Kolejny raz mąż zmienia plany - Netkobiety.pl

To dość istotny argument i potraktuj go poważnie. Jeśli on ma w pracy niepewną sytuację, to być może wszelkie zamiaany nie są mile widziane i on nie chce się narażać.
Może być też tak, że on faktycznie szuka wymówki, bo po prostu nieznosi rodzinnych spotkań i tu jest dylemat; wymuszać, czy nie.
Ja bym powiedziała - nie. Może uzgodnij z nim że byłoby Ci miło, gdyby  był zwarty i gotowy przynajmniej np. dwa, trzy  razy w roku, a resztę odpuść.

No cóż jeśli nie chce z tobą pojechać to zrób to sama. Jednak tutaj co innego mnie zaniepokoiło. Albo twój mąż nie potrafi wyrazić własnego zdania, ale robi to na złość - przecież zgodził się na twoją propozycję. Co innego gdybyś pomimo jego zdania "nie jadę" ciągle napierała i teraz miała pretensję. Tutaj nie dotrzymał słowa. Poważnie z nim o tym porozmawiaj.

Jak on ci tak na ostatnia chwile zmienia plany to niech sie do i z pracy sam dostanie. Skoro sie zgodziłas go zawieźć przykładowo w niedziele na 18:00 a on nagle wyskakuje ze ma być w niedziele na 10:00 to ja bym oznajmiła ze ty masz juz inne plany, które z nim dyskutowałas kilka dni temu i nie masz czasu w niedziele o 10:00.
Rozumiem jak raz na ruski rok coś sie posypie i trzeba plany na chybcika zmienić ale gdyby mnie ktoś za każdym razem stawiał w takiej sytuacji to pozamiatalabym to szybciutko...jak dla mnie to oznaka braku szacunku.

Niech sobie sam do pracy jedzie - przecież to nie jest małe dziecko, nie trzeba go wozić.

Ty się z rodziną spotkaj tak, jak było zaplanowane.

CatLady jeżeli chcę go mieć przynajmniej przez chwilę to będę musiała kombinować - nie ma to jak kompromis wrrrrrrr ;/

Ela210 z jego rodziną rzadko się spotykam, właściwie bardzo rzadko. Ja nie mam nic przeciwko gdy przyjdą na kawę (co zdarzyło się może parę razy), i sama też jak trzeba to pomogę... Chociaż to różnie bywa, bo gdy trochę pomogę to potem ciągle chcą pomocy.  To jego siostry, a właściwie siostra. Jedna siostra wyjechała i jej nie ma, a ta młodsza, czyli w moim wieku bardzo długo wykorzystywała mojego męża głównie finansowo, gdy ja się pojawiłam - a potem nie było spotkań ot tak na kawkę, tylko zawsze coś. Jednak chyba szybka utrata rodziców nie zbliżyła ich do siebie na co liczyłam (między nimi są różnice 8-letnie). Ja teściów nie poznałam, ale wiem, że w sercu mojego męża są bardzo ważni i my zajmujemy się grobem jego rodziców. Ja też podjadę, zaświecę znicz pobędę chwilę, podziekuję za mojego męża. Mój mąż wogóle małomówny jest w towarzystwie, gdy żyła moja mama jakoś z niego więcej wyciągała, ale też ona odwiedziała nas co tydzień, szczególnie po narodzinach małego. Ja rzadziej odwiedzam tatę, dzwonię 2 razy w tygodniu. Nie robię nic na siłę, nie próbuję zbliżyć mojego męża i mojego taty, oni ze sobą prawie wogóle nie rozmawiają między sobą o jakiś sprawach, głównym kontaktem jestem ja i syn. Mieli by o czym rozmawiać, bo pracują w podobnych zakładach, na podobnych stanowiskach i właściwie też interesują się takimi samymi filmami itd itd. Na imprezach też jest na uboczu, ale chciałabym go mieć przy sobie. Jest dla mnie ważną osobą i go kocham. Wiem, że nigdy nie będzie dużych więzi między nim a moją rodziną.  Też chcę by mój syn miał wujków i ciocie, miał z nimi kontakt. A na mojego tatę, brata i bratową narzekać nie mogę, spędzają z nim czas, grają.  Szczególnie mój tata jest super dziadkiem. Nie był takim tatą jakim teraz jest dziadkiem.

