Jak rozmawiać z partnerem? - Netkobiety.pl

Mimo że, jak napisałaś, powinnaś odejść od TŻ, bo dalej mimo zakończonej terapii stosuje wobec Ciebie przemoc, marzysz o rozmowie z nim. Na jaki temat? Co chcesz mu powiedzieć, co usłyszeć? jaki ma być efekt tejże rozmowy?

Dobre pytanie.  Chciałabym chyba usłyszeć, że wie że mnie krzywdzi i że postara się popracować nad swoim zachowaniem.  Chcę się upewnić, że nie podejmę pochopnej decyzji bo jestem odpowiedzialna za dzieci. Chcę się upewnić że wykorzystałam wszelkie możliwe środki dla ratowania związku.

Dokładnie!!! Pełna zgoda! Przemysł to sobie autorko

Wielokropek, dziękuję za odpowiedź. Twoje pytania były bardzo celne. Tak naprawdę bałam je sobie naprawdę zadać.
Hadar, dziękuję za dobre słowo.
Random.further- masz rację sercem jestem za drzwiami. Tak, większy kaliber mnie do tego zmusił.  Przez ten większy kaliber dochodziłam do siebie przez kilka miesięcy. Wtedy to dowiedziałam się że jestem ofiarą psychicznej przemocy domowej. Przez rok czasu dojrzewalam do punktu, w którym jest teraz.
Bardzo pomogły mi wpisy na forum.  Podoba mi się, że nikt nie bawi się w głaskanie po głowie, tylko dajecie wartościowe porady, zadajecie celne pytania, wspieracie.
Ale do brzegu....
Wczoraj usiadłam w pokoju na przeciwko mojego Pana. Nasza rozmowa wyglądała tak
Ja:   czy możemy porozmawiać?
M.Pan. :  nie chcę gadać....znowu....
Ja:   wiem, nie chcesz rozmawiać, jestem nudna, w kółko to samo itp itd ok. Nie chcesz rozmawiać to uszanuję to, ale musimy się rozstać . Bez wzajemnego szacunku to ja przyszłości naszej wspólnej nie widzę. 
.....wtedy przemówił.  Powiedział że jest mu ciężko, jest zazdrosny o mnie, o to że mam znajomych, że chcę się uczyć a on się wciąż nie może odnaleźć na obczyźnie ( poznaliśmy się za granicą, oboje jesteśmy poza Polską ponad 10 lat). Zaczął też mówić że ma ciężką sytuację w pracy, ciągłe stresy (zapaliła mi się lampka).
Powiedziałam, że rozumiem jak się czuje ale to nie usprawiedliwia wyzwisk i braku szacunku.  Moim życiem jest dom, dzieci, szkoła, praca. Nawet nie mam przyjaciół bo każdy był nieodpowiedni. A że znam wielu ludzi na przysłowiowe dzień dobry wynika z charakteru mojej pracy.  I żeby nie zdarzyło się tak, że straci pracę  ( owa zapalona lampka) żeby wzbudzić moją troskę.
To tak w przybliżeniu.  Może to było okrutne ale gdy to mówiłam nawet powieka mi nie drgnęła.
Macie rację, że podjęłam decyzję ale nie chcę się spieszyć bo boję się sytuacji w której będzie taki moment w którym będzie mógł mi zagrać na wyrzutach sumienia. Chcę się upewnić w 100 % że wykorzystałam wszelkie metody pomocy.
Nie wierzę w jego zapewnienia, ale wiem że będzie moment zachwiania (płacze, błagania jego i jego mamy , którą bardzo szanuję).Chcę z czystym sumieniem powiedzieć wtedy że próbowałam wszystkiego .
Prawdopodobnie teraz będzie kolejny tzw miesiąc miodowy. Mam nadzieję że to już ostatni. Bo jestem zmęczona, a może właśnie gotowa na odejście.

