Denerwuję się bez powodu - Netkobiety.pl

Nie wiem kurcze, nic chyba sobie nie wyobrażam. To są tylko przykłady.
W przykładzie z odpoczynkiem chyba sobie wyobraziłam coś w stylu "ja mam mnóstwo zajęć, a każdą wolną chwilę poświęcam, żeby z nim porozmawiać (bo mieszkamy na odległość), a on odpoczywa" chociaż dobrze wiem, że to nic złego i głos krzyczy we mnie, żebym się ogarnęła.
Cokolwiek by dobrego nie robił, ja i tak po jakimś czasie znajdę coś, żeby się "przyczepić" czy zasmucić.
Nigdy wcześniej na początku związku tak nie miałam.

Tak, wiem o tym, że nie o to chodzi. Ale to tylko przykład, nie zawsze sobie wyobrażam takie coś. W przykładzie gdzie on nie dosłyszał nie wyobrażałam sobie nic, po prostu mi się humor popsuł i odechciało mi się rozmawiać.
Dziś rano dzwoni do mnie, i rozmowa wygląda mniej więcej tak:
(...)
ja: coś tam mówię
on: halo
ja: powtarzam
on: no halo
ja: no halo! (to już lekki nerw)
on: mówisz coś czy nie?
ja: no mówię przecież cały czas (tu już większy nerw)
on: to ja nic nie słyszę, powtórz
i ja już nie mam ochoty gadać i jestem wkurzona...

Czemu? Nie mam pojęcia.

Czemu szukam dziury w całym? Żebym to ja wiedziała, to bym przestała.

Ok, to może źle napisałam. Chodziło mi o to, że może jakbym znała powody, to bym potrafiła je wyeliminować.
A tak sobie za każdym razem powtarzam, tłumaczę logicznie, jak powinnam się zachować. Potem przychodzi taka sytuacja i humor sam mi się psuje, mimo że wiem, że to jest złe. Nie umiem nad tym zapanowac.

Oczekuję miłości, partnerstwa, zaufania, wspierania się. Że facet będzie też moim przyjacielem, ale że jednocześnie każde z nas będzie miało swoją przestrzeń, nie będziemy się ograniczać tylko do siebie. Że będziemy się wspierać, i oboje w związku starać, aby było dobrze i traktować się na równi. Nie uznaję w związku żadnych zakazów i nakazów, bo uważam, że każdy jest dorosły i sam decyduje, co może/nie może robić. Chce mieć faceta, któremu mogę zaufać i wiem, że ma podobne wartości do moich, a nie któremu muszę mówić, że tak wolno a tak nie wolno robić. To generalnie chyba tyle.

Hmm może to zabrzmiało tak, z tym odpoczywaniem, że ja mu poświęcam czas, a on mi nie. Ale zupełnie tak nie jest. Naprawdę dużo dla mnie robi. To on głównie przyjeżdża do mnie, i to po pracy, potem wstaje o 4 rano żeby dojechać do swojej miejscowości do pracy. Pomaga mi dużo, przejmuje się mną. Jest to jedyny facet, który się stara i się przejmuje tak jak ja i chce ze mną rozmawiać.

Mam mętlik w głowie.

aaaa
Jakiś czas temu się nad tym zastanawiałam i gdzieś przeczytałam o takim ... głodzie emocjonalnym? Nie wiem jak to było nazwane. Że cokolwiek by jedna osoba nie robiła, to druga i tak chce więcej. Że jest to spowodowane niestabilnymi uczuciami z dzieciństwa, ale raczej miałam normalne dzieciństwo.
To takie: on na początku robił mi więcej niespodzianek, to teraz się przyczepię, że robi mniej. On zabrał mnie do kina, to się przyczepię, bo zabrał mnie pewnie dlatego, że ja mu tydzień temu powiedziałam, że chciałabym pójść, a nie sam z siebie się postarał (tak, logiczne w cholerę). On robi coś, stara się jakoś, to ja się przyczepię, że nie inaczej. On do mnie dzwoni, ale tego jednego dnia ja ciągle dzwonię pierwsza, to się przyczepię, że nie tęskni. Ciągle mi mało.

