Jak nauczyć się żyć bez ludzi? - Netkobiety.pl

A dlaczego nie możesz skupić się na zastanowieniu i zbadaniu, co idzie nie tak w Twoich relacjach z ludźmi, tylko od razu zmierzasz do drastycznych środków (chęć nauki życia bez ludzi)? Może wybierasz złych kandydatów na przyjaciół? Może nieodpowiednio budujesz te relacje (samo wychodzenie gdzieś z kimś to mało)? To może być tysiąc różnych rzeczy, które mogłabyś zmienić i na które masz realny wpływ, by prowadzić satysfakcjonujące życie towarzyskie. Dlaczego nie poznajesz nowych ludzi, nie wyjdziesz do nich, skoro czujesz się samotna? Przecież zamykając się w domu nie nawiążesz nowych znajomości. Najłatwiej jest przyjąć bierną postawę i wejść w rolę męczennicy.

Co do przyjaciółek, to niestety tak bywa, że ludzie czasem tracą zainteresowanie starą relacją, zmieniają im się priorytety, nie mają dla siebie czasu lub też przestaje im być po drodze. U mnie rozpadły się 2 przyjaźnie, które trwały wiele lat i nie sądziłam, że coś może im zagrozić. No ale takie jest życie. Później poznałam innych ludzi i teraz mam nowych przyjaciół.

Potrzeba przebywania i rozmawiania z ludźmi moim zdaniem jest zupełnie naturalna i to nie jest coś, z czym powinno się walczyć. Chyba że Twoim celem jest doprowadzenie do zgorzknienia oraz bycia nieszczęśliwą.

Twoja natura jest dla Ciebie dziwna, bo jej nie znasz. Może potrzebujesz trochę duchowości, która pozwoli lepiej poznać siebie. Na początek czy jesteś w stanie wyobrazić sobie, że Twoje ciało jest robotem, który działa sobie bez "Twojej" kontroli. Czy widzisz, że ten robot w każdej decyzji Ciebie wyprzedza? Nawet o setną sekundy jest przed Tobą. Widzisz to? Większość ludzi tego kompletnie nie dostrzega, czasem tylko z przerażeniem stwierdzają, że coś zrobili, ale to tak jakby nie oni.

Mam trochę podobnie - z tym, że ja nawet nie mam grupy ludzi ze studiów do spotkań, byłam na paru piwkach integracyjnych czy imprezach, ale cóż, to kompletnie nie mój typ ludzi. A jak już się ktoś ciekawszy trafi, to albo na miejscu ma swoją grupkę starych znajomych, albo jest strasznie zajęty, albo często wraca do domu. A w rodzinnym mieście w sumie też mam tylko przyjaciółkę. Także domówek 2 razy w miesiącu to ja mogę pozazdrościć... i chyba zamiast ci pomagać, podepnę się do tematu jako osoba szukająca wsparcia

Ale skoro studiujesz, to może rób coś w jakiejś organizacji studenckiej? Zawsze to jakieś nowe znajomości i przy okazji coś pożytecznego. Poza tym, nie będziesz tam od razu "szefem", więc nie musisz innym wymyślać rozrywek, tylko ktoś "wyżej" wyskoczy z pomysłem pójścia na piwo, a (prawie) wszyscy ochoczo posłuchają polecenia służbowego

Wiecie, nie można być cały czas pierwszą osobą organizująca spotkania. Ostatnio to cały czas ja wychodziłam z inicjatywą spotkań, a dostawałam "ojeju żelazko włączyłam, nie będzie mnie" albo "jestem taka zajęta, ale może się uda" po czym cisza o spotkaniu. Jedna się odzywa jak ma problem, a jak ja mam to albo łaskawie odpisze albo odczyta i nie odpisze. A ta druga to wog wchodzi na fb raz na jakiś czas a nawet jak jest to odpisuje dzień później, czyli gadamy dwa zdania, a nagle znika (kiedyś tak nie było). Nie jest to tak, że ja nic nie robiłam i siedzę pięknie, pachne i czekam. Jestem zawsze wesoła, zabawna ludzie mnie generalnie lubią, dlatego nie wiem skąd taka zmiana. Kiedyś tak nie było.

Zawsze doradzam, niczym się nie chwalę, jak coś mi się podoba to mówię, nie wiem co może być we mnie nie tak. Na pewno nie jestem typem, który się narzuca, ludzie są przy mnie radosni. Ta przyjaciółka zawsze mi mówiła, że tylko mi już teraz ufa itp budzę zaufanie, więc nie wiem o.co może chodzić. Może to po prostu ich charakter? Na ta jedna zwykle mogłam.liczhc jak było jej wygodnie, czasem obrażała się na mnie że ją olewam, a zapominala, ze tylko ja proponowałam spotkania, do czego się potem przyznała, bo jej się pomyliło z inną -_-