Amethis
"Nie chcę określać co i jak, jednqk wydaje mi się że terapia tylko "była"
Też nie do końca tak jest że tylko jedno z Was ma problem"

Masz rację terapia tylko "była" i zdaję sobie sprawę że obydwoje ponosimy odpowiedzialność za to jak to wygląda.  Nie chciałam opisywać wszystkich sytuacji ale chyba powinnam.  Było między nami źle głównie przez alkohol.  Nie mogliśmy znaleźć porozumienia. Mój pan stwierdził że to przez depresję i niemożność odnalezienia się w obcym kraju.  Kiedy spóźniłam się z pracy o 25 minut bo robiłam zakupy miałam awanturę bo mogłam je zrobić w ciągu 10 itp. Próbowałam go wyciągać na spacery, wycieczki zawsze słyszałam nie. Jechałam więc z dziećmi bez niego. Gdy soboty miałam wolne próbowałam jakoś zorganizować czas ale spał do 14 .pewnego dnia powiedziałam że jak go nie interesuje przebywanie że mną to sobie inaczej czas zorganizuje.  Albo w niektóre soboty brałam nadgodziny albo pomagałam jako wolontariusz. W te dni właśnie wstawał wcześnie rano i okazywał niezadowolenie że nie spędzam z nim czasu. Przykłady mogę mnożyć.  Prawie 2 lata temu zdecydowałam że zmienię coś w swoim życiu i zacznę od zawodu. Poszłam do 2 letniej szkoły.  Wtedy się zaczęło kolejne piekło i wiele mnie kosztowało zdrowia żeby szkoły nie rzucić. Rok temu, kiedy zobaczył że dawne próby szantażu mniej działają próbował się powiesić.  Przez pierwsze miesiące nie mogłam dojść do siebie.  Miałam 2 rozmowy w organizacji dla kobiet. Wtedy dowiedziałam się że to jest przemoc domowa. Wtedy też postawiłam warunek albo leczenie albo rozstanie.  Lekarz nie mógł skierować go na leczenie depresji dopóki nie upora się z problemem alkoholowym.  Uczestniczylam w tej terapii.  Trochę nam to pomogło bo zaczęliśmy że sobą rozmawiać, zaczął uważać też z alkoholem. Nie przestał jednak pić całkowicie.

"Dziwi mnie że po terapii, musi być zmuszany do rozmowy, bo to że powieka Ci nie drgnęła co to zmienia, tak naprawdę.Afiszowanie siły i determinacji.Chciałbym też zauważyć, że to chyba nie ten kierunek terapia miała, aby się zamykać w sobie, i ułomny sposób radzić sobie z emocjami, stanami, a już tym bardziej gdy tworzycie związek.To jakby w ogóle z tego co piszesz, nie tu był problem"

Pani, która prowadziła terapię, mówiła że musimy o wszystkim rozmawiać. Więc próbuje to robić, może i w ułomny sposób, ale robię to tak jak potrafię. Napisałam że powieka mi nie drgnęła, ponieważ zwykle, gdy wiedział, że posunął się za daleko albo udawał wszelkiego rodzaju choroby albo coś się działo i naprawdę chorował.  W przeszłości kilka razy stracił pracę bo źle się czuł  ( przez alkohol albo się poklocilismy i to była moja wina że nie poszedł do pracy).wiem że nie jestem bez winy bo zawsze głaskałam po głowie i organizowałam wszystko tak by spadł na 4 łapy.  To co chcę powiedzieć, to to że widzę że robię postępy w nie dopuszczając do takich sytuacji.

"Zresztą gdy słucham dziś, chodź nie tak dawno nawet nie o tym nie myślałem, że w związek dwojga dorosłych osób moze, się mieszać czyjas matka, to samo to już chore jest, i dziecinne.
Sprawa wydaje się w głowie prosta, gorzej w życiu
Chcesz odejść, mówi Ci o tym serce, odejdź
Każde mówienie i nie robienie, jest brakiem konsekwencji, i ajsnym sygnałem dla drugiej strony"
"Albo nie taka terapia, albo za płytko,
Natomiast co do utrwalania mitów, że ludzie sie nie zmieniają, to bym się daleko trzymał
Sama się próbujesz zmienić, i co ludzie sie nie zmieniają
Kwestia czucia potrzeby zmian, zdecydowanie On tego nie czuję, tak jak Ty
Pozdr pogodnie

Dlaczego napisałam o jego mamie.  Traktuje ja jak swoją własną i wiem że zlamalabym jej serce. Jestem osobą która ma zawsze serce na dłoni, zawsze staram się myśleć o najbliższych.  Znam też siebie i wiem że muszę nauczyć się asertywności, nie jest to proste.  Dlatego potrzebuję czasu na dokonanie zmian żeby dojrzeć i być tak pewną siebie by nic nie zachwiało moją decyzją. 
Może masz rację że się zmieni, ja jednak jestem na takim etapie że musiałabym widzieć efekty zmian bo słowa mi chyba już nie wystarczą.
Dlatego jestem na tym forum.  Jesteście jak terapia.

Również pozdrawiam.

