doszłam do ściany - zdrada emocjonalna - Netkobiety.pl

Uświadomiłam sobie wczoraj, że tylko od niego dostaję negatywne komunikaty, które mnie bolą. "Masz odrosty - ufarbuj się", "Zakryj ramiona czymś", "Dziś się nie umalowałaś", "załóż lepiej szpilki"
Żaden mój kolega nigdy by mi czegoś takiego nie powiedział. I żeby nie było. Ja nie latam z odrostami do uszu, bez makijażu i kiepsko ubrana - tego typu zjawiska są incydentalne (!!!). Zapytałam się mojego męża czy odważył by się swoim koleżankom z pracy dać takie komentarze.
Odpowiedział że nie - nigdy, ale ze mną ma całkiem inną relację - taką głęboką, w której może tak mówić.
To mu odpowiedziałam, że ja poproszę o taką płytką relację jak z koleżankami, z którymi flirtuje, mówi miłe słowa i nigdy ich nie krytykuje.
Mam w d*pie głębokie relacje, które w jego mniemaniu upoważniają go do krytyki.
To powiedział, że się czepiam i wymagam od niego za dużo... Acha i ciągle krytykuję. Tak kończy się moje stawianie granic i bronienie się przed uszczypliwościami.
On naprawdę myśli, że ta głęboka relacja jest odporna na wszystko - mam znieść jego romanse, flirty na boku, kąśliwe uwagi w stosunku do mnie i brak jakiejkolwiek akceptacji na prośbę o zobaczenie swoich błędów. Mamy już 3 podejście do terapii małżeńskie (i ostatnie) - na poprzedniej terapii po 2 spotkaniach terapeuta odmówił dalszych spotkań ze względu na brak refleksji u mojego męża.

Bo chyba oczekuję że dostanę od niego trochę adoracji. Takiej fajnej męskiej, gdzie widzę, że mu się podobam. I ja tego nie mam. Mam za to, jak nazwałaś konstruktywną krytykę, której nie potrzebuję.
Jestem siwa jak gołąbek i sama wiem kiedy mam iść do fryzjera - farbuję się regularnie od ponad 15 lat (zaczęłam siwieć dużo przed 30 tką). I nie chodzi o pieniądze tylko o jakąś równowagę pomiędzy miłymi słowami a tymi złymi.
I kompleksy mam głównie przy nim, bo cały czas czuję, że jestem niewystarczająco dobra...

Nie, i wiem, że to też jest duży błąd. Ale myślałam, że my już jesteśmy takim modelem małżeństwa. On nigdy się nie skarżył, że ja nie spełniam jakiś jego oczekiwań. To co nam nie odpowiadało miałam wrażenie, że wyjaśniliśmy sobie na poprzedniej terapii. Miałam zgadywać?
I rozumiem, że we wszystkich poradnikach jest napisane. Ja chcesz coś otrzymać, to najpierw to daj z siebie.
Ale ja na dzień dzisiejszy nie mam zasobów. Po prostu nie mam siły. To ja latam, żeby znaleźć terapeutów, to ja czytam poradniki.
Po za tym, mimo, że biorę na klatę, że za jakość związku odpowiadamy w 50% to chciałabym zobaczyć, że on jest aktywny w szukaniu rozwiązań.
A on jak stwierdził nic nie robi bo chce żeby się "uklepało". A ja pozostawiona z całym swoim żalem jestem tak wściekła na niego, że trudno mi się dokopać teraz do pokładów czułości bo najchętniej wzięłabym patelnie i zdzieliła w ten pusty łeb

Bo pewnie mu się nie podobasz i to jest ten niepasujący element w układance stanowiącej wasze małżeństwo. Być może wybrał Cię na żonę z różnych powodów (mogą być dziesiątki), ale fascynacja fizyczna do nich nie należała?

Czyli ty juz podjelas decyzje, tylko teraz szukasz pretekstu by przekonac sama siebie, ze to wina meza, a nie, ze tak naprawde to ty chcesz tego rozstania...

Nie, ja nie chcę rozstania. To widać i on to wie. Wracam do Polski bo tutaj nie dostanę takiej pracy jak chcę. Dalsze bycie bezrobotną pogarsza i tak dosyć trudną sytuację powrotu na rynek pracy. Ja już 3 lata jestem zagranicą, bo tak było lepiej dla "nas" jako rodziny.
Ale jak zobaczyłam, że mąż nie jest wierny, to wiem że najwyższy czas pomyśleć o sobie i zadbać o siebie, żeby za kolejne parę lat nie obudzić się z ręką w nocniku - bezrobotne bez emerytury. Dlaczego jest takie oczekiwanie od kobiet, że to one muszą iść za mężem?