Ale w moim dzieciństwie nic wielkiego się własnie nie stało...
Jak sprawić, żeby nie być wampirem. Żeby kontrolować to, że jak sobie postanowię "kolejnym razem będe miła, uśmiechnę się, zażartuję" to tak zrobię, a nie popsuję sobie humor w sekundę?

To jeszcze inaczej.
Dlaczego jesteś, wybacz, nienażarta?
Dlaczego uważasz, że on ma być Twym dawcą?
Dlaczego uważasz, że możesz tak traktować drugiego człowieka?

Jak kontrolować? Skutecznie. Tak dzieje się w przypadku podjęcia decyzji (nie mowy o tym, że ją podjęłaś) o zmianie własnego zachowania i uświadomienia sobie, że jest się odpowiedzialnym za nie niezależnie od ochoty lub jej braku. To może nastąpić wtedy, gdy człowiek uświadomi sobie, że nie jest ofiarą tylko sprawcą.

Aaaaaa.... Jeszcze jedno. Postanowienie o tym, że będę miła idą w diabły, gdy... nie jestem miła, gdy 'miła' jest jedynie odgrywaną rolą.

Nie chcę tak traktować drugiego człowieka, bo na to nie zasługuje. W poprzednich związkach tak nie miałam. W poprzednich problemy zaczynały się po paru latach i wtedy oboje byliśmy winni jakiegoś niedogadywania się. A tak jak teraz, to nie wiem czemu.
Jeszcze miesiąc czy dwa temu tak nie było. Byłam miła naturalnie, bez udawania. A teraz w takich wypadkach co mam zrobić, w środku zły humor a mam się zmuszać do powiedzenia czegoś miłego i rozmowy?

Opowiem tak. W poprzednim związku tez od faceta słyszałam, że się ciągle czepiam. Ale tam myślę, że to było bardziej skomplikowane i moje czepianie się czasem miało podstawy (typu "ruszyłbyś tyłek i pomógł coś w domu", albo "porozmawiaj ze mną w końcu o problemie a nie siedź cicho"). Ale tak było po paru latach.
A z tym facetem na początku było cudownie (no jak zawsze). Jest całkiem inny niż ja i niż moi byli, którzy byli bardziej zamknięci w sobie, ten jest bardzo otwarty. Miał przede mną sporo partnerek, nawet na jeden raz i sporo flirtował z dziewczynami (co też ciężko mi zaakceptować, bo zawsze mnie od takich kobieciarzy odpychało, ale tutaj na początku nie wiedizałam, że on miał taką przeszłość). Nawet na początku związku było parę sytuacji, gdzie ze swoimi koleżankami zachował się jak dla mnie za swobodnie, ale zwróciłam uwagę i już tak nie robi - to sprawia, że ciężko było mi zaufać. Nie wiem, czy to ma coś do rzeczy.
No ale na początku ta nasza odmienność mnie cieszyła, wreszcie facet, który chce rozmawiać, dogadywać się, starać tak jak ja. Dogadywaliśmy się bez problemu większego, fajnie spędzaliśmy czas, dbaliśmy o siebie. A z czasem ta nasza różnica charakteru coraz bardziej zaczeła mi przeszkadzać i czasem czuję sie bezradna, że nigdy się nie zrozumiemy. I po jakimś czasie przyszły te nerwy, które opisałam na początku.

Ty się go czepiasz, a czy on Ciebie się czepia?

Jak ktoś ma chęć opowiadać i opowiadać, to warto zapytać owego słuchacza o to, czy ma chęć (tak, tak) i czas (tak, tak), by owego opowiadania, opowiadania słuchać.

Jest też różnica między byciem ignorowanym a wyobrażeniem sobie tego, że jest się ignorowanym. W tym drugim wypadku warto zwiększyć swe poczucie wartości i uniezależnić je od zachowania innych.

On mnie raczej nie. Wiadomo, czasem się zdarza, ale to chyba jak każdemu jak ma np. gorszy dzień.