Prawdopodobnie twój partner ma z jakiegoś powodu kompleksy a co za tym idzie niską samoocenę, złości się po to, by utrzymać władzę i kontrolę, musisz pozwolić mu przekonać się, że takimi metodami nic nie wskóra.
Nie tylko nie uda mu się osiągnąć tego, o co mu chodzi, ale jeszcze wiele może stracić –  twoją miłość, szacunek, wspólny czas, którego możesz zacząć unikać, bo kojarzy się jedynie z wyładowaniami, a nie bezpieczeństwem i troską.
Nie odpowiadaj złością na jego złość. Nie daj się wciągnąć w grę o władzę.
Udowodnij, że masz wiele innych pomysłów na spędzenie czasu wolnego, niż bitwy na argumenty i burze w szklance wody. Poinformuj partnera, że nie będziesz z nim rozmawiać, dopóki nie przestanie cię atakować i obwiniać. Odmów dalszej rozmowy i zajmij się swoim życiem.
Być może twój partner jest osobą, która poszukuje intensywnych wrażeń, chce wciągnąć cię do gry w ekscytującą udrękę. Jeśli ty nie będziesz tracić opanowana, zrozumie, że gra w pojedynkę  nie ma sensu i możliwe, że po jakimś czasie z niej zrezygnuje, jeśli jednak tak się nie stanie, to pozostaje tylko rozstanie.
Teraz doczytałam, że on swoje niepowodzenia topi w alkoholu -  to Amethis może pomóc.

A co ja mogę
To życie autorki i jej partnera, ich decyzje. Ich wnioski, ich odbiór
Mogę się własnym doswiadczeniem podzielic, jednak co to zmieni, moze dać nadzieję, a moze rozczarować

Ja tu widzę hulajace mechanizmy uzależnienia, w pełnej krasie i mocy, może z lekkim pierwiastkiem, jakiegoś działania ktore wywolaly pewnie rozmowy z terapeutką

U autorki współuzależnienie

Inaczej toksyka by tyle nie przetrwała
Autorka ma zdrowe impulsy "serducha" ze musi się ratować, a partner ratuje sie jak potrafi też

Nic poza tym

Chciałbym pomóc, mogę dać nadzieję że mimo wszystko zawsze jest rozwiązanie, jakie by Ono nie było. Gdy beda/bedzie gotowa, nastąpi

Po Wielokropek-u ciężko gdzieś małą kropkę wcisnąć

Kluczowe pytanie
Odpowiedź na to pytanie, odsłania następne

Do tego pytania musiałby dojrzeć Twój partner, a niestety na razie to świat iluzji, go otacza, moim zdaniem.

Nie wiem w jakim jesteś kraju, i nie wiem jak wyglądają tam terapię, z tego co wiem w niektórych, to jest parodia, ale co to zmienia

Osobiście, poświęciłem półtora roku, ciężkiej pracy nad sobą. Żona po terapii,
Bardzo duże zaangażowanie i moje i jej, każdy w swoją działkę, dopiero teraz budujemy związek na nowo

Bo okazało się że się pojawiły dwie nowe osoby, które się kompletnie nie znamy, i siebie też

No ale zawsze można powiedzieć, że gwarancji nie ma, tylko wiesz co, ja już swojego życia na "gwarancjach" nie opieram

I jeszcze raz pod Wielokropka,
Ulubiony cytat

Wszystko rozbija się o to czy szuka się sposobu, czy powodu

P.s. był już podobny temat nie tak w sumie dawno, prawie ząb, w ząb, czy to nie aby kontynuacja

Jeśli będziesz zdeterminowaną, by z sobą samą walczyć o siebie, zwyciężysz.
Owocnej pracy nad sobą.

Działaj, działaj, działaj aż działanie wypedzi zbędne myśli i pojawią się nowe przemyślenia i nowe spojrzenie na swoje życie.
Życzę Ci uwolnienia się od niego - widać, że próbujesz zmieniać sytuację - spróbuj się od niego odciąć bo zawsze będzie 'ciągnął' Cię w dół.