Ja nie czuję, że indywidualnie mam coś do przerabiania i nie dostaję takich informacji zwrotnych od terapeutów. Mam za sobą lata terapii (DDA i indywidualna).
Ja wracam. Powrót jest również ładowaniem akumulatorów. Do momentu znalezienia pracy będę często jeździć pomiędzy krajami. Raczej zostanę, ale to nie oznacza, że uciekam. Ja teraz wybieram siebie i szukam pracy w Polsce. I to nie w odwecie w stosunku do niego tylko w zgodzie ze sobą, aby móc pracować i mieć własny dochód.
Mam wsparcie w tym od terapeutów, u których mamy terapię małżeńską. To dla mnie bardzo ważne. Miałam wrażenie, że im bardziej ja byłam uziemniona w domu tym bardziej byłam dla męża nieatrakcyjna i nieciekawa...

Atrakcyjność dla małżonka jest sprawą drugorzędną. Najbardziej zależy mi na odzyskaniu równowagi, a do tego potrzebuję (i zawsze potrzebowałam) aspektu zawodowego.

I zadałam sobie sama wszystkie możliwe pytania.
Czy to ucieczka? - nie (nie widzę tu nic z ucieczki, wręcz przeciwnie - jest wzięcie sprawy w swoje ręce i chęć bycia samowystarczalną co jest, moim zdaniem, dużo trudniejsze niż chowanie się za plecami męża i utrzymywanie z pensji męża. Próbowałam znaleźć pracę na miejscu - bez niemieckiego na bardzo wysokim poziomie bez szans na nic innego niż sprzątanie lub opieka do starszych osób - poza tym ja już mam dosyć emigracji.)
Czy robię to na złość mężowi? - nie
Czy moje dziecko sobie poradzi? - ma tatę, a poza tym twierdzi, że tak, jakby co może wracać do mnie, w ostateczności wrócę
Czy mam kolejny rok siedzieć i czekać nie wiadomo na co? Nie widzę sensu...

najwazniejsza, ja uważam, że dobrze robisz. Problem ze stosunkeim Twojego męża do Ciebie jest w tym momencie drugorzędny. Na pierwszym miejscu jesteś Ty i Twoje dzieci, obyś nie straciła z nimi kontaktu i dobrej relacji. Jednak masz rację, zadbaj o siebie, bo faktycznie w tym małżeństwie masz szansę obudzić się z reką w nocniku.
Licz sie jednak z tym, że Twój wyjazd przypieczętuje rozpad Waszego związku, tylko, czy jest czego żałować?
Od wielu lat byłaś na odległym miejscu za wirtualną, niespełnioną miłością męża, trktowana gorzej od wszystkich kobiet w jego otoczeniu, czy tera[ia spowoduje, że on zakocha się w Tobie, zacznie doceniać i szanować?
Docenić może, gdy Cię straci, ale na miłość nie liczyłabym, jesli do tej pory jej nie było.

jeśli może.

Kejt, masz nastoletnią córkę? Na 100 % nie. Bo gdybyś miała, wiedziałabyś jaki to moment w zyciu dziewczyny- i czy nawet najbardziej metroseksualny ojciec jest w stanie ją zastąpić gdy np przyjdzie z problemem gdzie potrzeba kobiety. ale liczyłam się z tym, że takie reakcje będą i nie mam zalu.
Nie rozwijajmy off topa.
A za wszystkowiedzącą matronę uważałam się parę miesięcy temu jeszcze i przypominałam w tym autorkę, więc śmiem się odezwać. I wiem jak jej teraz ciężko.

Dążenie do niezależności popieram jak najbardziej i trudno mi uwierzyć, że tylko w Polsce można je zrealizować. Jesli w kraju ma dobry zawód i szansę na emeryturę bo tak dobrze będzie zarabiać to co stoi na przeszkodzie intensywnej nauce języka i pracy w GER?

Oczywiście być może mogliby wrócić razem do PL lub pojechać chociażby do Australii, ale
TERAZ to skupiają się na walce z sobą- i najważniejsza wygrywa- celny cios Patelnią- facet ma za swoje- zostaje sam z dzieckiem i ma pokutę.