Dodam, że jestem DDA i moja rodzina też miała problemy, ale to już za nami.

Z mężem jesteśmy prawie 8 lat razem, 3 lata po ślubie i mamy prawie 5 letniego synka.

Tak sobie myślę, co mnie tak naprawdę wkurza:
1. zmiana planów - oki stało się, ale to kolejny raz i on wiedział, że mi zależało
2. sposób zakomunikowania tego - napewno będziesz zła... jak mi nie wierzysz to zadzwoń do sztygara, podam Ci numer itp. Nie powiedział, że jest mu przykro czy coś w tym rodzaju
3. brak empatii w tej sytuacji w moim kierunku tzn. nie usłyszałam... postaram się by to wszystko zbytnio nie wpływało na Was, a tak właściwie usłyszałam że przywiozę, zawiozę i wogóle itp. Brak Uwzględnienia moich planów, że już coś zaczęłam organizować, umówiłam się z tatą itd itd. chciałam wszystko na spokojnie.

Rozumiem, że powiedziałaś mu, że ma rzucić pracę i będziesz go utrzymywać? Bo jeśli nie, a strugasz mu kołki na głowie, to jesteś zwykłą awanturnicą.

moim zdaniem on taki jest milczący, mało towarzyski w stosunku do ludzi. Mówi, że nie ufa ludziom itd. On nie poznał moich znajomych, poznał jedną moją bardzo bliską koleżankę, ale on o 10 lat młodsza od niego, więc za bardzo nie miał z nią o czym rozmawiać. Tylko raz z nią rozmawiał. To jedyna osoba spoza mojej rodziny, z którą rozmawiał. Wtedy miałam dużo znajomych, a on nie wyrażał chęci spotykania się z nimi. Mi pozwalał, ale mi było źle i głupio tak się spotykać. Również z ludźmi np. sąsiadami nie rozmawia, ja zawsze mówię "dzień dobry", uśmiechnę się, z panią z kiosku, dzień dobry pani w sklepie, i coś powiem, a on najlepiej by nie chodził do sklepów. Taki samotnik. Ma on poczucie humoru przy mnie, potrafi mnie rozśmieszyć, z synem spędza dużo czasu - razem się bawią. Jest bardzo rodzinny w stosunku do nas - mnie i synka. Mój mąż jest 8 lat starszy ode mnie.
On nie utrudnia mi, ja mogę jeździć - nigdy nie usłyszałam: "nie jedź" - tzn. usłyszałam, jak widział, że nie chcę jechać.

Jak poznał moich rodziców- wystawił ich do wiatru, właściwie przez swoją siostrę, która go poprosiła o pilnowanie siostrzenicy (oczywiście spóźniła się z powrotem) i on się spóźnił na poznanie moich rodziców. Oni wtedy wyjeżdżali na wycieczkę. To pierwsze spotanie było nieudanie, potem były spotkania, mama go polubiła, tata oczywiście też milczący więc to była raczej aprobata. Dodam że na początku mojej znajomości miałam problemy z rodzicami, ale nigdy z bratem i bratową. Moi rodzice mieli problemy alkoholowe, ale nigdy przy moim mężu nie pili, nie było problemów - ja odbierałam sygnały poza werbalne ich kłótni, bardzo się denerwowałam. Dodam, że uciekłam z domu do niego... Byłam w złej kondycji psychicznej, ale on nie wtrącał się w moje relacje z rodzicami, był moją ostoją (moją przystanią, do którego mogłam się przytulić i wyżalić), ale wszystkie sprawy do załatwienia zostawił mi, nigdy nie powiedział nic złego moim rodzicom. Po dwóch latach udało mi się wypracować po terapiach sposoby funkcjonowania w rodzinie, pojawił sie mój syn. Dziadkowie oszaleli na punkcie małego. Patrząc na nich, czasem żałowałam, że nie byli takimi rodzicami jak są dziadkami.
Bardzo się uspokoili, ale alkohol dalej był, chociaż nie przy mnie i nie przy synku. Ja zaczęłam częściej do nich jeździć  a i mama do nas przyjeżdżała. Ja jeździłam, bo wiem jak ważni są dziadkowie (a jednych już nie miał). Potem zmarła moja mama (w wieku 51 lat - nagle), tata po paru miesiącach poszedł na terapie i tak mniej pił ale chciał wogóle zrezygnować. Z bratem i bratową też ma słaby kontakt, tzn. za dużo nie mówi, ale chyba dwa razy pokazał im jaki jest naprawdę, tzn. rozśmieszał ich, potrafił więcej powiedzieć niż jedno zdanie. Co było szokiem dla nich. Dodam, że brat i bratowa są chrzestnymi naszego synka (ps. siostry męża nie mogły zostać, żeby nie było że tak go wciągnęłam w życie mojej rodzinki).