Przesadzanie, i dramatyzujecie

Równie dobrze jest stracona sama

Super! I o to właśnie chodzi Bardzo dobrze że działasz i walczysz. Potem będziesz mogła z czystym sumieniem powiedzieć zrobiłam wszystko co w mojej mocy!
Wiem, że jak już zaczniesz to będzie lepiej. W tej organizacji o której wspominasz będą osoby, które w razie czego mają różne kontakty, porady i jak tylko będziesz chciała to cię wesprą
Przejdź się do nich i daj nam znać jak było
Jednak pamiętaj, jak on nie będzie chciał przestać to tu go nie zmusisz! Tacy często boją się przyznać do tego że mają problem.
Kiedy jednak coś do nich dotrze, często brak silnej woli i pewno już znasz stwierdzenie "od jutra nie piję, tylko jeszcze dziś ostatni raz".
Na takie osoby często dobrze działa terapia szokowa np.żona na chwilę się wyproeadzi mówiąc że odchodzi, ponieważ piję. Jeżeli jeszcze coś kumaja, to idą na terapię i walczą z nałogiem aby żona wróciła. I potem faktycznie żony wracały, a oni przestawali pić.
Jeżeli natomiast jego mózg jest totalnie " wyżarty przez alkohol " to nic nie pomoże i będziesz musiała bezpowrotnie odejść.
Trzymam mocno za CB. Kciuki!

Dzięki za odpowiedzi. 
Trochę poczytałam o osobach wspoluzaleznionych. Czytając artykuły zaczęły do mnie docierać kolejne fakty.
To nie jest tak że potrzebuję Harrego z Tybetu albo innego szamana

To nie jest tak że potrzebuję Harrego z Tybetu albo innego szamana

Staram się nie podejmować decyzji pod wpływem emocji , co nie zawsze się udaje (życie mnie tego nauczyło).
Zwykle, gdy ludzie podejmują decyzje pod wpływem emocji, za chwilę, kiedy one opadną zaczynają myśleć, analizować, dodatkowo partnerzy zaczynają mówić jaki to błąd zrobiliśmy bo w sumie nie było tak źle.....bo dzieci cierpią....bo setka innych powodów.  Pojawiają się oczywiście osoby z rodziny, które zawsze mają jakieś swoje zdanie i wtedy wielu ludzi wraca do poprzedniego stanu i okazuje się czasami że ta walka była nadaremna.
Nie chcę popełnić tego błędu.
Chcę się uczyć i wiedzieć co było nie tak, jak to naprawić i nie popełniać stale tych samych błędów, a czy to będzie z moim partnerem czy bez niego to czas pokaże.
Dużo do myślenia dała mi wypowiedź każdego z was.
Czy szukam wymówki tak jak to powiedziała Wielokropek i Random.further, sama nie wiem, chyba jestem raczej na takim etapie że jest mi wszystko jedno czy z nim czy bez niego. Najważniejsze dla mnie to nie dać się zawrócić z obranej drogi i nie dać się zmanipulować.
Nie chciałam wyciągać zbyt wielu osobistych przeżyć, może to znowu zabrzmi jak kolejna wymówka i broń Boże nie chcę żeby ktoś pomyślał, że się nad sobą użalam.  Nauczyłam się żyć z wieloma rzeczami, pomogło mi medytowanie bo inaczej to bym chyba w wariatkowie albo innych Tworkach skończyła. Przez kilka ostatnich lat biegalam po lekarzach, psychologach na wniosek nauczycieli bo twierdzili, że z naszym synem jest coś nie tak.  W ubiegłym roku ( kilka dni po próbie samobójczej) dostalismy ostateczną decyzję, że nasz syn ma spektrum autyzmu.  Nie będę opisywać reakcji partnera bo to nie o tym. Zaczęły się szkolenia jak rozmawiać z dziećmi, w jaki sposób sobie radzić z różnymi sytuacjami itp. To była dosyć gorzka pigułka, ale wszystkie te zdarzenia wpłynęły na mnie tak że musiałam wykrzesać jeszcze większą cierpliwość i wyrozumiałość.  To też poniekąd zmusiło mnie do postawienia ultimatum partnerowi dotyczące terapii.  Największą moją piętą Achillesową są dzieci, sprawy materialne są mniej ważne.
Mój syn chodzi do normalnej szkoły, ma asystentkę przez kilka godzin dziennie w szkole. Wypracowalismy wielkie postępy, żeby mógł zbliżyć się do poziomu rówieśników, nie chcę zaprzepaścic tego wszystkiego. Wszelkie nieoczekiwane zmiany w jego przypadku są niewskazane.   Jeśli więc dojdzie do tego że będę musiała rozstać się z partnerem nie chcę żeby ktokolwiek robił mi wodę z mózgu i zawrócił mnie w połowie drogi.
Teraz byłam cwana i przekopiowalam tekst zanim wysłałam ha

brenne, trzymam kciuki.
Nikt, jeśli na to nie pozwolisz, nie zrobi Ci wody z mózgu.

