Po burzy wychodzi slonce - Netkobiety.pl

Moi drodzy, postanowiłam napisać swoją historię miłosną ze szczęśliwym zakonczeniem ku pokrzepieniu serc.
Będę się streszczać bo mogłabym opowiadać i opowiadać ale wiem że te moje subiektywne wywody mogą Was zanudzać.
Mam 25 lat, mieszkam w dużym mieście i jestem nauczycielem a mój zawód jest moją pasją i powołaniem.
2 lata temu przeżyłam załamanie nerwowe spowodowane jak się domyślacie niespodziewanym rozstaniem z moją ( jak mi się wtedy wydawało )największą miłością. Chłopak mnie rzucił bo podobno dzięki mnie poszedł na studia,a on tego nie chciał, bo ja próbowałam zrobić z niego kogoś kim nie jest, takie były jego argumenty... Prawda była taka,że wyciągnęłam go z patologicznej rodziny, bo się zakochałam i chciałam jak najlepiej dla niego.Nie sądziłam, że obróci to przeciwko mnie, że zrobiłam coś złego. Często w trakcie związku powtarzał że potrzebował tylko bodźca by uciec z tamtego świata a tym bodźcem byłam ja i za to mnie będzie zawsze kochał i szanował. Ale... nagle okazało się że jestem tą złą, niedobrą.
Byłam zdruzgotana i załamana. Zostałam sama i wręcz nie chciałam żyć. Jednak nigdy nie prosiłam by wrócił. Nie ponizalam się pisząc smsy czy dzwoniąc. Koniec to koniec. Było to najgorsze pod względem psychicznych przeżyć doświadczenie mego życia. Jak się potem dowiedziałam, mój chłopak w rzeczywistości spotykał się już pod koniec naszego związku z inną kobietą. Tak, tak a te argumenty o moich wymaganiach itp. były jedynie słodkim kłamstewka em bo przecież nie powie,że zdradził.
Ile ja nocy nie przespałam ile rozpaczy przeszło przez moje ciało i umysł...Ten tylko wie, kto to przeżył.
Życie się jednak toczyło. Skupiłam się na studiach, nauce, sporcie, książkach, filmach, przyjaciolkach... Powoli zaczynałam wracać, jednak w głowie zakodowalam sobie, że już nigdy, przenigdy nie chce czegoś takiego przeżyć więc całkowicie odstawiłam facetów. Zaczynałam wyobrażać sobie że życie singla, czy starej panny też może być ciekawe tylko trzeba je wypełnić odpowiednimi zajęciami i hobby. Polubiłam swą samotność, choć towarzysko nadal istniałam lecz bez potrzeby posiadania o mego boku mężczyzny.
Tak mijał czas... Znalazłam radość w mojej pracy, w kontaktach z dziećmi, które uczę. Postanowiłam być najlepszą nauczycielka pod słońcem. Zaczęłam też biegać coraz poważniejsze dystanse, a także jeździć rowerem. Każdy pewnie uprawia jakiś sport ja jednak czas wolny od pracy miałam wypełniony po brzegi, grunt to nie myśleć, nie potrzebować męskiego ramienia. Tak sobie to tłumaczyłam nie dopuszczając do siebie żadnego, powtarzam absolutnie żadnego faceta, bo... drugi raz przeżyć czegoś tak strasznego nie chciałam.8
Aż pewnego majowego dnia ubiegłego roku wybrałam się z przyjaciółką tradycyjnie na rower... Był piękny dzień i pamiętam miałam w głowie myśl że jest tak cudnie, pachnące i zielono i tak mi dobrze fizycznie ale jednak ta samotność to przekichane...
W pewnej chwili jadąc przez park mój rower zaczął wariować i halasowac i niestety musiałam się zatrzymać. Stałam oglupiala i wkurzona razem z koleżanką bo byłyśmy bardzo daleko od domu a rower odmówił posłuszeństwa i wtedy nagle wyłoniło się dwóch facetów, którzy siedzieli na ławce i mnie taką sierotke obserwowali. Jeden z tych facetów bardziej zorientowany w takich rowerowych zawiłościach zaczął coś tam dokrecac, drugi raczej obserwowal. Trwało to chwilkę. Ten drugi w pewnym momencie uśmiechnął się do mnie i przemówił, pamiętam, że powiedział: no jak tak naprawimy to musi być kawa. Odpowiedziałam: rzecz jasna kawa będzie jak nic. Pamiętam, że zwróciłam uwagę na piękny uśmiech i cudowny głos.
Co było potem pewnie się domyślacie.Rower został naprawiony, co prawda przez tego pierwszego:-) ale dotrzymać słowa musiałam, no ba.. chciałam dotrzymać.
Umówiliśmy się na pierwsze spotkanie w niezobowiązującym pubie. Ganiłam się w myślach, zeby przestać się cieszyć,mieć nadzieję, myśleć o nim. Nie taki był plan. Pewnie okaże się palantem, a ja się tak ubieram, maluje, robię z siebie pajaca.
Nadszedł ten wieczór. Mimo obietnic wewnętrznych, żeby się w nic nie angażować- poszłam, oczywiście pół dnia robiłam się na bóstwo a przecież na nic nie liczylam.
Spotkanie było nieco dziwne, mówiłam o pracy niestety, bałam się, że on uzna mnie za nudziarę. Starałam się wiecie, mówić o hobby itp. zależało mi żeby dobrze wypaść. On również mówił o sobie...Mógł tak mówić i mówić, ten głos...
Dowiedziałam się, że jest muzykiem z wykształcenia, przez wiele lat pracował za granicą a obecnie ma firmę i zajmuje się zupełnie czymś innym. Pewnie to nie była randka, raczej spotkanie zapoznawacze, ale... cholernie mi się spodobal. Nie byłam pewna czy ja jemu. Rozstaliśmy się kulturalnie, zachowawczo nieco, pewnie każde chciało pomyśleć i wyciągnąć wnioski.Mielismy być w kontakcie...