EeeTam Wiesz ile razy się godziłam na takie coś, prawie co wyjazd, zawsze jest jakieś zamieszanie, a ja jestem już zmęczona tym wszystkim. Szczególnie, że chcę być dobrą matką, żoną, córką, siostrą. A tu kolejny raz się zawiodłam. Pojawiły się oczekiwania (poparte jakimiś sygnałami,we wtorek że idzie na nockę w niedzielę i nawet planowałam przyjechać wcześniej od taty by mój kochany mąż mógł się jeszcze przespać - sama sobie to tak wymyśliłam, by on nie lubi nocek co mi zakomunikował, więc ja oczywiście już planowałam jak ułatwić mojemu mężowi życie) a przyszło kolejne rozczarowanie.

Ela ja na początku, zbyt idealizowałam ich wszystkim. Jak usłyszałam jaka jest sytuacja rodzinna mojego wybranka, od razu pomyślałam że napewno są blisko, że sobie WZAJEMNIE pomagają, są wsparciem, spotykają się ze sobą, są ze sobą blisko. Potem im bardzie wchodziłam w ten ich świat tym bardziej się wkurzałam. Zaczęło się od tego, że jego siostry (wtedy jeszcze była ta starsza) pożyczały od niego i potem nie oddawały pieniądze - no cóż to były jego pieniądze, więc się nie wtrącałam. Mi przeszkadzało, że nie brały pod uwagę tego, że on już kogoś ma tzn. dalej prosiły go do pilnowania dzieci, nie dotrzymywały słów, że wrócą wtedy i wtedy. Mnie potraktowały bardziej chyba jako drugą osobę do pomocy, ja po paru razach po prostu powiedziałam nie. Chociaż nadal zdarza mi się pomagać. Jeszcze jak była starsza siostra, kiedyś gdy byłam już w kompletnej rozsypce potrafiły mi razem napisać, że jestem do niczego, marną gospodynią i wogóle mój mąż jest ze mną z litości. Nigdy nie usłyszałam za te słowa "przepraszam" = raczej mąż z młodszą siostrą rozmawiał i powiedział, że ona powiedziała że jest jej przykro) Gdy my mieliśmy gorszą sytuacje finansową to ona odmówiła pożyczyki chociaż wiedziały, że oddamy. Gdy kolejny raz bardziej się zbliżałam to znów było to samo. To nie jest tak że ja z nią nie rozmawiam. Rozmawiam, ale nasze rozmowy głównie są o niej, ona ma taką osobowość, że ciągle nawija i wogóle Cię nie słucha. Nawet mój mąż tak mówi. Ona opowiada i opowiada i opowiada. Jak nie może osobiście to dzwoni i opowiada o całym dniu, chociaż te telefony na szczęście są o wiele rzadziej.
Ostatnio zadzwoniła do męża gdy mnie nie było w domu po pomoc, bym zawiozła ją i jej córkę do szpitala, weszłam do domu i od razu mówię nie ma sprawy. W pełni gotowa. On dzwoni: po pierwsze nie potrafił się dodzwonić, po drugie gdy dodzwonił się do siostrzenicy, siostrzenica powiedziała, że mama śpi, a potem usłyszeliśmy tekst  po naszej prośbie do siostrzenicy by ją obudziła:"K.... nie budź mnie ja śpię" (chyba do siostrzenicy).  Nie powiadomiła, że nie potrzebuje już pomocy - że nie jadą, tylko sobie poszła spać. Ona mówi o swoich problemach, ale nie pozwala sobie pomóc w taki sposób jak mąż uważa, czyli dla niej niewygodny. Gdy ma do nas przyjść, mówi że będzie o konkrentej godzinie a przychodzi godzinę, dwie później chociaż do nas ma 10 minut wolnym spacerkiem.  Mój mąż właściwie długo był ojcem dla swojej młodsze siostry, przez pół roku nawet prawnie - po śmierci ojca po chorobie. Potem jeszcze 6 lat jej ojcował, pomagał też dużo starszej. A potem pojawiłam się ja.