Chyba najgorsze koło ratunkowe, wykorzystywać dzieci do komunikacji,
I przekładka zależności
Ty nie dałeś rady, w konsekwencji Ona

Sądzę że dopóki dzieci będą odbierane jako komplikacje
Duża różnica jest co kobieta widzi w dzieciach własnych, a co facet "negatywnie" do dzieci tych nastawiony
To i komunikacji ani platformy nie złapiesz
Już o roli dziecka nie wspomnę w związku

Autorka o alkoholu partnera pisała, ty sugerujesz że wpływu nie ma to na resztę zachowań

Czyżbyś sam miał z tym problem, czy tylko problem z tym ma ktoś obok

Masz więc świadomość że wiele zależy od Ciebie
Wiesz że bez popełniania błędów, rozwoju nie będzie, a już na pewno bez popełniania i wyciągania wniosków
Również kto tak naprawdę ma wpływ na to zawracanie z drogi i nie tylko

Dostałam telefon, z propozycją daty umówienia się na spotkanie.  To już za 2 tygodnie. Szczerze mówiąc trochę się denerwuje, ale jednocześnie cieszę.  Wiem, że to może być trudne zmierzyć się z prawdą. Czytałam wiele postów również tych starych. Amethis masz rację ( to jest odnośnik do jednego z Twoich wpisów pod innym tematem) to forum to jest również dobra terapia, bo za jakiś czas będę mogła przeczytać swoje stare posty i zobaczyć jak zmieniło się myślenie czy ogólnie sytuacja. 
Widziałam, podobnie jak Wy wiele postów w których autorki pytają o radę ale tak naprawdę nie chcą ich słuchać mimo że rady są celne i od osób niezaangazowanych emocjonalnie, czy chcę być jedną z nich? Napewno nie, ale czy mi się uda? Mam nadzieję, że tak.

Jestem po pierwszym spotkaniu z terapeutką. Muszę sobie uświadomić przede wszystkim że w naszym związku są 3 osoby.  Mój partner, ja i mój partner po alkoholu . Muszę to zacząć rozdzielać.poza tym mam inaczej formułować to co chcę powiedzieć.    Nie jest to proste. Atmosfera w domu jest strasznie napięta.  Dodatkowo dotarło do mnie ze jestem DDA.
ech, długa droga przede mną.

Prosisz i masz. Pamiętaj, że marzenia się spełniają.

Zagroził Ci po to, byś położyła uszy po sobie i przestała w jego, ale nie tylko jego, mniemaniu podskakiwać, czyli mieć swoje zdanie odmienne od jego. Tymczasem wycięłaś kolejnego hołubca, bo uznałaś (słusznie), że przedstawiona przez niego propozycja jest kiepska, zaproponowałaś nie udawane rozstanie tylko faktyczne. I tego, rozstania, przeląkł się. Radę znalazł w try miga: uczynił Ciebie odpowiedzialną za (jakby nie było) swoją groźbę.

Bój się, bój i... żyj w zgodzie ze sobą.

Już trochę uodporniona jestem, mam dosyć tego toksycznego tańca, na zewnątrz się trzymam ale w środku buzuje gniew i niepewność. Włączam tryb Misia Koali kiedy słyszę jaką to mam z nim wolność bo pracuję, chodzę gdzie chcę  (w znaczeniu na kursy doszkalające i podstawowe zakupy domowe), że inne kobiety mają gorzej.... bo już nie mam siły powtarzać po raz n-ty  na czym polega partnerstwo w związku.  Nie chce mi się powtarzać dlaczego czułam się upokorzona przez niego kiedy nie stanął w mojej obronie bo to jak grochem o ścianę. Wiem że muszę przetrwać jakiś czas i później będzie lepiej ale to jest takie trudne
Wielokropku staram się być ostrożna w wypowiadaniu życzeń, swoim dzieciom też to tłumaczę

Uwierz mi że staram się i za nic nie chcę wrócić do "starych porządków". Na szczęście znalazłam to forum.  Już jakiś czas temu dzwoniło mi tylko nie wiedziałam w którym kościele. Tutaj otworzyły mi się oczy. Jak czegoś nie da się naprawić to trudno.  Starałam się.  A diagnoza? Kobieta kochająca za bardzo, współuzależniona i na dodatek dda.  Taka trochę nadpsuta, ale się regeneruję i  uczę się kochać  ale siebie
Potrzebowałam kopa i od dziewczyn dostałam.  Otrzepuję kolana i idę dalej