie było planowane. Ile par ma dzieci z tzw wpadki i jednak kocha te swoje dzieciaki.
Jednak jakaś więź się w końcu wytwarza.

Testy DNA były 4 razy odwoływane - co sugeruje unikanie tych testów przez matkę dziecka.
Unikanie testów sugeruje z kolei , ze ma obawy co do ich wyniku.
Dlatego można zrozumieć postawę brata, który uważa ze został wrobiony w ojcostwo nieswojego dziecka.

W obecnej sytuacji, dla dobra dziecka , matka powinna sama od siebie zadbać o przeprowadzenie testów , ale zdaje się ze dla niej wygodniejszy jest ich brak. Dla niej ale nie dla dziecka.

Tłumaczenie matki ze współżył z nią ale o tym nie pamięta bo był tak bardzo pijany....
w sytuacji kiedy małżeństwo się rozsypuwalo i nie współżyli ze sobą to "fundowanie" sobie dziecka jest nieodpowiedzialnością , zaś zgoda na współżycie z totalnie pijana osoba i to bez zabezpieczenia może być traktowana jako próba wykorzystania.
Odwracając sytuacje , jak traktowałaby współżycie z nią gdyby była w stanie zamroczenia alkoholowego ?
Ewidentnie wykorzystanie drugiej osoby.

Pomijając kwestie konfliktu pomiędzy rodzicami, najważniejsze jest dobro dziecka, niezależnie jak poczętego , ono nie jest temu winne i należy mu się miłośc i odpowiednie traktowanie.

Jednak najpierw , trzeba usunąć niepewność co do rodzicielstwa.
Czyli przeprowadzić testy DNA, zreszta brat może sam pobrać od dziecka materiał genetyczny do badań .
Dlaczego tego nie zrobił ?

Dlaczego w wniósł o rozwód z winy żony ?
Podejrzewał ja o zdradę ?

Nie wiem jaki koszt jest takich badań.
Na miejscu Twojego brata bym zebrał materiał genetyczny (ślina chyba wystarczy) i bym zrobił badania na własną rękę.
Przecież matka dziecka nie musi o niczym wiedzieć.
Będzie jasna sytuacja jest ojcem czy nie.
Szkoda tego małego chłopca, który niczemu nie jest winny a najbardziej jest krzywdzony.

Koszt badań jest niemały ok. 2 tys. zł a przy pobraniu materiału nieformalnym, wynik badania tez nie jest formalny. Nie jest traktowany jako dowód dla sądu .

Może bardziej chodziło mu o to żeby żona pokazała ze nie ma nic do ukrycia.

Ładne bajki nam tu opowiadasz. Po 1) pół roku to termin na wniesienie sprawy do sądu, a nie rozpatrzenie przez sąd, więc nie ma tu podstaw do "dziecko skończyło pół roku - pufff nic nie da się zrobić". Po 2) Jeśli matka nie stawiała się z dzieckiem na badania DNA to sąd jej ładuje grzywny, a nie umarza sprawę. Po 3) Nawet przegapienie półrocznego terminu na wniesienie sprawy nie zamyka tematu definitywnie - można złożyć stosowny wniosek do prokuratury, a ta już kieruje sprawę do sądu.

I z wyroku Sądu Najwyższego (Sygnatura: II CKN 1140/00):