Ps. Dodam, że ja obecnie jestem w domu i zajmuję się synkiem, który ma orzeczenie o niepełnosprawności. Jeżdżę z nim na terapię, zawożę go do oddalonego przedszkola, pracuję z nim w domu. Widać efekty, więc może dlatego mi zależy też na rodzinie. Jak już mówiłam, nie mam żadnych bliższych znajomych, tylko na "dzień dobry" i chwilę pogadania.

Odnieść się wypada do postów i zauważyć, że tak jest od zawsze. i ślepy by nie zauważył, że to jest wymówka.
Druga sprawa- czy Ty jako niewolnik pracujesz, że jednorazowe nie wpisanie się w weekendowy grafik powoduje utratę pracy?

Ojej biedulek. Jechał autobusem i z przesiadka. A ile chłopczyk ma latek? 4? 44? Przed 50tka to stanowczo za wcześnie takie dziecko samo puszczać do środków komunikacji miejskiej....
Weź ty kobieto sie opanuj bo traktujesz tego chłopa jak pół przyglupa. To co ze będzie niewygodnie, to co ze będzie przesiadka? Od tego sie nie umiera. A jak jaśnie hrabia chce być wożony to sugeruje zeby sobie własne prawo jazdy zrobił i własny samochód kupił a nie tobie plany i dzień rozwalał.

Rozumiem twoja frustracje bo mam podobnego męża co to słowa kadzi tak okazjonalnie jak 29 luty sie zdarza i nie przepada za rodzinnymi spędami i okazjami. Gdyby to od niego zależało to wolałby sie czołgać po potłuczonym szkle twarzą w dół niż towarzyszyć mi na rodzinnych imprezach. Ale jako odpowiedzialny partner nie strzela fochów, nie rozwala planów na ostatnia chwile i nie stosuje gowniarskich wybryków zeby sie od tego wymigać.

[q]gagatka[/q] to w Polsce urlop nie przysługuje? Nie można sobie dnia wolnego wziąć?

"to w Polsce urlop nie przysługuje? Nie można sobie dnia wolnego wziąć?"
U mnie  wolne na żądanie  chocby jednej osoby  rozwala system, więc nie. Minimum musi byc , tak samo jest w wielu branżach. Pełna obsada i zmiany w razie nagłej  choroby . To nie bycie samemu sobie panem czy biureczko od poniedziałku do piatku od 8 do 16.
A auto nie wspólne?  Choć faktycznie, czemu on prawka nie zrobi?

A kto mu każe brać na żądanie? Autorka pisała, że impreza była planowana od dłuższego czasu, mógł normalny urlop wziąć. U mnie wymagali dwóch tygodni minimum, by złożyć podanie o urlop. Nawet jakby to był miesiąc, to też mógł to zrobić, ale on nie chciał. To nie jest spontaniczna impreza tylko 60-tka, planowana. U jej męża to jest zwykła wymówka...

Jeśli nie ma między nim, a Twoją rodziną otwartego konfliktu, to może po prostu ten typ tak ma? Może dałoby się ustalić kompromis, np na bardzo ważne uroczystości typu ślub ma obowiązek iść, a mniejsze mu darować?

Łezka05 pisze, że te zmiany decyzji zdarzają się notorycznie i zawsze na ostatnią chwilę.