Tutaj akurat żadne z nas nic nie robiło i po prostu rozmawialiśmy ze sobą przez skajpa.

A chciałabyś by on zaczął się ciebie czepiać w taki sam sposób jak ty jego? Np.

Nie odebrałaś telefonu = foch, złość, gul skacze
Nie napisałaś sms'a = foch, złość, gul skacze
Jesteś zajęta na skype =  foch, złość, gul skacze
Za mało się odzywasz =  foch, złość, gul skacze
Za dużo się odzywasz =  foch, złość, gul skacze
Bo zupa była za słona =  foch, złość, gul skacze

itd itp.

Co byś wtedy o takim facecie powiedziała, który się czepia do takich błahostek?

A pomyślałabym sobie o takim facecie, że jak tak dalej pójdzie, to będę miała go dość.
Ale ja nie mam focha. Po prostu humor mi się psuje, ale nie jestem na niego zła ani nic. Odechciewa mi się tylko wszystkiego.

Nie, to był przykład tylko. W sumie mniej inicjuje z siebie niż na początku, no ale wiadomo że początki są zawsze intensywniejsze.

Chodzi mi po prostu, że np. na początku zrobił mi niespodziankę, ze przyjechal pod moja nieobecnosc i ugotowal obiad, przygotowal mieskzane na moje przyjscie itp. Zrobil tak ze dwa razy, w przeciagu miesiaca czy dwoch. Potem juz mu sie nie zdarzalo, ale robil inne, pomniejsze rzeczy.

No i w sumie to cię tak boli i to jest ta zadra, że nie zrobi niespodzianki z obiadem i przyjedzie do ciebie jak odpocznie po robocie, tak? Może trochę osiadł już na laurach bo "króliczka" już złapał? hmm? A kiedy ty zrobiłaś mu jakąś niespodziankę?

Dziewczyno... Jak się nie ma problemu to się ten problem na siłę znajdzie

Skoro jest tak "suotko" to ... o co Tobie teraz chodzi?

No a to źle że ci ufa? To źle, że daje ci przestrzeń? To źle, że wspiera i robi jakieś jednak te niespodzianki? Daje Ci to co sama chciałaś i sama napisałaś:

A że co pięć minut nie powtarza, że tęskni, kocha, czeka, skamle jak mały piesek jak cie nie ma i merda ogonem na twój widok? No sorry... ale masz bodajże 30 lat i o ile się nie mylę twój chłopak raczej nie ma 20 by się zachowywać jak szczeniaczek tylko jest raczej po 30 - a to już od faceta wymaga by się zachowywać jak młody wilk

Chcesz by był o ciebie zazdrosny? Osaczał cię swoją "miłością"? Wypytywał o każdą minutę z twojego dnia i rozliczał z każdej minuty nie spędzonej razem? ... Ja bym nie chciał.

Twierdzisz, ze denerwuje cie to, ze nie rozumiesz dlaczego sie denerwujesz. No bez przesady - podalas cala mase argumentow dlaczego jestes zawiedziona. Przede wszystkim facet nie okazuje ci juz zadnych "dowodow" milosci (poza slowami), a w rozmowie zwyczajnie cie olewa (podalas przyklad takiej skypowej rozmowy). Musialabys byc z marmuru, aby tego nie zauwazyc. Wiele par nie przezywa zwiazku na odleglosc, w sumie bylibyscie raczej wyjatkiem, gdyby wam sie to udalo. C'est la vie.

No daje poza słowami. Martwi się o mnie, przyjeżdża do mnie i śpi po parę godzin tylko żeby móc się ze mną widzieć.
Nie olewa mnie w rozmowie, w sensie nie każde rozmowy są takie, tutaj z tego co mówi zwyczajnie nie usłyszał. Siedział i mnie słuchał i rozmawialiśmy i coś tam chyba nie dosłyszał, tak zrozumiałam.
Widzimy się raz w tygodniu w środy na wieczór i do tego od piątku wieczór do niedzieli zazwyczaj, więc to też nie jest tak, że bardzo mało.