Nie zrozum mnie źle, bo ja akurat doskonale rozumiem Twoje upokorzenie i chęć walki o siebie? I mój mąż też był lustereczkiem które widziało wszelkie wady we mnie pokazywało najmniejszą niedoskonałość. - On  ma wiele do zrobienia- sama napisałaś jak trudna jest dla niego terapia
Ale Ty uciekasz teraz właśnie.
Nie znamy wszystkich szczegółow więc możemy się mylić w osądach- ale myślę, że Ty jesteś jak ktoś kto rezygnuje z wejścia na szczyt 5 m przed, bo widzi mgłę.

Kochasz jeszcze męża? Czy tylko chcesz by dostał za swoje..

wyrodna nie- samolubna tak i zaślepiona własnym upokorzeniem. Ale mogę się mylić i terapeuci mają rację doradzając Ci wyjazd. Pamietaj tylko, że to Twoje życie

Może i samolubna, ale nie widzę nic w tym złego, że postawiłam swoje potrzeby na 1 miejscu. Zaznaczam, że nikogo tym nie ranię. Nie dostaję od nikogo informacji - zostań koniecznie. To znaczy oni mówią raczej - lepiej by było jakbyś została, ale rozumiemy, że chcesz pojechać, to jedź.
Przypominam Ela210, że ostatnie 3 lata byłam cały czas, a teraz zmieniłam zdanie.
I jakoś mam wrażenie, że od matek oczekuje się dużo więcej niż od ojców.
Gdybym to ja pracowała na pełen etat nikt nie wymagałby od mojego męża siedzenia z 15 letnim dzieckiem w domu w imię opieki. Czy tak samo pomyślałabyś że jest samolubny gdyby chciał pracować i wrócić do kraju. Pewnie nie, bo dziecki byłoby przy matce...
Mam już duże doświadczenie emigracyjne i brak pracy jednego z małżonków jest najczęstszym powodem rozpadu związków i problemów. Nie da się tak na dłuższą metę. Chyba, że ktoś uwielbia domowe pielesze i odnajduje się jako Hausfrau - ja nie.
Emigracja, w pewnym sensie, to jak wyprawa na księżyc - tracisz kontakt ze swoimi znajomymi, nie masz wsparcia, a w zamian dostajesz dużą dawkę stresu.
Ja to widzę tak. Dla jednych jest to ogromna szansa, jeżeli to lubią, ale to off-topic
Nie przekonamy się nawzajem, ale twoja opinia jest bardzo ostra. Ja wymieniam argumenty, a z twojej strony zaczynam otrzymywać epitety...

Wczoraj trochę sobie wyjaśniliśmy i mam wrażenie, że poznajemy się na nowo. Nasze niewypowiadane dotąd oczekiwania są kompletnie odmienne od tego jacy naprawdę jesteśmy.
On oczekuje ode mnie, że będę łagodna i ze wszystkiego zadowolona. Ale mój charakter to bardziej typ włoski - jakaś iskra i już emocje sięgają zenitu. Taka byłam i jestem. on najchętniej chciałby nie być zaskakiwany moimi emocjami, bo wtedy się wycofuje i "ucieka".
Dla mnie jego wycofanie wtedy to oznaka, że ma wszystko gdzieś i nie zamierza nic z tym robić.
Wtedy ja czuję się niewysłuchana i olana, co najpierw działa jak dolanie oliwy do ognia, a po jakimś czasie pozostaje mi rezygnacja z ważnych dla mnie rzeczy.
Ja oczekuję, że on nie będzie taki bierny - załatwi terapię, czy będzie otwarty na rozmowy. Na niego to chyba działa jak płachta na byka, bo wtedy musi się skonfrontować z moimi emocjami i płaczem. Podobno jak widzi u mnie łzy, to jest przerażony...
Czy my możemy to pogodzić. To jak ogień i woda, a jednak jesteśmy ze sobą tyle lat.
Przeciwieństwa się przyciągają? Czy mamy zmienić się trochę dla drugiej osoby czy zrezygnować z jakichkolwiek oczekiwań?

Jeśli byłaś taka zawsze to raczej mężowi nie mogło umknac.  Myślę ze kiedyś była to również cecha dla której Cię wybrał. Spontaniczna, żywiołową i przebojowa. Lata to zweryfikowany bo to wszystko w połączeniu z prozą życia codziennego może trochę przytłoczyć.  I dziś więcej mężowi potrzeba spokoju niż tej energii.  Może uda się przypomnieć mu że kiedyś patrzyl na to z innej perspektywy, właśnie tej spontaniczności. Małymi kroczkami i do celu.