W przypadku jeśli tych spotkań nie lubi i zasłania się pracą, to rzeczywiście Łezka powinna się zastanowić dlaczego tak się dzieje.

powodu urlopu nie trzeba podawać

EeeTam nie wiem jak z analizą tekstu, ale wyraźnie zrozumiałam, że mąż zgodził się na wyjazd. Czyli musiał ustalić te fakty z pracodawcą - nie będę wówczas dostępny, przykro mi. Jeśli tak ma źle w pracy i nie może wziąć wolnego/zamienić się, bo inaczej go wyleją czy przypadkiem od razu nie powinien tego powiedzieć (musiał to wiedzieć od początku)? Praktycznie w tak krótkim czasie przeszedł od statusu: bezpieczny, do zagrożony wyrzuceniem? Dobrego pracownika nie wyrzuca się na bruk od tak, nie róbmy z pracodawców takich okrutnych ludzi .
Do tego zachowanie (jego charakter) daje powód do wyciągnięcia takich wniosków.

Gagatka0075 współczuję, ale jeśli mamy tego typu pracę z niepewnym i wymuszonym grafikiem to nigdy nie obiecujemy czegokolwiek. Mi najzwyczajniej byłoby wstyd np. nie pójść na obiecane urodziny. Jak deklaruję tak robię, chyba że sprawy zdrowotne nie pozwolą na dotrzymanie terminu. Zatem wiedząc jaką mam sytuację zawodową (rzecz ujmując nie za wesołą) to rezygnowałabym z obiecywania czegokolwiek. Przecież od początku można powiedzieć: "nie wiem, mam taką, a taką pracę" i jest ok. Z nawet czystej kultury należałoby popatrzeć na innych. Przecież tego typu osoby też mają plany z których muszą rezygnować np. dobrze płatne nadgodziny.

To niech może Łezka nam napisze, czy tego typu "wymuszone" dni pracujące zdarzają się tylko przed rodzinnymi spotkaniami, czy również gdy jej mąż nie ma powodów, aby się wymigiwać? To rozwieje wszelkie wątpliwości.

Leśny_owoc właśnie to mnie denerwuje, że zazwyczaj to wyskakuje przed imprezami takie zmiany). Ja nie mam nic przeciwko pracy w weeend - mój tata pracuje na podobnym stanowisku (i naprawdę pracuje dużo w weekendy) i jakoś potrafi powiedzieć, że ma imprezę i naprawde nie da rady (chociaż sporadycznie coś mu wypadnie, ale wtedy nie narzeka na wszystko), mój brat też pracuje w takim zakładzie i też daje radę (chociaż on dopiero zaczął pracować w wekkendy i pracuje pod firmą) a mój mąż kolejny raz takie coś wyprawia. On ma wolne weekendy czasami, ostatnio chyba właśnie takowy miał. A powiedział, że przyszedł w piątek naczelny poskreślał wszystkich co mają dużo zrobionych, no i musieli znaleźć obstawę ehhhh. Po prostu muszę się nastawić, że w takich sprawach nie mam co liczyć na małżonka. Chyba będę to musiała zaakceptować. Mój mąż jest w zakładzie zagrożonym od x lat. Mój tata też często się boryka z takimi wiadomościami i jakoś daje radę, nawet na wycieczki jeździ, na imprezy chodzi. Wiadomo, że czasem mu coś wypadnie, ale to o wiele rzadziej niż mojemu mężowi i nie robi wokół siebie tyle zamieszania, że się nie wyśpi i tak nie narzeka, jak on to się poświęca, że jutro nie wie jak da radę i że napewno padnie tam w pracy.)  Potem już było w porządku, ale mój mało co się odzywał do mojej rodziny i naprawdę będę musiała przemyśleć czy brać pod uwagę małżonka przy imprezach (chociaż powiedział, że mu się podoba i że szkoda, że musi iść do pracy). Ja wczoraj usłyszałam, gdy wiozłam go z pracy do taty, że się nie wyspał w nocy, że on nie wie jak to będzie. No po prostu jak małe dziecko. Zazwyczaj te zmiany wypadają nagle, chociaż ostatnio jak mówiłam byliśmy zaproszeni do bratowej w święta na obiad i potem urodziny, a on wiedział o tym już miesiąc, ale też wyszło tak że poszedł rano do pracy - wiedział o tym od wtorku przed imprezą, i liczył że ja poinforumuję kolejny raz moją rodzinkę, że go nie będzie, że dojedzie później. Postawiłam mu się, 4 dni przypominania i nagabywania, żeby zadzwonił i powiedział, bo ja odpowiedzialności brać nie będę. Facet 40 lat.

