Zakochana czy nie? Może mylę uczucia? - Netkobiety.pl

Nikt nie pomoże? Może jakieś pytania skoro nie wszystko z tego wiadomo?

To czy kocham czy nie to raz,2 jeśli nie to na co wygląda wam ta relacja bo mi samej ciężko to zrozumieć- jestem dla niej substytutem córki? Jaką różnicę masz na myśli?

Ona deklaruje się jako hetero-w rozmowach o przeszłości czasem wspomina,że podkochiwała się w jakimś chłopaku itp. chociaż po szkole od lat krążą plotki,że jest les. Ja sama mam problem z określeniem swojej seksualności ponieważ miałam chłopaka i coś do niego czułam,ale nie było to coś co nie pozwala mi zasnąć a przy niej nie raz zarywam nockę na rozmyślania. Często nawet patrzę się na jej zdj przed snem i uśmiecham się do siebie jak głupia.  Jako tak z kobietą nigdy nie byłam- w towarzystwie czuję się swobodnie z kobietami,mężczyźni wywołują często u mnie dyskomfort zwłaszcza gdy charakter kontaktu między nami jest inny niż tylko przyjaźń. Czy darzę ją uczuciami romantycznymi to ciężkie dla mnie pytanie... Gdybym wiedziała co do końca do niej czuję nie byłoby tego postu. Uśmiecham się kiedy ją widzę,pragnę bliskości fizycznej i uczuciowej,ale czy to świadczy o tym,że są to uczucia romantyczne? Czy po prostu brakuje mi tego w życiu i staram się wypełnić tą pustkę jej osobą?

Sama nie wiem najczęściej po prostu mam ochotę się w nią wtulić jak małe dziecko,chociaż kiedyś po przytuleniu przez krótką chwilę miałam ręce wokół jej szyi i popatrzyłam jej w oczy po czym szybko się wycofałam zawstydzona(wtedy było u mnie blisko do tego żeby zwalczyć w sobie zahamowanie do całowania- z chłopakiem zawsze to on inicjował a ja się po prostu poddawałam). Nie jestem jej uczennicą,przestałam być po roku nauki w szkole- zmiana nauczyciela oraz już jakiś czas jestem absolwentem tej szkoły. Związek z nią... w pewnym sensie chciałabym żeby była moją matką,bo wtedy nie byłaby to taka znajomość "bezdotykowa"- rozmowa ok, prezenty ok, alko ok,czasem spotkania poza mieszkaniem ok,ale kiedy jakiś kontakt fizyczny to ona ode mnie ucieka...A chciałabym żeby ona czasem tak o mnie przytuliła... Z rodzicami sprawa jest dość dziwna... Niby żyją pod jednym dachem,ale nie widzę między nimi uczucia,które obserwuję u innych małżeństw/rodziców znajomych. Wg mnie są już teraz bardziej jak lokatorzy dla siebie,ojciec często ignoruje to co mama ma do powiedzenia,każda poważniejsza rozmowa kończy się kłótnią lub ostrzejszą wymianą zdań,którą zazwyczaj kończy to że ojciec wyjdzie z domu. Z mamą mam bardzo dobre stosunki rozmawiam z nią o bardzo wielu aspektach mojego życia(kiedyś byłam bardzo skryta ze wszystkim),z ojcem praktycznie nie rozmawiam- po prostu nie wiem jak/brakuje między nami jakiegoś porozumienia/szczerej rozmowy.

