Dosyć specyficzna i trudna sytuacja. - Netkobiety.pl

Myślę, że to jednak troszkę zbyt wcześnie na takie kroki. Po pierwsze - wiek autorki. Wspólne mieszkanie to dosyć ważna rzecz w związku i mimo tego, że wymieniali się wiadomościami przez ok. rok czasu, to jednak zderzenie z rzeczywistością może być trudne. Nie musi być w tym nic złego, przeciwnie, może będzie lepiej niż sobie wyobrażała. Ale tego nigdy się nie wie. Lepiej wybadać teren zamiast z marszu rzucać się na głęboką wodę. Może się okazać wrzątkiem.
Zwykle ma się wtedy swoje oczekiwania i może nawet jakieś marzenia(co jest całkowicie naturalne i zrozumiałe), jednak nie należy się tak bardzo śpieszyć z podjęciem tego typu decyzji. Według mnie jak najbardziej dobrym pomysłem jest zamieszkanie i rozpoczęcie studiów w mieście chłopaka, będzie miała okazję go spotykać, ale też i nawiązać nowe znajomości, co jest dodatkowym plusem. Może to jej również pomóc pokonać obawy i nauczyć brania życia we własne ręce, samodzielności i odpowiedzialności za siebie Najpierw jednak radziłabym mówiąc kolokwialnie - ''pospotykać się''. Spędzić trochę czasu razem, realnie. Troszkę inny może być odbiór osoby, gdy widzi się ją vis-a-vis, tym bardziej, że o ile dobrze zrozumiałam - nigdy wcześniej nie spotkali się na żywo, więc tak szybkie podjęcie decyzji o wspólnym mieszkaniu nie byłoby zbyt ostrożne.

Jak najbardziej zgadzam się z moimi przedmówczyniami, ja podobnie bym Ci poradziła. Zamieszkanie razem z nim to jest już taki poważny krok, który tak naprawdę w dużym stopniu uzależni Cię od jego osoby. Co może przeszkadzać w budowaniu Waszej relacji. Z tego co zrozumiałam, to jednak już spotkaliście się na żywo, prawda? Tylko ta odległość sprawia, że tych spotkań jest niewiele, tak? A nie udałoby Ci się jakoś sprawić, że tych spotkań będziecie mieli więcej? Żebyście mogli się bliżej poznać, bo tak jak napisała Soteria, takie spotkania na żywo mogą o wiele więcej powiedzieć o człowieku niż takie zwykłe pisanie... Poznacie się bliżej i ta decyzja będzie pewnie łatwiejsza... Na pewno też sobie zdajesz sobie z tego sprawę, ale takie spotkania naprawdę potrafią rozwinąć relację w szybkim tempie. Tak było w moim przypadku, rozpoczęliśmy znajomość na mydwoje, sporo ze sobą rozmawialiśmy przez portal, poznawaliśmy się, jednak jak doszło do pierwszego spotkania na żywo, to ta relacja się rozwinęła w szybkim tempie. Coraz częściej się spotykaliśmy, rozmawialiśmy, poznawaliśmy się, a co za tym idzie, angażowaliśmy się w związek. Może takie częstsze spotkania po maturze też w jakimś stopniu ułatwiłyby Wam podjęcie odpowiedniej decyzji?

Spotykaliśmy się, oczywiście. Poza takimi weekendowymi przyjazdami do siebie byliśmy też na weselu, czy w górach. Nie jest tak, że ja go widziałam jedynie raz na oczy. I w sumie bardzo dobrze czujemy się w swoim towarzystwie. Miło spędza się nam czas razem i dlatego dosyć mocno zaangażowałam się w tę relację, ja on zresztą.

Osobiście średnio zapatrywałam się na wspólne mieszkanie. Może i był w tym jakiś plus, ale jednak, jak parę osób pisało, bałam się, że to za szybko. Nawet jeśli to byłaby taka "normalna" znajomość to również nie chciałabym po takim czasie już razem mieszkać. Ale rozmawialiśmy też o tym i on by chciał, ale nie zmuszałby mnie i jeśli wolałabym się jeszcze z tym wstrzymać to nie ma nic przeciwko.

Jednak teraz sytuacja się trochę zmieniła. Otrzymałam wyniki z matur i nie uda mi się dostać na mój docelowy kierunek. Na taki "plan B" owszem, ale jednak nie czuję, że to to co chciałabym studiować. Interesuje mnie to, ale to chyba nie do końca to. Myślę nad rokiem przerwy, uczeniem się, pracą i poprawą matur, jednak tu pojawia się problem - po prostu dopiero za rok bylibyśmy bliżej. I czuję się trochę winna, bo mówiłam mu o tym wcześniej, ale chyba i tak pojawiła się ta nadzieja, że już w tym roku będziemy trochę bliżej siebie, a tu... Rozmawialiśmy już o tym, jest teraz dosyć ciężko między nami - oboje musimy to wszystko przetrawić. Ja chciałabym mimo wszystko nadal kontynuować tę znajomość, bo wydaje mi się, że ten rok szybko zleci, a rozstawać bym się nie chciała. Dobrze mi z nim, mimo odległości, a skoro za rok miałabym i tak zacząć studia w jego mieście to chciałabym tę znajomość dalej rozwijać. Wiem trochę, że może to dziwnie wyglądać - planowałam jedno, teraz wyskoczyłam z drugim... Ale bardzo zależy mi również na studiowaniu tego kierunku, na który brakuje mi punktów. A nie chcę iść na ten, do którego nie jestem do końca przekonana, żeby to się potem nie odbiło negatywnie.
Nie wiem, co zrobić i co wybrać, bo wybranie poprawy matury może wiązać się po prostu z tym, że on jednak zrezygnuje. I boli mnie to, bo jednak czuję coś do niego i po prostu nie chciałabym tego kończyć. Ale też do niczego nie mogę go zmusić.