Mam czasem takie głupie myśli, że jakby mnie zabrakło to mój syn nie miałby już kontaktu z moją rodziną, widząc relacje mojego męża z nią. Głupie myślenie wiem, ale takie mi się pojawia. Skąd mi się bierze takie myślenie, wiem i wiem, że nie powinnam pisać czarnych scenariuszy, ale czasem to jest niezależne ode mnie. Staram się sobie mówić, że będę zawsze przy moich facetach. Przynajmniej dopóki synek nie dorośnie.

gagatka masz rację, że nie powinnam może się tak wkurzać, ale no tak mam. Widzę, że może to było zbyt emocjonalne i najlepiej przyjeżdżam to taty,  on zdziwiony, że sam przyjechałam z synem i pyta sie, gdzie mój mąż a ja na to "nawet mnie nie denerwuj". Powiedziałam, że jestem wkurzona licząc na zrozumienie, a usłyszałam zrozumienie dla mojego męża. Jednak jestem kobietą i lubię mieć wszystko zorganizowane, a to wszystko mnie wytrąca z równowagi, dlatego muszę się zastanowić co zrobić by odpuścić mężowi i nie dać się wpędzić w ten kołowrotek uczuć: poczucia winy wobec rodziny, poczucia winy i żalu wobec męża, poczucia niesprawiedliwości i jeszcze wielu innych. Mam w sobie wiele emocji, z którymi sobie nie radzę w danej sytuacji. Ja jestem osobą kontrolującą, chcącą mieć nad wszystkim kontrolę i wiem, że muszę nad tym też popracować. To jest kolejne doświadczenie, które przerobiłam dzięki także Wam w sobie.

Spokojnej niedzieli

Ale nadal nie wiadomo, czy musiał, czy załatwił sobie pracujący weekend, aby mieć alibi. Rozumiesz ? Do tego nie powinien wiedzieć o tym wcześniej? Dla mnie to po prostu dziwne u mnie mamy grafik na tydzień, jak coś "nagle" wyskakuje to szuka się chętnych pracowników za dodatkową stawkę . Przykład jutro mogłabym pójść do pracy (szef szukał kogoś za ekstra stawkę), ale z narzeczonym jedziemy do jego rodziny. Ja naprawdę nie jestem oderwana od rzeczywistości i wiem jak jest z pracą w naszej kochanej Polsce. Jak się nagina kodeks pracy itp. Do tego zapominasz o jednym gdyby to był sporadyczny przypadek i fakcie, że jak wcześniej wspomniałam, że jak mamy tego typu pracę z niepewnym grafikiem to nigdy nie obiecujemy, a on to zrobił. Czy fakt posiadania tego typu pracy upoważnia innych do łamania dawanych przez siebie obietnic? Do tego życie pracą ok, ale niech takie osoby nie mają pretensji do osób, które pracą nie żyją i gdy inni będą torpedować ich plany. Inaczej nazwę to hipokryzją.

Czyli wyszło szydło z worka. Wiesz z tego co mogę ci tylko poradzić - przestań uwzględniać go w swoim życiu rodzinnym i tyle. Szkoda tylko, że dorosły mężczyzna nie potrafi porozmawiać o tym jak należy. To bardzo przykre. Przestań go niańczyć, bo niestety do tego sama się przyczyniłaś. Masz dzieci na nich skoncentruj potrzeby wychowywania, a mąż niech nauczy dbać o siebie i swoje interesy. Może on daje się wykorzystywać w pracy, bo nie potrafi odmówić, a historia (muszę) jest aby przed tobą chronić swoje ego?