Z nią mam coś takiego,że czegokolwiek by nie chciała to to zrobię byleby tylko jej nie stracić. Nie wiem czy bym się tak do mamy przytuliła ponieważ strasznie rzadko mnie przytula-zwykle to ja inicjuję przytulenie się. Tak żeby mnie ktoś sam z siebie przytulił z czułością,a nie tylko przelotnie na powitanie, to nawet nie pamiętam kiedy coś takiego było... Od zawsze taki był-ciągle nie ma go w domu,zwłaszcza jak byłam mała to wychodził wcześnie rano a wracał późno w nocy,praktycznie go nie widywałam. Teraz jest w domu częściej,ale nie szuka ze mną kontaktu i ja z nim też,bo wtedy kiedy tego potrzebowałam jego nigdy nie było. Z mamą przytulanie i okazywanie takiej typowo rodzicielskiej czułości zakończyło się w podstawówce gdzieś na samym początku. Ojciec nigdy sam z siebie mnie nie przytulił. A ja sama tylko kilkakrotnie chciałam go przytulić i to tylko dlatego że nie było kogoś innego w domu. Mam brata młodszego o rok,ale z nim też praktycznie nie rozmawiam-siedzi u siebie w pokoju i gra na komputerze-żeby mi odpowiedział na jakieś pytanie muszę do niego napisać wiadomość,bo przez słuchawki mnie nie słyszy. Pustka o której piszę to moim zdaniem brak czułości ze strony bliskich mi osób,brak kontaktu fizycznego... Znajomych owszem posiadam,ale niedawno przekonałam się,że żaden z nich nie jest wart mojego pełnego zaufania- są to raczej znajomości na zasadzie koleżeństwa- pogadać,poimprezować,ale brak prawdziwego przyjaciela,któremu wszystko można powiedzieć i on nie wygada. Podejście do życia mam takie że jak jestem pewna swego to mało kto mnie od tego odwiedzie,ale jeśli jest jakaś wątpliwość to się wycofuję,boję się zaryzykować,wolę aby ktoś mną wtedy pokierował,zdecydował za mnie czy powinnam coś robić czy nie.

Powiem ci jaki obraz twojej osoby mi się rysuje.  W domu nie okazywano tobie miłości.  Myślę ze jesteś samotna.  Brakuje ci miłości.  W stopce napisałaś o miłości i samotności.  Założyłaś konto dzisiaj, wiec te myśli cię drążyły w chwili gdy założyłaś ten temat.  Nie potrafisz określić swojej orientacji seksualnej, ale dla tej kobiety zrobiłabyś cokolwiek, nawet zgodziłabyś się na seks.  Myślę że masz bardzo niskie poczucie własnej wartości skoro podporządkowałabyś się bezgranicznie drugiej osobie.

Według mnie twój największy problem to właśnie niskie poczucie twojej wartości.  Ta kobieta jest pewnie jedną z pierwszych osób które okazały ci życzliwość i ty zareagowałaś jak bezdomny pies który łasi się do pierwszej osoby która go pogłaskała. 

Jeśli się nie zgadzasz z czymkolwiek, to napisz gdzie się mylę.

Czym się teraz zajmujesz?  Kontynuujesz naukę, pracujesz?  Jakie są twoje plany na życie, marzenia?

To co czujesz do nauczycielki to jeszcze nie jest miłość, ale zakochanie już raczej tak. To nie to co czuje córka do matki. Choć być może pragnęłabyś, żeby ten związek był z jej strony dominujący. Tak bywa. Ale to co czujesz nie jest tylko platoniczne. Sytuacja jest bardzo delikatna. Jedynym jej rozwiązaniem jest szczera rozmowa. To ryzykowne, jak zawsze, bo może być tak, że ona odrzuci Twoje uczucie. Ale w przeciwnym razie nie zrobisz kroku naprzód. Sprawa może być dla niej o tyle kłopotliwa, że jest nauczycielką i może się bardzo bać o swoją reputację w środowisku. W każdym razie nie miej poczucia winy, bo jesteś dorosła i nie robisz nic złego.
Co do wyrabiania poczucia własnej wartości to jest to długa i ciężka droga. Trudno o jedną konkretną receptę. Nie miałabyś ochoty porozmawiać na ten temat z psychologiem ? Bardzo polecam. Jeśli się natomiast wstydzisz tego to jest już bardzo dużo fachowej literatury na ten temat.

Niezdrowa fascynacja, której ona zupełnie nie odwzajemnia.
Im szybciej powiesz jej o swoich uczuciach, tym lepiej - ona najprawdopodobniej zakończy tę relację za Ciebie.

Dlaczego twierdzisz,że przyznanie się jej do tego co czuję jest dobrym rozwiązaniem? Jeśli ma to zakończyć z nią znajomość to już wolę pozostać tak jak jest,bo mimo tego,że emocjonalnie przynosi mi to pewne straty to zdecydowanie więcej jest korzyści. Jest jedną z nielicznych osób,które wspierają mnie psychicznie,której ufam i jestem w stanie wiele powiedzieć/poradzić się kiedy mam kłopot i nigdy nie zostaję zignorowana co wśród znajomych zdarza się bardzo często. Pod względem + i - zajomości zdecydowanie więcej jest + a zakończenie znajomości zniszczyłoby mnie psychicznie do reszty...