Nie poznaję samej siebie - lęki, zazdrość i myśli samobójcze. - Netkobiety.pl

Od pewnego czasu nie poznaję samej siebie. Zacznijmy od początku.
Mam 19 lat i jestem w trakcie pisania matury. Zawsze byłam pogodną i pozytywnie nastawioną osobą. Od prawie półtora roku jestem z Bartkiem. Bartek od października studiuje w stolicy, a więc do naszego miasta przyjeżdża tylko na weekendy. Od samego początku naszej znajomości świetnie się dogadywaliśmy. Nie mieliśmy jakiś większych spięć i obydwoje byliśmy bardzo wyluzowani i korzystaliśmy z młodości, np. wspólne imprezy, wyjazdu. Do czasu. Od pewnego momentu zaczeło być ze mną coś nie tak. Jakoś w listopadzie lub w grudniu (a więc dosyć dawno) przyszedł do mojego chłopaka kolega z uczelni. Jak to faceci - mecz, alkohol. Wyrosło z tego spotkania kłamstwo, o którym przez dłuższy czas nie mogłam zapomnieć, mimo że wybaczyłam. Chcialam tylko, aby był ze mną ciągle w kontakcie na fejsie, pisal gdze jest i co robi (zostało tak do dzisiaj). Mimo upływu czasu i zmian ze strony mojego chłopaka, moje zaufanie nie wzrosło. Wręcz przeciwnie. Jest coraz gorzej. Mój chłopak nigdy mnie nie zdradził. A mimo to jestem zazdrosna o każdą dziewczynę. Zaczynam być nawet o swoje przyjaciółki.Robię problem o każde jego wyjście. Napisze mi, że idzie na piwo do kolegi - awantura. Napisze mi, że idzie obejrzeć mecz i wraca do domu - awantura. Napisze mi, że przychodzi kumpel z uczelni - awantura. Zaczyna się we mnie gotować, zaczynam się kłócić i płakać. Dodam, że znam jego znajomych z którymi spotyka sie w Warszawie. Ponadto, często wmawiam mu, że zrobi to samo, co kilka miesięcy temu. Na przykład wyżej przytoczona sytuacja z kolegą z uczelni. Była tak dawno. Jakoś miesiąc temu przyszedl do niego ten sam kolega. Nie dość, że zrobiłam awanturę, to zaczęłam wmawiać, że stanie się to co wtedy, znowu się upiją, okłamie mnie. A gdyby tego było mało, to pisałam jakieś głupie teksty typu "zapas alkoholu już kupiony?". Oczywiście, nie miałam racji, bo wypili po 3 piwka, obejrzeli mecz i o 23 Bartek był juz sam w domu. Ale awantura odhaczona.
Bardzo często potrafię również zrobić awanturę przez telefon. Gdy długo nie odpisuje, dzwonię po kilka razy aż odbierze i krzycze gdzie jest i dlaczego tak dlugo go nie ma. Gdy do 3 siedzi u kolegi, to ja do tej godziny nie śpię i czekam na wiadomość, że jest w domu. Mimo, że wiem z kim jest i gdzie, bo wysyła mi zdjęcia na messengerze, żebym była pewna i spokojna. Gdy wraca do naszego miasta na weekend, to też często się kłócimy. Nawet nie potrafię przytoczyć jakiegoś przykładu, bo są to takie bdury, że już o nich nie pamiętam. Towarzyszą wtedy nerwy i płacz. Nie tylko z mojej strony. Widzę, że on również się męczy. Że boli go to jak krótko go trzymam. Mam świadomość tego, że nie wolno mi zabierać mu znajomych. On mi tego nie robi. I ja również nigdy tego nie robiłam. Wiem, że nie jeden facet już by mnie zostawił.
Coraz częściej, od jakiś 2 miesięcy, mam również wrażenie, że mnie nie kocha. Wmawiam to sobie i jemu. Za każdym razem wyciera mi łzy i przytula tłumacząc, że wszystko jest w porzadku i nigdy mnie nie zostawi.
Wyżej wymienione zachowania to tylko część zmian mojej osoby, ktore mnie niepokoją. Od okolo 2-3 miesiecy mam dziwne lęki. Gdy wracam wieczorem do domu wyobrażam sobie, że ktoś zachodzi mnie od tyłu i robi mi krzywdę. Na przykład jakoś 3 tygodnie temu, około 24:00, gdy wróciłam do domu samochodem zaparkowałam na parkingu pod samym blokiem. Musialam wyjąć z tyłu samochodu rzeczy, by zaniesć je ze sobą do domu. Gdy je sięgałam, w głowie wyobrażałam sobie jak ktoś wpycha mnie do samochodu i odjeżdża ze mną. A wchodząc do klatki schodowej próbowałam jak najszybciej zamknąć drzwi, gdyż bałam się, że ktoś za mną wejdzie. I tak jest za każdym razem, gdy wracam sama z miasta.
Gdyby tego było mało, to nie potrafię opanować swojej złości i towarzyszą mi przy tym okropne myśli. Kilka dni temu pokłociłam się ze swoim chłopakiem i wsiadłam w samochód. Musiałam złapać głeboki oddech i uspokoic sie przed odpaleniem samochodu, gdyż zaczęłam wyobrażac sobie jak jadę prosto na czolówkę tira. I naprawdę chciałam to zrobić. Niestety, ale coraz częściej mam ochotę zrobić sobie krzywdę.
Piszę to, bo może znajdzie się osoba, która byla w podobnej sytuacji. Nigdy nie miałam problemów z psychiką, nie mam drastycznych wspomnień z dziecinstwa i nie ogladam horrorów, by wyobrazac sobie tak chore sytuacje podczas powrotu do domu.
Podczas ostatniej klótni z Bartkiem, wybuchłam. Powiedzialam mu o swoich lękach i myślach. Zaproponował psychologa. Czy to dobry pomysł? Może to po prostu przez stres związany z maturą? Może gdy będzie już po wszystkim wróci stara i wyluzowana ja. Poza tym, wstydzę przyznać się przed własną mamą, że mam ze sobą problem i potrzebny mi psycholog.